Mysterieblad 2.1 - De Cirkel vzw

HET
MYSTERIEBLAD 2.1
Tweede jaargang | nummer 1 Voorjaar 2005
De cirkel rond
Foto van een schilderij met als titel: ‘The future’: Door Maggy Vught.
www.maggyvught.be
E e n u i t g a v e v a n D e C i r k e l v z w

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
2
Nieuw
Nieuwe website!
Voor wie het nog niet ter
ore kwam:
Onze website is sinds
15 november online en staat
te pronken op dit adres:
www.decirkelvzw.be
Dit magazine zal vanaf 2005 drie-maandelijks (seizoensgewijs) verschijnen.
De vaste verschijningsdata zullen zijn:
1 januari; 1 april; 1 juli en 1 oktober.
Het lidgeld bedraagt nog steeds 10 euro.
Hiermee ontvangt u dan 8 boekjes (incl. verzendingskosten) in de bus (goed
voor 2 jaargangen dus).
De kostprijs van 1 exemplaar van het
blad zal vanaf nu 1,5 euro bedragen (incl. verzendingskosten.)
Overschrijven kan op rekeningnummer 001-4174638-28 van De Cirkel vzw.
Sint Hadrianusstraat 3, 3018 Wijgmaal

HET
MYSTERIEBLAD 2.1
Tweede jaargang | nummer 1 Voorjaar 2005
Lieve mensen,
We zijn een jaartje rond gegaan.
De vier seizoenen, 364, 25
dagen, 1 zonnecyclus.
De kalender is 1 tand verder op
het tijdsrad gedraaid en een
nieuwe cyclus vangt aan.
De 2e jaargang van het
mysterieblad is aangevat.
We wensen u veel plezier met dit
nieuwe nummer en een
vruchtbare leeservaring.
Jan Loenders
04/ 10/ 04
COLOFON
Verantwoordelijke uitgever: Jan Loenders
Medewerkers: Romaine K., Ramon V. (verbetering)
Volgend nummer: 1 april (geen grap!) 2005.
Lidgeld= 10 euro en goed voor 8 nummers in uw
postbus (incl. verzendingskosten).
1 Los nummer kost 1,5 euro
(incl. verzendingskosten).
Reknr: 001-4174638-28 ‘De Cirkel’ vzw
Artikels:
4 Mysterieuze overblijfselen: Deel 1:
Overblijfselen van mysterieuze menselijke
wezens (vermengd met buitenaards leven?)
door Jan Loenders.
13 Meer dan graancirkels alleen
door Romaine Kunst
18 Leylijnen/ aardstralen en krachtplaatsen
door Romaine Kunst
22 De Maya’s, hun kalenders en het jaar 2012
Een bewerking door Jan Loenders.
Verder:
12 Cartoon
15 Bibliotheeklijst
16 Moeder aarde mysteriën:
Ijs-, sneeuw-, zand- en watercirkels, …
27 Het Galactische Kompas
32 Agenda
Cirkels in sneeuw op een Russische Kleuterspeelplaats.
Ontstaanswijze: ongekend. Foto: onbekend.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 3

Mysterieuze overblijfselen
(hybriden, buitenaardsen?, reuzen/ dwergen, mythische wezens, ….)
Dit artikel zal in 3 delen verschijnen.
Mijn eerste opzet met het schrijven van dit
artikel was om het boek ‘Fossil remains of
mythical creatures’ van de hand van de
Amerikaanse professor in de paleontologie,
Bob Slaughter, deels te vertalen en zodoende
enkele extracten uit dat boek aan het
Vlaamse publiek aan te bieden.
Zijn werk over de mythische wezens die hij
naar men uit zijn boek kan afleiden ‘echt’ zou
gevonden hebben, bleek na nader onderzoek
voor 99% fictief te zijn.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
4
Ik nam voor de verificatie van de vondsten
contact op met de vrouw van wijlen Bob
Slaughter (hij stierf in 1998 op 60-jarige
leeftijd) en ze zei me dat alle skeletten uit
zijn boek (met foto’s en uitleg) ontsproten
waren aan de fantasie en de passie voor
beeldhouwen van haar man.
Hij had de skeletten van de mythische wezens
dus allemaal zelf gebeeldhouwd en
samengesteld.
Slechts één verhaal uit zijn boek bleek een
kern van waarheid te bezitten, nl. dat over
het skelet van een buitenaards wezen dat
echt zou begraven geweest zijn op 17 april
1897 te Aurora in Texas (VS).
Hoewel een zeer getalenteerd en internationaal
erkende archeoloog/ paleontoloog, liet
hij het na te vermelden dat de vondsten in
zijn boek volledig vanuit zijn verbeelding
ontstaan waren. Een beetje te misleidend,
vind ikzelf.
Maar goed, het thema ‘mysterieuze wezens
en hun overblijfselen’ bleef mij boeien en ik
was te nieuwsgierig naar eventuele andere
opmerkelijke restanten van unieke wezens,
zodat ik verder opzoekingswerk verrichtte en
het resultaat hiervan in de tekst, zoals die
hieronder staat, weergaf.
Alle vondsten zouden reëel zijn. Dit lijken
ze mij alvast te zijn.
Het is natuurlijk steeds goed om hierover kritisch
te zijn. Zo gaat dat trouwens met alle
mysteriën en wonderen die zich op deze
planeet voordoen.
De ontdekkingen spreken alleszins tot de verbeelding
en kunnen ons doen nadenken
over andere theorieën dan die, die algemeen
door de moderne wetenschap worden aangevoerd.
Mythes en wonderen zijn trouwens steeds van deze aardse
dimensie geweest en ze zullen naar mijn gevoel en idee
ook steeds blijven bestaan.
Mythes en wonderen zijn trouwens steeds
van deze aardse dimensie geweest en ze zullen
naar mijn gevoel en idee ook steeds blijven
bestaan.
Voor diegenen die deze artikels met een kritisch
oog en een twijfelende frons lezen,
verwijs ik ook telkens per item naar de bron
van de informatie, zoals die tot mij kwam.
Zo kan u indien gewenst zelf eens in de archieven
van deze fenomenen gaan kijken en
uw eigen opinie vormen.

1) De sterrenkind-schedel
(vondst in Mexico)
De mysterie-schedel (zie eerste foto’s
onderaan) die ook wel de ‘Starchild’/
‘Sterrenkind’–schedel genoemd wordt en
die sinds 1999 in handen is van de Amerikaanse
onderzoeker Lloyd Pye, wordt reeds
geruime tijd aan grondig onderzoek blootgesteld.
De ondertussen door de schedel gepassioneerde
man Lloyd Pye, is hiervoor zelfs speciaal
van New Orleans (VS) naar Londen ver-
huisd, alwaar nu al vele wetenschappelijke
testen zijn uitgevoerd op het ‘Starchild’ bot.
De resultaten zijn volgens hem zo wonderbaarlijk,
dat hij niets vroegtijdig wil verkondigen
om zo niet in het roddelcircuit van
pulpbladen te geraken.
Hij wil eerst, zoals gangbare wetenschappers
dat doen, alle mogelijke gegevens en bewijsmateriaal
verzamelen, voordat hij een officiële
verklaring aflegt.
Het ontdekkingsverhaal van deze schedel
gaat als volgt:
door Jan Loenders
Deel I: Overblijfselen van mysterieuze menselijke wezens op aarde
(vermengd met buitenaardsen?)
Zo’n 60 à 70 jaren geleden ging een Amerikaans
meisje (± 16j. oud) van Mexicaanse
afkomst met haar ouders op bezoek bij familieleden,
die in een klein plattelandsdorpje
woonden. Deze plek ligt op een goede 100
mijl ten zuidwesten van Chihuahua in Mexico
(even ten zuiden van El Paso/ Texas).
Tijdens haar verblijf aldaar ging ze op onderzoek
uit in de omliggende natuur. En het
was daarin dat ze de vele grotten en mijntunnels,
die gesloten waren voor het publiek,
ontdekte. Nieuwsgierig als ze was,
Vooraanzicht Zijaanzicht Bovenaanzicht
ging ze op een dag zo’n mijntunnel in..
Achteraan deze tunnel vond ze toen een volledig
menselijk uitziend skelet dat met de rug
op de grond lag. Daarnaast zag ze een ‘misvormde’
hand van een skelet, die net uit de
grond stak. De vingers van deze hand klemden
rond één van de bovenarmen van het
andere skelet.
Het meisje begon vervolgens de grond van
het ondiepe graf waarin dit skelet zich bevond,
te verwijderen. Na een tijdje had ze zo
een 2e skelet blootgelegd dat een stuk kleiner
was dan het eerste. Het was tevens vol-
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 5

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
6
De 2 gevonden schedels naast elkaar.
ledig ‘misvormd’ (in welke mate het skelet
misvormd was en welke soort misvorming
is nooit openbaar gekend gemaakt).
Het meisje nam de 2 volledige skeletten na
deze gebeurtenis mee naar huis, waar ze ze
begroef in de tuin. Ze wilde niet dat haar ouders
iets van haar ontdekking te weten zouden
komen.
Een storm spoelde echter enkele dagen later
de meeste beenderen weg, zodat alleen
de 2 schedels overbleven (zie foto). Beide
schedels bewaarde ze vanaf dan, voor de
rest van haar leven, in een doos in haar
huis. Vlak voor ze stierf droeg ze deze doos
en de inhoud ervan over aan een bevriend
Amerikaans echtpaar. Deze mensen waren
er vervolgens de komende 5 jaren eigenaar
van, tot zij de doos aan een ander, eveneens
Amerikaans, echtpaar doorgaven.
En het zijn deze mensen die er nu nog
steeds in het bezit van zijn en het waren ook
zij die contact opnamen met de onderzoeker
Lloyd Pye voor een grondigere benadering
van deze ongewoon uitziende schedel.
Schedel 1: de mysterieschedel:
Hieronder volgt een elementaire analyse
van de schedel:
- De schedelhechting en de melktanden
in een onverbonden stuk van de maxilla
(bovenkaak en gehemelte) tonen aan
dat het wezen stierf rond zijn/haar 5e
levensjaar.
- Het aangezicht ontbreekt van aan de
De sterrenkind’-schedel tussen enkele moderne menselijke schedels
(modellen).
bovenbrug van de neus tot aan het ‘foramen
magnum’ (de holte waar de ruggengraat
de schedel binnenkomt). De
schedel zelf en het grootste deel van beide
oogkassen zijn echter ongeschonden.
Of de schedel menselijk is, is nog steeds
een vraagteken, omdat men bepaalde aspecten
van de vorm nog aan het onderzoeken
is.
Die aspecten zijn:
- De mogelijke genetische afwijkingen (erfelijk),
de aangeboren -, of eventueel bewust
toegebrachte misvormingen (bv.
‘door schedelbinding’ dat bekend was bij
sommige oude culturen).
Forensische tekening (tekening naar de realiteit).
De afwijkende visuele kenmerken van de
schedel zijn:
- Het gebrek aan neusholtes (dit komt
soms ook bij bepaalde diersoorten voor).
- Bijzonder ondiepe oogkassen (dat geeft
aan dat de ogen zelf weinig mobiel waren).
- De vorm van de schedel is zeer afwijkend
van alle gekende menselijke schedels.

