Mission 4 - Bisdom Roermond

MISSION
verschijnt 6 maal per jaar
Jaargang VIII, Nr. 4 (2003)
ISSN: 1567-1305
Missie- en Ontwikkelingswerk - Informatiebulletin van het Missieburo Roermond
Bericht van uw
missiebureau:
Dierbare vrienden,
Een beetje later dan u gewend bent, valt
dan toch onze 4e MISSION van dit jaar
bij u in de bus. In deze nieuwsbrief vindt u
onder meer een reisverslag van de Z.E.H.
Pastoor R. Kanke en de W.E.H. P.
Schulinck, die eind vorig jaar een seminarie
in Peru, dat door ons adoptieprogramma
voor priesterstudenten wordt
ondersteund, hebben bezocht. Verder kunt
u een brief lezen, die Zr. Redempta Bogers
(werkzaam in Brazilië en opgenomen in
Samenwerking is in de Missie een vanzelfsprekendheid!
het adoptieprogramma van ons bureau)
heeft geschreven aan één van onze vrijwilligers,
Zef Backus, die naast allerlei hand- en spandiensten voor het Missieburo, het
werk van de zuster extra ondersteunt door het versturen van speelgoed en schoolmaterialen.
En natuurlijk wil ik u ook enkele projecten voorleggen, die wij graag willen Colofon
realiseren. Dit is slechts een kleine greep uit de vele verzoeken om hulp, die wij de afgelopen
tijd hebben ontvangen. In totaal hebben wij nog ruim € 300.000 nodig om alle
aanvragen te kunnen honoreren. Een groot bedrag, dat weet ik, maar wist u dat wij de
afgelopen zomer met z’n allen meer dan het tienvoudige hebben uitgegeven aan ijsjes!
Nederland mag zich scharen tussen de landen, die het meeste geld besteden aan ontwikkelingshulp
en -samenwerking. Er wordt jaarlijks 0.8% van het bruto nationaal product
voor dit doel gereserveerd. In de wereld slaan wij dus geen slecht figuur! Af en toe kun je
een bericht in een landelijke krant aantreffen, waarin men zich afvraagt of deze vorm
van hulp aan arme landen wel zinvol is. Er schijnt zo veel verkeerd terecht te komen.
Soms wordt er zelfs geschreven, dat wij er onmiddelijk mee moeten stoppen! Als ik zoiets
lees of hoor, dan moet ik denken aan de woorden van Mgr. Paride Taban, de bisschop van
Torit in Sudan, die enkele weken geleden op bezoek was in Nederland, . Hij is naar Nederland
gekomen om de jubileumviering van een missionaris, die vele jaren in zijn bisdom
werkzaam is geweest, bij te wonen... uit dankbaarheid en waardering. Daar heeft
hij mij verteld, dat de hulp die hij van ons heeft gekregen daadwerkelijk de hulp was die
zij nodig hadden en dat deze hulp heel veel teweeg had gebracht. Niet zozeer de financiële
ondersteuning, maar vooral de tekenen van solidariteit en van medeleven, de bereidheid
en de durf van mensen om zijn verhaal verder te vertellen, zijn voor hem een
grote steun geweest. Hulp kunnen mensen in de Missie altijd gebruiken, maar dan die
hulp, die zij zelf vragen! De inspanningen van de afgelopen drie jaar hebben in Sudan
meer resultaten geboekt dan de vele miljoenen Euros, die de jaren daarvoor als ontwikkelingshulp
in dit land zijn besteed.. De eerste stappen naar vrede zijn nu daadwerkelijk
gemaakt. Het einde van een oorlog, die vele tientallen jaren heeft geduurd en die vele
tienduizenden mensenlevens heeft gekost, lijkt in zicht. Is het geven van hulp aan de
Missie inderdaad nog steeds zinvol? Het antwoord is “ja”, mits wij goed luisteren naar
de mensen die wij willen helpen!
- Drs. F. Soeterik
Missieburo Roermond is
een kerkelijke instelling
voor de ondersteuning
van geloofsverkondiging
in missielanden.
Neerstraat 49, 6041 KB
Roermond
Postbus 198, 6040 AD
Roermond
Telefoon: (0475) 386880
Postbank 1045000
RABO 14.41.01.408
MISSION (MISSIe- en
ONtwikkelingswerk)
wordt uitgegeven door de
kerkelijke stichting
Missiebureau Bisdom
Roermond (Missieburo)
en is een informatiebulletin
over diverse
missionaire activiteiten
in de Missie.
