HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT

More documents

Recommendations

Info

in KOEKOEK Uit het leven van den platte De Platte werkte nu op een fabriek. Hij had daar kennis gekregen aan Jaak Zondervan, een bloed van een Jongen die eigenlijk niet goed wist of hij langs vóór dan wel langs achter leefde. Ik zeg dat maar bij manier van spreken, i want Jaak wist heel goed dat hij b.v. langs achter leefde: hij had maar te luisteren als hU boonen gegeten had. Dat er een streep doorliep bij Jaak, dat ook kon men precies niet zeggen, Ze zouden hem geen appelen voor citroenen verkocht hebben, tenzij op één punt: op het stuk van de liefde. Maar daar moest onze Jaak zioh niet over schamen, beweerde de Platte. Daar waren groote genies die zich in dat opzicht lieten bedotten. Ge kunt verstandig zijn en toch naïef, althans in liefdesaangelegenheden... Van op de schoolbanken bleek onze Jaak voorbestemd te zijn om als minnaar een triestig figuur te maken. Eens toen de onderwijzer een les over de dieren had gegeven, had Jaak een antwoord gegeven dat al degenen, die toen met hem in de • klas hadden gezeten, nog niet veigeten waren. De leerlingen moesten e?n door den meester begonnen zin voleinden.. Zoo had de meester dan gevraagd: — Het paard? — ... hinnikt, had er een geantwoord. En zoo ging dat voort: — De muis? — ... piept. — De kat? — ... miauwt. — De ezel? — balkt. En toen was het aan Jaak geweest om te antwoorden. De meester keek hem aan en vroeg toen: — De liaan? Waarop Jaak h*d geantwoord: — kruipt op de kiekens. De klas had het uitgebruld en Jaak begreep maar niet waarom de meester hem met ocgen als fietslantaarns had aangekeken. ' Maar dat alles was nu Lang geleden. Jaak was nu ruim twintig, en op zekeren dag had zijn vader gezegd: — Jaak jongen, het wordt nu tijd tia-t ge naar een meisken uitkijkt om te trouwen. Dat was gauwer gezegd dan gedaan. Jaak had zijn verlegenheid medegedeeld aan den Platte die gezegd had: — Laat dat maar aan mij over, Jaak, ik zal wel een braaf en een deftig meisken voor u zoeken, eentje dat u past als een handschoen. , En 's Zaterdags daarop was de Platte afgekomen met een meisken, een b'.ondine, een mollig ding met puttekens in heur kaken en oogen zoo blauw •ls den hemel. Bertje heette, ze. Jaak was er dadelijk mede in zijn schik. Het duurde niet lang of Jaak mocht bij het' meisje aan huis komen. Het viel Jaak óp dat haar ouders zoo vriendelijk déden tegen hem en hem in zijn onderneming aanmoedigden. Zooveel gezonden zin bezat Jaak tóch, dat dit hem vreemd voorkwam. —-'t Gaat hier allemaal te gemakkelijk, overwoog hij. Men liet het jeugdige koppel alleen, Jaak beducht om onbestemde gevaren, vertelde alleen maar wat oVer schoone boeken die hij gelezen had. zoodat het meisje eigenlijk zijn rol moest overnemen. Eens had ze zioh naar hem toegebogen, was met haar hoofdje tegen zijn schouder komen aanleunen en had Jaak in zijn hand genepen. Dat vond Jaak al iets ongewoons. — Het ziet er me toch niet tie rechte meld uit, dacht hij, zoo familjaar