Handleiding Startweek middenbouw - Trefwoord

(*) Gilden
Gilden ontstonden in de middeleeuwen als verenigingen van personen die hetzelfde beroep uitoefenden.
Ze zorgden dat de zakelijke belangen behartigd werden en dat kennis, ervaring en vakmanschap
werd doorgegeven. Zo ontstonden koopmansgilden, ambachtsgilden, godsdienstige
gilden en ook schuttersgilden of schutsgilden. De laatste namen, vooral in het zuiden, lange tijd de
bescherming op zich van de dorpsgemeenschap en de dorpskerk. De schuttersgilden van Brabant
hebben als devies: trouw aan God, Kerk en Land, trouw aan gewest, streek en gezin, en ook trouw
aan de gebruiken der voorouders, zoals die in het gilde bewaard zijn gebleven.
A0De Twaalf Stenen
Belangrijke momenten vragen om rituelen en symbolen. De Twaalf Stenen bij de rivier de Jordaan staan
symbool voor de twaalf stammen van Israël die ooit samen het Beloofde Land binnentrokken. Net als in
de Bijbel zelf is de volgende navertelling in de vorm van een terugblik. Hiervoor worden de kinderen
Micha en Rina opgevoerd die in de oorspronkelijke Bijbelteksten zelf niet worden genoemd. Een
Bijbelverhaal naar Numeri 13, 1-3 en Jozua 3.
‘Mam, mogen we naar de rivier?’
‘Ja hoor. Maar niet te ver het water in, hè? Tot aan de Twaalf Stenen.’
‘Goed,’ zeiden Micha en Rina. En weg waren ze al. De hele middag speelden ze in het water En ze
gingen maar één keer verder dan de stenen.
‘Gek eigenlijk, die stenen,’ zei Micha toen ze naar huis liepen. ‘Hoe zouden ze daar gekomen zijn?’
‘Geen idee,’ zei Rina. ‘Maar ze zijn al heel oud. Net als die daar.’
Ze wees naar een grote berg stenen, langs de weg.
‘O die,’ zei Micha. ‘“De puinhopen van Jericho” noemt opa die. Ik zal het hem eens vragen. Hij
weet er vast meer van.’
‘O, maar ik ook, hoor!’
Rina en Micha schrokken.
Wie zei dat? Daar, op een grote steen, zat een man. Wilde baard. Bruine, harige kleren.
‘Wie bent u? Woont u hier?’
De man lachte. ‘Hier? In deze puinhoop? Nou ja, ik kom er wel vaak. En bij de Twaalf Stenen ook.
Ze zijn belangrijk, ook voor jullie trouwens.’
‘Belangrijk? Hoe dan? We weten niet eens waar ze vandaan komen.’
‘Precies,’ zei de geheimzinnige man. ‘Niemand weet dat meer. Dat is heel erg, want hun verhaal
is belangrijk. Het hoort bij ons. Bij ons volk. En dus zit ik hier. Om het te vertellen. Willen jullie het
horen?’ Rina en Micha keken elkaar aan. Ze moesten eigenlijk naar huis. Maar ze hadden nog wel
even...
‘Goed. De Twaalf Stenen. Weet je wie die heeft neergezet? Wijzelf. De Israëlieten. Maar dat
verhaal begint al veel eerder. In Egypte, want daar woonden we toen. We hadden het zwaar. We
waren slaven. Maar God heeft ons bevrijd. Hij maakte de Rietzee droog, zodat we er dwars
doorheen konden lopen. Zo ontsnapten wij uit Egypte. God beloofde ons een eigen land. Maar dat
duurde nog lang. We hebben jaren door de woestijn gelopen. Dat was niet makkelijk. Het was er
warm en droog. Weinig te eten. Maar wat wel mooi was: we hoorden bij elkaar. We hielpen elkaar.
We waren allemaal Israëlieten, en God was onze God. Toen, op een dag, waren we bij het Beloofde
Land aangekomen. Bij de Jordaan. Jozua, onze leider, riep ons allemaal bij elkaar. Hij zei: “Mensen,
morgen gaan we door het water heen. Dan begint er een nieuw leven. In ons eigen land.” “Hoera!”
juichten we. Maar Jozua juichte niet. “We krijgen het daar niet makkelijk. De mensen die er wonen,
willen vast niet dat wij erbij komen. Maar God gaat met ons mee. Hij helpt ons. Dat zullen jullie
morgen wel zien!” De volgende dag was iedereen al vroeg wakker. In een grote stoet liepen we
naar de oever van de Jordaan. Jozua voorop. De priesters droegen de gouden kist van God. Bij het
water stond Jozua stil. Hij wenkte de priesters. “God zelf gaat voor ons uit,” riep hij. “Net als in
Egypte, bij de Rietzee!” En zo was het! Toen de priesters met de kist van God het water instapten,
11!