De appel valt niet ver... September 2012 - Weller

De appel valt
niet ver...
September
2012

Hoofdredactie
Krista Wauben
Redactie
Karin Theunissen, Krista Wauben, Zuiderlicht
Fotografie
Arjen Schmitz, Marcel van Hoof, Zuiderlicht
Vormgeving en productie
Zuiderlicht
Drukwerk
Drukkerij Walters
De tekstkoppen zijn gezet uit het Motion letter-
type van Anton Studer (Atelier Bubentraum)
Zürich, de broodtekst uit lettertype Vera Sans
van Ecofont.
Wellermagazine is een uitgave van Weller. Het
wordt in een oplage van 10.000 exemplaren
verspreid onder Wellerklanten en -relaties.
Heeft u tips, vragen, opmerkingen of interessante
berichten voor dit magazine, stuur ze dan naar
Wellermagazine, t.a.v. de redactie, Postbus 2,
6400 AA Heerlen.
Wellermagazine APPEL

8
Appelbomen rond de Weltervijver
Het verdwenen appeltje ‘Jansen van Welten’
weer terug in de Weltense boomgaarden.
30
Lekker met z’n allen in de buurt
Het is zo gezellig hier in Eikenderveld, zeker met
onze kleinkinderen en hun baby’tjes vlakbij.
48
Wat ik van mijn moeder heb...
Zo groot als de verschillen tussen de generaties
soms zijn, zo opvallend zijn vaak de overeenkomsten.
26
Wij zijn EHBO-verslaafd
Bij een oproep stroomt de adrenaline door mijn
bloed en wil ik helpen. Niet denken maar doen.
40
Die hoge C haalde ik vroeger ook
De zusjes Wendy en Tessa Kokkelkoren zijn net
zo muzikaal als hun vader en moeder.
En verder:
Krista’s column 4
De taal van de mam 6
“Zorgzaam, sociaal en gek op ons buurtje” 12
Dat muzikale hebben ze van opa Jo 17
Wij zijn allemaal anders 20
Wellerhebbes 34
Wat heerlijk, zo’n verwendagje 36
Wereldburgers met avontuurlijke genen 44

Tot voor kort was ik fan van saaie appels
zoals Granny Smith en Elstar. Maar af en
toe zet ik mijn tanden in iets exotischer
zoals de Nashipeer oftewel de Japanse
appelpeer. En toen was er ineens de licht
zoete Braeburn! Geïmporteerd uit Nieuw-
Zeeland (niet echt verantwoord) maar wel
errug lekker! Schijnbaar val ik toch terug
in oude gewoontes want het blijkt een
kruising te zijn tussen… jawel een Granny
Smith en een Lady Hamilton. De laatste
tijd zie ik op de werkvloer bij verschillende
collega’s iets nieuws liggen: de Pink Lady.
Vooral de mannen weten er wel raad mee.
Zou dat aan de naam liggen? Ik heb er
laatst stiekem één gekocht zonder dat mijn
favoriete oma (‘Granny’) ervan af wist. Ik
moet zeggen…….een heerlijk appeltje voor
de dorst!
APPEL
Maar goed het gaat over appels die niet
ver van de boom vallen. En ik ben toevallig
zo’n appel. Misschien wel iets meer een
sierappel zelfs J. Wellermagazine

