HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT

KOEKOEK
V E R T E L L I N G E N VAN J O H N T A Y L O R
(Vervolg).
Watihoogeropiin die reeks: 'n. Schuchtere,
oude jonge dochter van bij de
zestig, nog in goeden staat. In heur
genre *n soort innocence van groote
eenvoudigheid, die nog gilletjes slaakt
als ze 'n mannenvinger op den achterwand
van haar ribbenkast voelt tikken.
Zij glimlacht met 'n toegeknepen
pruimenmondje, dat blijkbaar eveneens
geschikt is voor 'n bedenkelijke
verbreeding. Vermoedelijk is zij 'n
geldibeleggingsoccasie, die wellicht door
'n huwelijksadvertentie aan den naast
haar zittenden man werd gekoppeld.
— HU is jonger dan zij, omtrent de
vijf en veertig, den indruk gevend gelaten
te zijn in z'n lot. 'n Weduwnaar,
die gelijktijdig langs twee kanten uitziet.
Terwijl z'n eene oog naar het
noorden ziet, kijkt het andere naar het
zuiden. Menschen, die van optiek geen
begrip hebben, noemen dat scheelzien
Ze ftuden goed doen daarover niet
te spreken. De zoogenaamde schelen
weten bliksems gosd wat ze onder de
oogen krijgen, zelfs al willen ze nooit
'n bril gebruiken of maar met een oog
aten. Deze bruidegom bedient zich van
'n glimlach als die van 'n Shakespearsohe
nar, met de weerspiegeling van
'ia zweem levenswijsheid. Zal ook hij,
met z'n kalen knikker, de stormen der
toekomst trotseeren?... Hoeveel van
al die zoogenaamde gelukkige huwelijksparen
met bun ultra-glimlachende
gezichten, zouden er nog by elkaar
zijn?... Hoevelen, van beide zyden,
hebben hun woord van trouw ongeschonden
bewaard?... Dat weet u natuuriyk
niet... Ik ook niet... Dat is
'n vraag zooals er duizenden gesteld
worden, maar waarop de statistiek geen
vat heeft. Bij de bruid en bruidegomsportretten
zijn er ook jongere
paren, die beter scMjnen bij elkaar te
passen. Doch met zoovelen als. ze zyn
hebben ook zy den gebruikeiyken
glimlach op de lippen, het is 'n wereldtentoonstelling
van niets dan vriendelijke
menschen. Zou daarmee niet
het beloofde land te schepipen zyn?...
Hei land van den glimlach, met andere
dan operettenmuztek... In menig étalage
ziét men ook de beteekenlsvolle
personages der hoofdrollen in zilveren
gouden en diamantenbruiloften, als
oud-stryders, die ook 'n zeker aantal
oorlogen achter den rug hebben, waarvan
ze nu de frontstrepen dragen. Hun
glimlach heeft 'n gansch andere betèekenis,
daarbij is, meen ik, geen
sprake meer van .elgeniyke koketterie,
ïn hun glimlach ligt 'n heele levensgeschiedenis
opgesloten met eb en
vloed van vergane dingen. Aan hen
m'n eere-salut!... Al beschouw ik ze
niét als onbekende soldaten. Dan heb­
P O R T RE TT EN
ben we nóg de physiojiomies der af-
: zonderlrjke gekiekte in leeftyd .verschillende
dames en heeren, ook weer
allervriendeiykste exemplaren.
Ik kon m'n lust, om toch eens met
'n paar van die alleenstaande of zittende
photogenieke vrouwelijke beminnelijkheden
kennis te maken, niet
bedwingen, en ik nam het excentrieke
besluit om naar 'n gerenommeerd fotograaf
te gaan voor wiens etalage
ik onder de talryke geëxposeerde portretten
'n keuze deed. Ik wilde kennis
maken met 'n jonge en 'n bejaarde
dame, de twee van de meest Vriendeïyk-kijkende
gezichten, die daar te bewonderen
lagen: een, volgens de fototo
althans, mooi meisje van zoowat 23
en 'n dame van ongeveer 40 jaar. Ik
stap den winkel binnen, tref daar de
bediende, welke ik verzoek zoo goed te
zyn mU bet adres van bedoelde dames
te willen bezorgen, daar ik deze wel
kende, zei ik zoo maar, doch wier Juist
adres me was ontgaan. De door mij
gewenschte adressen werden me zelfs
ook nog met de namen opgegeven.
