Een jonge vrouw met een 'bolgevoel' in de buik

Beeldspraak
Een jonge vrouw met een ‘bolgevoel’ in de buik
Auteurs
S.A.F. Streukens, co-assistent chirurgie, dr. R.M.H. Roumen, chirurg en P.M.A.J. Geomini, gynaecoloog
Trefwoorden
Buikpijn, ovariumfibroom, ovariumtumor
Op de polikliniek chirurgie zagen wij, op verzoek van
de gynaecoloog, een 25-jarige vrouw met sinds enkele
weken toenemend last van pijn in de onderbuik, nauwelijks
reagerend op naproxen. Tevens had zij het gevoel
alsof er iets in de buik zat. Ze had twee tot driemaal
daags diarree. Zij gebruikte een oraal anticonceptivum
en er was eenmalig tussentijds vaginaal bloedverlies
geweest. Verder waren er géén fluorklachten. De huisarts
had reeds urineonderzoek verricht. Het sediment
liet geen urineweginfectie zien en de zwangerschapstest
was negatief. Er waren geen algemene ziekteverschijnselen.
Bij lichamelijk onderzoek werd een ruimte-innemend
proces in de onderbuik gevoeld, dat ook al door de gynaecoloog
was gevoeld en door middel van transvaginale
echo was bevestigd. Bij echografisch onderzoek
werden een kleine uterus in anteversieflexie gezien en
beiderzijds normale ovaria. Rechts boven de uterus
bevond zich een echodens proces met een doorsnede
van 14 bij 8 cm. Verder was er sprake van een ruime
hoeveelheid vrij vocht.
Een aanvullende CT-scan toonde een solide, gladwandig
proces, ventraal gelegen van het rechter adnex
(figuur 1). Laboratoriumdiagnostiek inclusief tumormarkers
toonde alleen een verhoogd serum CA125
(150 kU/L, normaalwaarde

verwijderd ovariumfibroom met centrale bloeding
(figuur 3), zonder mitosen of andere maligniteitskenmerken.
Ovariumtumoren zijn meestal cysteus van aard, maar
solide tumoren komen eveneens voor. Van alle solide
ovariumtumoren is het ovariumfibroom de meest
voorkomende vorm. Meestal gaat het om een unilaterale
afwijking, waarbij rechts vaker blijkt aangedaan
dan links. Ten tijde van de diagnose heeft het ovariumfibroom
meestal een aanzienlijke grootte. De leeftijd
waarop het ovariumfibroom wordt gediagnosticeerd
varieert sterk. Het betreft meestal postmenopauzale
vrouwen, doch het kan ook premenopauzaal en in
zeldzame gevallen zelfs premenarchaal voorkomen.
Mogelijke symptomen zijn onder andere abdominale
distensie, abdominale pijn en menorragie. Een asymptomatisch
beloop komt eveneens met enige regelmaat
voor. Er zijn géén specifieke klinische bevindingen en
82
er is een breed spectrum aan echografische kenmerken
mogelijk. Door de afwezigheid van specifieke kenmerken
is een correcte preoperatieve diagnose vaak onmogelijk.
Soms wordt, zoals in deze casus, een verhoogd
CA125 gevonden. Histologisch wordt het ovariumfibroom
gekenmerkt door spoelvormige cellen welke
verstrengeld zijn met collageenvezels. Behandeling
betreft meestal unilaterale salpingo-oöforectomie,
echter chirurgische resectie met behoud van het adnex
is eveneens mogelijk. Ten slotte kan het ovariumfibroom
geassocieerd zijn met een tweetal syndromen,
namelijk het syndroom van Meigs (met tevens ascites,
hydrothorax) en het syndroom van Gorlin (naevoïde
basale cel carcinoom syndroom).
Diagnose
Fibroom van het rechter ovarium.
Medisch Journaal - jaargang 36 - nummer 2 - 2007