Vroeger vond ik dat ik op niemand leek en
dat wil je ook niet als zelf(op)standige
puber. Ik, als eigen individu, streed voor
onafhankelijkheid. Soms de kop ingedrukt
door oudere zus en broer, waardoor mijn
ego weer een deukje opliep, maar over het
algemeen lukte het aardig.
Het gekke is, dat naarmate ik ouder word,
ik steeds meer terugzie van mijn familieleden.
Het doorzettingsvermogen en het
temperament van mijn vader (en de lachrimpeltjes,
waar ik minder blij mee ben),
de rust van mijn broer (wishful thinking!!),
het zorgzame van mijn zus en de levenslust
en twinkeling van mijn moeder.
Eigenlijk ben ik daar nu heel trots op.
Familie is belangrijk en dat besef je des te
meer als de vanzelfsprekendheid onder
druk komt te staan!
KRISTA’S COLUMN
Dat alles van generatie op generatie wordt
doorgegeven is een gift die de mensheid
heel bijzonder maakt. Ben benieuwd of de
nieuwste generatie appeltjes er ook wat
van weg heeft… J.
In dit magazine staan prachtige verhalen
over familiebanden, trots, talenten, passie
en lekker wonen. Geen appels met peren
vergelijken, maar appels met appels!
Veel leesplezier!
Krista Wauben

DE TAAL
VAN DE MAM
De taal van de mam wordt geschreven in
onze moedertaal: het dialect. We spreken
over ’taal’ omdat het Limburgs een echte
en erkende taal is, die in niets onder doet
voor het Nederlands. Ten opzichte van onze
standaardtaal – het Nederlands – is het
Limburgs een dialect, zoals het Nederlands
een dialect is in relatie tot het handels- en
diplomatiek Engels.

