Landschapsontwikkelingsplan - Gemeente Oldebroek

Het bouwland was oorspronkelijk zeer arm en
moest om de twee tot drie jaar braak blijven liggen.
Tijdens het braak liggen, liet men het vee op de
akkers grazen, waardoor de mest vanzelf op het
land terecht kwam. Voorwaarde hiervoor was een
gemeenschappelijke bewerking van de akkers.
Door veehouderij kwam in de loop der eeuwen een
regressieve successie op gang, die van gesloten
bos, via een open park stadium, uiteindelijk een
boomloos heide- of grasland opleverde.
Het vee werd voor foerage het bos in gedreven.
Vooral schapen en geiten zochten in het bos de
open plekken op, waar ze jonge zaailingen en opslag
vonden. De aanwezige heideplanten waren er
tegen bestand en groeiden door, jonge bomen werden
opgegeten en er ontstonden uitgestrekte heidevelden.
Vanuit het dorp liepen brede, zich vertakkende,
schaapsdriften naar de hei toe. Ook werden
heideplaggen in de schaapskooien gebracht,
zodat de kudde droog en schoon stond. In het
voorjaar konden de bemeste heideplaggen op de
bouwlanden verspreid worden. Zo werd de bodem
langzamerhand rijker en opgehoogd. De zogenoemde
essen ontstonden. Deze vorm van landbouw
werd over zeer lange tijd en met weinig veranderingen
bedreven. Pas toen de textielindustrie
begon te bloeien, begon men meer schapen te
houden. Plaatselijk waar teveel heideplaggen gestoken
werden en massaal schapen in de heide
gedreven werden, verdween het gehele vegetatiedek.
Er kwamen stuifzanden. Maar deze zijn in de
18de en 19de eeuw door bosaanplant weer bedwongen.
Het hout werd gebruikt door de opkomende
mijnbouw en als brandstof.
De lage veengebieden zijn relatief laat ontgonnen.
Door aanleg van een fijnmazige slotenstructuur en
ontwatering van het gebied, zijn deze lage gronden
in de 17de en 18de eeuw "drooggelegd" en zo voor
landbouw rijp en toegankelijk gemaakt. Het land
werd gebruikt als hooi- en weideland. De bebouwing
in dit gedeelte ligt veelal op terpen.