Berichten 81 - Wadvaarders

OKTOBER
- oktober 2011

Blz: 4 Voor u gelezen Roel Luiten
Blz: 5
Van de Voorzitter Jan Asselbergs
Blz: 6,7 de vuurtorens van Schier
en Terschelling
Maarten Snel
Blz: 7,8 Eerst schrik, daarna schik Cor van der Meulen/ Marieke Timmerman
Blz: 8,9,10,11,12 Het mooiste plekje van Terschelling Rik Vasen
Blz: 13,14 Van motorpech tot waterhoos Marcel Fennis sr.
Blz: 15,15,17 Tekenaar nu bekend Redactie
Blz: 18 Van de bestuurstafel
Ciska van Geer
Monitoring Convenant Vaarrecreatie Kor Wijngaarden
Blz: 19 Gedicht
Ester Perquin
Fotoverantwoording Berichten 81
Voorpagina midden: Fam. Van der Meulen
Voorpagina onder: Maarten Snel
Pagina 5: Ciska van Geer
Pagina 6: Evert Jan de Kluizenaar
Pagina 7: Fam. Van der Meulen
Pagina 8, 10 en 11: Rik Vasen
Pagina 14: Robert Gillesse
Pagina 15, 16 links: Michel Capel
Pagina 16 rechts: Ronald Boontje
Pagina 19: Evert Jan de Kluizenaar
Tekeningen: Benne Holwerda
- oktober 2011
Pag. 3

In de laatste Berichten is de mededeling gedaan dat de zeeverkeersbegeleiding weer
24 uurs diensten kan blijven draaien. Een succes van de Wadvaarders Maarten Snel
en Hans Detmers die aan “ een dood paard trokken”. De lijntjes met Den Haag
bleken zeer zinvol.
Alleen op het gebied van de afgesloten gebieden is het bijna vechten tegen de
bierkaai. De argumenten van de Wadvaarders en andere gebruikers van het wad
lijken niet serieus te worden genomen. De overheid kan onder mom van het
verzamelbegrip “verstoring” steeds nieuwe gebieden afsluiten zonder de doelstelling
van de afsluiting te operationaliseren.
Vrolijker worden wij van die vakantieverhalen van onze leden. Zo kan een kleine
inschattingsfout leiden tot een ongewilde vakantie op het mooiste stukje van
Terschelling. Rik Vasen doet zijn verslag over het overleven op die plaat en komt op
een prettige manier in aanraking met Staats Bosbeheer. Wat anders is het ongewild
droogvallen na hoogwater in het Borkumer Wattfahrwasser. Daar ben je bij het
volgende tij weer los en met een prachtige natuurervaring rijker, dat overkwam Cor
en Marieke. De schrik slaat je wel om het hart bij het lezen over wat je kan
overkomen bij een waterhoos. Marcel Fennis overkwam dit bij Ameland deze zomer.
De avonturiers met langkielers en andere diepkielers, die willen droogvallen op het
wad, gebruiken vaak wadpoten. Er blijken veel oplossingen te bestaan afhankelijk
van de soort boot en het beschikbare budget. Berichten zal in de toekomst daar nog
meer over gaan schrijven aan de hand van eigen ervaringen.
Roel Luiten
- oktober 2011
Pag. 4

Sinds B80 is het bestuurlijk vrij rustig geweest op het Wad. Het lijkt
wel of de uitspraak van de Raad van State iedereen het zwijgen
heeft opgelegd. Zoals het na een onverwachte en zware ontploffing
even stil is op straat. Zelfs het Pact van Rede leek even niet te
bestaan.
De gespreide huisvesting van de bestuurderen bracht ons er toe
om onze traditionele gastheren in Zurich even rust te gunnen. Wij
kwamen bijeen in Beverwijk, waar wij ons de stevige scheepskost
lieten smaken. Binnenkort gaan we naar de Friese enclave van Kor, te Terherne. Zo kom je nog
eens ergens.
Met Menno Buiskool en zijn schip voeren wij eind juli naar het verboden gebied op Brakzand
voor een interview door het Radio 1 Journaal. Het thema: Verboden gebieden. Op onze site
kunt u het beluisteren. Intussen hebben we weer de folkloristische maskerade van het TOW
achter de rug, het Toeristisch Overleg Waddenzee. Ik was daar samen met Kor Wijngaarden, die
met even grote verbazing om zich heen keek als ikzelf, toen ik daar voor het eerst was. Een
kleine 30 man rond een grote tafel. Zo´n beetje alle partijen die het Convenant ondertekenden.
Eigenlijk was er niets nieuws te verwachten, want ex' LNV had al aangekondigd dat er geen
nieuwe afsluitingen waren te verwachten. Een lange discussie over een mogelijke doorsteek
bezuiden de Blauwe Balg liet weer eens zien dat de betrokken overheden zich nog steeds niet
hebben verdiept in de reden voor onze wens en het soort vaartuigen waar dat over gaat. Als je
er met de Krukel (het schip van LNV) niet over kan is het in hun ogen niet begaanbaar.
Waar wij al jaren om vragen is om toestemming om daar met winderig weer met hoogwater te
mogen passeren, met hooguit een geel tonnetje op het laagste punt van dat wantij. Nooit was er
een verzoek om een betonde geul.
(Ex-) LNV vuurde nog eens een ouderwetse eikenhouten riedel af over de traditionele
verstoringsdogma's, maar verder gebeurde er weinig. Wel kreeg ik nog even gelegenheid om
neer te zetten hoe dat Convenant ook alweer bedoeld was voor de vaarrecreant: Meer
mogelijkheden door gedragsverandering. Die verandering is er, manifest, ook aangetoond door
onze waarnemingen van 2003 tot 2006. Maar u weet het al, niet meer mogelijkheden, maar
steeds minder...
En we weten nu ook dat de overheid zich slechts aan
de procedure dient te houden, over de inhoud maakt
niemand zich druk.
Het bestuur kroop op 2 september bij elkaar om in
rust de gehele toestand te overzien en op ons in te
laten werken. Ciska doet daar in dit nummer verslag
van.
Intussen komt het Pact van Rede weer op gang.
Uiteraard heel benieuwd welke plannen daar worden
bedacht om het tij te keren.
Jan Asselbergs, voorzitter
- oktober 2011
Pag. 5

