Mol wat op platt

Predigt Matth. 14,22-33 R III 4.S. n. Epiph. 30. Januar 2011
Plattdütsch Kark in Langen – 50 Johr St. Petri-Kark
Leev Gemeend,
nah de Seefohrerpsalm an’d Anfang, nah de Geschicht van de
Sturmstillung in de Lesung nu de darde Bibeltext, de van Wind un
Water vertelln deit. Wi setten as Överschrift över disse Geschicht
gern „De Seewandel van Petrus“. Matthäus hett uns da upschreeven:
Jesus nögde de Jüngers in een Schipp un dreev hör an –
se sullen na’t anner Sied oversetten,
bid he dat Volk weg stüürt harr.
As he nu mit da Volk klor und hör quiet was,
steeg he up’n Barg – heel för sück – um dor to beden.
Dat wur all Abend un he was dor alleen.
Un dat Schipp was al middent up Water,
harr Tegenwind un muss tegen hooge Wellen an.
As dat up’d Mörgen togung,
kwamm Jesus bi hör un leep over’d Water hen.
As nu de Jüngers gewohr wurrn,
wo he dor over’d Water leep,
verfeern se sük up de Dod un repen:
« Dor! n’Spöck!, n’ Gespenst.»
Un se kreegen dat bannig mit Nood.
Doch Jesus reep hör to:“Weest getrost! Ich bün dat.
Ik bün bi Jo! Weest nich bang!“
Do meen Petrus: „Herr, wenn du dat büst,
denn laat mi over’d Water bi di kommen.
Jesus segg: „Kumm her!“
Un Petrus steeg ut dat Boot
un leep over’d Water, Jesus tomööt.
Man as Petrus murk, wo stark de Böen wassen
und de Wellen um hum to hoog gungen,
wuur hum heel benaut un he kreeg gewaltig Angst –
un versack in’d Water.
He reep: „Herr, help mi, holl mi fast!”
De reckde Jesus hum sein Hand tomööt,
greep hum un sä an hum:
„Was is dien Gloov doch schwack.
Worum twiefelst du?“
Un denn stegen se beid weer in’d Boot –
un de Störm wuur minner.
Un all de annern in’d Boot
fulln för hum daal un bekennden:
„Du büst wiss und wohrhaftig Gott sien Söhn!“
Leev Gemeend,
dat weer doch wat. Wenn wi dat kunnen, denn weer dat vör all
sichtbar, wat uns Gloov tostand bringen de. Denn würn de annenern
da endlich mal sehn, dat wi Recht hemmen. För all de Twieflers, de
Spötter, de van Gott nix weeten willn nu sück över hum un uns lüstig
maaken, de wüür dat Muul stoppt.
„Övert Waater gahn…“

Ja, da weer wat. Ik wüür mi denn ok völ mehr totraun. Mi nich so
gau verfeern laaten, neet so licht do Mood upgeeven. Mien Weg
gahn, wat immer sück mi ok in’d Padd stellen wüür.
„Övert Waater gahn…“
Ja, dat wee doch wat. Wenn ik dat ok kunn, mit de Kraft van mien
Gloov. Dor word je ok van seggt, da he Bargen versetten kann.
Da weer wat.
Man so is dat nich. Siet domals hett dat noch woll keen een mehr
schafft, övert Water to gahn. Man worum steiht disse Geschicht denn
in’d Bibel un worum mutt wi dor vanabend över nahdenken?
Anner Wunnergeschichten, de kann ik noch verstahn. Dor sünd
Minschen weer gesund worrn, an Liev und Seel.
Aber worum mutt dor een, un denn ok noch de Klogschnacker Petrus
övert Water gahn, wenn dat keen een nahmaken kann? „Seewandel“.
Worum word uns dat vertellt?
Viellicht helpt uns dat je wieder, denn wi för de Geschicht en anner
Överschrift finnen dont. Nich mehr van „Seewandel“ schnacken.
Wenn wi över disse Geschicht de Överschrift setten:
„Jesus kummt laat“.
Un mit een Mal kriegen wi dor’n annern Blick. Wech van Jesus, de
anschienend allns kann, wech – hen do de normal Minschken, so as
Du un ik. Hen to de, de nich de Störm um hör to mit een Wort to
Ruh bringen können, Hen to de, die in dat lüttje Boot sitten, de tegen
Störm und Wellen angahn mutten un de nich weeten, of se in fief
Minüten kentern dont und twee Minüten laater unnergahnt.
Dat allen kann all genug ween. Sückse Geschichten können wir ok
vertelln, dor können wi’n Woort mitproten. Jedenfalls denn, wenn wi
da lernt hemmen, de Geschichten ut de Bibel so to nehmen, as se
meent sünd: as’n Spegel, in de wi uns sülvst un uns Levend sehn
können. Um dat to sehn, mutten wi genau henkieken. Uns Tied
nehmen.
„Dat weer all Abend“, so fangt de Geschicht an. Jesus steeg up’n
Barg, alleen. Un he stüür sien Jünger an’d anner Ufer.
Dat he bi hör kommen de, da weer’n heel bült later, do gung dat all
up’d Mörgen to. De veerde Nachtwache, dat is tüschen dree un sechs
Ühr and Mörgen. De Tied, wenn wi schlecht drömen, wenn wir
Gesüenster sehnt. Wi sehnt: se weern all lang unnerwegens, de
Jünger in dat lüttje Boot bi de gewaltige Störm.
Fiefdig Johr gifft dat nu al de St.-Petri-Kark hier in Langen. Fiefdig
Johr. Dor weern heel bült Goods in disse fief Johrteinten. Minschen
hier hemmen Gott’s Word hört, hemmen wat mitnahmen för hör
Levend. Lüttje Kinner sünd hierher brocht worrn an Anfang van’d
Lebend, Kunfermannen hemmen hör Gloov bekannt, Wovöl Poorn
hemmen sück da Ja-Word geven un de ersden dorvan fier nu Golden
Hochtied. Wo mennich een hett hier in’d Kark setten un Gott
anroopen um Hülp. Un is denn viellicht ok weekommen und hett
Dank seggt.
Aber ok dat anner: wo mennich een hett hier setten un Gott um Hülp
anroopen – un dor is nix passeert. Krankheit und Dood sünd nich
offwend worrn. Un de een off anner hett de Grund unner de Footen
nich weer kregen un is viellicht heel deep daalsackt.