als ze doet van stonden aan. Bertje had een Jong broertje. Jaak zou dien bengel eens arglistig uitvragen. Op een schoonen dag deed de gelegenheid zich vóór. — Pönsken, zei Jaak, kom eens hier ventje.;. — Ja, nonkel Jaak, wat ls er... — Tk moet u eens iets vragen. Is uw zuster ultijd zóó. '— Hoe zoo, nonkel Jaak? — Ja, zóó familjaar, zoo lief... — Zeker nonkel Jaak... — Hoe weet gij dat? — Omdat er hier al dikwijls mijnheeren zijn geweest voor ons Bertje... — Zoo, zoo, zei Jaak. En lel ze dan ook altijd heur hand op de hand van die mrjnheeren? — Neen, dat niet zei Ponsken... — Neen? zei Jaak met een zucht van ver'.lcjhitlng... — Neen, herhaalde Fonsken, ze lei die dan gewoonlijk op hun bil. Nu wist Jaak genoeg. Hi) ging zijnen nood klagen bij den Platte. VOORZORGSMAATREGEL — Allo! Kunt ge me niet zeggen of de kapitaalaandeelen van de trams van Hónolulu verhandelbaar zijn op de Beurs? Deze lachte hem vierkant uit. — Ze moet heur hand toch" ieverans leggen, zei die nuchter. Maar Jaak wilde van haar niet meer weten. Hh' zou zelf wel uitkijken naar een meisken. Eindelijk had hij wat ontdekt, een meisje, pas achter moeders rok uit, onnoozel als een schaap. Jaak bracht ze op een Zondagnoen mede naar huis. Vader die het kind eens aandachtig opgenomen had, had bedenkelijk het hoofd geschud. Toen het vrijende paartje was weggegaan, zei vader tegen zijn vrouw: — Bc geloof dat onze Jaak het groot lot uitheeft. — Waarom? — Wel, dat ziet er me een kind uit die nog stommer is dan onze Jaak. — Ze zullen wel leeren, zei moeder zakelijk. Vader piekerde over den bruidsnacht van zijnen zoon. Hij moest den kerel toch een beetje uitleg geven. Maar hoe? Daar zat de moeilijkheid... Vader werkte op dezelfde fabriek als Jaak. Zekeren keer, tijdens schafttijd, nam vader Jaak onder den arm. Hij troonde hem naar de machinekamer. — Ge gaat nu trouwen, Jaak, zei vader plechtig en trouwen is geen kinderspel. Vooral niet ln de beginne. Ge ziet daar die machine, he? De machine is als het léven... Daar hebt ge b. v. den piston die leven geeft aan de machine. Kijk wél hoe'dat gaat... Jaak keek zich de oogen uit. Na een oogenblik te hebben nagedacht zei Jaak: — Ja, vader dat zal wel gaan. Maar hier, kók, en Jaak wees op den dynamo, zie eens hoe die bollen draaien! Dat zal ik er niet kunnen bijdoen, zulle! Jaak trouwde. Zijn vrouw zat er warmpjes bij. Zijn schoonvader had zelfs een auto en zijn dochter, Jaak's bruid, kon chauffeeren. Het Jonge paar mocht als huwelijksreis een.ritje met de auto maken. Jaak en zijn wederhelft vertrokken. Ze gingen een reisje maken van drie dagen. Toen ze van de reis weerkeerden, stond de Platte zijnen vriend Jaak óp te wachten, — Wel, Jaak, hoe is 't verloopeh? — Buiten alle verwachting. — Bravo! — Ja, maar den eersten avond zijn we ln panne gevallen. — Zóó, lachte de Platte. — We zijn maar tot Thienen geraakt. De Platte, lachte fijntjes: — Tot tien, zei hij? — Ja, knikte Jaak, die niet zoo nauw geluisterd had. Daarop bekeek de Platte Jaak en riep zóó hard hij kon: — Stoeffer!