Laatste nieuws in onze Berichten nummer 80:
De vuurtorens van Schiermonnikoog en Terschelling
blijven bemand, de verkeersleiders
blijven de volle 24 uur op de beide torens.
Zo'n acht jaar geleden gingen er bij Rijkswaterstaat
(RWS) stemmen op om de begeleiding
van de scheepvaart op het Wad te
gaan vernieuwen met betere radars, betere
kijkers en met nieuwe software. Alle gegevens,
digitaal natuurlijk, zouden naar één
centraal punt gaan, de zeeverkeerscentrale in
de zeevaartschool op Terschelling.
Onder de gebruikers was de scepsis groot:
kan het menselijk oog wel vervangen worden,
blijft de communicatie met de toren wel op het
huidige peil? De veiligheid zal minimaal gelijk
moeten blijven (motie Tweede Kamer). En
gebruikers moeten betrokken worden bij
beoordeling en evaluatie van het nieuwe
systeem (zelfde motie van de Tweede
Kamer).
Zo'n twee jaar geleden leek het onmogelijk de
plannen van RWS nog te keren. Het werd
door velen getypeerd als “Trekken aan een
dood paard”. Desondanks hebben Hans
Detmers en ondergetekende er namens de
vereniging Wadvaarders de schouders onder
gezet. Ten behoeve van de evaluatie kwamen
de gebruikers bijeen met RWS. Al snel bleek
dat veerdiensten, visserij, KNRM, ANWB en
recreanten het eens waren: "Laat uit de feiten
maar blijken dat het nieuwe systeem minstens
even veilig is; maar vooralsnog zijn wij
zeer sceptisch". Via de politiek werd de eis
m.b.t. veiligheid verder aangescherpt:
"minstens even veilig voor alle scheepstypes,
dus van veerboot tot kano” (nieuwe motie
Tweede Kamer).
Het lijntje met de politiek (Tweede Kamer en
later de staatssecretaris) blijkt meerdere
malen van groot nut te zijn. Ook de pers zit
dan op het vinkentouw, maar de vuurtorenwachters
ofwel de verkeersleiders mogen
absoluut niets zeggen van de RWS-leiding.
Ondertussen moeten diezelfde verkeersleiders
wel om de twee uur melden dat
radarbegeleiding vanaf Schier niet betrouwbaar
is; let wel, het gaat hier om het nieuwe
radarsysteem. De gebruikers, met Wadvaarders
en ANWB in de frontlinie, proberen zicht
te krijgen op de kwaliteit van de nieuwe
apparatuur, op de testresultaten, op de
tussentijdse evaluaties en op de besluitvormingsprocedure.
De banden met "Den
Haag" worden nog verder aangehaald; met
politici, met de media (niet alleen regionaal,
ook landelijk) en met een ervaren lobbyist die
daar de weg goed weet. Soms komt er wat
informatie naar buiten, soms vinden we
testresultaten "langs het spoor", soms helpt
de pers ons verder. Inmiddels hebben we dan
achterhaald dat de eisen die RWS stelt aan
het nieuwe systeem afwijken van de internationale
richtlijnen van de IALA (een internationale
organisatie die over vuurtorens
adviseert); hoezo "minstens even veilig"?
Ondanks minimale informatie scoren we toch
maximaal effect: Als de radar van Schier niet
vóór 1 juli aan de eisen voldoet gaat het hele
project niet door. En de Tweede Kamer neemt
opnieuw een motie aan: “Die datum mag niet
nog een keer verschoven worden. En de
eisen aan de apparatuur mogen niet versoepeld
worden”.
Over de soms wat vreemde wijze waarop de
laatste tests verlopen zijn vangen we zo hier
en daar wel wat op. Over de magere testresultaten
ook. Maar officieel weten van niks.
Tot er begin juli het verlossende bericht van
staatssecretaris Joop Atsma komt: "Met het
oog op de veiligheid op zee en op de
Waddeneilanden accepteer ik geen onnodige
risico's. De veiligheid van scheepvaartverkeer,
van mens en natuur staan voor mij
voorop. Daarom blijven de verkeersleiders 24
uur per dag op de Brandaris op Terschelling
- oktober 2011
Pag. 6

en op de vuurtoren van Schiermonnikoog".
Het ziet er naar uit dat dit besluit niet van de
ene op de andere kabinetsperiode veranderd
kan worden. Rijkswaterstaat richt zich nu op
het optimaliseren van de huidige situatie, met
de verkeersleiders de volle 24 uur op de
torens. Deskundigen, verkeersleiders en
gebruikers zullen bij dat optimaliseren
betrokken worden. Wordt vervolgd, maar
deze fase is in elk geval succesvol
afgesloten: de zeeverkeersbegeleiding blijft
veilig.
Maarten Snel
23 Juli 2010.
De 'Bonvivant' was, tijdens de derde dag van
onze vakantie, op weg van Lauwersoog naar
Norderney. Het was een prachtige zeildag,
met wind NNO 3 tot 4 Bf. Via het Groninger
wad met een lekker gangetje overgestoken
naar onze oosterburen. Brutaal over de
Meeuwenplaat heen. Het was 1 uur na HW
en er was een rustig zeetje in de Westerems.
Geen mijl te veel omvaren want dat kost
teveel tijd!
Tussen de tonnen van de Fischerbalje moest
de motor, zoals verwacht, bijgezet worden.
We wilden het tij niet teveel tarten. In principe
zouden we tot 3 uur na HW Borkum het
Borkumer Wattfahrwasser moeten kunnen
'nemen'. Daarvan hadden we al een kleine
1,5 uur opgebruikt toen we halverwege onder
het eiland zaten. De bedoeling was om
daarna onder Juist weer de vloedstroom op te
pikken en tot zonsondergang door te zetten
tot Norderney. Onze zoon wilde daar graag
op het leuke strand, inclusief speeltoestellen,
spelen.
Dus pakken wat je pakken kunt. Voor de
volgende dag werden er minder gunstige
windrichtingen en -sterktes voorspeld. We zijn
tenslotte niet voor niets wadzeilers. De
camera was al klaargelegd om foto's te
maken van de grote aantallen zeehonden die
meestal op de oostpunt van Borkum liggen uit
te rusten, toen we zagen dat de dieptemeter
nu snel terugliep van 1,6 naar 1,3 meter. Nog
niets aan de hand. We konden via onze kijker
in de verte aan het eind van het meanderende
prikkenspoor de eerste tonnen alweer zien.
De meeste wadzeilers die bij onze oosterburen
op bezoek zijn geweest, weten dat je bij
hen je was kunt drogen door tussen de
prikken waslijnen op te hangen. Zo dicht staan
deze op elkaar. Net toen ik nadacht over het
feit dat er ineens wel onduits veel afstand
tussen twee prikken stond, begon de
dieptemeter ineens te knipperen, het teken
dat we de 1-meter diepte grens hadden
bereikt. ”Verd....... Hoe kan dit nou?” Bijsturen,
maar welke kant op? Bakboord of stuurboord?
Geen houden meer aan. We liepen vast.
Achteraf zie je dat je dus naar stuur gemoeten
had.
Maar zo snel als de ergernis en frustratie
gekomen was, zo snel verdween zij ook weer
toen we constateerden dat we redelijk goed
geland waren. De pikhaakcheck gaf geen
reden tot zorgen. We zouden redelijk rechtop
blijven staan.
Het snel zakkende water gaf nu ook de reden
prijs van deze 'navigatiefout'. De prik die voor
mijn gevoel ontbrak, kwam nu aan de
oppervlakte. Het berkenboompje was flink
gekortwiekt.
“Mogen we hier eigenlijk wel droogvallen?” vroeg
Marieke ineens. ”Eigenlijk niet, maar ja,
overmacht hè!” Ik besloot maar een goede
situatiefoto te maken. De Duitsers zijn meestal
niet mals met hun boetes. Voorlopig konden we
toch nergens naar toe. Laten we in ieder geval in
de buurt van het schip blijven en de fauna niet
teveel verstoren. Een 'verdacht' vliegtuigje vloog
een rondje over ons gebied en verdween weer.
- oktober 2011
Pag. 7