X-Ray-/ Röntgen-Foto's (van de hybride schedel).
Voor Achter Zij Boven Onder
- De opening aan de onderkant van de
schedel (daar waar de ruggengraat de
schedel ontmoet ) staat opmerkelijk ver
naar voren.
Schedel 2 (Mensachtige schedel):
De mensachtige schedel is vermoedelijk van
een Amerikaans-Indiaanse, omdat de achterkant
van de schedel een afvlakking laat zien,
die het gevolg kan zijn van het dragen van
een ‘cradle board’ (draag-plank voor babies)
in de kindertijd. Tandslijtage geeft een overlijden
aan van rond het 25e levensjaar, met
een marge hierin van 5 jaren.
De kleine gestalte zou ook kunnen aangeven
dat het om een vrouw ging.
Hypothesen en legenden:
Intuïtief zeggen velen dat het volwassen
skelet van een vrouw is en het andere van
een kind van haar.
Dit kind zou mogelijk een menselijke-buitenaardse
hybride kunnen zijn, gecreëerd
door een verbintenis van haar met een ‘Star
Being’/ ‘Sterrenwezen’.
Er doen hierover vele verhalen/legenden de
ronde bij de plaatselijke bewoners aldaar in
Zuid-Amerika.
Zo verhalen sommigen dat de moeder vernomen
had dat de wezens van het sterrenvolk
terug zouden komen om het kind mee
te nemen naar de sterren.
Dit zou ze geweigerd hebben, waardoor ze
zich terugtrok in een verborgen mijntunnel.
Daar doodde ze het kind en begroef het in
een ondiep graf. Ze had het zo begraven dat
1 hand uit de grond stak om haar arm vast
te kunnen houden. Vervolgens zou ze zelf een
fatale dosis vergif genomen hebben en stierf
zo, liggend naast het kind.
Of dit verhaal nog ooit na te trekken valt is
natuurlijk zeer de vraag.
De hoofdonderzoeker van beide schedels,
Lloyd Pye, heeft zich echter voorgenomen
om dit mysterie letterlijk tot op het bot uit
te klaren.
In 2003 startte hij reeds met een grondig
DNA onderzoek van beide schedels.
De eerste schedel, van het vermoedelijk
vrouwelijk wezen, bleek zoals verwacht menselijk
te zijn en van lokale oorsprong/ ‘native’.
Omdat de sterrenkind-schedel zo afwijkend
is van ‘normale’ menselijke schedels, stapten
de onderzoekers hiervoor over op een
zeer grondige en welbepaalde onderzoeksmethode
(die hier niet aangegeven is).
Hieruit bleek, nog maar eens, de grote ‘duurzaamheid’
van de schedel, zoals eerder
onderzoek reeds aantoonde.
De laatste ontwikkelingen in dit onderzoek
kan je lezen op de starchild UK website (zie
bronnen).
Bronnen:
- Artikel op Ufoplaza: www.ufoplaza.nl
- Starchild Project, Starchild UK site: www.star
child-uk.com & www.starchild-uk.com.findingflash.htm
- Artikel uit het Nederlandse ‘Frontier magazine’
van juli/augustus 1999.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 7

2) Andere Hybride-schedels?
(Vondsten in Ika/ Peru).
Vergelijkbare schedels met die van de sterrenkind-schedel,
werden door een zekere
Robert Connolly gevonden in het gebied van
Paracas in Peru.
De foto’s hiervan, die u hieronder te zien
krijgt, zijn genomen door Robert C. zelf, tijdens
zijn reis rond de wereld. Deze reis was
bedoeld om op zoek te gaan naar gebruiksvoorwerpen
en andere spullen van oude culturen.
De ontdekking van deze ‘ongewone
schedels’ en het onderzoek dat daarop volgde,
gaf dus een ‘onverwachte wending’ aan
zijn zoektocht. Zijn verslagen en bevindingen
over deze vondsten zijn hieronder te lezen.
De gegevens over de schedels zijn echter onvolledig,
wat maakt dat, mede door de onbekende
leeftijd van de schedels, het moeilijk
is om enerzijds verbanden te zien met
andere menselijke types en anderzijds hun
Beide schedels ‘J’ en ‘M’ grenzen aan
het biologisch onmogelijke.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
8
ware oorsprong te typeren. Sommige schedels
liggen qua structuur zeer ver uit elkaar,
alsof ze tot zeer verschillende rassen behoren.
Wat wel gemeenschappelijk is, is dat ze alle
sterke gelijkenissen vertonen met het geslacht
Homo (mens).
Het eerste wat de aandacht trekt, is de grootte
en de vorm van het craniaal deel (bovenste
gedeelte van de schedel/ daar waaronder
zich de hersenen bevinden) van de
schedels.
Robert C. typeerde deze eerste 2 vondsten
(zie foto’s) als ‘Jack-o-latern’ en deelde ze
in in het ‘J’- en het ‘M’-type’.
Ter informatie: Beide hier gepresenteerde
schedels zijn die van volwassen individuen.
a) De type ‘J’- schedel
Over het algemeen is deze schedel op vele
vlakken vergelijkbaar met de gekende menselijke
schedel, maar vertoont hier en daar toch
elementen die duidelijk buiten proportie zijn.
Zo zijn er, misschien minder opvallend, de
oogkassen die 15% groter zijn dan die van
een gemiddelde moderne menselijke schedel.
De meer zichtbare en buitengewoon grote
bovenschedel heeft daarnaast een geschatte
inhoud van tussen de 2600 kubieke cm en
3200 kubieke cm.. Ter vergelijking: een ‘normale’
moderne mensenschedel heeft een inhoud
van rond de 1450 kubieke cm.
De ouderdom van het specimen is nog ongekend
en tot zover men weet, zijn er geen andere
vondsten gedaan van een dergelijk type
schedel.

) De type ‘M’- schedel (onvolledig).
De variatie op het ‘J’ type zou dit ‘M’ type
schedel kunnen zijn. Dit laatste is echter één
van de meest bizarre specimens die onderzoeker
Robert C. ooit gezien heeft.
Zoals je op de foto kan zien, ontbreekt de onderkant
van het aangezicht (bemerking: net zoals
bij de sterrenkindschedel (zie deel 1)).
Deze schedel vertoont eveneens karakteristieken
die we bij ‘normale ‘menselijke specimens
kunnen terugvinden. Het cranium ervan is
daarentegen waarschijnlijk één van de grootst
(zoniet dé grootste) gekende crania die de
hedendaagse wetenschap ooit aanschouwd
heeft. Zeer opvallend hieraan zijn de 2 uitstekende
lobben op het achterhoofd. De inhoud
van het craniale gedeelte van de schedel wordt
geschat op zo’n 3000 kubieke cm (en meer).
Beide schedels ‘J’ en ‘M’ grenzen aan het biologisch
onmogelijke.
De enige verklaring die Robert C. voor een dergelijke
grote schedelinhoud kan geven, is dat
het bot van beide types is blijven doorgroeien,
nog voor ze hun volledige wasdom bereikt
hadden. Dit zou kunnen betekenen dat beide
specimens ook een hogere leeftijd bereikt
zouden hebben dan de gemiddelde leeftijd
van de moderne mens.
Alle theorieën die willen aantonen dat het hier
om een aangeboren afwijking gaat, hebben weinig
grond van waarheid, daar alle gekende
menselijke afwijkingen steeds binnen een
beperkte marge liggen. De grootst tot nog toe
gekende en wetenschappelijk aanvaarde schedelinhoud
bedroeg 1980 kub.cm.. Verder was
de vorm van de schedel echter normaal.
Wat ook belangrijk is om weten, is dat, met
betrekking tot het geestelijke aspect van
de wezens, elke vorm van groei van de schedel
ook gevolgen heeft voor de mens als
persoon, vooral in het begin van zijn ontwikkeling.
We kunnen natuurlijk echter door gebrek
aan informatie enkel speculeren hoe
deze wezens dachten en handelden.
Nog als opmerking:
Van de grootte van de schedelinhoud kan niet
direct de mate van intelligentie afgemeten
worden (een grote schedelinhoud wil niet per
sé zeggen dat je daardoor meer ontwikkeld
bent).
c) De zogenaamde ‘Cone heads’
Daarnaast deed dezelfde Robert Connolly
ook nog deze opmerkelijke vondsten (zie
tekst en foto’s verderop). Alle vier deze schedels
zijn eveneens gevonden in de Paracas
regio van Peru. Dit wil echter niet zeggen dat
ze daarom allemaal van eenzelfde type/familie
afstammen.
Robert Connolly heeft deze 4 vondsten ingedeeld
in 2 groepen: Het ‘Premodern’ type
en (waarschijnlijk het oudste type) en het
‘Cone head’ type.
Toen Robert C. de foto’s van deze 2 types (zie
verderop), nu een goed jaar geleden, op het
internet plaatste, kwamen er veel reacties
hierop. Vele daarvan gingen over het feit dat
deze schedelvormen zouden te maken hebben
met het fenomeen schedel-binden’, dat vrij
bekend is bij oudere culturen (het oude Nubia,
Egypte, ...). Door deze ingreep ontstond eveneens
een afwijkende schedelvorm die vergelijkbaar
is met deze 2 types, hoewel, ...
De basisidee van deze theorie is echter, dat
bij dergelijke vervormingen de inhoud van de
schedel (hoewel deze verlengd is, een op-
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 9

