In Aeternum Mirabile Lectu 2012 - Stedelijk Gymnasium Haarlem

Ten geleide
Op mijn laatste dag als zesdeklasser
had ik een gesprek met Berend van
Haard. We stonden in de gang naast
lokaal 4; naast me gaf Nicole Sol de borrelnootjes
door. De eindexamens waren achter
de rug, de diploma's uitgereikt. Her en der
proostten mijn jaargenoten op het einde van
onze middelbare-schooltijd. Voor het eerst
durfde ik meneer van Haard met 'Berend' aan
te spreken. We hadden het over zijn huisje in
Appelscha, over de Kilimanjaro en over de
tv-serie Dawson's Creek.
Of hij vaak oud-leerlingen tegenkwam, vroeg ik.
'Regelmatig. En dan hoor ik graag hoe het met
ze gaat. Alleen...' Hij bestudeerde het dienblad
met borrelhapjes. 'Ze geven nooit antwoord op
die vraag. Altijd is het dat het zo goed gaat met
hun studie. Dat ze net een fantastische baan
hebben gevonden, of promotie hebben gemaakt
op hun werk. "Leuk dat het goed gaat met je
carrière," zeg ik dan, "maar hoe gaat het met
jou?"' Hij pakte een kaasblokje. 'Dan staren ze
me schaapachtig aan. Alsof het om een onverwachte
overhoring voor Latijn gaat.' Ik knikte
braaf - al gingen in mijn belevingswereld 'goed
humeur' en 'goede cijfers' vaak gelijk op.
Negen jaar geleden is dat nu. De meeste Latijnse
woordjes ben ik allang vergeten, maar de
opmerking van Berend heb ik onthouden. Om
mezelf er wanneer nodig aan te herinneren
dat er meer in het leven is dan mijn loopbaan.
Bij andere docenten en vakken is hetzelfde het
geval: formules en jaartallen waarvan ik zeker
wist dat ik ze altijd onthouden zou, kan ik me
niet voor de geest halen. Een terloopse opmerking
van de desbetreffende leraar daarentegen
- een levenswijsheid, een goede grap - staat me
helder voor de geest.
Pessimisten zouden hierin kunnen lezen dat al
die proefwerken grotendeels voor niets zijn
geweest. Ik zie het liever optimistisch: dat je
invloed als onderwijzer verder reikt dan de
grenzen van je vakgebied. Dat je je leerlingen
weet te inspireren tot ver na hun eindexamen.
Toegegeven, dat inzicht had ik nog niet op
school. Destijds had ik een vrij eendimensionaal
beeld van mijn docenten; zag ik ze min of
meer als personalisatie van hun vak.
Gelukkig is dat beeld inmiddels bijgesteld.
Niet in de laatste plaats dankzij In Aeternum
Mirabile Lectu - de plek om vroegere leraren
van een andere kant te leren kennen. Zo hebben
we in dit nummer prachtige gedichten van
oud-docente Nederlands Mieke Tillema en
toont wiskundeleraar Just Bent zich wederom
een begaafd columnist. Ook speciale aandacht
voor jubilaris Ferrie Lammers (die nog altijd de
IAML voor ons drukt!). Verder onder andere
een interview met de nieuwe rectrix, de tekst
van het schoollied (kent u het nog?) en een
aflevering 'Oude liefde roest niet'!
Overigens: Berend van Haard ben ik nooit
meer tegengekomen - en dat vind ik jammer.
Niet zozeer omdat ik hem had willen zeggen
dat het goed met me gaat - vooral omdat ik
benieuwd ben hoe het nu met hém gaat...
Veel leesplezier gewenst!
Gemma Venhuizen
hoofdredacteur IAML
PS Als IAML-redactie zijn we op zoek naar
versterking! Zowel onze redactievergaderingen
(drie per jaar) als de interviews zijn altijd
bijzonder gezellig. Mocht je interesse hebben in
een redactieplaats (of vrijblijvend een vergadering
willen bijwonen), mail dan iamlredactie@
gmail.com!
3