Als ze foto's van ons gemaakt hebben,
moeten we zeker om een afdruk vragen.
Hebben we in ieder geval nog een bijzonder
aandenken voor het geld dat we moeten
neertellen.
Het werd al met al een bijzondere middag.
Een fantastische droogvalplek. In de verte
zag ik veel vogels die fourageerden. En ligt
daar geen grote zeehond? Sjoerd heeft lekker
gepoedeld in het slootje dat overbleef bij laag
water, de vele pikkende garnaaltjes
trotserend.
Marieke ging zoals vaker die vakantie gebukt
over het wad. Emmertjes vol kokkels gegeten.
Ik inspecteerde het onderwaterschip en
constateer-de dat de schroefas-anode
ontbrak. In Nordeney maar gelijk twee kopen.
(In Duitsland zijn veel nautische artikelen
aanzienlijk goedkoper). Bij de volgende
droogvalactie er op zetten.
Na een heerlijke middag aanklooien, moesten
we toch weer afscheid nemen van onze
gebro-ken prik. Toen we los kwamen, ging
deze weer kopje onder, maar we hadden de
priel in ons 'hoofd'navigatie syteem. Met een
prettig gange-tje zeilden we Juist tegemoet. In
de schemer lieten we het anker vallen onder
Juist. Onder een opkomende sterrenhemel
genoten we nu van de avondrust van het
wad. Het was een bijzondere tocht
geweest.De vakantie was echt begonnen.
Cor van der Meulen
Marieke Timmerman
“Bonvivant”
Met een van onze tochten hebben we de
Leeuwarder Courant “gehaald”. Dat was de
Friese wadvaarders natuurlijk niet ontgaan.
Enkele van die Friese wadvaarders hadden
de tegenwoordigheid van geest om de
scheepnamenlijst van de vereniging er op-
na te slaan. Zo wisten deze collegae precies
bij wie ze moesten zijn voor een ludiek verhaal
in de eerstvolgende oplage van Berichten.
Onze tocht eindigde met een stranding en mijn
waarde collegae gaven aan interesse te hebben
in hoe we die twee weken op de zandplaat
overleefd hebben. Ik kan mij voorstellen
dat menig wadvaarder nachtmerries heeft bij
dit onderwerp, dus is het goed over de ervaringen
bij zo'n gebeurtenis te lezen. Zo zou
je je als wadvaarder af kunnen vragen hoe het
zou zijn als je dat zelf overkomt. Een ongeluk
zit immers in een klein hoekje. Menig wadvaarder
tart dit ongeluk. Wadvaarders strijden
niet voor niets voor het behoud van droogvalplekken
en bovendien zijn de waddenhavens
vaak overvol. In ons geval was de reden om
daar droog te vallen wind en tij. Met west 6
zijn aantrekkelijke vaartochten vanuit Makkum
beperkt. De hoge golfslag op de meeste wateren
vergalt het plezier al gauw. Onze tocht
via Kornwerderzand, Harlingen en bij het
Vingegat pal noord over het wantij van
Terschelling naar de Koffieboonenplaat was
een aantrekkelijke vaartocht zonder onplezierige
golfslag. Stroom en wind mee van
Kornwerderzand tot het wantij en daarna halve
wind op nagenoeg stilstaand water over het
ondiepe wantij. De route is tegenwoordig
prima bebakend tot het Vingegat, maar op de
Koffieboonenplaat is dat tegenwoordig niet
meer het geval. Ik verwachtte te kunnen navigeren
op de overdadig aanwezige verbodsbordjes,
maar ik zag de eerste pas toen ik er
vlak langs voer. Onze opstapper stelde op dat
moment met de bezemsteel de diepte op 1
meter vast. Dat was het moment dat ik de
koers van noord wijzigde naar zuidoost, maar
kort daarop raakte Riana de grond. Tegen
wind en stroom na de vloed proberen los te
komen zag ik niet als een optie, dus ging het
anker overboord. Op het voordek keek ik
tegen de achterkant van de verbodsbordjes.
We lagen dus in verboden gebied. Dat zullen
ze bij SBB wel niet leuk vinden dacht ik, maar
het is niet anders. De tijd tot het droogvallen
van de plaat hebben we gebruikt voor het
bereiden van de avondmaaltijd. Tijdens het
kokkerellen overstemde de Brandaris het
gehuil van de wind en geklots van water met
een voorspelling over een verhoging voor het
volgende hoogwater van ….. 70 cm.
- oktober 2011
Pag. 8

