Gevaarlijke romantiek - Folia Web

More documents

Recommendations

Info

Christel Grimbergen (tweedejaars fysiotherapie) is met haar negentien jaar de pensioengerechtigde leeftijd al lang gepasseerd. ‘Op je vijftiende zit je al in het seniorenteam.’ Benen in de nek, hoepel om de heupen, Christel doet aan ritmische gymnastiek. ‘Ik kan het wel maar ik ben niet zo iemand die op feestjes en partijen met zijn benen in de nek gaat zitten, dat vind ik aandachttrekkerij. Soms kijken mensen raar naar me omdat ik dan schijnbaar een onnatuurlijke beweging maak. Als ik iets laat vallen en ik buk om het op te pakken, gaat er wel eens een been mee de lucht in. Ik ben nu eenmaal lenig, dat krijg je als je twaalf tot vijftien uur per week traint. Na mijn zwemdiploma mocht ik een andere sport kiezen, dat werd ritmische gymnastiek. Op mijn zevende zat ik voor het eerst in de selectie en een 20 havana passie paar jaar geleden deed ik met mijn team mee aan de Europese Kampioenschappen. Gaaf was dat. Nu zijn we weer bezig om ons te kwalificeren voor het EK van 2012. Het allerleukste vind ik om met materiaal te werken. Dus om te gymmen met een knots, een hoepel of een lint. Ik steek heel veel tijd in mijn sport maar dat vind ik niet erg, de meiden uit het team zijn mijn sociale leven en daarbuiten heb ik niet zo veel nodig. Op de middelbare school had ik het er wel eens lastig mee. Ik kreeg geen uitnodigingen meer voor feestjes. Dat was natuurlijk omdat ik heel vaak niet kon maar het kwetste me enorm. Zo rond je vierentwintigste ben je in deze wereld afgeschreven. Vanaf je vijftiende zit je al in de oudste selectie, dan hoor je bij de senioren. Ik denk dat ik nog een paar jaar doorga en na mijn studie iets anders ga doen. Ik wil wel bij een acrobatische theatergroep, of iets Cirque du Soleil-achtigs. Die lenigheid die ik nu heb, wil ik wel behouden.’ n Kim Bos Beeld Fred van Diem
Beeld Henk Thomas eten Te veel pretentie Bar Lempicka, op loopafstand van het Singelgrachtgebouw, is een prachtige zaak met prima eten. Helaas wil het restaurant veel te graag chique zijn. Grote ramen, veel licht en een interieur dat doet denken aan de jaren twintig uit de vorige eeuw. In het voorbijgaan trekt Bar Lempicka aan de Sarphatistraat altijd even de aandacht. Niet alleen door het interieur, maar ook door de gunstige ligging: het Amstelhotel aan de ene kant, Carré aan de andere en de Amstel ervoor. De naam brasserie annex cocktailbar Bar Lempicka is ontleend aan Tamara de Lempicka – een Poolse art deco schilderes – van wie de invloeden duidelijk terug te vinden zijn in het interieur. De bar is overdag geopend voor de lunch, ’s avonds voor het diner en later op de avond voor een cocktail. Wij reserveren voor het diner en worden ontvangen zoals dat in het tegenovergelegen Amstelhotel gebeurt. Daardoor durven we al bijna niet meer te vragen of we direct kunnen aanschuiven, we zijn namelijk veel vroeger dan de gereserveerde tijd. Dat blijkt geen probleem. Over de drankjes ontstaat nog een kleine verwarring; de bestelling wordt verwisseld met die van het tafeltje naast ons. Maar even later zitten we goed en wel en bekijken we de kaart. Geen uitgebreide, maar op het oog een goede en niet alledaags samengestelde kaart. Als appetizer is er de keuze uit brood met naar keuze boter, humus of olijventapenade (3,50 euro), peppadew/geitenkaastapenade en gemarineerde olijven. De voorgerechten variëren van soep, tot een carpaccio van Wagyu met kruidensalade en een caesar salade. En als hoofdgerecht is er een vegetarisch, vis- of vleesmenu. Het wordt tweemaal de ribeye met gestoofde rode kool, rode wijn jus en huisgemaakte friet (19,50 euro). Een prima maaltijd, het vlees is goed van smaak. Tot zover het positieve nieuws. Minder te spreken zijn we over de bediening. Die lijkt wat gejaagd. Tot twee keer toe wordt een glas water vergeten. Nog opmerkelijker: het eten wordt eerder geserveerd dan de drankjes die wij tegelijkertijd met het eten hebben besteld. Dat zou je een schoonheidsfoutje kunnen noemen, maar goedkoop is het eten niet. Bovendien worden we een avond lang erg formeel aangesproken, alsof we in het Amstelhotel zitten. Iets te veel pretentie dus. n Jeff Pinkster Sarphatistraat 23 1018 EV Amsterdam www.barlempicka.com Beeld Hans van Vinkeveen Preek van de week Docent Jan van der Maas Wat Vroegmoderne geschiedenis Voor wie Studenten lerarenopleiding geschiedenis Waar is Klaas? Klaas komt niet. Helaas. Een rubriek waarin colleges worden gerecenseerd, hoort natuurlijk met een lichtend voorbeeld te beginnen. Klaas Kalkwiek dus, HvAdocent van het jaar en bovendien lerarenopleider. Maar Klaas zit verderop in deze collegereeks, die door meerdere docenten wordt verzorgd. We schuiven aan bij Jan van der Maas. Van der Maas, gekleed in felroze overhemd, geeft een hoorcollege over de Reformatie. Nee, reformatie is niet het rechtzetten van de ruggenwervel door een manueel therapeut na een val van een paard. Reformatie is een religieuze verandering in het begin van de zestiende eeuw. Het werd ingezet om de katholieke kerk van binnenuit te hervormen, maar resulteerde in een scheuring en de opkomst van het protestantisme. Kwade genius was de priester Luther, zoon van een mijnwerker en een rauwe populist. Maar gelet op de kerkelijke misstanden moest het wel hierop uitdraaien. Priesters zopen, gokten en gingen met vrouwen aan de zwier. Er waren meerdere pausen. ‘Stel je voor,’ zegt Van der Maat – aan wie doet zijn stem toch denken? – ‘dat er nog iemand zegt: Ik ben de koningin van Nederland.’ Of de ruim honderd studenten aandachtig luisteren wordt niet geheel duidelijk. Daarvoor zijn ze te druk met pennen of tikken op hun laptop. De achterste rij is vooral aan het chillen. Een jongen leest opzichtig de Spits, lang uitgestrekt met de voeten op een stoel. Even later haalt hij wat slaap in. Twee meisjes praten elkaar een uur lang bij over hun vriendje Mo. Verrek, nu herkennen we die stem: het is dominee Gremdaat, het typetje van humorist Paul Haenen. Zeker als Van der Maat vertelt over het godsbeeld van die tijd, is het college net een Preek van de week. Grappig is hoe hij soms klinkers verwisselt. ‘De konsekwinsie was dat de pruttestanten...’ Van der Maas beheerst de materie, maar communiceert niet echt met zijn publiek. Er kan wel wat meer sjeu in zijn voordracht. Denk aan smeuïge voorbeelden van de aanpak van ketters. Of links naar de actualiteit van misbruikte misdienaartjes. En er mag meer humor in, een snufje Maarten van Rossem zeg maar. Doceren is ook entertainment. Cijfer 7 n Hans van Vinkeveen op rapport Beeld Fred van Diem Obsceen en achterlijk fen In Papoea stoppen mannen hun piemel in een peniskoker. Zij vinden dat een teken van mannelijkheid, van vruchtbaarheid en van fatsoen. Hun vrouwen en kinderen vinden dat trouwens ook, en hun grootouders vonden dat ook al. De betekenis van de koker is dus cultureel ingebed. In Nederland hebben de begrippen mannelijkheid, vruchtbaarheid en lichamelijke integriteit een andere culturele vorm gekregen. Mannen hebben hier geen peniskoker. Wel auto’s, opgepompte spierballen en gestreepte overhemden. Die mannen van ons zouden het denk ik ook niet zo goed doen, daar in Papoea. Andersom zou een Papoease peniskoker hier ook een best beetje uit de toon vallen. Bijvoorbeeld als Jaap na een tweeweekse vakantie in Papoea terugkeert naar Nederland. In volste verrukking zelfs, want Jaap heeft in Indonesië het licht gezien. Na jarenlang zoeken naar betekenis, naar een levensdoel zogezegd, liep Jaap in Papoea tegen een peniskoker aan die hij daar – losgerukt van zijn culturele achtergrond en wild van de liederlijke vakantiesfeer – spontaan aan zijn onderlichaam knoopt. Het bevalt hem meer dan prima. Bevrijd van het juk van hoogopgeknoopte overhemden en obligate spierpartijen en groeiend onder de lokale lof ten aanzien van zijn mannelijke beminnelijkheid en fysieke kuisheid besluit Jaap direct: die koker, die gaat mee. Hij staat er toch een beetje lullig bij, zo op die eerste werkdag. Om wat in Papoea zozeer een teken van beschaving was geweest – een fysiek statement waar hij zich bovendien volledig mee had kunnen identificeren – hoort hij zijn collega’s nu besmuikt lachen. De secretaresse roept bovendien dat ze weigert nog langer te komen werken zolang ze het risico loopt te worden geconfronteerd met Jaap en zijn kalebas. Wie legt Jaap uit dat zijn collega’s zijn streven naar mannelijkheid en fatsoen heus wel delen, maar niet de symbolisering daarvan in de vorm van een peniskoker? En wie legt hem uit dat de secretaresse die peniskoker op zichzelf best waardeert (als vaas of als kapstok, bijvoorbeeld) maar dat zij hem – eenmaal voorgebonden – toch interpreteert op een manier die niets met mannelijkheid en fatsoen te maken heeft, maar wel heel veel met obsceniteit en achterlijkheid? Gewoon, omdat dat de manier is waarop haar cultuur de kaarten symbolisch geschud heeft? Wie in Nederland een vrouw geen hand geeft kan net zo goed met een peniskoker naar zijn werk. Het principe is prima, maar je staat er in Nederland wel mooi mee voor lul. n Fen Verstappen is freelance filosoof & tekstschrijver 21 havana havana 21
Page 1 and 2: havana Weekblad 190 flashmobs Eerst
Page 3 and 4: Wekelijks geeft een van de redacteu
Page 5 and 6: Bij de artiest op schoot, omdat het
Page 7 and 8: Onvrede over handenschudkwestie n n
Page 9 and 10: Hebt u nieuws voor deze pagina? Mai
Page 11 and 12: Beeld Jan-Maarten Hupkes gin van ee
Page 13 and 14: Beeld Bram Belloni black & white Al
Page 15 and 16: ‘Spannend’ Lotte van der Horst
Page 17 and 18: Flashmob of flashflop? 1800 eerstej
Page 19: De HvA over Jet Bussemaker n ‘Iem
Page 23 and 24: Beeld Henk Thomas weekgast Met de F

Gevaarlijke romantiek - Folia Web

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?