Redactie:
Drs. F. Soeterik
Mw. L. Klumpkens-
Heijnders
Mw. D. Wiggers-Theelen
Donateurs van het
Missieburo Roermond
hebben recht op gratis
abonnement

Leerlingen van het klein-seminarie in Canete.
Peru
Pastoor R. Kanke en
diaken P. Schulink naar
Peru.
Aanleiding van deze buitengewone
reis was de priesterwijding van de
Peruaanse diaken Armando, die onze
diaken, Paul Schulinck, aan het begin
van zijn eigen diakenstudie via ons
missiebureau in Roermond had “geadopteerd”.
Verder wilden wij de
Zuid-Amerikaanse kerk beleven en
van haar leren kennen. Bovendien
wilden wij ook, mede namens het
Missieburo, concrete projecten ter
plaatse bekijken.
Op 5 november 2002 vertrokken wij
voor onze “missiereis” vanuit Schiphol.
Na een vlucht van 9,5 uur, was er
een korte tussenstop op Aruba,
waarna wij nog eens 3,5 uur verder
vlogen naar Lima. Ondanks de geweldige
afmetingen, had deze Peruaanse
hoofdstad met haar 8 miljoen inwoners
niet veel uiterlijke overeenkomsten
met andere wereldsteden. Er was
nauwelijks iets van glamour en rijkdom
te zien. Vrij snel na het verlaten
van het vliegveld kon je de enorme
verpaupering zien. We werden met de
Uit het bisdom
auto gebracht naar onze eindbestemming,
San Vincente de Canete,
146 km zuidelijk van Lima. Alleen al
het feit, dat je op de Pan Americana,
de hoofdautoweg die door meerdere
Zuid-Amerikaanse continenten voert,
nauwelijks auto’s ziet, spreekt boekdelen
over de algemene toestand van
de economie. (Dan maar liever af en
toe een file op onze A2).
Wij logeerden op het seminarie in
Canete, dat - vooral dank zij het Europese
sponsorgeld - erg netjes en
comfortabel was. De temperatuur was
rond 18° C, het was daar lente. Zelfs
de malariamuggen waren nergens te
bekennen. Een hele opluchting.
De eerste echte dag in dit vreemde
land begon met een ontbijt samen met
de enthousiaste priesterstudenten en
hun professoren. Iedereen wilde natuurlijk
een praatje maken met de bezoekers,
die van zo ver kwamen. Alleen
de taal was nogal een probleem.
Van alle studenten en docenten sprak
maar één student, José-Louis, Engels,
de rest sprak alleen het Zuid-Amerikaanse
Spaans. Daarom moest José-
Louis voor mij als tolk optreden, terwijl
onze diaken Paul met zijn talenknobbel
al aardig op gang kwam in
het Spaans.
Vervolgens werden wij door een zuster
naar een kindertehuis in de krottenwijken
gebracht. Voor het eerst in mijn
leven zag ik wat ik alleen van televisie
kende: ‘huisjes’ die niet konden tippen
aan de garages waarin wij hier
slechts onze auto’s willen plaatsen.
Opvallend was, dat bijna overal steunijzers
uit de platte daken staken.
Waarschijnlijk was het hun bedoeling
om er ooit nog een tweede verdieping
bovenop te bouwen. Het feit, dat dit
bijna nergens was gebeurd, zegt veel
over de vooruitzichten die deze mensen
hebben van hun toekomst. De
enige verf die deze krotten versierde,
was die van de verkiezingskreten van
de vele partijen, die tegen een kleine
vergoeding de muren mochten bekladden.
In de huisjes trof je meestal
alleen een lemen vloer aan. De muren
waren niet gestukadoord, niet geverfd
en de woonkamer zag er niet veel
beter uit dan een uitgeleefde jongerenhangplek
in Nederland. De vruchten
van een dergelijk leefmilieu werden
door bovengenoemde zusters verzameld:
baby’s die te vondeling werden
gelegd of door de rechter uit hun gezinnen
werden geplaatst, jeugd die
voor één warme maaltijd per dag in
de rij stond en schoolkinderen die bij
Stromend water uit de kraan is een
luxe die velen niet kennen.

De armoede is groot...
hen voor een betere toekomst mochten
leren. ..