lopende achterkant en een vlakke voorkant
heeft) steeds dezelfde blijft. Het enige verschil
met de ‘moderne’ menselijke schedels
is dat ze een andere vorm hebben.
Deze ganse schedel blijft dus een zeer
ongewoon gegeven in vergelijking
met de moderne menselijke types
zoals we die kennen.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
10
De gekende vormen van schedelbinding zijn
meer vergelijkbaar met de hier eerst getoonde
schedel met afgeronde achterkant
(premodern type/ zie foto). De vorm van de
‘cone head’ (zie foto’s verderop) is echter totaal
verschillend van alle gekend types van
hoofdbindingen.
Het premodern type
Het zou mogelijk kunnen zijn dat het premodern
type de voorganger is van de conische
schedel, maar daar we hiervoor geen enkele
analyse bezitten, is dit speculatief.
Deze eerste schedel heeft zo zijn eigen afwijkingen.
Het voorste deel lijkt toe te behoren
aan dat van een pre-Neanderthaler, maar
de onderkaak, hoewel robuuster dan het
moderne menselijke type, heeft toch modern
menselijke kenmerken en een vorm die gekend
is van recentere rassen. De grootte
van het craniaal deel heeft dan weer geen
enkele overeenkomsten met de Homo-Erectus
of het Neanderthaler-type of laat staan
met eender welk gekend menselijk types.
Sommige Neanderthaler-kenmerken zijn
aanwezig zoals de occipitale brug achteraan
de schedel en de afgeplatte onderkant
van het cranium. Andere kenmerken, zoals
de algemene schedelvormen (oogkassen,
kaak, kin, …), lijken dan weer meer naar het
homo erectus type. En toch is de hoek waaronder
het afgeplatte deel van het cranium
valt ten opzichte van de onderkaak, helemaal
niet rijmbaar met het feit dat de schedel tot
het laatstgenoemde type zou behoren. We
kunnen echter geen 100% uitsluitsel geven
over een opzettelijk misvormde schedel
(schedelbinding), maar het is en blijft een
weinig overtuigend standpunt. Deze schedel
blijft dus een zeer ongewoon gegeven in
vergelijking met de moderne menselijke
types zoals we die kennen. Het verklarende
antwoord lijkt er op te wijzen dat het hier
gaat om een totnogtoe ongekende vorm van
een premodern menselijk type.
Zoals duidelijk wordt, na vergelijking met
een moderne menselijke schedel, is dat de
inhoud van het craniaal deel van deze schedel
wel binnen de grenzen ligt van moderne
menselijke schedels. Dit is echter ook
niet verassend, daar de late Neanderthalers
en de vroege cro magnon types een schedelinhoud
hadden van rond de 1600 kub.
cm tot 1750 kub. cm. (Moderne mens: gem.
1450 kub. cm.).
De daling van de inhoud van de menselijke

schedel is trouwens tot op de dag van vandaag
nog steeds een raadsel (na 10500 v.c.
is de schedelinhoud plots gedaald en had de
mens vanaf dan dus kleinere crania). Dit is
echter een ander verhaal.
Niet minder raadselachtig is de vraag, wat
een vertegenwoordiger van een premodern
menselijk type ergens in Zuid-Amerika doet.
Als we gaan vergelijken met de orthodoxe antropologie,
dan bestaat deze schedel gewoonweg
niet, omdat dit niet overeenkomt
met haar theorieën. In de boeken staat dat
de eerste mensen in Noord-Amerika pas
rond 35000 v.c. voorkwamen en pas veel later
in Zuid Amerika. De enige volgens de moderne
wetenschap aanvaardde types in dat
gebied ,waren die van moderne menselijke
aard met hun moderne anatomie.
Er zijn echter andere bronnen die ook melding
maken van het feit dat alle menselijke
types reeds veel vroeger op beide continenten
aanwezig waren. Deze bronnen zijn wel
gegrond, daar ze gebaseerd zijn op talrijke,
afwijkende ontdekkingen. Maar de moderne
wetenschap houdt echter voet bij stuk. Dit
is natuurlijk veiliger voor hun theorieën.
Het ‘cone-head’ type
De vergelijking van de C1 met een moderne
menselijke schedel, levert enkele lichte
afwijkingen op. Dit wordt veroorzaakt door
een onregelmatige schedelvorm (als je ‘m
draait, valt dit nog sterker op). Daarnaast is,
zoals je ook kan zien bij C2 en C3 (zie foto-
’s verderop), de hoek waaronder de onderkant
van het craniaal deel staat niet echt afwijkend
te noemen ten opzichte van het
‘normale’. De algemene verhoudingen van de
ganse schedel blijven ook steeds in proportie
(de grootte van het cranium even buiten
beschouwing gelaten).
Het cone-head type is echter zeer ongewoon
vanwege de vorm van het cranium. U
ziet hier 3 specimens die de mogelijkheid uitsluiten
van de gewone en bekende/ algemene
schedelvervormingen/ -bindingen (de
Nubiërs (zie ook hogerop) kenden een heleboel
schedelvervormingstechnieken).
Er bestaat geen twijfel dat de 3 schedels ergens
verwant zijn met het geslacht Homo,
(vanwege de algemeen vergelijkbare morfologie)
hoewel ze waarschijnlijk een totaal
apart ras (dat qua uiterlijk toch ook totaal verschillend
was van de andere gekende menselijke
types) binnenin de genus Homo waren.
De grootte van het craniale gedeelte is duidelijk
zichtbaar op alle drie de foto’s. We
hebben de gemiddelde inhoud geschat op
zo’n 2200 kub. cm.. Maar dit zou in werke-
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 11

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
12
CARTOON
lijkheid ook kunnen oplopen tot 2500
kub.cm..
De vorm van de schedel zou een biologische
verklaring kunnen hebben, een soort
van overlevings-aanpassing, hoewel we in
latere rassen bij het Homo type geen overeenkomsten
van deze soort kunnen terugvinden.
Iets heeft hun ras tegengehouden om
zich verder te verspreiden. ✾
foto C2 foto C3
Indien u meer wenst te weten over dit onderwerp
raadpleeg dan gerust de volgende bron:
Website: www.world-mysteries.com
Robert Connolly publiceerde zijn foto’s van deze
schedels op een CD-rom, getiteld ‘The search for
ancient wisdom’, Cambrix, 1- 800-992-8781, in
1995.

Meer dan graancirkels alleen
© Foto: Lucy pringle (Stonehenge 1996)
Veel mensen die een graancirkel bezoeken
voelen dingen in een formatie of
nemen energieën waar. Er is dus iets
meer aanwezig dan zuiver en alleen een platgelegd
gewas- of iets dergelijks in zand, ijs of
sneeuw. Hoewel dit niet wetenschappelijk te
verklaren valt, is er blijkbaar toch iets meer!!!
Een energie die in graancirkels een rol speelt,
is vormkracht. Het meest bekende voorbeeld
van vormkracht is de piramide. Deze driedimensionale
vorm werkt als een soort antenne.
Niet zelden ervaren mensen dat deze vorm
bijzondere krachten heeft, bijvoorbeeld in de
piramide van Cheops te Gizeh in Egypte. In de
piramide zelf zit de energie van de vormkracht
van deze structuur. Mensen die een piramide
binnen gaan worden beïnvloed door deze energie.
door Romaine Kunst (NL)
Al honderden jaren verschijnen er
graancirkels in velden met gewassen. Dit
bewijst een prent van een paar eeuwen
terug. Tegenwoordig verschijnen ze in
allerlei maten en vormen. Graancirkels zijn
graancirkels, maar zijn ze ook verschillend?
Ook in graancirkels is er sprake van vormkracht.
De energie van de vormkracht in graancirkels
komt door de geometrische vormen die
veelal in graancirkels zijn toegepast. Alles en
iedereen die in zo'n formatie komt, wordt door
deze energie beïnvloed.
Andere energieën in graancirkels zijn leylijnen.
Deze lijnen zijn erg bekend, maar de
meeste mensen weten er weinig over. Zelfs de
mensen die er mee bezig zijn, zijn vaak niet
volledig op de hoogte. Het komt regelmatig voor
dat er leylijnen worden gevonden in graancirkels,
waarna de conclusie getrokken wordt
dat een graancirkel om deze reden echt is.
Deze bewering gaat niet op, want er zijn mensen
die expres een kruising van leylijnen uitkiezen
om een graancirkel op te maken. Een
andere reden waarom graancirkels met leylijnen
niet per definitie echt hoeven zijn, is
dat er over het aardoppervlak erg veel leylijnen
lopen. Wanneer je bijvoorbeeld tien meter
in een rechte lijn loopt, kruis je minimaal
twee leylijnen, ongeacht de plaats. Daarom is
het niet verwonderlijk dat er erg veel graancirkels
op leylijnen liggen!
Omdat er nog geen goede wetenschappelijke
methoden zijn om leylijnen goed te meten,
maakt men vaak gebruik van een wichelroede.
De wichelroede wordt al eeuwen gebruikt,
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 13