We keken elkaar met een vragende blik aan:
“met welke verhoging hebben wij te maken
gehad”? Na het toetje hebben we de sokken
uit- en jas aangedaan om te kijken hoe de
oostpunt van Terschelling het afgelopen jaar
doorgekomen was. Vrijwel de hele plaat had
onder water gestaan. Alleen een rug stuifzand
achter het strand was droog gebleven. Het
gekrijs van de sterntjes was nog steeds kenmerkend
voor deze plek. Meeuwen verdedigden
hun nesten. We zagen verse sporen
van wandelschoenen in het nog natte zand,
maar in het hutje van SBB zagen we geen
teken van leven. Het zou slim zijn om ons te
melden vonden we, maar de medewerker van
SBB was even zoek, maar dus niet spoorloos.
Wat later tijdens de avondschemering zagen
we een groen mannetje gewapend met een
verrekijker vanuit de duintjes ons naderen. Hij
attendeerde ons erop, dat het niet de bedoeling
was om daar droog te vallen. Uiteraard
toonden we begrip, boden onze excuses aan
en meldden dat we zo snel mogelijk wilden
vertrekken zodra de waterstand dat toe zou
laten. Hij vroeg of dat dan de volgende ochtend
vóór 9.00 uur kon gebeuren. Geschokt
door zoveel nautisch onbegrip vroegen we of
dat dan niet laat in de middag kon rond hoogwater.
Voor zonsondergang had ik alle ankerketting
richting dieper water uitgevierd. Die nacht had
ik de wekker op een uur voor hoogwater
gezet, 3.00 uur. Op dat tijdstip lag Riana net in
een filmpje water, dus was al snel duidelijk dat
ze niet los zou komen. Voor de dag werd er
een zwoele ZO kracht 3 voorspeld. De volgende
dag konden we volop genieten van zon,
zee en strand. Een uur voor hoogwater stonden
we natuurlijk weer paraat aan boord. Met
computer, getijdenprogramma en informatie
over de waterstand van de Brandaris zou ik
uitrekenen hoe hoog de Riana lag. Ik kwam uit
op 150 cm + NAP. Het komende springtij over
10 dagen zou op + 90 cm uitkomen, dus zelfs
dan zou Riana nog 60 cm verhoging nodig
hebben om los te komen. Na hoogwater hebben
we de medewerker van SBB opgezocht.
We troffen hem aan in korte broek met een uit
de kluiten gewassen telelens waarachter nog
een camera zat. Dit was voor hem een uitgelezen
moment om roze grutto's te fotograferen.
Wij hadden er inderdaad al enkele
gezien. Zou die roze kleur van het fourageren
in zeewater komen, net zoals bij flamingo's?
De medewerker reageerde al meer ontspannen
op onze mededeling dat wij daar voorlopig
nog wel even lagen. Hij zei een vrijwilliger te
zijn, die van de unieke mogelijkheid gebruik
kon maken om op deze schitterende plek een
week te mogen bivakkeren. Hij had al met zijn
kennis van SBB te West-Terschelling contact
gehad. Deze had hem al verteld dat wij daar
nog wel een tijdje zouden liggen.
Die avond hebben we gezamenlijk een overlevingsplan
opgesteld. We hadden nog 80 liter
drinkwater, dat we alleen voor het koken en
als drinkwater zouden gebruiken. Afwassen
ging dus voortaan met zeewater. De stroomvoorziening
zou alleen gebruikt worden voor
de communicatieapparatuur. Er kon geen
stroom gedraaid worden vanwege afwezigheid
van koelwater, maar er is wel een zonnepaneel
op het dek van…..9W! Daarmee is de
accu steeds voor meer dan 50% vol gebleven.
Dankzij de lange dagen. Daarbij draaiden we
het paneel regelmatig met de zon mee. Er
moest ook een plan komen voor de boodschappen.
Onze opstapper kwam met het plan
dat hij de volgende ochtend rond zonsopkomst
op zou staan om boodschappen te doen.
Volgens de windverwachting zou hij dan zowel
heen als terug kunnen profiteren van een
kracht 4 tot 5 in de rug. Vol verbazing hoorde
ik dit plan aan. Hij is nog nooit voor 9.00 uur
op zijn werk verschenen en dat zal ook nooit
gebeuren. Daarbij geeft hij toe dat hij op zijn
werk pas wakker wordt rond 9.30 uur achter
een bijna lege bak koffie. Ik dacht “ik moet het
nog maar zien; tijd speelt nauwelijks een rol”.
Maar waarachtig, hij stapte om 5.30 uur van
boord. 10 km over het strand en dan door de
duinen naar de eerste bushalte in Oosterend.
De dichtstbijzijnde kruidenier is in Lies, nog 5
km met de bus. Daarna in omgekeerde volgorde
weer terug met een 8 kg zwaardere
rugzak. Ook weer wind in de rug. Bij de
strand-afgang belde hij, zodat we hem tegemoet
konden lopen om de zware last over te
nemen. Bij het reddingshuisje bij paal 25 trof ik
hem aan, mank lopend door de blaren aan zijn
voeten. Dat vond ik geen goed begin. We
zouden om de dag boodschappen doen met 2
man. Als we dat niet vol zouden houden
zouden we iets anders moeten regelen voor
- oktober 2011
Pag. 9

de boodschappen. De boodschappen waren
ruim voor het avondeten aan boord, dus
konden we meteen kokkerellen met het verse
proviand.
Voor de weersvooruitzichten gebruik ik een
laptop met draadloos internet. Bijna overal op
het wad, dus ook op de Koffieboonenplaat, is
draadloos internet mogelijk en hier op UMTS
snelheid. Deze communicatie verbruikt veel
elektrische energie, daar ging het grootste
deel van de opgewekte energie dan ook aan
op. Ik had al gezien, dat er een flinke depressie
over de Noordzee zou trekken. Dan
zouden de volgende dag de wadden aan de
achterkant van de depressie liggen, en dat
betekende NW wind. De Nederlandse
kustwacht gaf een windwaarschuwing voor
kracht 6. Ideale omstandigheden voor een
flink hogere waterstand. Goed gemutst trotseerden
we die ochtend de horizontaal voortgeblazen
regendruppels voor een wandeling
naar de beschutting van het reddingshuisje 5
km naar het westen. Op de weg terug kregen
we de wippertruck van de KNRM in zicht.
Deze stopte naast ons. Boven onze hoofden
draaide een redder het raampje open om te
vragen of wij een blauw bootje gezien hadden.
Wij hadden die dag geen boot gezien tussen
de schuimende golven. Ik vroeg of zij
verwacht-ten dat de verhoging 80 cm zou zijn,
omdat Riana dat nu vlak voor doodtij nodig
zou hebben om los te komen. Dat zou volgens
hen wel lukken. Helaas was de waterstand die
nacht bij lange na niet voldoende hoog en
zwakte de wind in de vroege ochtend af. Met
de afzwakkende wind vervloog mijn hoop op
hoog water. Hieruit trok ik de conclusie dat het
de volgende ochtend mijn beurt was voor de
boodschappen. Om 5.40 uur stapte ik voor de
vloed uit op mijn lage wandelschoenen op het
nog droge zand. Met een rugzak gevuld met
huisvuil liep ik naar Oosterend. Vanwege een
lichte tegenwind koos ik voor het pad zuidelijk
van het stuifduin. Onderweg concludeerde ik,
dat als ik een fiets wilde huren dat dat dan wel
een crossfiets of ATB moest zijn. Het pad is
niets meer dan een karrenspoor dat plaatselijk
ook nog eens losgewoeld is door paardenhoeven.
Precies voor de eerste bus was ik in
Oosterend, maar in plaats van de bus te
nemen huurde ik een ATB. Het plaatselijke
verhuurbedrijf stond helemaal vol met fietsen
en de zaken werden aan een 80-jarige
overgelaten. Hij wilde weten hoe lang ik de
fiets nodig had. 14 dagen gokte ik. En wat mijn
verblijfplaats was. “Ik ben hier met mijn eigen
schip” antwoordde ik, in het midden latend
waar dat dan lag. Op de fiets was ik zo bij de
buurtsuper in Lies en terug nog sneller met de
wind in de rug. Maar vanaf het eind van het
schelpenpad moest ik mij inhouden om te
voorkomen dat de rugzak bij elke hobbel over
mijn lichaam naar voren zou schieten.
Halverwege dit pad bij paal 22 zag ik net zo'n
gebouwtje op het duin als bij de Koffieboonenplaat.
Duidelijk een SBB hut. Het begon net te
miezeren, dus overwoog ik om bij de hut te
schuilen. Middenin die overweging ontwaarde
ik een zwaaiend en roepend mannetje naast
de hut. De man naast de hut stelde zich voor
als Oene, boswachter bij SBB. Hij vroeg zich
af waar ik met die volle rugzak naar toe ging.
Ik antwoordde dat ik proviand had gekocht
voor op mijn schip op de Koffieboonenplaat.
Dat stelde hem gerust, aangezien hij aan een
veel ernstiger vergrijp dacht, namelijk
wildkamperen. Ik heb hem uiteraard daarna
verteld dat we per ongeluk in het afgesloten
gebied erg hoog waren vastgelopen. “Ja, dat
was al gemeld” antwoordde hij. Zijn gemoedsrust
werd er niet door verstoord. Toen ik na de
kletterende regenbui en enkele aangeboden
bekers koffie wilde opstappen keek hij richting
de Koffieboonenplaat en vroeg: “Is dat je boot”
wijzend op een zandzuiger in het Borndiep. “Ik
zie 'm niet” antwoordde ik. “Nou daar” wijzend
op de duidelijk zichtbare zandzuiger. “Nee, dat
is een zandzuiger” legde ik uit. Met zijn verrekijker
was de mast van Riana net boven de
duintjes te zien en met de vogelkijker op
statief ook het vaantje dat strak stond in de
wind.
- oktober 2011
Pag. 10