Un ok, wenn De Gemeend hier in Langen good dorsteiht un se all’n
Grund hemmen, dit Jbiläum to fiern: steiht nich good um unse Kark.
För fieftig Johrn weer dat noch anners. Do hör de Kark dor noch
to’d Levend. De Lüüd, de in’d Kark sünd, worrn minner, ok da Geld
word minner. Wi können uns nich mehr so völ leisten as dat noch
vör tein of twintig Johr gung. De, de hochreken dont, de sagen, dat
wie in dat Johr 2030 n’Driddel weniger Minschken in’d Kark
hemmen und bloot noch Hälfte an Geld. Dat kann heel „benaut“
worrn för de, de denn uns Kark un ok disse Gemeend zu leiten
hemmen. De Wind kummt van vörnt – un dat is keen sanfte Brise, da
is all’n Störm.
Se, de dor domals in da lüttje Boot seten deen, da weern ja ok keen
„Freizeit-Kapitäne“, de sück mal an’n Sönndag in’ Tretboot wagt
haemmen. Ne, se weern erfahren Seemannslüüd, de al mennich
Störm beleevt un överleevt harrn. Man dit Mal gungt würlk um hör
Levend.
Un dor dürt man denn woll fragen, wo Jesus blieven deit. He harr hör
doch losstüürt, bi Nacht an’d anner Ufer to fohrn.
Harr he de Störm nicht vörut sehn kunnt? Seeker harrn de Mannlüüd
dor in dat Boot keen so’n Angst hatt, wenn he dor west weer. Dat
wussen se ja: he harr ok Macht över Wind und Wellen. Man he weer
nich dor.
Un he keem laat…
Leev Gemeen, hemmen se dat murken: wenn man disse Geschicht
n’annern Överschrift gifft, denn sünd wi dor up eenmal mit drin.
Denn vertellt disse Geschicht ok van uns.
Van uns Levend, van mi alleen und ok von uns Mitnanner.
Vertellt van de Nod und Angst, de mi överfallen kann van een
Ogenblick up de anner. Van de Schreck, de nah mi grippt, wenn ik
de Grund unner de Footen verlesen do, in deep Waater kam, mennich
mal ahn to weeten, wat egentlich mit mi passeert. Un dat kennt seker
elk un een van uns: dat uns dat Water bid an’d Hals steiht…
Dor kunn seker jeder van uns n’ Geschicht to vertelln.
Is unse Geschicht denn ok so wiedergahn as domals?
Is dor een över dat Water kamen, up uns to? - -
So wat gifft je heel nicht. Dat kann doch keen een. Steiht in’d Bibel
– aber bi uns? So kann man seggen und fragen.
Aber wacht noch eben. Kunn dat nich doch ween, dat mi un di dat
doch all passeert ist? Mutt ja nicht glieks so’n Spektakel west
hemmen as domals up de See Genezareth.
Aber dat dor een weer, de dat mit mi und bi mi utholln hett, mit mi
un mit mien Angst? Een, de nich glieeks so’n Spröck ta Hand harr,
so’n „Dat sall woll weer worrn“ – „Is man all halv so schlimm“ –
„Nah Regen kummt ok weer Sünnschien“ un wat dat noch an anner
Spröken gifft, mit de wi de annern beglücken dont, ahn to marken, da
dat nu heel und dall nich helpt.
Ne, is dor nicht doch een west, der enfach bloot dorbleven is un
tohört hett, de sück nich verdrückt hett, wenn ich van mien Angst
und mien Nood vertellt wull? De dor bleev und dat full holln kunn?
Un denn: denn klahrt sück de Blick. Dor kummt een up uns to. Van
wied weg. Van anner Ufer. Een, de keen Nod hett vör dat Water, dat
uns bedrohn deit. Un mit een Mal is de Nood nich mehr so groot.