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
14
maar tot nu toe is de wetenschap er nog niet
in geslaagd om de werking van de wichelroede
aan te tonen. Toch wordt de wichelroede nog
steeds gebruikt – en met succes! Vooral water
wordt er mee gevonden, zodat meneen
put kan slaan, maar er worden ook ertsen en
mineralen mee opgespoord. Het succes van
dit instrument heeft ook zijn schaduwzijde. Veel
wichelroedelopers zijn niet kundig om met
de wichelroede om te gaan. Ze maken fouten
en vinden dingen die er niet zijn. Om goed
met dit instrument om te kunnen gaan is jarenlange
ervaring nodig.
De goede eigenschappen die dit instrument
heeft, kunnen door kundige mensen goed gebruikt
worden. Zeker zolang de wetenschap nog
geen degelijk alternatief heeft ontwikkeld.
© Foto: Steve Alexander (Woodborough hill 2000)
Vooral leylijnen worden in graancirkels gevonden,
maar er zijn veel meer energieën die voor
een graancirkel van belang zijn.
Graancirkels komen niet voor niets in de velden
te liggen. Ze zijn er met een doel. Ze zijn
er om de aarde te helpen. Op plaatsen waar ze
ontstaan, zijn er anomalieën in de energieën.
Bij het onderzoek in graancirkels is naar voren
gekomen dat niet alle graancirkels hetzelfde
zijn, maar dat ze op energiegebied kunnen
verschillen van elkaar. Ze bleken verschillende
functies te hebben. Zo zijn er verschillende
types graancirkels te onderscheiden met
verschillende functies en verschillende makers.
Hooggevoelige mensen kunnen dit goed
(aan)voelen.
De verschillende types graancirkels die onderscheiden
worden, zijn:
1: met doorstromende òf genezende werking
(aards)
2: met doorstromende òf genezende werking
(buitenaards)
3: met reinigende werking (buitenaards)
4: totnogtoe ‘onduidelijke’ werking (buitenaards)
5: met doorstromende èn genezende werking
(buitenaards)
De types 4 & 5 zijn erg zeldzaam en komen
maar heel sporadisch voor. De graancirkels
van type 3 hebben vaak een heel erg zware,
negatieve energie, die vaak ook erg goed voelbaar
is voor minder gevoelige mensen.
Waar echte graancirkels liggen, kruisen ook leylijnen.
In de Middeleeuwen zijn die sterke kruisingen
gebruikt om kerken en kathedralen
op neer te zetten. De leylijnen gaven een extra
energie aan de heilige plaats: het altaar. Ook
in graancirkels geven de leylijnen een extra
energie aan de plek, een heilige plaats. Heb dus
respect voor deze plaats, en heb respect voor
het land en gewas van de boer! ❱
© Foto: : Lucy pringle (Avebury 1994)

Boeken-, tijdschriften- en videolijst
rond verschillende mysterieonderwerpen
1. BOEKEN
Over graancirkels:
❏ ‘Graancirkels’: door Janet M. Ossebaard; Standaardbasiswerk
met prachtige foto’s.
❏ ‘Graancirkels: codes uit een andere dimensie’:
door Rudi Klijnstra; Klein en zeer waardevol
boekje over de evolutie in graancirkels, leylijnen,
chakra’s, symbolen,
❏ ‘In de ban van de cirkel’: door Rudi Klijnstra;
Graancirkels uit de lage landen.
❏ ‘Boodschappen uit de kosmos’: door Michaël
Hesemann en Herman Hegge; Standaardbasiswerk
door een Duitser en een Nederlander.
❏ ‘Crop cirlces revealed’ (Eng.): door Barbara Lamb
en Judith Moore: Ervaring met en channeling over
graancirkels in 1 mooi verzorgd boek.
❏ ‘Opening minds’ (Eng.): door Simeon Hein: over
de menselijke psyche in interactie met Ufo’s,
graancirkels, ….
Over heilige geometrie:
❪ ‘Ontdek en creëer zelf het universum’ door
Michael F. Schneider; Over symbolen vanuit de
oudheid tot nu en hoe ze zelf te tekenen.
❪ ‘Niets in dit boek is waar, het is precies zoals het
is’: door Bob Frissell: over bewustzijnsverruimende
onderwerpen (de merkaba, Leonardo
Da Vinci, het Filadelphia experiment, ...).
❪ ‘In resonantie’: door Jasmuheen (Aus.): Over
het leven op licht.
Over aardenergiën, leylijnen, krachtplaatsen, ...
◆ ‘De vleugels van Pegasus’ door Brigit Coppey:
◆ ‘Langs mysterieuze wegen in ZW Engeland’:
door Wigholt Vleer en Dick van den Dool.
◆ ‘Energievelden en leylijnen in Vlaanderen’: door
Cois Geysen .
◆ ‘Shambhala’: door Rudi Klijnstra. Over het magische
godenrijk dat zich ergens in het Oosten in
het Altaj gebergte zou bevinden en waar de
eeuwige jeugd te vinden is.
◆ ‘Telos: the call goes out from the hollow earth
and the underground cities’ (Eng.): door Diane
Robbins: Over ‘De holle aarde theorie’.
Over Egypte, de Maya’s, Atlantis, oude culturen,...
❉ ‘De voorspellingen van de Maya’s ontsluierd’:
door Adrian Gilbert en Maurice Cotterell.
BIBLIOTHEEK
De volgende werken zijn gratis te lenen in het mysterie
bibliotheekje in ‘De cirkel’ VZW ruimte
te St. Hadrianusstraat 3; 3018 te Wijgmaal
(Verantw. Jan Loenders).
Ontlenen na reservatie bij ‘De cirkel’ vzw (tel. of per e-mail).
Over Jezus Christus, de meesters, ...
❩ ‘De meesters van het verre oosten’: door Baird
T. Spalding.
2. TIJDSCHRIFTEN
❖ Frontier magazine: Een Nederlands tijdschrift
over fenomenen van het verleden, het heden en
de toekomst. Een groot aanbod van nummers
tussen 1997-2004.
❖ ‘FUO-tijdschrift’: Vlaams tijdschriftje over de
fenomenen van deze tijd. Een groot aanbod van
nummers tussen 1986 en 1996.
3. C D ’ S
❲ ‘Reeks van 10 cd’s met opgenomen lezingen die
gegeven zijn op het ‘Sympsoium 2012’ op za.1&
zo.2 mei 2004’.
Van volgende sprekers: Maurice Eerraerts, Rudi
Klijnstra, Wiek Lenssen, Judith K. Moore (Eng.),
Barbara Lamb (Eng.) en Geoff Stray (Eng.).
❲ ‘Opname van de lezing van Linda Moulton Howe
op ‘Het Glastonbury symposium 2003’ (Eng.).
❲ ‘De merkaba-meditatie’ (Eng.): door Drunvalo
Melchizedek.
4. VIDEO’S
❋ ‘The year zero’: regie: Wiek Lenssen; film over de
Maya-cultuur en hun relatie met 2012.
❋ ‘Contact’: Samenstelling: Bert Janssen: EBE
award winnende documentaire over het lichtbolfenomeen
bij graancirkels.
❋ ‘The quest for truth’ (Eng.; Regie: William Gazecki):
Engelse documentaire over het graancirkelfenomeen
zowel wetenschappelijk als spiritueel
benaderd. Met prachtige luchtfoto’s van
deze kunstige vormen.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 15

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
16
Moeder Aarde mysteriën
Raadsel:
Hoe zijn volgende verschijnselen ontstaan?
Men vindt geen voetsporen ernaartoe of men
vindt überhaupt geen enkele aanwijzingen
van menselijke activiteit in, op of rond deze
plekken.
Wie de oplossing kent, mag ze ons
(‘De cirkel’ vzw) gerust doormailen.
Zandcirkel in een woestijn in Egypte
(een spiraal van ong. 400 m. doorsnede, gevormd
door putjes en hoopjes).
© Foto: Werner Stobe
Sneeuwcirkel in Hoeven op een wintertarweveld
(N-Brabant/ Nederland)
© Foto: Rudi Klijnstra
IJscirkel (in Connecticut/ VS) ontdekt
op 11/03/03: Diameter: 8 m./ Ijsdikte: 1 cm!
Foto: onbekend.
Watercirkel in Tjechië.
© Foto: Slavko Labsky (2002)
???????
Deel van een ijscirkel in Zweden.
© Foto: Gosta Nilsson (jan. 1987)

?
Een ‘Sri yantra’ pictogram/ mandala uitgelijnd
in de bedding van een uitgedroogd meer, ten
Z-O van de staat Oregon (meerbep.: ten oosten
van het ‘Steens gebergte). Het werd ontdekt
door een overvliegend sportvliegtuig. De
totale lengte van de lijnen bedroeg zo’n 20
km! (om precies te zijn: 13,3 mijl). Deze lijnen
waren 25 cm breed en 6 cm diep
uitgesneden. Ontstaan op 20/08/90.
© Foto: Bill Witherspoon (1990)
© Diagram: Ilyes
Detail van een bomencirkel in Tjechië, waarbij de
bomen aan de voet gebogen zijn Foto: onbekend.
Detail: Gebogen voet van een
boom in de bomencirkel.
Foto: onbekend.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 17

Leylijnen en aardstralen
binnenstebuiten
Leylijnen en aardstralen zijn bekende
begrippen in de volksmond. Vaak worden ze
gebruikt als verzamelnaam voor allerhande
energielijnen en energiepunten. Ook zijn er
andere begrippen en termen die regelmatig
door elkaar genoemd worden.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
18
De term leylijnen wordt erg vaak gebruikt,
en dan ook voor allerlei diverse
energieën. In het buitenland
wordt "leylijnen" gebruikt voor alle diverse
energielijnen tezamen. In Nederland echter
zijn de verschillende energielijnen onderverdeeld
in positief en negatief. De positieve
energielijnen worden leylijnen genoemd
en de negatieve hebben de benaming
aardstralen gekregen.
Deze twee benamingen zijn een verzamelnaam
voor allerhande energielijnen. Aardstralen
wordt gebruikt voor alle negatieve
stralingen, lijnen en energieën die een ongezonde
invloed hebben op de mens. Ze
tasten met name de gesteldheid aan van
een persoon, waardoor deze (sneller) ziek
wordt. Er zijn verschillende negatieve energielijnen
die tot de aardstralen gerekend
worden, maar ook wateraders en breuken in
de bodem kunnen voor overlast zorgen.
De meeste van die energielijnen liggen in een
raster om de aarde. Een voorbeeld van zo'n
raster is het Hartmannnetwerk, ontdekt
door de heer Hartmann in Duitsland. Deze
Hartmannlijnen liggen ongeveer om de drie
of vier meter in de richting noord-zuid. Maar
ze vormen een raster, dus liggen ze ook om
de drie of vier meter oost-west. Dit netwerk
van Hartmannlijnen ligt noord-zuid en oost-
west, maar andere energienetwerken zijn
meestal anders gepositioneerd.
Hartmann netwerk van energielijnen.
Behalve dat het woord leylijnen op diverse
manieren als verzamelnaam wordt gebruikt,
bestaat er ook een apart netwerk van leylijnen.
Dit stelsel van lijnen ligt niet in een
raster, maar loopt in diverse richtingen, in
rechte banen over onze planeet. Niet alleen
deze leylijnen, alle energielijnen lopen (normaal
gesproken) kaarsrecht over het
aardoppervlak. Er zijn mensen die denken
dat leylijnen in de grond zitten, dit is echter
niet juist. De meeste energielijnen liggen
van de grond tot maximaal twee meter in de
lucht, maar er zijn uitzonderingen mogelijk.
Wat wel in de grond zit, zijn de aardbreuken
en wateraders. Deze liggen in de bodem en
worden regelmatig verward met energielijnen.
De energielijnen liggen als banen in het landschap.
Ze vervoeren energie van de ene plek
naar de andere. Het vervoeren van die energie
gaat bij de rasterlijnen over vele duizenden
kilometers, waarbij de energielijnen vrij