Bescheidenheidshalve zal ik u noch
de adressen, noch de familienamen
van die personen noemen. Wél mag
ik u zeggen dat de jongste van beiden
Lliian heette. Niet te verwarren met
zekere filmactrice. De andere was. Elisabeth
genaamd. Ik stelde mezelve de
vraag naar welke van de twee lieftalligheden
ik het eerst zou .gaan, en
onder welk voorwendsel lk er zou aanbellen.
Voor my ging het voornamelijk
om 'n kleine psychologische studie, 'n
bevrediging van m'n weetgierigheid in
— Die arme Louis! Hy komt gedood
te worden in' een ongeluk!
— Er zijn toch kerels, die geluk
hebben: 't is nauweiyks 8 dagen, geledén,
dat hij een verzekering op het
leven heeft genomen!
13
die richting. Het kwam er nu op aan
een dag te doen vaststellen, waarop
ik de twee vizietes zou kunnen afleggen.
Dat liep gesmeerd. Daar ik 'n
drietal dagen geleden de dames telefonisch
had kunnen bereiken, kon ik
aldus het door haar te verkiezen uur
op 'n Donderdag doen bepalen, waarop
ik m'n viziete voor m'n zoogenaamd
liefdadig doel zou brengen. En ik
schikte het zoo, dat ik allereerst zou
gaan bij... (de jongste, dacht u zeker?)
... Mis! Al klonk ook de stern van de
jongste me zeer sympathiek, toch
mocht ik voor me zelf geen inbreuk
op de wellevendheid maken en moest
ik dus eerst de oudste de eer aandoen.
Trouwens, het ouderdomsversehil had
voor myn doel niet eenig bUzonder
belang. De zal niet ontkennen, dat er
sonus wel eens van de onverklaarbare
motleven zyn, die 'n mensch eer dryven
in de armen van... pardon, ik
bedoel, die 'n mensch eer doen wijken
voor de charmes van den eenen dan
die van den anderen persoon. — Dus
de gebeurtenis zou op Donderdag 15
Juni plaats hebben, welke dag met 'n
prima-prachtweder gezegend was. Te
3 u..r moest ik by Elisabeth S... en te
5 uur by Lflian D... zün.
Op klokslag drie uur stapte lk juist
uit m'n auto voor de woning van Miss
of Misses Elisabeth S... Ik druk op
den belknop, het dienstmeisje opent,
ik geef haar m'n vizietkaartje, wordt
in de ontvangstkamer gelaten, de meid
verdwijnt, ik zet me en wacht... Van
op m'n stoel bekijk lk de met gravuren
en schilderijen versierde muren...
schilderijen die noch artistieke nóch
geldelijke waarde hebben. Men kan van
op 'n afstand wel zien, dat die paneelen
met de hand werden geschilderd.
Van het soort seriewerk, dat veelal
in gevangenissen of speelgoedfabrieken
ver?aardigd wordt. Hier en daar prykten
ook familieportretten van zeer
ouden datum, maar zonder glimlach,
uit 'n tyd dat de fotografen er nog
op gesteld waren de mensehen meer
s.ux sérleux te nemen. Opeens hoor
ik iemand, op Ietwat duitsch-militairen
stap, de spreekkamer naderen. De
deur wordt geopend, waardoor 'n dame
de kamer binnentreedt. Het is
Misses Elisabeth S... Ik had ze niet •
zoo dadeiyk herkend als zy het me
2M niet gezegd had. Ze was van 'n
respektabele lengte, eigenlijk te lang -
om te melden, en ze glimlachte nu
heelemaal niet... Integendeel, ze be»
keek me met 'n blik als van Iemand»
die uit z'n slaap gewekt was, en ze had
'n snor, die op haar portret niet wa*
opgenomen. Precies als op de fllia;
wat niet wenschelijk is,.er ail
(Ver volgt).