Samen met de Duitse missionaris,
Thomas Huckemann, bezochten wij
de volgende dagen verschillende
kerkjes, die of bij een volwaardige
parochie hoorden of bij een kleinere
missiepost. Wat bij een Peruaanse
kerk meteen opviel, was een soort
draagstoel met het beeld van een heilige
of van een kruis. Die stond dan
naast het altaar en was rijkelijk versierd
met bloemen en kaarsen. Deze
draagstoel werd bij feestelijke gelegenheden
in processie door de straten
gedragen . Een opvallend verschil
met onze processies was het feit, dat
naast de drumfanfare ook een politieauto
deel uitmaakte van het hele gebeuren.
Niet, zoals u misschien zou
denken, om voor de verkeersveiligheid
te zorgen (dat leek mij trouwens
toch al een vreemd woord in Peru. ..),
maar om met zijn loeiende sirenen
minutenlang de aandacht te vestigen
op de feeststoet die uit de kerk kwam.
De kerken, die meer bij het stedelijk
gebied hoorden, waren goed onderhouden,
maar de kleine kerkjes op de
buitenposten waren er vaak erg slecht
aan toe. In één van die kerkjes keken
Uit het bisdom
wij door de gaten in het plafond zo de
hemel in en in een ander kerkje was
geen elektrische stroom. Dat had tot
gevolg dat, toen ik er ‘s avonds alleen
met onze diaken en een begeleidende
acoliet in
een busje naartoe reed, wij de mis in
een stikdonkere kerk moesten vieren.
Gelukkig vonden wij nog twee kaarsjes,
die het lezen mogelijk maakten.
Terwijl ik dus de H.Mis deed in het
Latijn en onze diaken Paul het evangelie
in het Spaans voorlas, zaten de
indianen in het donker voor ons. Maar
daar maakte niemand een probleem
van. Ook niet van een straathond die
de kerk binnenkwam om tijdens de
gehele mis aan mijn voeten onder het
altaar te liggen.
Het platteland van Peru heeft veel weg
van het kerstverhaal. Alles is nog armoediger
dan in de stad. Alleen al de
rit daarheen was een beproeving. Ons
busje waaide op de niet geasfalteerde
weggetjes zo veel stof op, dat wij zelfs
binnenin hoestend en proestend in een
dichte wolk zaten. Niet voor niets hebben
dan ook de meeste taxibusjes een
speciale aanzuigpijp die naar boven
uitsteekt. Bij een luchtaanzuiging door
de motorgril zou binnen de kortste
keren de luchtfilter dicht zitten. De
Statiefoto van de groot-seminaristen
boeren die wij bezochten, konden zich
die taxibusjes vaak niet permitteren.
Hun transportmiddel was meestal een
ezel. Maar dat was niet het enige bijbelse
tafereel. Ook een os was er, of
beter gezegd, meestal een koe. Zij at
de paar suikerrietblaadjes die men
voor haar op de kale grond had neergegooid.
Dat was natuurlijk geen vetpot,
maar had een twijfelachtig voordeel:
Omdat de koeien al op ‘dieet’
zaten, hoefden de mensen, die ze later
gingen slachten, dit niet meer te
doen.
Ook de huizen van de plattelandsbewoners
leken een beetje op een
bouwvallige kerststal. Uit de kraan
kwam water dat je niet ongekookt
mocht drinken en de was werd nog
heel ouderwets gedaan in een beekje
voor de deur. Een zijarm van zo’n
beekje was eveneens voor rioolwater
bedoeld: daaroverheen waren namelijk
de toilethuisjes gebouwd. Het
enige dat nu echt niet aan Bethlehem
liet denken, waren de televisieantennes
die op bamboestokken uit
de daken staken. Zij vingen de
Noord-Amerikaanse soapseries op,
die hen dagelijks een luxe voor ogen
hielden, die zij waarschijnlijk nooit
zouden bereiken. ..

Met kerstmis horen wij de profeet
Jesaja zeggen: “Het volk dat in het
donker wandelt, ziet een groot licht”.