KOEKOEK De wandelende idioot EERSTE HOOFDSTUK. HOE DE BEOEFENING VAN DE FILOZOFIE IEMAND VAN DE FILOZOFIE KAN AFBRENGEN Paneel had met zijn dertigste jaar een groot verlangen in zijn hart voelen ontwaken om de waarheid te kennen. De waarheid over alles, over de wereld en over God, over de menschen in 't algemeen en over zich zelf in het bijzonder. Waar kon hij beter deze wijsheden ontdekken dan bij de fllozofen, en Paneel had dan ook in goedkóope uitgaven de werken der filozofie verzameld, van Anaxerxes tot Hitier, over den Bijbel en Freud, zoowel als van de Indische heilige boeken tot aan Het Leven van Ford. Zoo meende hij met den tijd alle eeuwen en alle werelddeelen te kunnen overspannen met zijn geest. Met zulken ijver had hij zieh aan het werk gezet, dat alle andere geneuchten ln het niet verzwonden, en hij Zelfs zijn minnares vergat, die hem ten slotte op een avond kwam opzoeken en met de handen ln de heupen toesnauwde: — Wil ik u wat zeggen? Gij draagt horens! Dat hebt ge nu gewonnen met uw schandelijk gedrag tegenover mij. Paneel scheen de zaak niet tragisch op te vatten en daar hij juist het vlijmende hoofdstuk van Schopenhauer over de vrouwen had gelezen, zas hij Allentje scherp aan en maakte halfluid de bemerking: — Inderdaad, uw schouders zijn nogal smal. Allentje, die Schopenhauer niet ge- { lezen had, begreep toch al de verachting die in deze woorden besloten lag, en beet hem terug: — En gij? Met uw breede schouders, ge meent zeker een stier te zijn, os! Paneel glimlachte, want hij was sedert lang genezen van allen mannelljken trots. — Ge gelooft het misschien niet? sarde Allentje die zijn glimlach verkeerd opvatte als een teeken van zelfgenoegzaamheid. Ik zal u wat zeggen dat u zal doen begrijpen! Ge waart al een horendrager van den derden dag dat ik u kende! Paneel zag Allentje verteederd aan. Hij kon best begrijpen dat ook nog een andere man haar begeerd had, want zij was met haar smaüe schouders en haar fijne lendenen een niet te versmaden brokske. Maar nu was hij daar niet meer om begaan, en hij zei alleen: — Ik wensch u, dat ge van mijn medeminnaar meer plezier zult beleven dan van mij. Allentje's woede brak voor zooveel teederheid en zij wierp zich om den hals van Paneel. — Paneelke, snikte ze, Paneelke, ik wist wei dat ge van mij hield. Het kostte Paneel heel wat moeite aan een totale wurging te ontsnappen, waarna hij stotterde: — Maar ik laat u aan den ander, ik wil u niet ongelukkig maken — Bij u alleen is mijn geluk, snotterde Allentje. — Alleen, alleen, herhaalde Paneel werktuigelijk, alleen, Ik kan niet anders dan alleen Het was een pijnlijk tooneel. Paneelke zou ten slotte bezweken zijn voor Allentje, hadden de tranen niet zoo overvloedig uit haar oogen gedobberd. — Snuit uw neus, zei hrj. En dat brak eenigszlns zijn ingehouden woede, want als er. iets was ter wereld, dat Paneel in woede kon doen ontsteken, dan waren het vrouwentranen. Ten slotte, en al was het maar om van Allentje af te geraken, moest Paneel een deel van zijn avond de filosofie laten rusten om vleeschelljker genoegens te smaken, waarna het melske vertrok met een bevend: — Tot morgen De rest van zijn avond gebruikte Paneel om te verhuizen. Hij betrok een zolderkamerke dat bestond uit een gewezen witten plankenvloer, een versch gekalkte zoldering en vier dito muren. Op een kruiwagen had hij er zijn tafel, een stoel, en zijn boeken heen gebracht. Zoo wijdde hij zich daar veertien dagen lang aan