SBB zat duidelijk met de situatie verlegen. Het
duurde dan ook tot de dinsdag na het weekend
voordat er binnen de ambtelijke structuur
van SBB een vorm van een beslissing was
genomen. Er werd een proces van bevinding
opgemaakt, dus geen bekeuring.
Bijbehorende voorschriften kwamen er op
neer, dat wij de natuur zo min mogelijk mochten
verstoren. Verstoringen waren alleen veroorloofd
als het ging om de eerste levensbehoeften.
Met die beperkingen konden wij
leven. Wij waren sowieso niet van plan om
veel-vuldig in afgesloten gebied te scharrelen.
De uitleg bij deze eis was, dat de nesten met
eieren en jonge vogels weliswaar weggespoeld
waren met het hoge water, maar dat
o.a. de noorse stern hopelijk weer een nieuw
broedsel zou maken dat zonder hoog water
binnen 4 weken in staat was de plaat te verlaten.
SBB eiste dat wij er alles aan zouden
doen om de ligplaats zo snel mogelijk te verlaten.
Dat kwam dus neer op een berging.
Verder bood SBB alle hulp aan die wij nodig
zouden hebben. Daar hebben we alleen voor
wat betreft drinkwater gebruik van gemaakt.
SBB was zelfs zo behulpzaam, dat ze het
drinkwatervat bij de dichtstbijzijnde hut
volledig hebben gevuld. Boodschappen halen
bij de 17 km verder gelegen buurtsuper op de
ATB werd een routine. We kozen steeds zorgvuldig
de weg van de minste weerstand. Met
de eb en wind mee over het strand ondanks
de verbiedende tekst op de fiets.
Aangezien SBB duidelijk op een berging aan
stuurde heb ik een berger en de verzekeringsmaatschappij
ingeschakeld. Dit was een ontnuchterende
ervaring. Niet wat betreft de
berger. Rederij Noordgat heeft diezelfde
avond de situatie opgenomen. Zij kwamen al
direct met plannen die mij uitvoerbaar leken.
Het was de verzekeringsmaatschappij die de
zaak nogal laconiek opnam. Ik had de
maatschappij direct al medegedeeld, dat er
geen sprake was van gevaar voor mens of
materiaal. Nadat zij met de berger hadden
gesproken meldden ze zich met de opmerking
dat ik wel op een prachtige plek lag voor een
lang verblijf en zolang er geen sprake was van
gerechtelijke dwang zij ons veel plezier met
ons verblijf wensten. Het was niet dat ik de
- oktober 2011
Pag. 11

kosten niet zelf kon dragen, maar enige
tijdwinst was welkom. Springtij werd immers
over enkele dagen verwacht. Ik gaf SBB
daarom uitleg dat de verzekeringsmaatschappij
de kosten niet zou vergoeden, tenzij SBB
mij zou sommeren te vertrekken. Dit moest
binnen de ambtelijke struc-tuur van SBB
verwerkt worden, zodat pas rond springtij
bekend werd dat SBB dat nooit zou doen.
Door middel van een sommatie zouden zij
mens en materiaal mogelijk juist wel in gevaar
brengen!
Helaas kwam het springtij niet hoog genoeg
vanwege de gelukkige omstandigheid dat het
perfect zomerweer werd. Maar ondertussen
was SBB uitermate behulpzaam geweest
door wat druk op de verzekeringsmaatschappij
uit te oefenen. Deze ging alsnog akkoord
met een berging. Dat vond ik toch een mooie
prestatie van SBB! Inmiddels was het al na
springtij en nog steeds waren de benodigde
depressies niet in de maak boven de Noordzee.
Er was ook geen overleg geweest over
de bergingsoperatie zelf. SBB moest nog wel
toestemming geven voor de hele operatie. Als
die operatie zonder enig gerucht en spoorloos
zou gebeuren, dan zou dat voor SBB geen
enkel bezwaar opleveren. Aangezien bergers
graag gebruik maken van grof brullend
geweld liet het akkoord van SBB nog een
paar dagen op zich wachten. Ik denk dat het
alternatief van een nostalgisch schip op de
plaat nog het minst aantrekkelijk was. SBB
was bang voor aantrekkend toerisme. Niet
geheel onte-recht; wij waren al in de route
van de huifkartochten opgenomen. Er werd
speciaal gestopt om de toeristen de gelegenheid
te geven een unieke foto te maken.
Strand, bootje, vuurtoren, je kent het wel.
Het weersvooruitzicht was redelijk gunstig
vlak na het moment dat rederij Noordgat
goedkeuring had voor zijn plan. Deze mannen
maakten daar onmiddellijk gebruik van. Al
voor laagwater om 07.00 uur kwam de
karavaan voertuigen in zicht. Het grootste
gedeelte van de karavaan bleek echter te
bestaan uit belangstellenden. Later kreeg ik in
de gaten dat er een heel sociaal netwerk om
het bergingsbedrijf heen hangt. Hoort er
blijkbaar gewoon bij. Een vierwielaangedreven
vrachtwagentje en twee zware landbouwtrekkers
begonnen ruim slingerend
tussen waterlijn en Riana heen en weer te
rijden. Af en toe zakte de vooras van de
voertuigen weg in een slikput. Ik begreep dat
ze een pad zochten buiten de slikputten om.
Dat pad was na 10 minuten gevonden. Het
plan was om Riana achter de twee zware
landbouwtrekkers in tan-dem naar de eblijn te
slepen. De berger had voor dat doel al een
doorlopende band om Riana gelegd achter de
scheg net boven de schroefas. De band werd
simpelweg aan het trekoog van de achterste
trekker bevestigd. Beide trekkers in tandem
trokken Riana in 5 minuten in de uit-stroom
van een slenk. Daarna werd er aan de hele
goegemeente koffie geschonken. Klus geklaard.
De bodemplaat van Riana werkte als een
soort surfboard. Riana surfte over het slibhoudende
zand naar lager gelegen grond.
Alleen loefbijter en scheg ploegden door de
grond. In de slenk wachtten we achter het
anker hoogwater af. Riana bleek niet te
lekken en alle deuren sluiten net als voorheen,
dus neem ik aan dat ze geen averij
heeft opgelopen. Terwijl wij wachtten op de
vloed, stond een lepelaar op de waterlijn de
ene vis na de andere te verschalken.
Uiteindelijk hebben we twee weken vastgelegen.
Met de wetenschap achteraf hadden
we er zonder berging nog 10 dagen gelegen.
Het volgende springtij viel samen met een NW
storm. Zouden de kuikens van de noorse
stern het water hebben ontvlucht, of zijn ze
wederom weggespoeld?
Rik Vasen
“Riana”
- oktober 2011
Pag.12