Mijn diaken en ik mochten van dichtbij
meemaken, dat er ook in het arme
land Peru met zijn vaak uitzichtloze
situaties een licht van hoop schijnt. Ik
bedoel de priesterstudenten en priesters,
die wij mochten leren kennen,
omdat wij op het grootseminarie logeerden:
Jonge mannen die misschien
thuis niet eens een boek in de kast
hadden staan, verdiepten zich nu in
zware theologische boeken. Hun
ouders konden vaak niet eens lezen
en schrijven en zij mochten zich nu,
o.a. ook via internet, informeren over
de wereldkerk, kennis nemen van de
nieuwste inzichten van de menswetenschappen
of de bijbelcommentaren
van de kerkvaders bestuderen.
Terwijl ze thuis al meerdere keren een
slechte oogst hebben meegemaakt,
weten ze nu dat hun bisdom ook een
kerkelijke instelling heeft die de boeren
de nieuwste landbouwtechnieken
bijbrengt. En zo worden deze jonge
mannen gevormd tot hoopbrengers,
tot lichtdragers. Niet omdat ze vertrouwen
op eigen krachten, niet omdat
ze denken het zelf allemaal beter
te weten, maar omdat ze geraakt werden
door Jezus Christus, het Licht der
Wereld. Dat lieten ze ons ook duidelijk
blijken door hun gezamenlijk gebed,
hun enthousiast gezang en hun
broederlijk samenzijn.
Wie net als wij één van deze priesterstudenten
wil “adopteren” kan contact
opnemen met het Missieburo
Roermond, schriftelijk of telefonisch:
0475-386856. Mw. Diana Wiggers-
Theelen zal u graag te woord staan.
Dan kunt ook u een keer op een brief
(of e-mail) rekenen uit bijvoorbeeld
Peru en zo persoonlijk contact maken
met een van deze lichtdragers.
***
Uit het bisdom
Brazilië
Een bijzondere
ontmoeting!
(Een brief van Zr. Redempta
Bogers aan de adoptieouders van
één van “haar” kinderen)
Pao de Acucar, 30 Maart 2003
Lieve Zef en Lies,
Hoe is het met jullie nog alles wel aan
boord ? Ja, het is even geleden, dat
we van elkaar iets hebben gehoord.
Geen nieuws is meestal goed nieuws,
laten we maar zeggen! De e-mail weigert,
misschien vanwege de oorlog (in
Irak). Vreselijk hé. En deze keer heb
ik alleen maar leuk nieuws, althans,
dat vinden wij tenminste!
KONINGINNEDAG IN BRASIL!
Ik zal maar kort zijn, anders wordt het
voor jullie te lang. Vorige maand kregen
we van de Ambassadeur in Brasilia
een uitnodiging om Koningin Beatrix,
Prins Alexander en Maxima te begroeten.
Maar we vonden het erg ver en
nogal duur met het vliegtuig en hotel,
enz, dus we besloten om niet te gaan.
Daarna kregen we een uitnodiging om
haar te begroeten in Recife. Dat is wel
ver, maar omdat we vonden dat we
wel een uitstapje verdiend hadden besloten
we te gaan.
“‘- Dus Vrijdag 28 maart 5 uur in de
morgen van huis, en we toerden aan.
Leve de Koningin! We hadden even
gestopt halfweg om even koffie te drinken.
Toen weer verder. We waren om
1 uur in Recife, maar we moesten in
het Oranje Hotel zijn, op een
eiland…en dat was nog 50 Kilometer
rijden. Dus verder, we reden wel
een stukje verkeerd maar dat was niet
zo erg. Om half 2 waren we in het
hotel. Waar we eigenlijk om half 5
moesten zijn om de Koningin te ontmoeten.
De bazin van het hotel, een
Nederlandse dame, zei dat het programma
veranderd was. De Koningin
met haar gevolg werd nu om 2.15
al in het hotel verwacht. Dus wij vlug
even naar boven en ons wat opgeknapt.
Wij naar beneden om ze toch
maar te zien. Ze zou door de grote
ingang binnenkomen. Het duurde natuurlijk
wel even, want het zou niet
Braziliaans zijn als alles op tijd ging.
We zaten beneden en we konden iedereen
zien aankomen. Eerst natuur-
Het gebeurt niet vaak dat Zr. Redempta aan één tafel zit met H.M. Koningin
Beatrix! Reken maar, dat de zuster deze ontmoeting niet gemakkelijk zal vergeten.