smal zijn, met slechts een breedte van ongeveer
20 of 30 cm. Het netwerk van de
leylijnen heeft vele kleine leylijntjes van ongeveer
20 of 30 cm. Ook zijn er zeer brede
en lange lijnen die energetisch sterk zijn.
Deze kunnen wel tien meter breed zijn en duizenden
kilometers afleggen.
Waar de lijnen samen komen is er een concentratie
van energie. Waar leylijnen kruisen,
in de zin van een apart netwerk, is er vaak
een krachtplaats. Een concentratie van energie
die aangevoerd wordt door de leylijnen
die een krachtplaats kruisen. De leylijnen zijn
banen van energie die bestaan uit hele kleine
energiedeeltjes. Alsof ze elkaar voort
trekken, blijven ze zich achter elkaar bewegen
in een lange rechte baan, een leylijn. Op
de plaats waar de leylijnen kruisen, hangt er
een wolk van energie. Een leycentrum is
een plek waar meer energie aanwezig is dan
elders. Dit is dan ook de reden waarom vele
volkeren op deze aarde van deze energie
gebruik maakten.
De vroegste perioden in de Lage Landen
waarbij leylijnen gebruikt werden, start met
de komst van de eerste mensen in onze gebieden.
Ook elders in Europa hebben alle
volkeren de leylijnen gekend en gebruikt.
Het totnutoe vroegst bekende volk waren de
hunebedbouwers. Zij bouwden, met name in
het huidige Drenthe verschillende stenen
bouwwerken, zoals menhirs (staande
steen), steencirkels en hunebedden in verschillende
vormen. Al deze bouwwerken waren
geen begraafplaats, maar heiligdommen
waar vereerd werd. De stenen monumenten
hebben oorspronkelijke nooit het doel gehad
om als begraafplaats te dienen. Er zijn
ook geen menselijke resten gevonden uit
die tijd, maar wel enkele uit latere tijden,
door Romaine Kunst (NL.)
die er dus later in gelegd zijn. De mensen werden
in de tijd van de bouw gewoon in een graf
begraven, wat bewezen wordt door de
vondst in 2004 van een graf uit die tijd.
Men moet het volk van de hunebedbouwers
niet onderschatten. Plotseling kwamen ze
hier met hun kennis. Zij bouwden al een volledige
boerderij die bepaald niet primitief
genoemd kan worden. Ze hadden een eigen
geloof en gebruiken die ze naar de Lage Landen
meebrachten. Het was een natuurvolk
dat nauw met de natuur verbonden was. Temidden
van die natuur bouwden ze met grote
stenen. Hunebedden, menhirs of steenkringen
waren heilige plaatsen, heiligdommen,
plekken waar vereerd werd. Hier zocht
men contact met het goddelijke. En daarvoor
is er op dergelijke plaatsen genoeg energie.
Deze stenen monumenten werden bij
de bouw precies op leylijnen gepositioneerd.
Bij een hunebed ligt er een leylijn door de
lengterichting en in het midden van het hunebed
is er een knooppunt van leylijnen.
Behalve dat hun stenen bouwsels gebouwd
zijn op leylijnen, zochten deze mensen, en
ook alle andere volkeren op deze planeet, een
plaats met een (redelijk) sterk leycentrum
uit om zich op te vestigen.
In de eeuwen erna volgden diverse volkeren
het principe om zich te vestigen nabij of om
een leycentrum en om hun heiligdom er op
te plaatsen. Een later volk, nog voor de Romeinse
tijd, was de bouwer van grafheuvels.
Hierin werd wel begraven en ze werden
geplaatst op een leycentrum. Ze zijn in vele
gebieden te vinden in de Lage Landen, onder
andere in het Nationaal Park ‘de Maasduinen’.
Hier ligt een grote Vorstenheuvel
(grafheuvel), maar deze lag oorspronkelijk
als men er voor staat iets meer naar links.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 19

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
20
Wichelroedeloper uit de middeleeuwen.
Toen de Romeinen in de Lage Landen kwamen,
bouwden ze een aantal verdedigingswerken,
die castella genoemd worden. In
deze castella hadden ze allemaal een tempeltje/heiligdom
dat geplaatst werd op een
leycentrum, wat ook het castellum op een
leycentrum positioneerde. In Nijmegen bij de
Waalbrug, de Valkhof, is de plaats geweest
van een castellum. Hier is er een tempeltje
geweest binnen de garnizoensplaats waar
het leycentrum lag.
Ook legden de Romeinen kaarsrechte wegen
door het landschap aan, die ze op leylijnen
legden. Zo hadden de soldaten meer
energie, zodat ze lange voettochten konden
houden.
Toen de Romeinen weer verdwenen waren,
bleven de mensen die nog steeds een natuurreligie
hadden. Zij legden hun heiligdommen
neer op kruispunten van leylijnen, zoals de
lapjesboom (met kapel van latere datum) bij
Overasselt (NL). Deze boom staat op een
leycentrum. Een lapje van iemand die koorts
had werd aan de takken van de boom gebonden,
opdat de boom de koorts overnam. Ook
nu nog hangen er tientallen lapjes in deze
koortsboom. Maar niet alleen heiligdommen
stonden op leycentra, ook bij de bouw van
kastelen en burchten werd er gelet op de
leylijnen.
Toen kwamen de christenen in de Lage Landen.
Talloze kerkgebouwen werden gebouwd
op de plaatsen van de voorchristelijke heiligdommen,
waarvoor deze 'heidense' cultuur
vernietigd werd. Sommigen werden naast
een oud heiligdom geplaatst, zoals de lapjesboom
van Overasselt, en langzaam kwam
de overgang van een natuurreligie naar het
christelijke geloof. Maar niet alle oude heiligdommen
werden gesloopt.
Er bleven vele van deze plekken gespaard,
maar met de eeuwen die volgden, verdwenen
er steeds meer. De nieuwe heiligdommen
vanaf dan waren kapellen, kerken en
kathedralen. Deze werden gebouwd op
krachtplaatsen. Er werd tevens gezorgd
dat er door de lengterichting van een kerk
een leylijn liep, maar ook andere energetische
aspecten waren van belang. Een van
de belangrijkste onderdelen was, dat de
toren en/of het altaar van een kerkgebouw
op een leycentrum werd gebouwd. De
plaats van het altaar was belangrijk, omdat
er hier contact gezocht werd met het hogere,
het goddelijke. Hier probeerde men het
hogere te benaderen. Dit was een uitermate
geschikte plaats, omdat er op die plaats
genoeg energie aanwezig was. Het was een
energierijke plek die zich goed leende om
God te benaderen.
Van deze praktijken was de kerk zich goed
bewust, maar dit beleid veranderde door

verandering van ideeën. In die tijd was het
verplicht om kerkgebouwen te plaatsen op
leylijnen. De lengterichting van de kerk gaf
aan hoe een leylijn liep. Maar niet alleen een
kerk stond hierop. Vanuit de kerk liep er een
kaarsrechte weg op de leylijn. Men was verplicht
om iemand die overleden was over
zo'n weg naar de kerk en het kerkhof te vervoeren.
Zo'n weg werd een dodenweg of
lichtweg genoemd. De kerk predikte na verandering
van de oorspronkelijke visie (van
Christus) dat het hier op aarde slecht was
en in de hemel (boven) was het goed. Dit kon
zij echter moeilijk blijven verkondigen wanneer
er op de aarde startbanen waren om
naar de hemel te komen. Omstreeks 1350 besloot
de kerk dat het afgelopen moest zijn
met het bouwen op leylijnen. Sinds die tijd
kwam het nog maar sporadisch voor dat er
met leylijnen rekening gehouden werd en
langzaam stierf het gebruik uit. Met dit beleid
ging er erg veel kennis verloren die tijdens
de bouw van een kerk of kathedraal
werd toegepast. Het zou nog eeuwen duren
voordat leylijnen weer bekend werden.
Alfred Watkins: zowat de peetvader van het moderne
begrip over leylijnen.
Op 30 juni 1921 verkende Alfred Watkins
het landschap van Herefordshire in Engeland.
Even buiten Blackwardine kreeg hij een visioen.
Hij zag van boven de aarde onzichtbare
monumenten en een landschap met een
netwerk van lijnen over heuveltoppen, kastelen,
grafheuvels, bronnen, heilige plaatsen,
enzovoorts. Dit bracht de leylijnen weer in
de bekendheid en langzaam aan kwamen
steeds meer dingen terug boven water. De
herkomst van de naam ley-lijnen is te danken
aan Watkins. Hij kwam bij zijn onderzoek
vele plaatsen tegen met de uitgang 'ley'.
Deze ley's zouden duiden op plaatsen met
een leycentrum.
Sinds de herontdekking van de leylijnen
heeft het onderzoek naar deze energiebanen
niet stilgezeten. In Nederland en Vlaanderen
is Wigholt Vleer de voortrekker geweest om
de leylijnen te onderzoeken. Hij is inmiddels
overleden, maar er zijn nieuwe initiatieven
die de wereld van de leylijnen steeds verder
openbaren. Een van de initiatieven is het
oprichting van regionale groepen die onderzoek
doen naar plaatsen met leylijnen in de
regio. ❙
Romaine Kunst maakt deel uit van verschillende
studiegroepen in verschillende regio's die onderzoek
doen naar leylijnen en aanverwante energieën.
Hij probeert in zowel Nederland als Vlaanderen
nieuwe groepen op te zetten in regio's waar
nog geen onderzoek wordt gedaan. Verder geeft
hij een nieuwsbrief uit over dit onderwerp.
Voor meer informatie:
Website: www.leylijnen.com
Telefoon: 0162 - 454972
Email: nieuwsbrief@leylijnen.com
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 21

