Nummer 5

Nummer9080
Nummerzesmaarttweeduizendennegen
Recensie
Koop eens een Loft
Tussen droom en werkelijkheid staan wetten in de weg en praktisch bezwaren
Loft al gezien? Dan ben je één van de velen,
dus? Van het miljoen? De film stevent af op
een record aantal bezoekers, dus tja, de kans
is groot…
Een blockbuster, zegt men daartegen, in het Engels. Een
kaskraker, noemen wij dat, vrij vertaald. En inderdaad, dat
filmpje heeft al aardig wat geld in het laatje gebracht…
Kon het eigenlijk ook anders?
Een sterke thriller, gespeeld door het kruim van onze beste Vlaamse acteurs,
in een regie van ons aller duiveltje-doet-al Bart De Pauw, en van
oude rot in ’t vak, regisseur Erik Van Looy. Zet dat alles vervolgens op de
carrousel van een promomachine als die van Woestijnvis, en je hebt een
ezeltje-strekje gecreëerd, dat je een paar maanden lang uit kan melken.
Het verhaal zelf is genoegzaam bekend.
Een paar maten plegen graag overspel, de ene al wat makkelijker dan de
andere, zoeken een stiekeme plaats, zoals studenten een kot, en komen uit
op een loft. Zover, zo goed. Geen enkel probleem (behalve bij hun vrouwen
uiteraard). Tot daar plots een lijk van een jonge vrouw gevonden wordt, en
er paniek ontstaat. ’t Is waar, er zijn gezelliger dingen. Ons vijftal smeedt
een bizar plan om er zich uit te praten, wil een zelfmoord veinzen, maar zit
natuurlijk verveeld met de locatie. Hoe uit het oog van de storm te blijven,
want anders staan ze met de billen bloot, voor hun vrouw, kinderen en de
hele maatschappij. Dat overspel, weet je wel… En ’t zijn geen onbeholpen
lieden, die vijf: een psychiater, een architect, … Ze spreken dus af dat ze
er nooit geweest zijn, op diTe loft… Enfin, zonder de plot te onthullen, dat
vijftal blijkt dan toch niet zo hecht, er rijst een berg van wantrouwen, en de
volkse wijsheid ‘eerlijk duurt het langst’ wordt nog maar eens bewaarheid.
De fine fleur van onze filmwereld speelt sterk, maar de pannen van het dak?
Neen, dat is wat overdreven. Koen De Bouw doet het voortreffelijk (en neen,
ik ben geen vrouw), de anderen zoals Filip Peeters en Dirk Roofthooft zijn
goed, maar ons allergrootste talent Jan Decleir heeft helaas een te kleine rol
om de film te domineren. ’t Is jammer, want hij is een dijk van een speler,
en had het geheel nog een niveau hoger kunnen tillen. Dat de vrouwenrollen
met o.a. Maaike Kafmeier en Veerle Baetens, wat tussen de plooien van het
scenario vallen, is onvermijdelijk, want het is en blijft natuurlijk een mannenfilm
vol mannenstreken. Of zie je een vrouw zoiets al bedenken? Het is
een uit de hand gelopen kwajongensdroom, als het ware, enfin, als we wat
permissief willen zijn… De cast doet het dus goed, maar verrassen, neen,
dat ging niet meer, na zo’n hype vooraf.
Goed, genoeg over de spelers, nu de rest.
De verfilming is bij wijlen zeer sterk. De intro bijvoorbeeld. Die zwenkende
camera die versneld door het stadsbeeld flitst, en kilometers verder vertraagt
bij wie hij daar zo-even nog in close up had: héél knap gevonden. De
locaties zijn ook al schitterend: de Residentie Hoopnatie aan de Antwerpse
Kaaien (de loft) en het Kasteel Groenhoven in Malderen-Londerzeel om er
maar twee te noemen. Alles met de allerchicste en pokkeduurste materialen.
Design en klasse, zoals de plot vereist. Goed, alles op niveau.
Ook de spanningsboog staat sterk gespannen, van begin tot eind, als een
parabool, en neen, dat de film één gigantische terugblik is, die zelf nog
eens vele kleine flashbackjes baart, is niet onoverkomelijk, integendeel, dat
houdt de kijker juist scherp en op het puntje van zijn stoel. En de muziek
van Wolfram de Marco (van o.a. Pirates of the Caribbean) zwelt, rommelt,
kabbelt en swingt zoals het hoort in een thriller. Alles niets op aan te merken.
Mooi.
Ook het script zelf is beresterk, en stuwt naar een beklijvende apotheose.
Hoe kan het ook anders in een whodunit, die ons gevangen houdt in gis-
singen en veronderstellingen, waar we
nooit zelf wijs uit geraken, zonder enige
hulp. En die hulp, die komt er, en dat
op een wel héél verrassende wijze: via
het alziend oog van een … een laptop
(exemplarisch voor onze tijd, zeker?). En
helaas, van dat punt af zit er even een
politioneel dipje in de film…
Nu wil ik daar gerust een eind weegs in
meegaan, in die plotse wending van het verhaal, neen, wat zeg ik, tot aan
het gaatje, volg ik zelfs … edoch… edoch… er moet mij iets van het
hart.
Een moordzaak staat nooit los van enig politieonderzoek, waar of niet? Goed,
in Loft wordt dat in wezen beperkt tot een ondervraging door twee rechercheurs,
maar voor de rest zijn er maar weinig blauwjassen in de grootstad
te bekennen, zodat dat koppel inspecteurs daar zowat in het ijle opereert.
Nu, alles goed en wel, ook dát wil ik nog geloven: de eindafwikkeling speelt
zich immers af op zeer korte termijn,
en dan is dat politieapparaat misschien
nog niet écht in werking getreden.
Waar kan je dan niet meer volgen,
vraag je je af?
Wel, dat de personages in het bedenken
van hun alibi’s van een te onbekwaam
politiewezen uitgaan. Dat hun
alibi rammelt aan alle kanten, is stellig
onjuist, want ze waken erover, maar
dat ze met hun vijven allemaal hetzelfde
lek hebben van één uur, in hun
whereabouts, en daar mee weg denken
te komen? En te veronderstellen dat de
rechercheurs op geen enkel moment
bij een vriendin of hoertje terecht zullen
komen, die dat gescharrel op die
loft onthullen zal, is op z’n zachtst gezegd,
toch wat onverstandig? Bovendien
straalt die veronderstelde straffeloosheid
helaas ook af op het ‘goede’
personage van dat gewiekste vijftal:
de psychiater, gespeeld door Koen De
Bouw. ’t Wordt plots veel moeilijker om
je met hem te identificeren, en dat is
in een film toch essentieel. Kan zo’n
slimme kerel zo naïef zijn?
Al met al, een goede film, hoor, zeker,
en voor wie abstractie kan maken van
dat te beperkte speurwerk, zelfs beresterk.
Zoals mijn vrouw. Die zegt: ach
man, geniet er nu toch gewoon eens
van. Al dat rationeel gedoe, zegt ze, is
nergens goed voor. Je moet dat zo niet
analyseren.’t Is zoals het leven zelf: passie en vuur, en dat is al eens onberedeneerd,
wel ja. Gewoon genieten.
Zoals die gasten die samen een loft huren, vraag ik haar, om maîtresses te
ontvangen? Verstand op nul en gewoon doen? Gewoon genieten?
En daarop werd het heel stil, de andere kant van tafel.
Ga dus allen zien, en oordeel zelf.›
maart’09 43