lijk een heel stel journalisten en een
hoop veiligheidsagenten. En grote
mannen allemaal hé, het was mooi om
te zien. Ze waren allemaal even vriendelijk,
en iedereen sprak Nederlands
en kwamen allemaal zo een praatje
met ons maken. Het was erg gezellig
zo onder elkaar. Allemaal in zwarte
pakken het scheen allemaal zo deftig
hé, en stropdas. Ook de kapper van
de koningin hadden we even gesproken.
Ze zou met hoed een ander kapsel
hebben gehad dan zonder hoed.
Heel leuk om al die verhalen te horen!
Iedere keer kwam er een hoogheid
zeggen dat we binnen geen foto’s
mochten maken. De pers mocht dat
wel. Alles was onder controle. Ik
dacht ik zal als het kan mijn fatsoen
houden. Maar buiten op straat mocht
het wel want dat was publiek.
Ik had de Nederlandse vlag mee genomen
en de Oranje wimpel met de
leeuw erop geschilderd, iets wat ik zelf
gedaan heb, al jaren geleden. Ik dacht
als ze binnenkomt steek ik de vlag
omhoog met de wimpel. Ik zag de
Koningin uit de auto stappen en ik vlug
naar mijn plaatsje bij de anderen, in
de gang waar ze door zou komen
Uit het bisdom
Even netjes wachten op het eten. Elke dag wordt er een warme maaltijd voor
ze klaargemaakt.
Heel nieuwsgierig natuurlijk hoe het
allemaal zou gaan. Daar kwam ze aan,
want ze zou hetzelfde trapje opgaan
als wij gegaan waren. Om zich even
op te knappen. Het leek erg spannend
want het was de Koningin , met de
Kroonprins en Prinses Máxima.
Ik zag ze aankomen, het was stil van
de spanning en niemand zei iets. Ik
stak de vlag omhoog met de oranje
wimpel, en ineens riep ik LEVE DE
KONINGIN ! ! Ze keerde, zwaaide
en ze moest lachen, Prins Alexander
lachte ook en Máxima stak haar hand
omhoog en zei vriendelijk Dag Me-
vrouw!
Wat een pracht stel! Koningin Beatrix
was heel Spontaan en lachte vriendelijk
hoor. Prins Alexander een waardige
figuur om de troon te bestijgen
hoor, en Prinses Máxima een heel
spontane jonge prinses. Daarna ging
het Koningsstel naar een zaal waar een
korte Conferentie werd gegeven.
Ook zou de Koningin een kort bezoek
brengen aan een Fort nog uit de
Nederlandse tijd. Dus dat moest de
straat op. Het was 5 minuten lopen.
Já, de vraag was natuurlijk of ze te
voet zou gaan of met de auto. De andere
zusters gingen niet mee, maar ik
dacht ik ga wel. Daar kwamen ze aan
en ze gingen te voet. Willem Alexander
liep vaak aan de hand van Maxima.
Leuk stel om te zien. Iedereen van
pers en de veiligheidsmensen holden
mee, om fotos te maken, dus ik ook.
Ik heb een paar mooie kiekjes gemaakt
denk ik, maar als de helft goed
is mag ik blij zijn!
Op een gegeven moment liep ik naast
de Koningin, ik had niets gemerkt
maar ik was tussen de veiligheidsmensen
doorgeschoten. De gangetjes
in het fort waren zo smal en allemaal
met stenen en keien zodat je uit moest
kijken waar je liep.
Ik stond tussen alle reporters en had
De peuters tijdens het speeluur! Speelgoed afkomstig uit Nederland.

fijn de gelegenheid om foto’s te maken.
De zon was heet en ik was helemaal
verbrand na een uur in de hete zon
geweest te zijn. De Konigin en Prinses
Máxima hadden een mooie hoed
op. Dus ook wel voor de zon. Toen
terug naar het hotel. Onderweg stonden
mensen langs de kant te applaudisseren
maar geen hekken hoor, dat
kan hier allemaal zo. Iemand wilde de
Koningin een hand geven, maar ze
werd door de veiligheids mannen tegen
gehouden, toen riep ze naar Prins
Alexander en vroeg “Mag ik U een
hand geven? Hij keerde zich om en
hij gaf haar een hand en ze vloog Prins
Alexander om zijn nek. Ik zag het gebeuren.
Hij moest met Maxima vreselijk
lachen en de mensen ook hoor.
