Klik hier voor het jaarverslag over 2004, inclusief de volledige ...

een andere sterk op groei gericht, met veel marktwerking,
enzovoort. Toen ze onderzochten wat mensen daarvan
vonden, bleek dat er nauwelijks steun was voor zo’n harde
prestatiemaatschappij en juist heel veel voor die groene,
saamhorige toekomst. Dat vind ik bemoedigend. Nederlanders
willen ook best iets doen of laten voor het milieu,
zo blijkt telkens weer. Alleen, niet in hun eentje. Daar
ligt echt een kloof tussen politiek en publiek: politici
denken dat mensen willen dat de overheid zich terugtrekt,
maar dat willen mensen helemaal niet. Zeker niet
op milieugebied.’
Behalve op het brede publiek is Natuur en Milieu zich
geleidelijk ook meer gaan richten op het bedrijfsleven.
‘Ja, je krijgt momenteel meer gedaan bij sommige bedrij-
‘van buitenaf’ bekeken
Een slapende donateur, zo omschrijft Doaitse Swierstra
(54) zichzelf. ‘Ik reken erop dat Natuur en Milieu veel
goeds doet en daar geef ik graag mijn geld aan.
Dat is genoeg.’ Niet dat Doaitse zich niet betrokken
voelt bij de natuur en het milieu. ‘Ik maak me juist
grote zorgen over de wereld. Over het opraken van
de grondstoffen, over de klimaatverandering, over de
onrechtvaardige verdeling van de welvaart. Vanaf het
moment dat ik zelfstandig kon denken, liep ik daar al
over te somberen. Ook als student natuurkunde. Wat
ik dacht en vreesde, heb ik bewaarheid zien worden.
Zoals die ongebreidelde groei van de mobiliteit. Ik zie
hoe familieleden elk in een eigen auto stappen en half
Nederland doorcrossen om achter een bureau te gaan
zitten. Ikzelf stap ’s morgens op de fiets en rijd een half
uurtje door de polder naar mijn werk. Dat doet bijna
niemand meer, naar zijn werk fietsen.’ Duurzaamheid
is de rode draad in het betoog van Doaitse. ‘Ik heb het
idee dat Stichting Natuur en Milieu heel goed de lange
termijn en daarmee de duurzaamheid in het vizier
houdt. Ik zie wat een enorme inspanning het vergt om
een kleine verbetering te bewerkstelligen. Daarvoor
heb je organisaties met een lange adem nodig.’
ven dan bij het kabinet’, beaamt De Rijk. ‘Een project als
Economie Light is bovendien heel leerzaam. Bedrijven
blijken tot veel in staat te zijn als ze serieus werk maken
van duurzaam produceren. Én we zien tegen welke belemmeringen
ze aanlopen. Maar om die uit de wereld te helpen,
heb je vaak toch weer veranderingen in de Haagse of
Brusselse regels of geldstromen nodig.’
Dat klinkt alsof samenwerking met het bedrijfsleven toch
ook een politiek doel dient. Is dat zo? ‘In zekere zin wel.
We kunnen niet eigenhandig het hele bedrijfsleven gaan
verduurzamen; eerst de bierbrouwerijen, dan de frisdrankproducenten,
enzovoort. Daar hebben we de tijd niet
voor. Uiteindelijk moet het van de overheid komen. En het
milieu zelf heeft die tijd ook niet.’
5
Foto: © Ivar Pel