Hippocampus januari/februari 2010 - Hippocampus archief - Nelos

een persoonlijke debriefi ng met het bestuur
– Els, Ben en Helga – georganiseerd.
Enkele indrukken van een paar van onze
coaches:
“De eerste interventie vergeet je nooit meer,
het heeft iets onwezenlijks, onbekende
mensen die hulp van je verwachten. Alle
lessen spoken door je hoofd. Je denkt aan
de 3 basisillusies: we gaan ervan uit dat
we onkwetsbaar zijn, controle hebben over
ons leven, en we wensen zin te geven aan
ons leven.
Nu sta je daar aan de voordeur in de wetenschap
dat deze mensen niet kunnen geloven
dat hun geliefde niet is bovengekomen
na een duik. De deur gaat open en een ongeloofl
ijk groot verdriet komt je tegemoet
van de ene persoon, en een voelbare ingehouden
kwaadheid van de andere. En jij begint
heel eenvoudig met je voor te stellen, je
naam, dat je van Mental Coaching bent en
daar bent om hen te helpen, waar mogelijk.
Ze bieden je een koffi e aan,... “
“Op het moment dat je contact moet opnemen
met een slachtoff er komt er een twijfel
over je heen. Bij mij was en is dat nog altijd
een gevoel van onmacht omdat ik niet het
gevoel heb dat ik aan het helpen ben ondanks
dat dit op dat ogenblik wel het geval
is. Mijn eerste contact was met de buddy
van een dodelijk ongeval en dat was toch
wel even slikken. Wat moest ik die persoon
zeggen? Heeft hij wel zin om met mij te praten?
Wat zou die persoon denken als er een
wildvreemde hem over zoiets ernstig contacteert?
Ik sta er trouwens nog altijd van te kijken
hoe groot de appreciatie is die je krijgt.”
“Bij de eerste interventie had ik ook wel een
beetje de bibber. De goeie tips van Ben en
Els in het achterhoofd, duizend man sterk,
tot het moment van het eerste telefoontje
of contact… de twijfel… kan ik het wel aan,
hoe zal men reageren? Maar gaandeweg
voelde ik, dat ik toch wel goed bezig was.
Het Mental Coaching Team is nodig, voor
dat luisterend oor, het ondersteunend
woord, het troostend gebaar, de goede
raad, gewoon er zijn en weten dat je zoveel
kan betekenen om mensen met pijn
en verdriet terug op weg te helpen, voor
de rest van hun leven! De mogelijkheid om
onze werking kenbaar te maken via de lessen
Duiker-Hulpverlener is een positieve
wending en geeft ons de kans om ons net-
werk verder uit
te breiden”.
“Voordat het
Mental Coaching
Team bestond
benaderden we
een duikongeval
vanuit het gevoel. Maar snel merk je dat
dit door iedereen anders beleefd wordt. Zo
maakte ik een sterfgeval mee tijdens een
duikvakantie. Dan beleef je ook de clubleden
eromheen. Tijdens de reanimatie, kort
daarna en dagen later beleef je die emoties.
Zelf ben je dan als buddy en kameraad ook
van de slag. Er zijn er die cru een oordeel
hebben en niet aarzelen om iemand met
de vinger te wijzen. Er zijn anderen die er
‘onderdoor’ gaan. Kortom zoveel gevoelens
die je te verwerken krijgt...
De opleiding, nu alweer vijf jaar geleden,
verklaarde de verschillende reacties, en
bracht ze tot begrijpelijke proporties terug.
Toen besefte ik dat eigenlijk elke duiker
notie van mental coaching zou moeten
hebben om inzicht te krijgen in die uiteenlopende
menselijke reacties en de onderliggende
redenen. Goede wil alleen is vaak
niet voldoende om gepaste hulp te bieden.
Soms kan je het wel goed menen maar op
het verkeerde moment foute dingen zeggen”.
“Tijdens een eerste gesprek komt het er
vooral op aan om te luisteren naar de
‘hulpvrager’. Hij/zij moet zich zo comfortabel
mogelijk voelen en de kans krijgen om
heel zijn/haar verhaal te kunnen vertellen
zonder enige vorm van kritiek over wat er
al of niet ‘fout’ is gelopen. Het gaat immers
niet om de fout, maar wel om het trauma
dat de betrokkene er aan overhoudt. Er
wordt niet geoordeeld over schuld of onschuld.
In de meeste gevallen is (zijn) één of meer
gesprek(ken) voldoende om de hulpvrager
een goed gevoel te geven om het opgelopen
trauma op een gezonde manier zelf verder
te verwerken.
Soms, bij ernstige ongevallen, is het nodig
om de betrokkene door te verwijzen naar
gespecialiseerde psychologische hulpverlening.
Als het trauma zo diep geworteld
zit dat het
gewoon functioneren in het
dagelijks leven belemmerd wordt, kan de
mental coach alleen nog maar een vertrouwenspersoon
blijven en moet er therapie
worden opgestart door professionele
diensten.
Hoe het verloop van een interventie ook
gaat, tot op heden heb ik persoonlijk in de
meeste gevallen ervaren dat de betrokken
slachtoff ers, mededuikers en nabestaanden
de geboden hulp ten zeerste wisten te
appreciëren. Dit geeft mij (en ik denk dat ik
voor het hele team mag spreken) de motivatie
om ons werk voort te zetten. Het is
dan ook heel belangrijk dat er zo veel mogelijk
ruchtbaarheid rond de sectie ‘Mental
Coaching’ wordt gegeven om de drempel
tot hulpverzoek zo laag mogelijk te brengen.
Hierbij wens ik dan ook mijn dank te
richten aan de professionele begeleiding
van de ‘coaches’ door Ben Engelen en Els
Huybregts”.
Ook nog een woordje van Dr. René De Laet
namens de Medische Commissie
Ik heb alle respect en bewondering voor
jullie werk. Als arts weet ik hoe moeilijk
het is in die omstandigheden met slachtoffers
of met hun familie en omgeving contact
te hebben en dit niet alleen te kunnen
omzetten in een voor hen positief gevoel,
maar ook in concrete hulp. Blijkbaar slagen
jullie daar wonderwel in! Ik denk dat in
de duikwereld NELOS de enige vereniging
is die zulke hulp biedt. Jullie zijn dus ook
een soort pionierswerk aan het doen ...
Els, Ben en iedereen, bij deze dank!
Van onze oprichter - Ben Engelen
Ik heb in verschillende settings met professionele
hulpverleners gewerkt doch heb
zelden zoveel leergierigheid en enthousiasme
ondervonden als bij de mental coaches.
Af en toe gebeurt het dat je bij een
interventie om het juiste te doen, tegen je
Hippocampus jan./feb. 2010
7