Toen weer naar het hotel terug. De
Koningin ging naar haar kamer om zich
wat op te frissen denk ik. We mochten
allemaal op het terras gaan zitten
en daar was het ondertussen weer gezellig
buurten met al de Nederlanders,
Ik had de vlag op het tafeltje gelegd
en de oranje wimpel schuin er over
heen gelegd. Dat was het enige wat
er versierd was. Iedereen vond dat zo
mooi hé. Wat waren daar hoge pieten
allemaal. Ook waren er de Paters
Redemptoristen en Lazaristen, die
ook een uitnodiging hadden gehad.
Het was echt gezellig. Maar we waren
er nog niet en het begon al donker
te worden. De lichten werden ontstoken.
Toen kwam het hoofd van de Zeemacht
die speciaal uit Venezuela was
gekomen, met een prachtig wit pak
met alle mogelijke koorden en medailles
ons vertellen dat we na een minuut
in de rij moesten gaan staan en dan
mochten we de Koningin, Prins en
Prinses begroeten met een hand te
geven. Maar het moest maar kort zijn,
en de Koningin moesten we aanspreken
met Hare Majesteit en de prins
en Prinses met Koninklijke Hoogheid.
En je voorstellen wie je was. Já, já,
Uit de Missie
als werd gezegd.
Já hoor het moment was gekomen en
wij ook in de rij. Ik kwam bij de Koningin,
wat was die vriendelijk en leuk
zeg. Ze zei: dag Zuster, hoe maakt U
het? Ze gaf een stevige hand hoor.
Toen ik bij Maxima kwam zei ik : Wat
is dat een leuke dag zeg, het zou niet
mooier kunnen zijn. Ik had mij vergeten
voor te stellen. Toen bij Willem
Alexander. Ik gaf een hand en zei: “ik
ben Zuster Redempta. Toen zei hij heel
lachend: Wat hebt u hard gelopen zeg.
( Já dat was onderweg naar het fort.)
Dat had hij gezien.
Toen gingen we weer naar ons tafeltje.
Met de vlag en wimpel. Daar zaten
we rustig af te wachten wat er zou
komen. Toen kwamen ze rond met
hapje en wat frisdrank. Dat was wel
fijn, want iedereen had wel dorst denk
ik. De hapjes waren niet zo… die
waren met vis. We hadden daar al
even gezeten, en toen kwam er beweging
in, de receptie was afgelopen.
Maar toen gebeurde het. Daar kwam
de Nederlandse Ambasadeur aan
door de mensen heen met de Koningin!!!
En deze bracht de Koningin naar
ons, daar was nog een stoel vrij! ! !
Dat was toch leuk hé. Ze ging rustig
bij ons zitten praten. Ze was heel erg
geintereseerd in ons werk. We vertel-
den dat we 1000 kilometer hadden
gereden om deze geweldige dag mee
te mogen maken. Ik vroeg of ze ook
niet moe was van al dat hollen. Nee,
zei ze, maar dat komt nadien wel. Frisdrank
hoefde ze niet ze had liever sap.
Leuk hé. Ze vroeg ook wat we hier
van de nieuwe regering vonden. Ik heb
maar eerlijk geantwoord. Ze heeft wel
meer dan een kwartier bij ons gezeten.
Toen zei haar hofdame dat het tijd
was. Ik vroeg: “Majesteit mag ik u wat
vragen?” “Natuurlijk zuster” zei ze.
Mag ik van U en ons een foto maken?
“Já, gerust!” was haar antwoord.
Dus dat wordt de kiek van de eeuw!
Ze zit nog op het rolletje. Ik hoop zo
dat ze gelukt is. Ze vond de tafelversiering
erg mooi zei ze. Wat een
eenvoudige Koningin hebben wij,
waar we best trots op kunnen zijn.
Ook Prins Willem Alexander een keurig
figuur,maar heel vriendelijk en zo
eenvoudig. Prinses Maxima zo gewoon
Ouders komen hun kinderen ophalen! Er is dan altijd even tijd voor een praatje.
hé. Toen zaten we weer even rustig.
De fotografen waren allemaa1 wel
weg, alleen al die grote heren stonden
nog te praten, enz. Toen kwam er weer
iets in beweging en wie kwam er toen
aan ?? Maxima met haar hofdame en
de vrouw van de Nederlandse ambassadeur
in Brazilië.