Onze eerste tocht naar Schier had alles in
zich om de prachtige opening van het
vaarseizoen te worden. Mijn vrouw Lize had
er zin in en mijn kameraad Klaas zou zijn
nieuwe vlam meenemen om haar aan ons
voor te stellen.
De boot kwam uit de winterberging in Harlingen
bij de altijd klaarstaande familie de Bij
(Bijko) en onze vrij nieuwe motor (360 uur)
had haar zomerbeurt gehad. Lize en ik zouden
vrijdagavond onze grundel de Wadmol
(8,50 meter) naar de verenigingshaven varen,
zodat we de volgende ochtend bij eerste
gelegenheid door de Tjeddes Hiddessluizen
konden gaan, met het vroege tij op weg naar
Schier, haar vogels, haar mensen, en haar
Van der Werf.
Het eerste kwade voorteken kwam al toen
ons verteld werd dat een onbekende servicemonteur
onze motor had nagekeken. Hij (de
monteur dus) zou heel erg dik geweest zijn
en ik vroeg me al af hoe hij een goede inspectie
had kunnen uitvoeren, laat staande
nodige werkzaamheden goed had kunnen
doen. Maar ja, zijn supervisor had alles
gecontroleerd en stond voor hem in en wie
ben ik dan om dat in twijfel te trekken. Tja,
vooroordelen zijn heel vervelend.
Vrolijk dus, zoals gezegd, op vrijdagavond
terwijl iedereen het weekeinde aan het
inluiden was en er dus niemand, maar dan
ook niemand op het water was, naar de
haven van de vereniging gevaren. Een grote
“kloenk” en de motor was vastgeslagen, geen
alarm afgegaan en geen beweging meer in te
krijgen. Dobberend op het kanaal moest ik de
opmerkingen van mijn vrouw , zoals ”Het
enige goede aan de boot, de motor, die is nu
ook kapot” gelaten incasseren. Niemand te
bereiken, laat staan de dikke monteur en zijn
supervisor, maar gelukkig Bijko wel en Siep
was zo aardig om ons van het kanaal te
plukken en naar de haven te slepen.
Toen die avond Klaas met zijn nieuwe vlam
Marianne inclusief haar giga reis- annex
hutkoffer zich bij ons scheepje meldde was
onze stemming redelijk down. Een kijkje in
het motorruim liet al een grote plas olie zien
en een vreemd rubber dat puilend uit een
oliefilter te voorschijn kwam. Dat beloofde niet
veel goeds. Een goede maaltijd en prima
kennismaking rijker konden we toch lekker
naar bed in afwachting van de monteur,
misschien de volgende ochtend.
De supervisor zag natuurlijk meteen wat er
aan de hand was en erkende de mislukte
installatie van het oliefilter. Hij zou zorgen dat
de motor eruit gehaald zou worden en op zijn
kosten een complete revisie zou ondergaan,
wat hij ook nagekomen is. Inderdaad, een
vastgelopen zuiger, maar ook een volledig
gecorrodeerde printplaat waardoor alle
alarmen uitgeschakeld waren.
Een tweede poging op weg naar Schier, weer
met Lize, Klaas en zijn enthousiaste
Marianne. We praten dan over zaterdag 11
juni, de dag voor Pinksteren. Rustig varend
onder Terschelling kwam er opeens een
heleboel rook uit de motorruimte. Gelukkig
hadden we een anker met ketting (en nog
vast aan de boot ook) en konden dat
uitgooien zodat we in alle rust de confrontatie
met deze nieuwe ramp konden aangaan.
Keurig de richtlijnen van onze dieselcursus
gevolgd en we kwamen uit bij een kapotte
thermostaat. Achteraf gezien een natuurlijk
vervolgschade van de heetgelopen motor.
Ondertussen had Marianne al het verhaal van de
Jonas gehoord en dit was het vierde
achtereenvolgende weekeinde dat voor haar een
bootweekeinde met motor-ellende eindigde.
Eerste weekeinde zonder benzine op het
Lauwersmeer met Klaas, tweede weekeinde met
ons in Harlingen, derde weekeinde bijna op de
klippen van Scheveningen gelopen wegens
motorstoring (verstopt oliefilter) van een ander
bevriend stel en nu dit weer.
Enfin, thermostaat er uit en vol goede moed, we
hadden nu alles wel gehad, naar Schier.
Rustig dobberend op de fok met 2-3, Klaas en
Marianne elkaar verkennend in de kajuit en Lize
die voor de gezelligheid bij mij kwam zitten in de
kuip. Prachtige donkere luchten, heerlijk weer en
weer alleen op het wad. Dit is vakantie.
Plotseling uit het niets en in een fractie van een
seconde werden we bekogeld met ladingen
water komend van alle kanten en lagen we plat
op de stuurboordkant en ik zag Lize ondergaan
in een grote schuimkop. Letterlijk het
volgende moment lagen we plat op de
bakboordkant en zag ik zelf het schuim op mij
afkomen. Hoe we recht zijn gekomen weet ik
nog niet, maar we zagen wel dat het ijzeren
mastbeslag (de hommer) doormidden was en
- oktober 2011
Pag.13

dat het hele tuig met fok op het dek lag. Ook
de mastvoet bleek gebarsten te zijn. Klaas en
Marianne kwamen met grote schrikogen uit de
kajuit zetten en vroegen wat er aan de hand
was. Gelukkig was mijn vrouw even
sprakeloos. Het was rond 3 uur in de middag.
We hebben nog een hele tijd het wervelwindje
met slurf en al over het Wad kunnen volgen.
Doorsnede misschien maximaal 15 meter,
terwijl het water enkele tientallen meters de
lucht in werd gezogen. Na enkele honderden
meters loste het zich op, alsof het er nooit
geweest was, de lafaard!
Zoals gezegd, we wisten niet wat ons
overkwam; de enige reden dat we weer recht
kwamen zou moeten zijn dat we weer
rechtgetild werden door de draaiing van de
kolkwind, zoals we ook twee keer
platgeslagen waren. Recht en vol over ons
heengegaan dus. Natuurlijk hadden we geen
reddingsvesten aan want het windje stelde
immers niets voor (2-3 Bf) en gelukkig hadden
Klaas en Marianne in de kajuit geen zwem-
vesten aan. Stel je voor dat zij die wel
aanhadden terwijl we omgegaan waren. Zij
hadden met de vesten die zichzelf zouden
hebben opgeblazen nooit hebben kunnen
ontsnappen!
Strompelend op Ameland aangekomen
hebben we ons tegoed gedaan aan zeer ruime
hoeveelheden alcohol en tegen Marianne wel
duizend keer gezegd dat het niet door haar
kwam, dat zij niet een Jonas was en dat het
allemaal wel goed zou komen en het kwam
goed. Een prachtig vaarseizoen, heerlijke
avonden met oude vrienden bij Van der Werf.
Lize en mijn dochters op onze eigen paarden
op het strand, tijdelijk gestald bij de gastvrije
Jan Harthoorn. En wij onder andere beloond
met 5 spelende bruinvissen bij het
Simonszand. En een aanstaand huwelijk van
Klaas en Marianne. Zij durven nu ook dit aan.
Marcel Fennis sr.
“Wadmol”
- oktober 2011
Pag.14

