Klik hier voor 10e editie april 2009 - Indo Privé

Dolf de Vries de Robinhood van de M.T.D
1 April
Nee, absoluut geen mop, maar de geboortedag van Dolf de Vries, een der meest gewaardeerde
Indomuziekanten. Dolf heeft ‟n heel hoog aanzien onder de vele Indische muziekliefhebbers, maar
velen liepen toen liever met ‟n grote boog om hem heen wanneer hij z‟n handen liet spreken….
Vandaar dat ik ‟n afspraak met „m maakte voor ‟n stukje in Indo Privé.
Met Dolf ‟n babbeltje maken, is echt genieten geblazen. Je voelt meteen de warmte die hij
uitstraalt wanneer hij je begroet en zijn arm op je schouders legt..
Z‟n eerste vraag is dan ook altijd ”Heb je al gegeten” dat typeert Dolf. Binnen de kortste tijd zaten we
aan de koffie toebroek. Dolf op z‟n bekende praatstoel en ik hing aan z‟n lippen…..
Jakarta eind 1957, besloot Dolf dat ook voor hem de tijd was aangebroken om Indonesië te verlaten. Het viel niet mee om je
moederland, familie en vrienden achter te moeten laten. “De eerste beste boot naar Holland is voor mij”, dacht hij. Helaas,
bleek al spoedig….. dat hij op de verkeerde boot was gestapt, n.l. richting Brindissi Italië inplaats van Amsterdam of
Rotterdam.
Na drie dagen in Italië te zijn vastgehouden werd hij door de Nederlandse Marechaussee opgehaald en naar Wassenaar
gebracht. Daar werd hij als tuinman te werk gesteld. Via ‟n vriend kwam hij bij Verolme terecht en werd het hard werken in
de werf, als lasser. Het was 1958. Dolf en zijn vrienden, hadden allemaal een ding gemeen, problemen met communicatie en
het niet geaccepteerd worden door de Nederlandse gemeenschap.
Vooral in Den Haag kwam dat vaak tot uiting. De stad van de Plu‟s en de Kikkers. Voor Dolf en zijn kameraden braken
rumoerige maar ook avontuurlijke tijden aan, waar hij zich echter letterlijk gemakkelijk doorheen “sloeg”. Omdat hij in
sommige gevallen te veel moeite had met communiceren, loste hij het ‟n stuk eenvoudiger op door zijn handen te laten
spreken. Omdat Dolf in die tijd een van de weinigen was die betaald werk verrichtte, kon hij ‟n huisje huren aan de Jan
Pieterzoon Coenstraat. Daar “ontfermde” hij zich over ‟n aantal jongens, die geen werk hadden en kind noch kraai bezaten.
Al gauw werden ze bekend als de M.T.D groep (Makan-Tidoer-Djalan, Eten-slapen-Rondhangen). Hun symbool was aan de
bovenkant van de hand tussen duim en wijsvinger drie stippen getatoeëerd. In Dolf‟s gezelschap verkeerden vaak Humphrey
van Bazel, Jacky van Rooijen, Kietje Varenkamp, en vele andere lieverdjes uit die tijd …
Dolf vertelde, dat ‟n stukje dagtaak bestond uit: de groep van de dagelijkse levensbehoefte voorzien. Over “jatten“ of zo iets,
werd nooit gesproken, het was om te “overleven”. Zelfs een verdwaalde parkgans werd eens als diner geserveerd omdat
men toch de innerlijke mens moest verzorgen.
Men noemde hem dan ook de Robin Hood van de groep die hij onder zijn hoede nam.
Wanneer ‟n vriend „n communicatieprobleem had, liet Dolf indien zonodig z‟n handen spreken en meestal had de tegenpartij
daar geen verweer meer tegen. Had iemand ‟n bromfiets nodig, dan zorgde Dolf ervoor. Heel vaak werd hij hiervoor
opgepakt, maar hij had het graag voor “zijn jongens” over.