Over Oegstgeest november 2010 - Vereniging Oud Oegstgeest

Mijmerende schrijver
Tr o o s te n d e tr e u r w i lg
In 2011 viert hij zijn tachtigste
verjaardag, de treurwilg aan de vijver
waar Frederik Hendriklaan,
Koninginnelaan en Willem de
Zwijgerlaan samenkomen. Bladerend
door het Oegstgeester fotoarchief trekt
zijn leven aan me voorbij.
Een plagende peuter is hij in 1927. Klein
maar veelbelovend staat hij daar de
fontein te betreuren, die in het midden
van de vijver maar steeds geen water
spuit.
In de winter van 1961 is hij uitgegroeid
tot een indrukwekkende volwassene.
Een kathedraal van ijs, die met grote
spijt beziet dat hij toch nog te klein is
om met zijn takken in de hemel te
komen.
Alles heeft hij in de loop van zijn lange
leven tussen zijn wortels gehad.
Piepende eendjes. Poepende honden.
Half ontblote jongens en meisjes.
Nu, in 2010, staat de bejaarde boom nog
maar mager in het blad. Het grote
treuren lijkt voorbij. Troost is ervoor in
de plaats gekomen.
In zwoele zomernachten slaat hij
verzoenend zijn twijgen om de
schouders van rumoerige hangjongeren
en de buurtbewoners die hen bestrijden.
“De eerste helft van het leven gaat
voorbij met het verlangen naar de
tweede helft,” legt hij fluisterend uit.
“De tweede helft met het betreuren van
de eerste.”
In deze rubriek mijmert steeds een andere schrijver over zijn woonplaats Oegstgeest. Jeugdboekenauteur Corien Botman opent
de rij en wijdt haar gedachten aan de treurwilg aan de vijver in het Oranjepark. Ze heeft dichter Teun Klumpers gevraagd de pen
voor het volgende nummer van ‘Over Oegstgeest’ van haar over te nemen.