Handleiding Startweek middenbouw - Trefwoord

maa Samenspel
Hoog van de toren blazen
Het startsein voor het nieuwe schooljaar. Deze trompettist blaast letterlijk
hoog van de toren. Kennen de kinderen deze uitdrukking? Het betekent dat
iemand opschept en zichzelf enorm belangrijk en goed vindt. Dat is niet echt
handig als je samen met anderen een orkest vormt en goed met elkaar moet
kunnen samenspelen. Lees het verhaal ‘Het Onharmonisch stadsorkest’!
Geef van tevoren als luisteropdracht: wie blaast er in dit verhaal hoog van
de toren?
E0Het Onharmonisch stadsorkest
Uit de voortuin kwamen rare geluiden. Gepiep, gekraak en gefluit.
‘Inbrekers!’ dacht dirigent Thomas van Velthoven. Hij trok zijn kamerjas en konijnenpantoffels
aan, en sloop naar de voordeur.
Nee, het leken wel muziekinstrumenten. Een trombone, een viool... Dat kwam vast omdat hij
dirigent was, dacht Thomas, en overal muziek hoorde. Nou ja, muziek, het klonk meer als een
hutspot van geluiden. Met een vage melodie en ook stemmen die ruzie maakten.
Thomas opende de deur en alles viel stil. Buiten stond een orkest. Een heus orkest met violisten,
een trompettist, een pianist en alles erbij. De muzikanten keken elkaar boos aan.
Het beste was maar om te doen alsof het heel gewoon was, zo’n orkest in de tuin, dacht Thomas.
‘Goedenavond,’ zei hij. ‘Kan ik u helpen?’
Een violist stapte naar voren. ‘Dat hoop ik wel. Wij zijn het Filharmonisch Stadsorkest, en wij
hebben zeer dringend een dirigent nodig. De vorige is, eh...’
‘...weggelopen,’ vulde een andere violist aan.
‘...huilend,’ mompelde een derde zacht.
‘Vandaar onze vraag of u ons wilt helpen,’ zo besloot de pianist.
Thomas van Velthoven keek ongelovig naar het orkest, en daarna op de klok. ‘Weten jullie wel
hoe laat het is?’
‘Veel te laat,’ antwoordde de violist. ‘We moeten morgen al optreden.’
Even later stond het hele orkest bij Thomas in de woonkamer, in de gang en in de keuken.
Thomas had snel zijn dirigentenstokje gezocht en een jasje over zijn pyjama aangedaan. Zijn
konijnensloffen had hij nog aan.
‘Laat maar eens horen,’ zei Thomas, en hij tikte af.
De pauken roffelden, en de violen kwamen op. Vals kattengejammer, zo klonk het. Thomas kneep
zijn tenen samen. De piano pingelde een melodietje, erg vrolijk maar ook erg uit de maat. Opeens
schetterden de trompetten, zomaar dwars door alles heen.
‘Hela hola!’ riep Thomas, en hij stopte het orkest. ‘Spelen jullie wel allemaal dezelfde muziek?’
De muzikanten keken op hun bladmuziek. Gelukkig, iedereen speelde ‘Een zwerm lentevogels.’
‘Het lijkt meer op “Een kudde dronken olifanten”,’ zei Thomas. ‘Jullie doen maar wat. Niemand
luistert naar elkaar. Hoe kunnen jullie nu ooit samenspelen, of ruimte geven aan de solisten?’
‘Het komt door de trompettisten,’ bromde de pianist. ‘Die letten nooit op.’
‘Oh ja,’ viel één van de trompettisten uit. ‘Nu hebben de trompettisten het weer gedaan! Toevallig
raak je nu een héél gevoelige snaar, meneer de pianist. Jij wilt altijd de eerste viool spelen met die
valse piano van jou!’
‘Wat?’ riepen de pianist en de eerste violist tegelijk, en opeens had iedereen ruzie met elkaar. De
fluitisten riepen dat de trompettist niet zo hoog van de toren moest blazen. De harpist vond dat de
7!