de filozofie, wat hem tot zoete en bittere overwegingen leidde. Die overwegingen waren zoo veelvuldig van aard, dat wij er hier geen flauw denkbeeld kunnen van geven. HU vernam uit Kant, dat de mensch niet bestaat, maar alleen denkt dat hij bestaat; en dus bestaat. Van de Grieksche filozofen verham hij, dat het water de oorsprong ls van alles; alsook dat alles van het vuur voortkomt. Hoe dieper hij doordrong in de wijsheid, hoe duisterder hem alles werd. En een zekere onrust ontwaakte in hem. Leef ik nog? En bestaat de wereld? Hoe zou het met Allentje zijn? En andere vragen kwelden hem. Ik weet niet veel, dacht hij, maar mag lk aan de" wereld onthouden wat ik weet. Hij had door zijn melkboer en bakker vage geruchten vernomen over krisis en dreigenden oorlog, over de mislukking van den aardappelkweek, over de weersgesteltenis die sombere afwijkingen begon te vertoonen en den loop der seizoenen in gevaar bracht. — Kan ik daar niet wat helpen? vroeg hij zich af. En hij vond honderden redenen om 45 zich met het bestel van de wereld te gaan bemoeien. In waarheid wilde hij een luchtje scheppen, maar dat wilde hij zich niet toegeven, want dan zou al zijn filozofie tot niets gebaat hebben. HOE HET LAND TE REDDEN? Zoo kwam Paneel weer op de straat, na een vrijwillige opsluiting die maanden geduurd had. Hij merkte al dadelijk een groote verandering in het openbare leven. Vele mannen, ontelbare mannen liepen blootshoofds. Paneel ondervond dit als iets onzedelijks. Was dan de moraal zoo diep gezonken, dat niemand er nog aanstoot scheen aan te nemen dat men met ontblooten schedel sliep? Nu begreep hij Ineens waarom zijn vaderland ten onder ging. — Ik moet handelen! dacht hij. Den eerste die blootshoofds voorbij komt, sla ik den hoed van den kop. Toen hij het volgend oogenblik zijn voornemen ten uitvoer wilde brengen, stelde hij vast dat het juist het kenmerk ls van bloote hoofden, dat er geen hoed op staat. — 'k Zal toch wel een middel vinden! sidderde hij. En regelrecht trok hij naar het ministerie van oorlog, waar hij een dringend onderhoud met den minister aanvroeg. — Waarom? zei de deurwaarder barsch. — Om 't land te redden! wedervoer Paneel. De deurwaarder verbleekte, boog diep, en ging den bezoeker aanmelden. Paneel trad het volgend oogenblik het kabinet van den minister binnen. — Een nieuw kanon? Een gasmasker? Jen nieuw gas? Wat ls het? vroeg minister Devèze. Paneel zag hem medelijdend aan. — Het een, noch het ander, sprak hij dan traag. Het land gaat ten onder aan de onzedelijkheid — Het land gaat niet ten onder, ik ben er nog! beet Devèze hem toe. — Zeker, zeker, gaf Paneel hem toe. Maar loopt gij zonder hoed op straat? — Neen lk, zei Devèze verbaasd. — Daar hebt ge 't bewijs dat gij een goed patriot zijt! — Zet u, zei de minister en reikte Paneel de hand over zijn schrijftafel. Wat ts er ten uwen beliefte. Wel, zei Paneel, het ls mij opgevallen, dat honderden mannen tegenwoordig hoedeloos op straat loópeo. — En dan? — 't Vaderland moet gewroken wol" den! — Ik begrijp niet goed Welk verband? (Vervolgt).
Page 2 and 3: 2 • KOEKOEK T reven u s -ALÏÏSO
Page 4 and 5: 4 Chineezerij en uit het Getrouwe M
Page 6 and 7: Jo-Jo's avonturen in Hitlerianië E
Page 8 and 9: 8 Uitgenomen de arbeiders HET HANDE
Page 10 and 11: 10 KOEKOEK Brieven va n P i e r k e
Page 12 and 13: 12 DE PAUS De paus vertegenwoordigt
Page 16: 16 KOEKOEK Humor van anderen

HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?