Nummer 118 uitgave oktober - Climax

mobiel geïnformeerd dat het op schema ging en
‘Piet’ meekon in een groep.
Net voorbij de dertig kilometer liepen we wat te geinen
en zelfs Gert Jan vond dat het nu beter ging. ‘Dankzij
onze Tino’ zei ik. In gedachten zag ik Tino ons nog
tientallen kilometers voortsleuren ad infinitum. Tot
opeens ik uit mijn droom ontwakend onze Tino
hoorde zeggen: “Tino heeft het moeilijk nu’. Dat
waren zijn laatste woorden die ons nog bereikten...
Gelijk daarna zette serieuze ‘Piet’ aan en ging er
met zijn fietsbegeleider vandoor.
Een kilometer verder bleken we opeens nog met
zijn zessen te zijn. Weer een kilometer verder stond
de serieuze ‘Piet’ met een pijnlijk verkrampt been
langs het parcours, terwijl zijn begeleider met de
fiets aan de hand ernstig in gesprek was met het
thuisfront.
‘Je gaat te hard’ zei Gert Jan onverbiddelijk tegen
mij nu ik jolig een beetje liep te ‘koppen‘ genietend
van een droog moment. Dus bond ik in. Alleen onze
jeugdige Rotterdammer zei moedig: ‘Ik trotseer de
boosheid van mijn trainer, ik ga’. Aangemoedigd
door ons allen stoof hij er vandoor. Samen met Gert
Jan, Petra, een overgebleven Wijboscher en natuurlijk
onze Belg hobbelden wij nu richting de Waalbrug
bij Beneden-Leeuwen.
Stationsweg 89, 6711 PM Ede - telefoon (0318) 67 22 00
© C.A.V. Climax naar inhoudsopgave
Climaxent nr. 118 - oktober 2008
De inmiddels zeer gestaag neerdalende regen
vormde de laatste 6 kilometers een extra geseling.
Ongeveer bij het 39 kilometer punt vlak voor Leeuwen
moest ik het toch nog bezuren. Onze Gert Jan liep
met zijn constante 162 ons allemaal los. Alleen de
Belg bleef half achter hem plakken.
Vanaf Leeuwen gaat het nog een 3 kilometer pal
west terug tegen de wind in naar de finish op het
dorpsplein in Beneden-Leeuwen. Die trage meters
tot het eind dacht ik dat ik aan het waterskien was.
De overvloedige regen en de plassen sopten in en
uit mijn schoenen die allerlei zuigende en piepende
geluiden produceerden.
‘Daar komt de eerste vrouw’ riepen ze bij de finish
toen ik tenslotte naderde. Samen met Petra die een
paar honderd meter voor het eind weer bij mij was
aangeklampt (of was ik wat teruggedreven?) zwom
ik uiteindelijk over de mat.
Natuurlijk heeft Gert Jan mij achteraf zijn LLL-principe
uitgelegd: Lopers Leven Langer als ze Lekker Langzaam
Lopen. En dat, zei hij met een knipoog, is
geen LoLLetje. Nat van de regen luisterde ik een
beetje als l.ll.tje naar de brave borst uit Cothen.
We waren het erover eens dat tussen Altforst en
Beneden-Leeuwen een dijk van een loop ligt.
Paul van Os
11