De oproep van de redactie van Berichten in
nummer 80 om ervaringen met wadpoten in
te sturen heeft veel resultaat opgeleverd.
We publiceren een drietrapsraket:
1. Een ervaring met een Freedom,
staand op gekochte wadpoten van
het merk Yachtleg, in dit nummer (B
81). En een vooruitblik op het
volgende nummer van Berichten
waarin een bouwtekening van
wadpoten komt voor de doe-hetzelver.
2. Beschrijving van wadpoten voor een
NorthBeach, met instructietekening
voor zelfbouw, in Berichten 82,
januari 2012.
3. Een beschouwing aan de hand van
zowel eigen ervaring als die van
anderen in Berichten nummer 83,
april 2012.
Van 1996 tot 2005 bevoer ik de Wadden met
een Freedom 35, een catgetuigde kits met
windsurfzeilen, 10,70 m bij 3,35 m en met een
waterverplaatsing van 5,5 ton. Deze boot
heeft een ondiep S-spant met een lange kiel
die in één rechte lijn loopt van de voorvoet tot
het roer. De diepgang is 1,05 m en met het
grote geprofileerde midzwaard omlaag 2,35
m. De boot was uitgerust met twee Franklin
Yachtlegs, tegenwoordig geleverd door de
Yachtleg and Cradle Company.
Constructie Yachtlegs.
Franklin Yachtlegs zijn zware demontabele
aluminium poten met een
50 cm demontabele schijf
aan de onderkant. De
poten bestaan afhankelijk
van de benodigde diep-
gang uit twee of drie
delen. Met één of twee
pennen door gaten in de
poten kunnen de poten op
de juiste lengte worden
gesteld. Aan beide zijden
van de romp zit een
bronzen bult, met twee
bouten gemonteerd op een
versterkt vlak in de romp.
In de bronzen bult zit een
gat waarin een 2 cm dikke pen valt die haaks
bovenaan de poot zit. De pen wordt in de
bronzen bult gezekerd met een soort
stemvork die je bovenin de bult in twee gaatjes
laat vallen. De poten kunnen langsscheeps
bewegen, draaiend rond de ophangpen.
Je houdt de poten vertikaal met twee
lijnen naar boeg en spiegel. Halverwege de
poot zit een dwarssteun met een T-vormig
einde dat met schuim omhuld, tegen de romp
steunt, zo ongeveer op de waterlijn. Hallo,
volgt u het nog? Kijk maar even op de
website van de de leverancier.
Mijn manier van droogvallen bestond uit het
simpelweg vastvaren van de boot op één of
twee uur na hoogwater. Dan wist ik in elk
geval precies waar ik de eerste tijd droog zou
liggen. Na wisseling van het tij was dat
meestal niet meer dezelfde plek natuurlijk. De
eerste jaren van mijn Wadvaren hing ik de
poten tijdens het aanvaren van de droogvalplaat
al buiten boord met het achterste
spanlijnen ingekort zodat de poten schuin
naar achteren hingen. Als de kiel op de
bodem stond, liet ik de spanlijnen vieren en
zette de voorste spanlijnen strak door. De
poten waren zo afgesteld dat de kiel er
ongeveer 10 cm onder uit stak. In latere jaren
en tijdens ongeplande droogvalsessies, was ik
zo snel en handig met de poten dat ik bij
afgaand tij nog net genoeg tijd had om de
poten tevoorschijn te halen, in elkaar te zetten
en uit te hangen voordat de boot scheef zou
vallen. Eigenlijk ging het altijd wel goed; soms
- oktober 2011
Pag.15

lag de boot wat scheef doordat één poot,
ondanks de grote ronde voet, in de prut zakte.
Ik stuurde de bemanning dan naar het andere
boord om de boot rechtop te krijgen, sprong
overboord en verplaatste een pen, zodat de
poot wat langer werd. Hiermee moest je wel
voorzichtig zijn omdat de poten dan onder de
kiel uitstaken en als de boot na een tij weer
ergens anders lag, er 5500 kg op de poten
kon komen te rusten. En dat is de bedoeling
niet, de kiel moet het gewicht dragen, de
poten zijn er alleen om de boot rechtop te
houden. Soms bracht ik dwarsscheeps een
anker uit aan een val om de boot rechtop te
houden, maar zoals gezegd, in die negen
jaren wadvaren ging het meestal wel goed.
Zoals iedere droogvaller weet, zijn de
momenten van vastraken en loskomen best
spannend, zeker op een harde plaat met
hobbelig water. Het gebonk en geknars van
de kiel kon je soms een paar uur uit de slaap
houden. Mijn kielzool was altijd helemaal kaal.
Als er dan ook nog een dwarswind stond,
werd één van de poten soms ook bij elke klap
hardhandig op de grond gezet. De constructie
van de poten kan het allemaal wel hebben.
Als de romp voldoende verstevigd is achter de
bronzen bulten, kan die het ook aan.
De enige problemen die ik heb gehad, is met
de T-stukken die tegen de romp steunen. Als
de dwarskracht groot is, zoals met een flinke
dwarswind, werd het schuim platgedrukt
tegen de romp totdat het scheurde. Ik heb het
schuim in die jaren enkele keren vervangen,
de laatste keer door dikke, harde rubber
slang. Dat bleef beter intact ook al was het
minder dik dan het bijbehorende schuimbuis.
Eén keer is de boot zijwaarts over een poot
heengeduwd waarbij het aluminium T-stuk
verboog. Dat T-stuk heb ik toen vervangen.
De poten worden nog steeds gefabriceerd
dus onderdelen zijn goed verkrijgbaar. Er is
een Nederlandse importeur die alles kan
leveren.Al met al kan ik zeggen dat deze
Franklin Yachtlegs een prima oplossing zijn
om droog te vallen met een kielboot. Zeker
met een langkieler; ik denk niet dat ik het
zonder hartkloppingen zou doen met een
vinkiel omdat je dan ook zorgen hebt over de
langsscheepse stand van de boot.
Ik heb overigens geen enkel financieel of
ander belang in de fabrikant of de importeur
van deze wadpoten.
Michel Capel
Beach 24 's gebruikt worden zijn zelf
gemaakt, naar een ontwerp van Jur Pels;
onze 'meesterklusser' van de club.
Het betreft hier bij het tuincentrum gekochte
planken vlonder/steigerhout van een hardhout
(meestal bankirai). Wel zwaar, maar goed
bestand tegen water en alle weersomstandigheden
Nadeel van bankirai is wellicht de
status van het hout (ik heb me destijds in mijn
enthousiasme onvoldoende verdiept in het
keurmerk) en daarnaast ook de splinterigheid
met kleine korte splinters. Zelf gebruik ik bij
het hanteren handschoenen. Een goed alternatief
zou (evt.verlijmd) robinia kunnen zijn.
Ze kunnen behalve als wadpoten ook dienen
als schaafhout, of (met een extra bout) als
schaar voor de mast in neergelaten positie en
ook als loopplank. Multifunctioneel zogezegd.
Als ze niet in gebruik zijn kunnen ze makkelijk
in de zeereling worden gehangen.
- oktober 2011
Pag.16