Jonge jonge, wat hadden we een fijne

dag. Maar die spreekt al heel aardig
Nederlands. Die vond het zo fijn hé
om even gewoon bij ons te zijn. Ze
bleef praten. Ze vroeg wat voor werk
we deden en nog veel meer. Ze vertelde
dat ze in Argentinië ook bij kinderen
gewerkt had. Ik zei als u weer
komt moet U echt even naar Pao de
Acucar gaan. Ze heeft een hele poos
bij ons gezeten, het was erg leuk. Toen
zei haar hofdame dat het tijd was, toen
even nadien zei ze nu moet ik gaan.
Ik vroeg aan de hofdame of het toegestaan
was of we samen met Maxima
op de foto mochten. Já natuurlijk wel,
antwoordde ze en ze zou zelf de foto
maken. Maxima vond het allemaal heel
erg leuk. Ze had wel heimwee naar
Argentinië zei ze, maar zeer spontaan
zei ze ook dat ze Willem Alexander
niet kon missen!
Toen zei ik dat ik een beetje moest
lachen… en zij trouwens ook, Hare
Koninklijke Hoogheid Maxima. Ze
stond toen op en we gaven haar een
hand. Ze fluisterde zachtjes in mijn oor:
“Zeg maar Maxima.” Vind je dat niet
leuk?
Toen hebben we nog even gezeten om
alles zo te bekijken hoe het er
allemaa1 aan toe ging. En de mensen
begonnen stilletjes weg te trekken.
Ik naar buiten en zag ook de Koningin
nog in de auto stappen. Leuk
Hoor! We zijn allemaa1 nog in bad
geweest want dat was wel nodig na
zo’n spannende dag. En toen plat.
Dat was een pracht dag geweest om
nooit te vergeten.
Zaterdag na de koffie ‘s morgens zijn
we weer aangetoerd naar Pao de
Acucar, wat was het heet in de auto.
We waren rond 5 uur weer thuis. Er
wordt nog veel nagekaart over deze
mooie dag die we niet hadden mogen
missen. Het was de moeite waard.
Ziezo dat was het nieuws voor deze
keer, en dan hebben jullie weer wat te
lezen. Ik kan niets anders zeggen dan
Uit de Missie
dat we een pracht Koningshuis hebben,
waar we trots op kunnen zijn.
Och er kan wel eens iets zijn, maar
dat is overal. Niet waar?
Ik hoop dat ik het jullie niet te lang
heb gemaakt. Het was voor ons een
onvergetelijke dag. Ik was wel wat
verbrand door de zon, mijn neus doet
zeer hoor, maar ik heb er geen spijt
van!
Zojuist hoorden we dat de pakken 10
April vrijkomen! Maar ik moet het nog
zien. Als het zo is, laat ik het meteen
weten hoor. We bidden dat het door
gaat. De bouw van de school schiet
al aardig op. Ook het kapelletje! !
Wordt eenvoudig maar wel mooi hoor.
Veel liefs allemaa1 en de groetjes van
de Koningin.
Indonesië
2002/AZ-322
Bets (Zr. Redempta Bogers)
***
De uit Duivendrecht afkomstige pater,
P. Sinnema msf, is reeds vele jaren
als missionaris in Indonesië werkzaam.
Hij is pastoor van de “Kristus
Raja” parochie in Barong Tongkok
(Kaltim), die tot het bisdom van
Samarinda behoort. Het merendeel
van de bevolking heeft de landbouw
als voornaamste middel van bestaan.
Pater Sinnema in zijn parochiekerk.
Vrouwen in traditionele klederdracht.
Er wordt in deze streek vooral rijst
verbouwd. Er zijn enkele thee- en
rubberplantages.
Het gebied maakt nu een snelle ontwikkeling
door met zowel vele positieve
maar helaas ook een groot aantal
negatieve gevolgen. Vooral jongeren
zijn de dupe geworden van deze
ontwikkelingen. De trek vanuit de binnenlanden
naar de grote steden neemt
elk jaar toe. Slechts enkelen slagen er
daadwerkelijk in werk te vinden. Veel
jongeren komen terecht in het criminele
circuit, zoals prostitutie, diefstal
en drugshandel.
De Kerk probeert voortdurend de levensomstandigheden
van de mensen
te verbeteren en niet zonder succes.
Vooral op het gebied van onderwijs
en in de gezondheidszorg heeft men
veel bereikt. Pater Sinnema besteed
heel veel tijd aan de begeleiding van
jongeren, vooral in het meisjes- en
jongensinternaat van de parochie.
