Nummer 5

Nummer9080
Nummerzesmaarttweeduizendennegen
Anders nog herinneringen aan Zaffelare?
Oei, zeker wel! Mijn zatste avond ooit… (schudt
even van neen)… ik raak nauwelijks een druppel
aan, maar toen tja… ik was in de KSA, zie
je, en we stonden in voor het onthaal van de
nieuwe pastoor: koekjes met Chateau migraine.
En wij hadden als gewoonte: eentje voor hem,
eentje voor mij… enfin, je kent dat wel. En vandaar
gingen we naar ‘t
jeugdhuis, en dan naar
’t Brouwershof, een
chirofuif of zo, en maar
drinken, en dan weer
naar ’t jeugdhuis, en
naar huis… ’s nachts
een kalfje gekocht, in
een plasticzak, die uit
het venster gesmeten,
en ’s morgens begraven, en waarschijnlijk ligt
die daar nog… maar ik zweer je, dat was een
uniek voorval, want ik kan niet tegen alcohol en
blijf er dus wijselijk zoveel mogelijk af.
Je zag er toen uit als ‘werkschuw tuig’, met
lange haren, en leren jackets, en metal-Tshirts,
neem ik aan, rebel als je bent?
Tja, dat haar… (grimas)… weet je, ik ging
toen naar ’t College in Lokeren, en op de bus
staarden mensen me na met grote ogen, en ook
in Wachtebeke, schoven de gordijntjes lustig
heen en weer, en weet je wat wij riepen voor
de grap… DRUGS, DRUUUUGS… tot de gapers
weer verdwenen… daar kwam dat drugswijf
vandaan in Willy’s en Marjetten…
Die reeks was een compilatie van oude practical
jokes, en dingen die jullie al klaar hadden
liggen?
Neen, neen, bijlange niet! ’t Ontstond heel
organisch en chaotisch. Man, man, man…
Toen we alle afleveringen ingeblikt hadden,
hebben we zelfs een T-shirt laten drukken voor
de Woestijnvissers, met ‘I survived Willy’s en
Marjetten’, zo erg was het geweest, en ze zijn
daar in het productiehuis toch een en ander
gewoon. De Mol bv, werd ook 24 uur op 24
gemonteerd, maar toch was ons programma
nog een niveau erger… op maandag en dinsdag
brainstormen, de drie volgende dagen
uitvoeren, de zaterdag en zondag monteren, en
dat elf weken aan een stuk! Keihard werken,
week na week…
Als je constant op elkanders lip leeft, geeft dat
dan geen spanningen?
…(lacht en trommelt even op zijn blote buik)…
wij hebben één stelregel: conflicten lossen wij
op door er gewoon over te zwijgen. Echt waar!
En het werkt! Off the record, zouden we elkaar
soms villen, maar au fond bewaren we altijd
een diep respect voor elkaar, hoor, vergis je
niet. En bovendien zijn we zelfkritisch genoeg,
om te weten wat er schort… met een boutade
kan je stellen: je mag nooit tevreden zijn als je
werk af is, hooguit opgelucht. De enige keer dat
je echt content kan zijn, is op een podium, want
dan heb je direct applaus… maar voor tv, heb
je een mop meestal al tientallen keren herkauwd
en kan je pas een jaar later enkel maar hopen
dat hij het publiek
“In Wachtebeke, schoven
de gordijntjes lustig heen
en weer, en weet je wat
wij riepen voor de grap…
DRUGS, DRUUUUGS…”
bevalt… behalve bij
Willy’s en Marjetten
natuurlijk, want dat
was tv-gekkenwerk:
daar wisten we ‘t
binnen de week al!
’t Programma haalde
jullie in als het
ware, want waren
er geen dertien afleveringen gepland?
Voilà, en we maakten er slechts 11. Een helse
toestand. Hectisch!... (slaat zich op het hoofd)…
eerst hadden we dat als een trager programma
bedoeld, met sketches van een kwartier of zo,
maar al vlug bleek dat we er al onze scènes
met een rotvaart doorjoegen , en kwamen we
warempel zelf in ademnood… al onze energie
daarin, dag en nacht… en kwam daar een
interne hervorming op de VRT bovenop, en
natuurlijk het feit dat wij in wezen geen mainstream
hadden gemaakt, en dat nooit hadden
beoogd… en ziezo, iedereen content dat we
toch aan elf geraakt waren… kijk maar eens
naar The Office, Het Eiland, Fawlty Towers, die
werken allen over twee seizoenen, eerst 7, en
later nog eens 6 of zo, maar ja, wij zouden er
eens 13 inblikken… neen, neen, 11 was mooi,
zeker weten… en neen, voor je het vraagt: een
tweede reeks komt er niet.
Voor Oost-Vlamingen was het een verademing
om eens ons eigen dialect, onze nonsensikale
humor, onze streek op prime time te zien.
Werd dat overal onmiddellijk aanvaard?
Tja, we hadden uitgesproken voor en tegen,
dat was duidelijk, van bij de aanvang al… in
Antwerpen vonden ze ‘’t kolder van over de
plas’, maar hier in Oost-Vlaanderen vonden de
mensen het de max… maar uiteindelijk ebde
de storm van kritiek weg, en kwamen er nationale
lofbetuigingen… toch iedereen content, op
’t einde, en wij al zeker, want op Eén bereikten
wij dubbel zoveel mensen als we op een andere
zender hadden gekund… bij ons in Wachtebeke
was ‘t kot te klein natuurlijk, maar één voorval
heeft toch vele mensen eens doen zwelgen…
(lacht in zijn vuistje)…
Vertel eens.
Herinner je je die scène met die pornoactrice
nog, op de Saffaarkesmarkt? Nu, die haalde
???????
zelfs de gemeenteraad: of er niet wat beter
toezicht moest worden gehouden, op de kraampjes?…
Typisch Bart De Pauw was dat, met
zijn method-acting: de echte reacties van het
publiek laten zien, nou, en of we die gezien
hebben! Jonas Geirnaert (nvdr neef van Lieven)
en ik zaten in dat tentje en durfden niet eens
naar buiten te komen, en Bart stond aan de
ingang reacties te filmen, en vroeg zich de hele
tijd af, wanneer wij eindelijk de tent zouden
verlaten… tjonge, tjonge, wat een toestand!
Ja, totaal absurd was dat! Zoals heel onze
humor. Jazeker, wij zijn schatplichtig aan Monty
Python, aan wie anders? Of wie dacht je? Geert
Hoste? De meest overroepen performer van
heel België, die zijn moppen ronselt op café, er
wat aan sleutelt en ze dan voor een gigantisch
bedrag slijt… en ’t ergste van al: die noemt
zichzelf op de koop toe nog kunstenaar ook!
Stel je voor! Neen, geef mij dan maar Bart De
Pauw, en zijn Buiten de Zone, destijds, ook al
een trendsetter.
Hoe hebben jullie Bart eigenlijk ontmoet?
Oh, op Woestijnvis zelf… ’t is niet dat we elkaar
in Wachtebeke tegen het lijf liepen, neen, neen,
lang niet… God, nu vraag je naar een lang
maart’09 9