toen ongehoorzaam nu burgerlijk - Folia Web

strip
ondertussen in denemarken
Vierdejaars studente SPH, Rozalie Grimm (23) vertrekt voor een paar maandjes naar Roskilde, een dorpje in
de buurt van Kopenhagen. Maar eerst moet er nog een afscheidsfeest gevierd worden hier in Nederland.
Aftellen
Ik ga op reis en ik neem mee: mijn tandenborstel, mijn
laarzen en een Deens woordenboek. Dit keer ga ik niet
echt op reis, maar verhuis ik voor een aantal maanden
naar Roskilde, een dorpje dat ongeveer dertig kilometer
van Kopenhagen ligt en uiteraard wereldberoemd is vanwege
het festival. Maar blijkbaar is het ook dé studentenstad
van Denemarken. De komende vier maanden ga ik
hier de minor ‘Children at Risk’ volgen. Ik ruil mijn kamer
in Amsterdam in voor een kamer op de campus van de
plaatselijke Landbrugsskolen, waar ik in het glooiende landschap
van Denemarken kennis zal maken met de Deense
landbouwstudenten, en wie weet nog de fijne kneepjes
van het op een trekker rijden onder de knie ga krijgen. Ik
had me voorgenomen om ruim van tevoren te beginnen
met de voorbereidingen. In eerste instantie moest ik een
kamer zoeken in Roskilde. Dat klinkt makkelijk maar is
in de praktijk moeilijker dan je denkt. Met mij, waren er
nog meer studenten op kamerjacht in Roskilde, waardoor
het spookbeeld van Rozalie als zwerver met rolkoffer in
Denemarken steeds realistischer leek te worden. Gelukkig
kreeg ik vorige week een kamer op de campus toegewezen.
Mijn huisbaas heeft me meerdere keren gemaild met
de mededeling dat het gebouw en de kamer er erg oud
uitzien, wat ik kennelijk moet zien als een waarschuwing.
Ik verwacht dan ook een ‘Leger des Heils-bed’ met ijzeren
stangen in een kamer met bruine muren en gescheurd
behang. Dan kan alles nog meevallen, zou je denken.
Ook moest ik nog een ticket boeken, een reisverzekering
afsluiten en een buitenlandse beurs aanvragen. Omdat
ik tot voor kort dacht dat Kopenhagen de hoofdstad van
Zweden was leek het mij ook wel handig om me een klein
beetje te verdiepen in de Deense taal en cultuur. Tot
een maand geleden lag ik goed op schema. Ik had een
tijdelijke huurder gevonden voor mijn kamer en de ‘Hoe en
Wat’ in het Deens lag netjes op mijn nachtkastje. Totdat ik
afgelopen week opeens besefte dat 1 september wel heel
dichtbij kwam en dat de uitvoering van mijn voorbereiding
nog niet begonnen was. De ‘Hoe en Wat’ in het Deens lag
inmiddels ergens onder mijn bed en ook de onderhuurder
belde me op dat hij een vaste kamer had gevonden.
Het moet natuurlijk allemaal wel een uitdaging blijven!
Op zoek naar mijn verzekeringspapieren,
paspoort en creditcard, verlangde ik
hartstochtelijk naar het moment dat
ik in het vliegtuig zou stappen en
niets meer bij elkaar zou hoeven te
sprokkelen voor deze reis. Nu nog
even mijn vrienden gedag zeggen,
tas inpakken en een ritje Schiphol
zien te regelen bij mijn
ouders.
column
Gijs
Vierdejaars sM&O-student gijs Hardeman (27) won onze columnistenwedstrijd
en schrijft elke week over actuele onderwerpen.
Deze week de intro van de ALO.
Bij zijn, meemaken
‘Holder de bolder’, ‘stil aan de overkant’ en nog een stuk of honderd
andere liedjes dreunen sinds twee weken continu door mijn
hoofd. En die ene, ‘de spetterpoep-medley’, gek genoeg nog wel
het meest. De introductieweek is afgelopen, maar blijft, zoals elk
jaar, een aantal weken rondzoemen in mijn gedachten.
Dit jaar was het mijn laatste. Een lustrum bijna, zelfs. Toen ik iets
meer dan vier jaar geleden mijn opwachting maakte tijdens de
intro voor mijn opleiding SM&O, was ik bijna direct naar huis
teruggegaan. Bijna. De verwachting van een week flink feesten
werd, eenmaal op het plein voor de school, de grond in geboord.
Iedereen moest kinderachtige dingen doen en de regen maakte
het er niet gezelliger
op. ‘Mijn god, het is
“Ik ben de opa
van de intro”
een ontgroening,’
sms’te ik nog naar een
goede vriend.
Gelukkig ben ik gebleven
en de intro werd
de allerbelangrijkste bijzaak van de opleiding. Die maandagochtend
was maar een showtje, een traditie om de boel even scherp
te krijgen. Want daarna werd duidelijk dat het tóch alleen maar
feest was. Elke avond tot het einde aan de bar hangen en elke
ochtend voor zeven uur vloekend weer uit bed.
Nu begrijp ik waarom. Door slechts drie uur slaap te pakken duurt
je dag 21 uur en heeft de week dus meer dan honderd wakkere
uren. Stel je eens voor dat je dat altijd kunt doen. Moe word je
niet, nadenken hoeft ook niet. Het enige wat van je wordt verwacht
is meedoen. Meezingen, meedansen, meezingen en meehuilen
en lachen. Meedoen blijkt zo veel leuker dan niet meedoen,
hoe kinderachtig het spelletje ook is.
Ik werd dit jaar nog net niet uitgelachen vanwege mijn leeftijd
(oké, soms net wel), anderen dachten dat ik een docent was. Ikzelf
merkte ook dat ik de opa van de introweek begon te worden.
Minder scherp dan de afgelopen jaren en vermoeider dan ooit te-
voren. Onscherp als ik was trok ik op de vroege donderdagochtend
de stekker eruit, letterlijk. In een nietsvermoedende beweging
plugde ik de stroom uit. Meer dan vierhonderd nieuwe studenten
luidden net op dat moment op aerobicmuziek hun één na laatste
dag van de intro in.
Symbolischer voor een gedwongen vertrek kon bijna niet. Het is
tijd voor vervanging. En toch, als het zou kunnen, ging ik nog jaren
door. Elk jaar in augustus even vijf dagen verstand op nul, springen
dansen, knallen. De intro is een feest en ik was erbij.
havana 7