clubblad november 2012 - TC Omnisport Heerhugowaard

●●●●●●●●●●● de Historie van Omnisport
door Wim Bakker (deel vijf)
1972 - 2012
Ondanks het langzaam vergrijzende ledenbestand wat begin deze eeuw, na het opheffen van de
jeugd afdeling merkbaar wordt, worden er nog steeds prestaties van niveau geleverd, zoals
Meindert die voor goud gaat van het Interland brevet en Ko (deze Ko schrijf je met een K. van
Kuiper vermoed ik) en Paul worden in Frankrijk bij een plaatselijke wielerevenement
respectievelijk eerste en tweede op de persoonlijke tijdrit in de categorie “buitenlanders”
(soort van allochtonen dus).
We gaan verder met geschiedschrijven en zien dat naar het einde van 2002 het bestuur
nerveus wordt omdat er twee vacaturen in het bestuur niet ingevuld dreigen te worden, hetgeen
Ilse tot de volgende noodkreet brengt: “ als bestuursfuncties niet ingevuld worden, is er geen
bestuur en zonder bestuur heb je ook geen vereniging en houdt Omnisport op 13 december
2002 na 30 jaar op te bestaan”.
Dat sloeg in, want Rogier Smit en Maayke Lodewijks stelden zich beschikbaar om de lege
plaatsen op te vullen, vereniging gered .
Het april nummer van 2003 meldt de komst van twee nieuwe leden, één van hen is de auteur van
deze verhalenserie (dus ik kom ook nog maar pas kijken). We lezen dat Meindert in dit jaar zijn
grenzen wil gaan verleggen door mee te gaan met “de ronde van Tim Krabbé”, dat is even schrikken,
ineens bevond Meindert zich tussen, zoals hij ze noemt
“professionals” ( de kreet “B.N.er” was toen nog niet
uitgevonden vermoed ik) als Bart Veldkamp, Miel
Rozendaal en Bert-Jan v.d.Veen . Maar dapper als hij is
doet Meindert onder andere mee aan een klimtijdrit op
de Col d’ Uglas, haalt de top met een hartfrequentie van
193 en eindigt als beste Omnisporter (hij was de enige,
maar dat doet er nu even niet toe); als beloning kreeg
hij van Tim een boek met een persoonlijke boodschap
van deze bekende Nederlander waarin het getal 193 was opgenomen. Tim Krabbé
Nog enkele heerlijke citaten uit het verslag van Meindert: “als je niet over COL’s gaat dan is
het vlak, dat wil zeggen FRANS-VLAK”, nog één, “ s’avonds kwam Tim Krabbé en was heel
gewoon; HOORT OOK ZO”, en nog één, “na afloop kreeg ik een zoen van Jeanne, sommige
jaloerse mannen zeiden; wat heb je nu aan een zoute zoen, ik ad rem en zei, beter een zoute
zoen dan geen zoen”.
Contrasten zijn de inhoud van de Omnibus ook niet vreemd; in het oktober nummer 2003 kom ik vier
juichende reacties op de clubronde van dat jaar tegen, om vervolgens een diep ontroerend relaas van