Wenn dor een is, de över dat Water loopen kann, denn kann ich da
viellicht je ok.
Un dorbi sünd wi nu bi Petrus, de, nah de ok disse Kark hier in
Langen sien Nam hett. Dat is seker keen Tofall, da dat Petrus is, de
dat wagt, wat eenlik nich geiht. Petrus, de alltied de annern wat vörut
is un de dat wagt, wat annern neet wagen. Wenn Jesus över dat
Water loopen kann – worum he nich ok?
Man bruukt Moot, um ok dat achter sück to laaten, woran wi uns so
gern fast holl dont, sück up wat intolaaten, wor wi nich weten, wo
dat utgeiht un of dat dragen deiht.
Dat gifft n’ Spröck, de kennen se seker ok. Ik hebb de all as Kind
hört: „Well sück in Gefohr begifft, de kumm dorin um“. Un so wulln
wi dat am leevsten de Mannlüüd dor in dat Boot toropen.
Man dat gifft ok Spröcken, de sünd nich wohr, de gifft da bloot
daför, dat de, de de Macht hemmen, de nich verleern dont. De
Leedemaker Wolf Biermann ut’d DDR, de hett dat umdicht. „Well
sück nich in Gefohr begifft, de kumm dorin um.“
Dat gifft Tieden und Situationen in’d Levend, dor mutt man sück
stellen, de Gefohr stellen. Genau dat hett Petrus begreepen in disse
Moment. Denn mutt man dorup vertraun, dat dat Water draggt.
Anners blifft man sien Levend lang gefangen in sien Angst, word
man de Angst nich los. Dorum mutt man sück denn up’d Water
wagen. Seker nich jedes Mal. Vielleicht ok man een of tweemal in’d
Levend. Man dat gifft Momente, dor hett man keen annern Wahl. Un
ik glööv, wie marken dat, wenn dat so wiet ist.
Man ok dat hört dorto: Da all is nich ahn Risiko. Mennich mal
överschätzt man sien Kraft. Petrus hett wat wagt, wat buten hum
keen een anner wagt hett. Un he hett dat schafft – een paar Tree. Un
denn fung he an to versacken.
„So geiht dat, wenn man sück sülvst tovöl totraut“ – dat segen de, de
sück dat nich wagt hemmen un de dat all immer beter wussen. Un de
theologisch Klookscheeters seggen: he harr up Jesus kieken sullt un
nich up dat Water.
Dor kann man bloot seggen: Ji hemmen Recht. Man dat een is, hier
up’d Kanzel to stahn off in Karkbank to sitten – dat anner is, sück
up’d Water to begeben. Stimmt: he harr nah boben kieken musst,
nich nah unnnern. Man to seggen, dass sein Gloov schwack weer, dat
steiht alleen Jesus to. Uns nich.
As Petrus um Hülp roopen kann, do kummt Hülp in Sicht. Jesus
grippt hum bi sien Hand un trekkt hum rut, rut ut Seenot un
Dodensangst.
De Gemeend, de Kark, de sück up Jesus utrichten deiht, in goode un
in schlechde Tieden, de kann dor fast mit reeken: he kummt un is
dor, ok wenn wir mennich mal denken, he kummt laat.
Aber nicht to laat.
Petrus steiht hier als de Repräsentant van de Jüngers, aber ok för all
de, de sück to Christus bekennen un hum anbeden, all de, de dor mit
sitten in dat Schipp, „das Schiff, das sich Gemeinde nennt“.
Un wat de Gemeend, de heele Kark toseggt is, dat gelt ok för elk un
een van uns. De Gloov gifft dat neet ohn Angst un Dwiefeln. Dor

kamen wi nich rut. Man Angst un Dwiefel lehrn uns, well Jesus is –
un dat he dor is, wenn wie hum bruuken.
Und dat gelt ok für disse Kark und disse Gemeend up de Weg in den
kommend fiefdig Johrn: He is an Jo Sied.
Amen