De Maya’s, hun kalenders en 2012
De Mayacultuur bloeide op in Midden
Amerika. Het was een bijzondere
samenleving die vrij plots ontstond en op
een voor ons nog steeds mysterieuze wijze
verdwenen is. Op het hoogtepunt van deze
cultuur had Midden-Amerika zelfs meer
inwoners dan Europa.
De Maya’s waren verbazend goede
mathematici en astronomen. Ze kenden de
loop van de planeten beter dan wie ook en
hebben ons kalenders nagelaten die een
profetie verkondigen. Deze kalenders zijn zo
nauwkeurig dat de voorspelling die ze alle
aanduiden, voor sommigen onrustwekkend in
de oren kan klinken. Het einde van de wereld
zoals we die nu kennen, zou volgens hen in
2012 zijn. Meer bepaald op 21 december van
dat jaar.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
22
En het zijn alle 17 gekende kalenders
van de Maya’s die deze einddatum
aanduiden en eveneens ophouden te
tellen na die dag.
Hoewel we heel wat overblijfselen van de Maya’s
terugvinden, blijven ze voor ons toch
een mysterieuze cultuur. Volgens
archeologische vondsten, zou de
Mayacultuur rond 2000 v.c. opgekomen
zijn. Het hoogtepunt
van hun beschaving lag rond
600 n.c. en hun plotse uitsterven
rond de 9e eeuw.
Volgens de klassieke archeologische
beschouwingen zouden
de huidige inwoners van Ameri-
Mayaans symbool voor
Hunab Ku (het centrum
van onze galaxie)
ka nazaten zijn van de groep jagers ,die via
de Beringstraat (nu een zee) in het noorden
van Rusland naar dit continent overstaken.
Ze zouden over het ijs dat daar toen nog lag
getrokken zijn. Rond 13000 v.c. smolt dit pak
ijs en werd sindsdien Rusland dus van Amerika
gescheiden door een zee.
De Amerikaanse schouwer Edgar Cayce (en
niet alleen hij) heeft echter een andere visie
op dit stukje geschiedenis. Hij zegt namelijk
dat de voorouders, van de Maya’s destijds en
van het huidige volk nu, afstammelingen waren
van het rijk Atlantis, die na een zondvloed
op de kusten van Amerika aangespoeld
waren. Dit zou reeds rond 28000 v.c. gebeurd
zijn. Ook sommige archeologische vondsten
in het gebied aldaar duiden op een veel oudere
beschaving dan die die door de moderne
wetenschap over het algemeen aanvaard
wordt (zie ook het artikel ‘Mysterieuze overblijfselen’
in dit boekje op pagina 4).
Een ander deel van de overlevenden van Atlantis
zou in Egypte hun nazaten hebben
uitgezet.
Dit alles is een aanneembare hypothese,
waar ook hoe langer hoe meer bewijzen worden
voor teruggevonden. Kijk alleen al maar
naar de soortgelijke piramides die je in
Midden Amerika en in Egypte terugvindt.
Na de val (op een nog steeds ongekende
wijze) van de Maya’s overwoekerde
het oerwoud de restanten van
hun beschaving en kwam daardoor
voor enkele honderden jaren
in de vegetelheid terecht. Tot men
dankzij ons modern vliegtuig (zo’n
80 jaren geleden) de tempels en
andere monumenten herontdekte
en men er voor koos om de over-

Afbeelding van de gebeitelde grafsteen (dekplaat) van
het graf van Pacal Votan (de brenger van de tijd die
als een god uit de ruimte zou zijn neergedaald/ let op
het mogelijke voertuig waarin hij zich bevindt). Dit
graf is (her)ontdekt in 1952 te Palenque (Mexico).
blijfselen van deze cultuur zo goed mogelijk
te herstellen in zijn oorspronkelijke staat
en open te stellen voor het publiek.
Overzicht van hun levensstijl/kennis
& mythologie
De Maya’s waren ijverig en productief. Ze hadden
een goede organisatie met een centraal
bestuur en ze hielden vele ceremonieën.
In de wiskunde waren zij de eersten die het
getal O invoerden en daar ook mee rekenden
(dit bestaat in Europa slechts sinds enkele
honderden jaren). Zij bezaten daarnaast een
onschatbare kennis over ‘de hemel’ met zijn
planeten en sterren en ze kenden de rondgangen
van deze hemellichamen als geen
ander. Ze konden tijd meten, de zon- en
Een bewerking door Jan Loenders
maanverduisteringen voorspellen, de zonnewendes
en de equinoxen berekenen, en nog
zoveel meer. En dat allemaal zonder computers.
Enkel d.m.v. een eeuwenlange, uiterst
fijne observatie en enkele eenvoudige hulpmiddeltjes
konden ze ondermeer de afstand
van de aarde tot de zon tot op 4 cijfers na
de komma berekenen!
De Maya’s kenden, naar men kan afleiden uit
hun mythologische verhalen, 4 tijden in de
geschiedenis. De eerste tijd begon met de
schepping: er waren toen planten en dieren
op aarde. In de tweede en de derde tijd schiepen
de goden de mens: eerst uit modder en
dan uit hout.
Momenteel bevinden we ons in de vierde
en laatste fase, die ook wel het tijdperk van
de volledige mens wordt genoemd bij de
Maya’s. En volgens hen zal deze vierde periode
eindigen op 21 december 2012.
Mayaanse Tikal tempel I
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 23

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
24
Om hier wat meer duidelijkheid in te krijgen,
is het goed om enkele van hun kalenders
eens van naderbij te bekijken.
De Maya kalenders
In totaal heeft men (de huidige mens) 17 kalenders
van de Maya’s ontdekt die in feite allemaal
met elkaar verbonden zijn. Ze draaien
als het ware allemaal als tandwielen in
elkaar en duiden zo tand na tand elk een
welbepaald tijdstip in de tijd aan. Het fascinerende
nu is dat deze 17 tandwielen op een
gegeven moment alle halthouden. Namelijk
op, .... jawel 21/12/2012!
2 Beter gekende kalenders van de 17 zijn: de
Haab en de Tzolkin.
De Haab is een praktische kalender die gebaseerd
is op de zonnecyclus.
Deze bestaat uit 18 maanden (In het Mayaans:
‘vinals’) van elk 20 dagen (= in totaal 360
dagen).
Om de cyclus rond te maken, telden de Maya’s
daar nog eens 4 of 5 schrikkel-dagen (in
het Mayaans: een Vayeb) bij.
De achttien maanden + de Vayeb (4à5 dagen/onderaan
rechts) van de Haab kalender, elk met hun symbool.
Alles tesamen waren dit dus 364 of 365 dagen.
Dit is de tijdsduur voor de aarde om 1x
rond de zon te draaien (in feite gebeurt dit in
364,25 dagen/ In onze huidige tijdsrekening
tellen we 3 jaren na elkaar telkens 364 dagen
en 1x om de vier jaar tellen we er een extra dag
bij (zodat we 365 d. hebben). Dit gebeurt tijdens
een ‘schrikkeljaar’ om zodoende de cyclus
te laten kloppen.
Nog i.v.m. deze schrikkeldagen telden De Maya’s
voor sommige kalenders dagen bij na een
bepaalde cyclus (bv. 13 extra dagen na een cyclus
van 52 zonnejaren) van 364 dagen en voor
andere kalenders trokken ze weer dagen af na
een welbepaalde cyclus, zoals bij de Haab.
De Maya’s gebruikten deze laatst genoemde
kalender vooral om hun zaai- en oogstmomenten
en andere praktische zaken op af te
lezen. M.a.w.: een kalender voor alledag.
De Tzolkin: Dit was de heilige/ ceremoniële kalender
van de Maya’s, die hun ‘feest’-dagen berekende.
Deze is gebaseerd op de 13 rondgangen van
de maan om de aarde (de maan draait in 1 zonnejaar
tijd 13x rond de aarde en is dan dus ook
13x vol en 13x nieuw).
In deze kalender staan ook de poortdagen
(zie zwarte vakjes in de kalender onderaan)
afgebeeld. Dit waren met andere woorden de
Mayaanse feestdagen. Het waren eveneens
De Tzolkin: 260 vakjes (13x20) die voor 260 dagen
staan (de zwarte vakjes zijn poortdagen of heilige
dagen). Een bolletje=1 / een streepje=5.