Om vernielingen en diefstal tegen te
gaan moet de parochiekerk worden
omheind. De parochie heeft echter
geen geld om dit te doen. Daarom
heeft pater Sinnema een verzoek om
ondersteuning ingediend bij het
Missieburo. Vanzelfsprekend willen
wij de parochie een helpende hand
toesteken. U toch ook? Met een bedrag
van € 4500 kunnen zij een heel
eind komen!

Thee, een steeds belangrijker
wordend product.
Filippijnen
2002/AZ-326
Mgr. José Sorra, bisschop van
Legazpi (Filippijnen), heeft enige tijd
geleden het Missieburo om hulp gevraagd
bij de aanschaf van nieuwe
apparatuur voor de radiozender van
het bisdom, DWBS. Bisschop Sorra
noemt zijn radiozender “de stem in
de woestijn”. In de uitzendingen wordt
heel veel aandacht besteed aan diverse,
maatschappelijk gezien, zeer
belangrijke onderwerpen zoals corruptie,
drugsgebruik, prostitutie, het
tekortschieten van huidige politiek en
de vervaging van normen en waarden.
Steeds minder radio- en televisiezenders
willen dergelijke misstanden
aan de kaak stellen, omdat deze onderwerpen
tegenwoordig geen
publiekstrekkers meer zijn en dus voor
de zenderexploitant van geen enkele
commerciële betekenis!
De radiozender DWBS bestrijkt bijna
het gehele bisdom. Uit een recent onderzoek
blijkt dat de luisterdichtheid
groot is en dat het programma aanbod
door velen zeer wordt gewaardeerd.
Vooral de nieuwsuitzendingen
en de programmas, waarin de standpunten
en visies van de Kerk aan bod
komen, scoren hoog!
Radioapparatuur is duur en de middelen
die het bisdom ter beschikking
Uit de Missie
staan zijn te beperkt om dergelijke
kostbare investeringen te doen. Het
bisdom is daarom aangewezen op
hulp van buiten. Diverse Europese landen
hebben reeds financiële steun toegezegd,
met name Duitsland. Er is
echter nog een tekort van ca. € 5000.
In de hoop hiervoor een oplossing te
vinden, heeft Mgr. Sorra zich tot het
Missieburo gewend.
Filippijnen
2002/AZ-317
Mgr. Sofio Balce, bisschop van
Cabanatuan op de Filippijnen, heeft
enkele maanden geleden een bezoek
gebracht aan ons bureau. Hij is geen
onbekende van het Missieburo Roermond.
In het verleden hebben wij
reeds een aantal projecten in het diocees
ondersteund. Deze keer is hij
gekomen met een tamelijk ongebruikelijk
verzoek: een bijdrage voor de
aanschaf van een stroomaggregaat
t.b.v. de hostiebakkerij in het klooster
van de Zusters Karmelietessen.
De locale kerken uit de wijde omgeving
betrekken hun hosties van de
bakkerij. De vraag is zo groot geworden
dat de zusters enige tijd geleden
een nieuwe bakmachine hebben moe-
De hostie bakmachine.
Een ponsmachine
ten aanschaffen. Helaas is de stroomvoorziening
van het klooster niet voldoende
om beide machines optimaal
te kunnen gebruiken. Het bisdom
heeft de zusters een bijdrage toegezegd,
maar dit bedrag is echter niet
voldoende om een nieuw electriciteitsaggregaat
aan te kunnen schaffen. De
beperkte financiële middelen die het
bisdom ter beschikking staan, maken
een grotere bijdrage echter onmogelijk.
Alleen een bijdrage van buiten kan
hier uitkomst bieden. In de hoop hiervoor
een oplossing te vinden, heeft
Mgr. Balce dit projectvoorstel aan het
Missieburo voorgelegd.
Vanzelfsprekend willen wij de zusters
graag uit de brand helpen. Met de
verkoop van hosties, kan deze
contemplatieve zustercongregatie in
haar eigen onderhoud goed voorzien.
Bovendien helpen wij dan, ook al is
deze hulp indirect, de vele parochies
in het bisdom die de hosties van de
zusters betrekken. Mgr. Balce vraagt
een bijdrage van ca. € 3400.
U helpt toch ook mee?
Stort uw bijdrage op:
Postbank 1045000
of
Rabobank 14.41.01.408
Bedankt!