De North Beach heeft een ondiepe lange kiel
(met daarin een midzwaard opgeklapt) van
zo'n 80 cm diepgang. Bij droogvallen hoef je
niet bang te zijn voor schuiven in voorachterwaartse
richting, maar naar opzij
omvallen geeft toch aardig wat oncomfortabele
slagzij (waar hij overigens qua sterkte
wel voor ontworpen is, dus het betreft hier
vooral comfort).
De planken worden bij droogvallen (ik zet ze
naar buiten als de grond voelbaar wordt) met
een takeltje tussen een wandputting en het
dek in positie gebracht. Tussen de plank en
de huid wordt een stootwil in horizontale
positie opgehangen (zie foto). Je kunt het
takeltje, dat voortgeleid wordt naar de
schootlier, ook gebruiken om de boot rechtop
te zetten als hij al wat scheef staat. Dat lukt
echter alleen nog in het begin als hij zich nog
niet vastgezogen heeft in het zand.
Aan de voet zit nog een dwarsplankje; daar
komen toch aardige krachten op, vooral bij
dwarse stromen. Ook breng ik toch (gewoon
met de landvasten) verbindingen aan in vooren
achterwaartse richting teneinde wegzakken
bij opnieuw droogvallen te voorkomen.
Mijne dames en heren,
Ik heb al enkele malen een getij 's nachts de
wadpoten laten hangen en zelfs doorgeslapen
(vooruit, één keertje gecontroleerd)
waarna ze automatisch weer de goede positie
innamen.
Kortom, ik vind het een erg functionele en
prima ' low budget' oplossing waarbij je met
relatief eenvoudige middelen jezelf een hoop
scheefzakkerij kunt besparen.
Hartelijke wadzeilersgroet,
Ronald Boontje
a/b NB 24 “Tadorna”
In Berichten 82 (januari 2012) volgt een
beschrijving en technische tekening van de hand
van de reeds genoemde “meesterklusser” van de
Northeach-club, Jur Pels.
Onlangs kwam mij het lustrum-boekwerkje van de vereniging Wadvaarders onder ogen (“20
jaar strijdbaar”) met daarin als laatste regel in de inhoudsopgave: “Van de zwart-wit- tekeningen
is de tekenaar ons onbekend”. Dit illustreert heerlijk hoe dat gaat in de vluchtigheid van het
leven en hoe de tijd voortglijdt.
In de beginjaren van de club maakte ik een paar jaar jullie blaadje en maakte daar als het zo
uitkwam ook even een vlug schetsje bij. Dit is dus geen berichtje van iemand die moppert dat
men hem vergeten is of zeurt dat men zomaar zijn tekeningetjes gebruikt. Integendeel: als jullie
ze kunnen gebruiken doe dat gerust en zo vaak als je wilt.
Veel succes, Benne Holwerda
Uiteraard heeft de redactie Benne Holwerda bedankt. Om hem te eren plaatsen we hierbij
nogmaals een tekening van zijn hand.
- oktober 2011
Pag.17

De gang naar de rechter en de uitspraak hebben we tot ons genomen. Het staat de overheid
dus vrij om gedurende bepaalde perioden grote stukken van het Nederlandse wad af te sluiten
zonder duidelijke uitleg van het waarom. Voeg daarbij de inhoud van het recent verschenen
boek over 40 jaar waddenbeleid: “Een wereld van verschil”, zoals beschreven door Hendrik
Oosterveld en de conclusie kan luiden dat het natuurbeleid in de Waddenzee in het verleden al
te vaak gebaseerd is op uitkomsten van overleg tussen strijdende partijen. Verstoring, het is de
kern waar het beleid om draaide, het woord dat onze gedachten heeft beheerst.
Afsluitingen die geen duidelijk omschreven doel hebben maken een evaluatie van beleid lastig.
Het dringt tot ons door dat recreatie onvoldoende op het netvlies van de beleidmakers stond.
Afsluiten van gebieden zonder goede onderbouwing gaat ten koste van de aantrekkelijkheid van
het hele gebied. Los van de vaar technische belangen zullen we ons sterk moeten blijven
maken voor het boven tafel krijgen van motivaties van de eerdere afsluitingen, afsluitingen die in
het N 2000 beheersplan geen onderwerp van gesprek zijn geweest. Bij het aansturen op het
toewerken naar een vrij en verantwoord vaarbeleid hebben we nog een weg te gaan.
Namens het bestuur,
Ciska van Geer
Zoals we reeds eerder berichtten heeft Staatsbosbeheer de coördinatie en uitvoering van de
monitoring Convenant Vaarrecreatie op zich genomen. Er is met name fors geïnvesteerd in een
digitale versie. Tevens heeft SSB de hun bekende waarnemers benaderd en via onze website
en Berichten hebben zich ook een (beperkt) aantal leden aangemeld als waarnemer.
De realisatie van de website heeft langer geduurd dan gepland. De definitieve versie kwam in de
zomer gereed. De eerste reacties van SSB en de waarnemers duiden dan ook op minder
waarnemers dan eerdere jaren en de digitale wijze van invoeren leverde de nodige
strubbelingen op.
Eén van de reacties luidde: “Er is weinig van de beoogde waarnemingen terecht gekomen, o.a.
door de “ingewikkeldheid” van het digitale monitoren.
We blijven positief over de functie van het monitoren van het Convenant Vaarrecreatie en we
nemen jullie reacties mee naar de evaluatie-bijeenkomst om daarmee volgend jaar een methode
te hebben waarmee we weer volop aan deze belangrijke waarnemingsfunctie kunnen
deelnemen.
Wordt vervolgd!
Kor Wijngaarden
- oktober 2011
Pag.18

Je ziet bij het vergeten van de tijd
hoe aangenaam iets wegraakt
pas bij vloed weer wordt gevangen,
alsof de dag ­ de dorst, verlangen,
zout dat de lippen brandt,
een trage lus maakt in de uren.
Lig dus loom, herinner je de zee.
Laat de dingen eeuwig duren.
Ester Perquin
- oktober 2011
Pag.19

- oktober 2011