De 20 zonnezegels (V.l.n.r. per rij/ horiz.):
Draak-Wind-Nacht-Zaad-Slang-
Wereldoverbrugger-Hand-Ster-Maan-Hond-
Aap- Mens-Hemelwandelaar-Tovenaar-
Adelaar-Krijger-Aarde-Spiegel-Storm-Zon.
de dagen waarop men makkelijker contact
kon maken met de ‘goden’, of met een spirituele
energie.
De Tzolkin bestaat uit 20 weken van 13 dagen
(= 260 dagen/ bij benadering de duur voor
een vrouw om een kind te dragen).
Ter aanvulling:
- Het getal 260:
De zon zou in 26 jaar tijd 1x rond zijn as
draaien.
In het honderdvoud (100x 260= 260000)
is het aantal dagen in de Tzolkin ook exact
de precessiecylcus. Deze precessie stelt
de cirkelvormige beschrijving voor die de
ganse dierenriem (12 tekens) aan onze
hemel maakt, waargenomen op de lente
equinox (op 21 maart). Het duurt dus ong.
26000 jaren om elk teken van de dierenriem
1x in het oosten aan de horizon te zien
verschijnen op de ochtend van de lenteequinox.
- Het einde van de laatste precessiecyclus:
Een laatste precessiecyclus zou volgens de
Maya’s aflopen op die bewuste decemberdag
in 2012. Dan zou de wereld regel-
recht een andere dimensie binnengaan.
En 26000 jaren geleden zou precies hetzelfde
gebeurt zijn.
- Bijzondere conjunctie (stand van sterren,
planeten, ...):
Ook een welbepaalde constellatie doet zich
op 21/12/2012 volgens hen voor in de kosmos.
De Maya’s voorspellen dat het centrum
van onze galaxie (melkwegstelsel), Hunab
Ku in het Mayaans, onze zon en de aarde
op 1 lijn zullen staan in dit heelal die dag.
Dit zou zo zijn invloed kunnen hebben op
de globale energie van ons melkwegstelsel.
Het verband tussen
de Haab en de Tzolkin
De Haab en de Tzolkin lopen dus in elkaar over,
zoals alle 17 kalenders doen (zie even hogerop).
Deze 2 grote tandraderen van de tijd lopen, vanuit
een startpunt bekeken, opnieuw gelijk als
de Tzolkin 73 en de Haab 52 (zonnejaren)
omwentelingen gemaakt hebben.
Voor hen was dus 52-jaar oud worden om deze
reden ook een belangrijke gebeurtenis. Want
dan doorliep je net 1 cyclus van deze beide kalenders.
Termijnen
De Maya’s kenden in hun tijdrekening ook verschillende
termijn-vormen/ periodes.
Bv.:
1 Kin= 1 dag.
1 Vinal= 1 maand.
1 Tun= 1 zonnejaar (1 Haab-jaar).
1 Katun= 20 Tuns= 20 zonnejaren.
1 Baktun= 20 Katuns= 400 zonnejaren.
1 Alautun= 63.040000 zonnejaren= de grootste
tel-eenheid van de Maya’s.
(interessant feit: 1 alautun geleden stierven
plots alle dinosaurussen uit!).
....
Sommige termijnen waren dus heel erg lang.
Daarom gingen hun kalenders soms terug tot
tienduizend miljard jaren in de tijd.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 25

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
26
Conclusie
En net omdat de Maya’s zo sterk waren in het
berekenen van ster- en planeetstanden, zowel
in het verre verleden als in de toekomst, is het
voor vele mensen heden ten dage een intrigerend
gegeven dat hun kalenders nu allemaal
stoppen in 2012.
Het antwoord hierop is nog even zoek.
Uiteindelijk is het belangrijkste om weten omtrent
deze kalenders, dat de Maya’s rekenden
met cycli waarin gelijkaardige patronen steeds
weerkeerden in de tijd. Wij weten evengoed dat
alles in de kosmos in cirkels beweegt en het
is nu zo dat op een gegeven moment dezelfde
punten elkaar weer ontmoeten, wat weer
een gelijkaardige energie als die van bij de
voorgaande ontmoeting oplevert in het heelal.
De Maya’s hadden dus een heel natuurlijke
visie op tijd en hun kalenders waren gebaseerd
op natuurlijke cycli zoals die zich voordoen
zowel in het heelal als ook in onszelf
(we hebben bv. niet voor niets dertien hoofdgewrichten!
2 Enkels, 2 knieën, 2 heupgewr.,
2 schouders, 2 ellebogen, 2 polsen, 1 hals/ cfr.
De maanrondgangen). Wij zijn als het ware een
levende kalender.
We leven nu, volgens hun kalenders, in de
dertiende Baktun van een 5200 jarige telling,
ook wel lange telling genoemd (5200 jaren =
1/5e van de precessiecyclus/ 26000 jaren).
Deze telling begon in 3114 v.c. en zal dus eindigen
in 2012. Dit is ook weer net een periode
(honderdvoud van 52) om de Haab en de
Tzolkin terug gelijk te laten lopen.
Daarnaast staat het jaartal 3114 v.c. bij vele
moderne wetenschappers en docenten in de
geschiedkunde bekend als het jaartal waarin
onze moderne beschaving zou begonnen zijn.
Bv. in het beroemde rijk van Egypte begon in
dat jaar een nieuwe belangrijke evolutiestap.
Het land werd toen opgedeeld in boven en neder
Egypte.
Nu, wat staat er ons misschien te gebeuren in
2012?
Deze 13e baktun (zie even hogerop) staat volgens
de Maya’s in het teken van ‘De transformatie
der Materie’.
We bevinden ons in een tijdperk waarin materie
een grote rol speelt en hierin gaan we momenteel,
vind ik althans, een intens ontwikelings-
en bewustzijnsproces (dat ervaart iedereen
wel denk ik) door.
Alles gaat de laatste decennia ook in een exponentieel
stijgende groeilijn vooruit. En het tempo
ligt hoog tegenwoordig. Als je alleen al naar
de bevolkingsgroeilijn kijkt zie je dat de mensheid
de laatste 40 jaren in aantal verdubbeld
is van drie miljard naar zes miljard. Terwijl dit
vanaf het ontstaan van de moderne mens
(zo’n 200.000 jaren geleden) tot en met de
zestiende eeuw, slechts gestegen was van
100 miljoen mensen naar 500 miljoen.
Ook de groeilijn in de technologie zoals communicatie,
motorisatie, industrie, …, de groeilijn
van de aktiviteit van natuurfenomenen zoals
aardbevingen, stormen, vulkanen, … behoeven
niet echt veel meer uitleg. Over dit laatste
bericht de media ons voldoende.
We voelen en zien heden ten dage rondom ons
dat er een heleboel dingen geactiveerd zijn en
dat er ergens binnenkort een climax zal bereikt
worden. In mijn visie en ook in die van vele anderen
naderen we de overgang van deze zeer
materiële wereld naar een meer natuurbewuster,
rustgevender/ vredevoller tijdperk. We
(o.a. alle lezers van dit artikel) zouden ons dit
allemaal kunnen wensen. Zodoende kan dit
uitkomen.
De grote overgang
Er zijn daarnaast ook een heleboel theorieën
van onderzoekers e.a. rond een grote overgang.
Een meteoor inslag op aarde, aardbevingen,
overstromingen, ... enerzijds, een nieuwe
wereld, een weder samenkomen van alle wezens
in de kosmos, een intrede in de vierde dimensie,
... anderzijds.

Er zouden over de exacte gebeurtenissen
van zo’n datum en over data van gelijkaardige
gebeurtenisen in het verleden op aarde nog
verscheidene interessante overblijfselen nagelaten
zijn, door zowel de Maya’s als door de
Egyptenaren als door andere volkeren.
Er zijn tegenwoordig trouwens mensen die
zoeken naar bepaalde verborgen gebouwen, kamers,
… waarin deze interessante informatie te
vinden is. Zo zou er een geheime kamer zijn,
‘De cirkel van goud’, waarin volgens bepaalde
geschiedkundige teksten, aanwijzingen te vinden
zijn over een dergelijke overgang als 2012.
Deze informatie zou ons kunnen helpen en leren
inzien wat zo’n proces inhoudt en te betekenen
heeft (een artikel over Patrick Geryl en
zijn expeditie in Egypte naar deze ‘cirkel van
goud’, verschijnt in het volgend mysterieblad)..
Anderen zoeken naar ‘The hall of records’ (een
verborgen (ondergrondse?) kamer) in het Gizeh
plateau van Egypte (waarop nu de piramiden
staan). Ook daarin zouden vele gegevens
over een komende zondvloed staan beschreven
in teksten en tekeningen (hiëroglyphen).
Nog anderen onderzoeken momenteel de geheime
code die in de bijbel staat (waardoor
reeds enkele feiten naar waarheid zijn uitgeko-
Het Galactisch Kompas
In het boek "de natuurlijke tijd" van Peter Toonen
(Uitgeverij Petiet 2002, ISBN 90-75636-
39-3) wordt het Galactisch Kompas voorgesteld.
Een Galactisch Kompas is een bewegende
schijf waarmee je voor elke datum de "kin"
ofwel een soort Mayahoroscoop kunt uitrekenen:
een kin bestaat uit de combinatie
van een zonnezegel en een toon. Dit kompas
is door de westerse mens gecreëerd
om een kalenderdag van onze Gregoriaanse
kalender om te rekenen naar een Mayaanse
kalenderdag met zonnezegel (#20) en
toon (#13).
men). Ook hier weer: De code zou nog meer verborgen
aanwijzingen geven en voorspellingen
doen voor deze tijd. ...
De geboorte van een nieuw bewustzijnskind
van Moeder Aarde
Voor mij is zo’n grote overgang alleszins als de
geboorte van een nieuw bewustzijn. Hiermee
wordt de mogelijkheid geboden om ons als
mens te doen groeien en te ontwikkelen.
Het is in mijn ogen een volgende stap op het
pad in de evolutie.
En wederom zal een cylcus afgerond worden.
Op naar een vredevolle en liefdevolle wereld.
Ho. ❍
Bronnen:
- Artikel uit Para-astro: verantw. Uitgever D.
Vanoothegem. Website: www.para-astro.be
- Delen uit het artikel van Peter Toonen (gepubl.
in Frontier magazine jan./feb. 2003).
Website: www.pan-holland.nl
- Het boek: ‘De natuurlijke tijd’: Van Peter Toonen.
Uitgeverij Petiet 2002
- Het boek: ‘Maya-astrologie’: Van Aluna Joy Yaxk.
Uitgeverij: Schildpad boeken/Amsterdam
Op de volgende pagina’s
staan de elementen
om zelf
zo’n kompas te maken.
Om in elkaar
te zetten
Kopieer eventueel alle onderdelen op wat
dikker papier en kleur ze volgens de aanwijzingen.
Knip alle ringen uit. De achterkant
wordt met de rugzijde tegen de groene ring
geplakt. Leg alle ringen op elkaar en zet ze
in het midden vast met b.v. een splitpen.
HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005 27

