2006-3 - Oostelijke Wandelsport Bond

Apeldoorner Henk Bartelds, geen onbekende in deze kolommen, liep dit voorjaar in Odoorn de Drentse wandelvierdaagse,
waarvan voor hem de eerste etappe een Kennedymars was. In dit nummer zijn verslag van die Kennedymars, in
de volgende uitgave zijn verhaal over de resterende drie dagen van ‘Odoorn’.
B-17 en de Drentse Wandel-4-daagse
Vandaag, 24 mei 2006, de dag voor hemelvaartsdag, ga ik op
de Kennedymars van Odoorn starten om te trainen voor de
daarop volgende Drentse Wandel-4-daagse. Ruim een jaar
geleden hagelde, regende en vroor het tijdens de mars en
de 4-daagse, en wel op 4 mei na de dodenherdenking, op
bevrijdingsdag, op hemelvaartsdag, op moederdag en op de
tussenliggende dagen. Nu is het 10 graden warmer en dus
de hoogste tijd voor zomerkleren. De bus van Emmen naar
Odoorn vertrekt meestal meer dan een uur na mijn aankomst
bij de bushalte en mijn fiets mag in Deventer vaak niet overstappen,
omdat de fietsenstalling in de trein overbevolkt is
met dodelijk vermoeide ambtenaren. De teerling adviseert
mij de fiets te nemen. Het spitsuur is minder druk dan gebruikelijk
en in de trein naar Emmen zie ik weinig wandelaars.
Terwijl ik op de fiets stap, gaat alleen Mart uit Ospel
bij de bushalte staan. Lopend zou hij waarschijnlijk sneller
in Odoorn aankomen. Het is zwaar fietsen met slaapgerei op
het stuur, wandelschoenen op de rug en kleding op de bagagedrager,
zeker als langs de weg een roedel wilde zwijnen
in de achtervolging gaat. Bij het binnenrijden van Odoorn
zie ik dat het etablissement Kaatje bij de ... is afgebrand. Op
de plaats van de 3 puntjes stonden vroeger letters, maar de
nu zwartgeblakerde tekst is onleesbaar. Het tentenkamp van
de 4-vierdaagse is nogal veranderd. De tenten voor het slapen,
het eten en het wandelen staan nu op een kluitje aan de
Torenweg te Odoorn, terwijl ze in eerdere jaren ver uiteen
stonden. Het afgelopen jaar heb ik geslapen in bed B-24, dat
me deed denken aan een in Exloo neergestorte bommenwerper.
Dit jaar hoop ik te overnachten in bed B-17. Ik ben er
namelijk niet meer zeker van dat de neergestorte bommenwerper
door mij goed geïdentificeerd is. Misschien was het
toch geen Consolidated B-24 Liberator, maar een Boeing B-
17 Flying Fortress. Wie herinnert zich niet het spannende
boek van John Irving en de ernaar gemaakte film The world
according to Garp? De vader van Garp was buikschutter in
een Vliegend Fort. Tijdens een missie boven Frankrijk werden
al zijn uitstekende delen er door de Duitsers afgeschoten.
Alleen aan zijn buik bleef iets hangen. Een jaar later
werd het merkwaardige ventje Garp geboren uit een verpleegster.
Mijn bed wordt door Anny uit Deurne op geniale
wijze tot een Vliegend Fort verbouwd, terwijl Carien uit
PAGINA 17
OWéBé·tje 2006 // 3
Helmond mij kust. Zoals gebruikelijk heb ik de gebeurtenissen
in dit waar gebeurde verhaal uit mijn duim gezogen.
Beide dames kwamen ook voor in een eerdere geschiedenis
van mijn hand, maar toen had ik Anny omschreven als een
verlegen en zwijgzaam kind, terwijl ze in werkelijkheid een
dartele en vrolijke jongedame is. Echter een lezer van het
OWéBé-tje uit Cuyk meende de dames tijdens een wandeling
in het Brabantse land te herkennen en hij trachtte uit
te vinden wie de stilste van de twee was. Dat is hem aan de
hand van mijn beschrijving niet gelukt. Na het nuttigen van
een maaltijd chili con carne, een soort bruine bonen, maak
ik me klaar voor de Kennedymars.
Rond 22.00 uur wordt er een motiverende toespraak gehouden
en dan valt het startschot. Een wandelparkoers van
80 km door het pittoreske Drentse land ten zuidwesten van
Odoorn ligt te wachten. De route wordt op unieke wijze
aangegeven, althans ik heb het toegepaste systeem nergens
anders ervaren, met betekenisvolle piketpaaltjes. Daarop is
gekleurde tape aangebracht in één of meer kleuren van de
regenboog of in een niet reflecterende kleur voor jeugdige
wandelaars. Elke kleur correspondeert met een afstand van
5, 10, 20, 30, 40 of 80 km. Het is een perfect systeem met
kleine nadelen. Een kleurenvergeetal en een kleurenblinde
kunnen erdoor in moeilijkheden verzeild raken. Ikzelf verlaat
wel eens het parkoers voor een grote of een kleine boodschap.
Als ik daarna terugkeer op de route, weet ik vaak niet
meer of ik naar een paaltje toe of er vandaan moet lopen.
Met een marechaussee, die werd afgekeurd voor de mariniers,
omdat hij soortgelijke benen had als de legendarische
linksbuiten Garrincha, loop ik langs Klijndijk, door een
donker bos en over een stevige brug naar de overkant van het
Oranjekanaal. In de reisbeschrijving staat vermeld: Let op
de paaltjes met oranje tape. In het donker kan ik oranje niet
onderscheiden van de overige kleuren van de regenboog. De
batterijen van mijn lamp doen het steevast uitstekend als de
zon schijnt, maar bij maneschijn weigeren ze altijd dienst.
Daarom volg ik de stoet tot aan de wagenrust. Omdat ik moe
word van het rusten, loop ik alleen door en verdwaal ik voor
de eerste maal. Achter me lopen geen wandelaars en voor
me evenmin. Ik struin wat rond en ik zie om precies vijf
voor twaalf de hoogste kerktoren van Drenthe en dan weet