van Lizzy van Dorp - Historische vereniging Oud Leiden

JAARBOEK DIRK VAN Ee K 2007/2008
238
rische colleges, die hij in zijn gezellige studiekamer geeft. Hij is een echte
Fries met die gezonde gelaatskleur, die alleen de Friezen eigen is; knap met
een grijzende baard à la Napoleon 111. Hij geeft mij altijd de indruk middelmatig
te zijn al is hij verdienstelijk op het gebied van historisch recht. Zijn
vrouw is een kleine levendige Friezin, die van de 'meiskes' en 'buuten' praat.
Tichelaar is een klein, lelijk, verlegen mannetje met een dikke snor van onzekere,
blondachtige kleur. Hij is heel duidelijk, maar ik geloof niet dat er iets
origineels in hem schuilt . Voor examineren is hij heel prettig. Deze twee colleges
zijn zolang in plaats van prof. Asser gekomen . 's Middags geeft Van der
Hoeven strafrecht: een kolossale man met een bleke kleur en kaal hoofd en
een dikke snor. Hij heeft een ongegeneerde spraak en is een beetje sarcastisch
bij de antwoorden die men hoort geven en de vragen die men hoort stellen.
Heus geen wonder. De Van der Hoevens gelden voor erg ambitieus; ze zijn
arm en willen er komen." Ik ben zo zeker alsof ik het op papier had dat Goor
van der Hoeven? Tin gevraagd heeft. Ik dank de hemel dat ze hem niet genomen
heeft; hij is allesbehalve sympathiek.
't Laatste uur is zeker verreweg 't interessantste college: Oppenheim, staatsrecht.
Ik houd ook het meest van staatsrecht. Hij is ongelooflijk levendig,
loopt van voor tot achter 't auditorium door, zegt alles vier keer achter elkaar:
'Ik zeg: in de grondwet - ik zeg, in de grondwet van'48 - in de grondwet van
,48 , zeg ik' - enz. Hij vraagt bij voorkeur jongelui met papa's die ook jurist
zijn, maar och, dat loopt meest ongelukkig af.
Ik ga vliegend werken , ik heb een verbazende werklust. Ik heb Oppenheims
vrouw ook een bezoek gebracht, maar zij was uit.
Ik had al plan watjes in mijn oren te stoppen op zijn colleges, zo schreeuwt
hij, maar daar schijnt men ook al aan te wennen.
Van alle kanten krijg ik nog complimentjes voor mijn examen; ik zal dus
maar dankbaar aannemen dat 'r mooi geweest is. Kaartjes en brieven heb ik
zonder tal gekregen, zo ook van mijn oude rector Goslings. Het spijt mij zo
dat ik 't Fruin niet meer heb kunnen vertellen; wij hebben er zo dikwijls
samen over gepraat. Nu ligt hij daarbuiten. Kort is 't leven.
Willie Martin komt bijna iedere avond aangelopen; zit dan op de piano te
trommelen, tot ik hem wegstuur; en snijdt dan nog een uurtje op over zijn
schilderen . Maar hij heeft aanleg, dat moet gezegd. Ik denk wel dat er wat uit
hem groeit.