Instructies voor het gebruik van het Galactisch Kompas
Tekst door Nicole
Het avontuur van het gebruik van het Galactisch Kompas en het
binnengaan van vierdimensionale tijd
(Belangrijk : je hoeft niets te snappen, je moet het gewoon doen!)
Op de achterkant van het kompas staan alle nieuwjaarsdagen (26
juli) van de jaren 1754 - 2013.(5 ringen van 260 jaar) Elk jaar begint
met het zonnezegel tovenaar, storm, zaad of maan. Dit zijn
de jaardragers.Op 26 juli is het daarom een combinatie van één
van de dertien tonen (1-13) en één van de vier zonnezegels, b.v.
8 wizard (tovenaar), 9 storm, 10 seed (zaad), 11 moon (maan),
enz.
1. Schrijf de datum op die je wilt opzoeken. Als de datum die je
zoekt vóór 26 juli is, kijk je naar het voorgaande (Gregoriaanse)
jaar. Het Maya jaar begint namelijk op 26 juli en eindigt 25 juli.
bv: geboortedag van John Lennon is 9-10-1940 ===> oktober
ligt in het half jaar na 26 juli dus kijk bij 1940 = hij is geboren in
een 13 storm jaar
geboortedag van W.A. Mozart is 27-1-1756 ===> januari ligt
in de het Mayajaar dat begint op 26 juli het jaar daarvoor, dus 1755
= 10 tovenaar
2. Kijk op de achterkant van de schijf en vind het jaar dat je wilt
hebben en kijk welke toon en zegel daarbij horen. (voor b.v. 1 januari
2002 is dit 9 zaad) Noteer de toon en het zegel. Draai het
kompas dan om.
dus: John Lennon: 13 storm en W.A. Mozart : 10 tovenaar
3. Zoek de datum 26.07 op de buitenste groene ring. Zoek de toon
van het gevonden jaar op de gele ring en zet die daaronder. Houd
de gele ring in deze positie.
dus: John Lennon: zet de 13 (2 streep en 3 stip) onder 26.07 en
voor W.A. Mozart : zet de 10 (2 streep) onder 26.07
4. Het vinden van de correlatiedatum: zoek de datum die het dichtst
bij de datum ligt die je zoekt.
Noteer de toon op de gele ring onder de correlatiedatum.
Als je op de gele ring een blanco vakje vindt (of er zitten blanco
vakjes tussen) : zoek toon 7. Links van deze toon 7 komt altijd
toon 1 te staan. Houd je duim als aanwijzer op de groene ring,
boven het lege vakje naast de toon 7 en draai de gele ring zodanig,
dat toon 1 onder de plaats komt waar je je duim houdt. Noteer
de toon die onder de correlatiedatum staat. Houd de gele ring
in deze positie.
dus:
John Lennon: Correlatiedatum is 14.10 (dichts bij 9.10) - daaronder
staat een leeg vakje.Schijf doorddraaien, zodat de 1 naast de
7 komt. Dan staat de 2 onder 14.10
W.A. Mozart : Correlatiedatum is 22.01(dichts bij 27.01) - daaronder
staat een leeg vakje.Schijf doorddraaien, zodat de 1 naast
de 7 komt. Dan staat de 8 onder 22.01
(Meer info, printklare pdf-bestanden en een kleurenvoorbeeld
is te vinden op www.pan-holland.nl/kompas.html)
5. De Tonen aanpassen: Draai de witte ring zó, dat de toon op de
witte ring overeenkomt met die van de gele ring. Nu heb je dus
twee dezelfde tonen staan onder de correlatiedatum. Houd de groene,
gele en witte ring in deze positie.
6. De Galactische Poort vinden: op de dagring van de 20 zonnezegels
zoek je het zonnezegel dat je op de achterkant (in stap
2) hebt gevonden en zet dat onder de twee galactische tonen.
Nu heb je de Galactische Poort gevonden voor de correlatiedatum
op de groene ring. (b.v. 2-1-2002 is 13 Zaad) Nu mag je de
groene en gele ring loslaten.
dus: storm voor John Lennon: en tovenaar voor W.A. Mozart.
7. Op de witte- en de zonnezegelring staat elke toon en elk zonnezegel
voor één dag.
Beginnend bij de toon en de zonnezegel van je correlatiedatum,
tel je nu op de dagring om de datum te vinden die je zoekt.
Is de correlatiedatum de geboortedatum, ga naar stap 8.
Als die datum na de correlatiedatum is, dus later in de tijd, dan
tel je zegel voor zegel linksom (tegen de klok in) tot je uitkomt
bij de datum die je zoekt.
Ligt de datum vóór de correlatiedatum, dan tel je rechtsom (met
de klok mee) tot je uitkomt bij de datum die je zoekt.
Het zonnezegel waar je dan op staat en de toon direct daarboven
is de galactische signatuur die je zoekt.
Let op: als boven de zonnezegel van de dag waarop je uitkomt
een leeg vakje is, doe dan het volgende:
De blanco vakjes op de witte ring vertegenwoordigen de helft van
een wavespell die eraan voorafgaat of daarop volgt; dat ligt aan
de richting waar je vandaan komt. Als je linksom aan het tellen
bent komt er na toon 13, de eerste 7 tonen (1-7) van de volgende
wavespell. Ben je rechtsom aan het tellen, dan belandt je in
de 7 laatste tonen (13-7) van de vorige wavespell. Waar je ook
stopt met tellen op de dagring, zet de juiste toon van de witte ring
boven dat zonnezegel.
Gefeliciteerd! Het zonnezegel waar je op uitgekomen bent en de
toon daarboven zijn de galactische signatuur van de datum die
je zoekt!
Houd nu de witte- en de dagring in deze positie.
John Lennon: 14.10 was het 2 storm. Terugtellen is naar rechts
op de schijf. Leeg vakje na de 1, dus doordraaien van de witte schijf.
Zet 13 boven de Rode Aarde (is 12 oktober) => 9.10 is 10 TOVE-
NAAR
W.A. Mozart : 22.01 was het 8 tovenaar, doortellen (linksom)
komen we op 13 storm. Mozart was een 13 Storm, een Blauwe
Kosmische Storm.
Een Maya-workshop om o.a. met dit kompas te werken zal ingericht worden op za 22/01/05
onder begeleiding van Jan Loenders. Meer info: zie achteraan dit boekje bij Agenda.

HET MYSTERIEBLAD 2.1 • voorjaar 2005
32
AGENDA up-to-date informatie is steeds beschikbaar op www.decirkelvzw.be
Zweethutten
Steeds op zondag, telkens
van 10:30 tot 18:00u.
Vanaf dit jaar bieden we ook
Keltisch gerichte
zweethutten aan.
Terug naar onze ‘roots’!
23 januari gemengd (m/v)
olv. Jan Loenders
20 februari gemengd (m/v)
olv. Wannes Vandenbroeck
20 maart gemengde (m/v) hut
in een Keltisch zomerritueel
olv. een sjamaan
17 april vrouwenhut
olv. Lut Peeters
15 mei gemengd (m/v)
olv. Jan Loenders
PRAKTISCH:
• Er zijn maximum 16 plaatsen per
sessie beschikbaar.
Vooraf reserveren via 016 57 33 98
of decirkelvzw@yahoo.com is dus
noodzakelijk
• De hut staat op een rustige plek te
Nieuwrode (bij Aarschot)
• Deelname in de kosten: € 7,00
• Op het einde van de sessie delen
we samen ons zelf meegebracht
voedsel.
• Verdere info krijg je bij de
aanmelding.
• Gezins- en jongerenhutten
kunnen ook, op aanvraag.
Zaterdag 15/01: ‘De Cirkel’ vzw graancirkelmeeting
Exacte locatie en uur worden nog vermeld op onze website.
Zaterdag 22/01: Mayaworkshop Tussen 14u-17u.
Werken met Galactisch Kompas en uitwisseling over 2012.
Begeleiding: Jan Loenders. Locatie: ‘De cirkel‘ vzw-ruimte. Info en
reservatie 016 57 33 98. Vrije bijdrage.
Bijeenkomsten voor het theaterstuk rond Jezus’ leven:
In 2005: Za. 8/01; Di.11/01; Zo. 16/01; Di. 25/01; Za. 29/01; Di. 8/02;
Za. 12/02; Di. 22/02; Za. 26/02; Di. 8/03; Za. 12/03; Di. 22/03; Za.
26/03; Di. 5/04; Za. 9/04; Voor de daarop volgende data: zie volgend
mysterieblad.
Za. of zo. tussen 14u. en 16u.; Di. vanaf 20u. tot ± 22u.. Plaats van
samenkomen: St. Hadrianusstraat 3; 3018 Wijgmaal. Toegang: gratis.
Jongerengroep (tussen 16j. en 25j.):
Op dinsdagavonden (tweewekelijks) vanaf 20u.. We behandelen
telkens een ander spiritueel thema (bv. rond: graancirkels, de Maya’s,
2012, de Egyptenaren, massage, mantra’s zingen, rituelen (zweethut,
vuurloop, ...). Meer info. hierover bij ‘De cirkel’ vzw (verantw. Jan
Loenders). Samenkomen: in ‘De cirkel‘ vzw-ruimte. Toegang: 2 euro.
Graancirkel & geometrie- tekenlessen voor kinderen van 6j.-11j./
en voor jongeren van 12j.-15j.).
Tweewekelijks op woe. tussen 13u.30 en 15u.30 (voor de jong.) en op
za. van 10u.-12u. (voor de kind.) Prijs: Kindergroep: 6 euro/les;
Jongerengroep: 7 euro/les; Meer info. bij ‘De cirkel’ vzw
Zaterdag 9 april 2005: ‘European crop circle conference’; Van
10u.- 22u..Met sprekers vanuit heel Europa. Thema: graancirkels en
aanverwante raadselen. ’s Avonds wordt een graancirkelfilm op groot
scherm vertoond. Locatie: nog onbekend. Meer info. vanaf eind januari
op onze website.
En het mysterie gaat verder
Ufo-foto’s genomen op de Col de Vence (een berg bij
Nice, Zuid-Frankrijk) door Xavier Colin