Wellermagazine APPEL
Neë wa! Ummer óp ee óngeleëge moment
…. ’t Leeg is oetgevalle; plötslig sjtoan ich
in de kuëke in d’r duuster aaf te wesje.
Inne kreet van mieng vrouw: ‘D’r TV vilt
oet en alle lampe’. Mit ing knietsjlamp noa
de meterkas woeë ich ing nui zieëkering
indrieën. Ha, wer leeg en … wer duuster.
Doa sjtónt v’r te koekeloere…
Ich bel de installatie-firma bei ós in de
buët. Ich krieg d’r Hoddelmans zelf draa,
deë mich beloaft mörgevreug te kómme.
Ich vroag wie laat? ‘Ich kóm dierek um 7
oer’ verzieëkert heë mich.
D’r wekker óp 6 oer gezat en ich zit vol
verwachting óp hem te wachte en …. um
10 oer is heë d’r nog ummer neet.
Wer gebeld. Noe krieg ich mevrouw an d’r
tillefoon: ‘Ja heë hat ’t zoeë druk, mè ich zal
’t hem zage dat heë in d’r vreuge middig
noa Uch kumt’, zag ze. Mieng vrouw mós
dringend voet en ich han mieng aafsjproake
aafgezag um hem te kinne binneloate.
Mè heë koam neet, neet in d’r vreuge en
óch neet in d’r late middig. ’t Begós al te
sjieëmere en ich mich te ergere. D’r hin!
Doa aagekoame zoot meneer te eëte en
neet ee bietje … miensje kinger wat kan
deë man eëte, telder noa telder. Alles good
en waal mè ’t woar óngertusje al duuster
gewoeëde. Hei ech leeg en bei ós flikkerend
keëtseleeg…. Wie heë endlig kloar woar mit
eëte zaan ich teëge hem: ‘Vier hant alling
nog leeg in de garaasj, de sjloapkamers
en ’t berghok, de res is duuster’.
‘Da hat dier 2 groepe’ woar ’t insige wat
heë doa-óp zag.
‘Kóm estebleef effe mit mich mit, da bring
ich Uch d’rnoa dierek wer truuk’, bood ich
hem aa. ‘Neë, noe neet’, zag d’r doebel-
verzadigde knorrepot.
Dat ich nog kalm geblieëve bin, sjnap ich hüj
nog neet, mè mörgevreug um 7 oer zouw
heë bei ós zieë. Ich vroog ’m of dat neet um
8 oer kós. ’Nieks d’r van’ reupt heë, um 7
oer of gaar neet, ich han ’t vöäl te druk’.
Wie d’r mesjeu ’s-angerdaags um… haof
12!!! d’r nog ummer neet woar, d’r tillefoon
gegrieëpe en doe kreeg ich d’r knech
draa. ‘Meneer en mevrouw zint óp vakans
meneer, famielie van d’r baas houw ing
rees geboekt en hant óp ’t letste moment
besjloate neet te goa en doavuur in de
plaatsj zint meneer en mevrouw gegange’.
Da vils-te oet de wolke, da sjprinkt dich de
kwint, da sjnaps-te noa oam, heë hauw ’t
”zoeë druk” en noe lieët heë ós geweun in
de ieëlend zitte! Duuster-doesje geet nog,
zjwat vuur de oge op de WC gee probleem,
mè wat dachs-te van recepte leëze en
koake mit een knietsjlempke?
Mit d’r tillefoon nog i gen heng zeët ’t
jungsjke: ’Mè meneer d’r jónge heer
Hoddelmans kan dat óch reparere, bliet
maar heem, ich zal ’m dizze middig kóntak
mit Uch loate ópnumme’.
Dees kier hat mieng vrouw höär aafsjproake
aafgezag en is heem blieve wachte: ginne
tillefoon en ginne monteur…. Um 7 oer
’s-oaves gebeld en v’r krege d’r jónge
óngernummer an d’r lijn. ‘Neë’ zeët deë
dierek, ‘ich sjtoa gereed um noa ’t theater
te goa mit mieng vrundin, d’r pap en de
mam houwe kate vuur ’t theater vuur dizze
oavend en noe die óp vakans zint, gónt
vier d’r hin. Noe sjleet God d’r duvel doeëd!
‘Meneer vier zitte in d’r duuster, vier zint
nurges mieë en vier misse óch nog Linda
de Lol óp TV, wat dinkt d’r wal?’ ‘Mörge
beloaf ich um 4 oer bei Uch te zieë’, reupt
heë gehaast. Vier vroage of ’t um haof 5
zouw kinne, woeë-óp heë zeët: ‘Um 4 oer of
gaar neet’. Genau ziene pap! Hoddelmans
en zoon: 2 groepe, mè dan gelieke.
‘Vier gónt noa ’ne concurrent went dier neet
komt, dit is de letste kans’, reep ich nog….
Heë is – neet te geleuve – inderdaad
gekoame … neet um 4 en terwiel haof-5
te laat woar vuur d’r hampeleman, koam
heë um … 8 oer. In tied va nieks woar alles
wer in orde. Wie heë voet góng zag heë
nog lachentere: ‘D’r hat waal sjtroom
gesjpaard dees daag hahahaha’. Óch nog
sadis, d’r vrechlap!
D’r volgende daag: waal leeg woeë ’t ieësj
duuster woar, mè noe ginne sjtroom in
garaasj, sjloapkamers en berghok…
Ger Prickaerts, Heëlesj
P.S. Zouwe d’r eventueel Hoddelmanse
ónger de leëzers zieë, dan weëd hön
dringend geadviseerd – as vier ós zouwe
óntmoete – inne angere naam noa mich te
gebroeke. Liek mich veiliger vuur Uch.

VROEGER
Door Roelof Braad, stadshistoricus van
Heerlen. Bereikbaar bij Historisch Goud -
Rijckheyt, centrum voor regionale
geschiedenis te Heerlen.
Foto’s: collectie Rijckheyt, Heerlen
Wellermagazine APPEL

Effe weg uit de drukke stad, weliswaar
met het gezoem van de autoweg op de
achtergrond, ligt het park rond de Weltervijver.
Het is één van de mooiste plekjes
in Heerlen, waar je je terugwaant in de
nostalgie der tijden. Er zijn maar weinig
plekjes in Heerlen waar je zo authentiek de
middeleeuwse geschiedenis van Heerlen
kunt proeven. De vijver, de watermolen, het
kasteeltje Strijthagen tot Welten, de nabij
gelegen motte van de voorloper ervan en
de kerk op de achtergrond – al genoemd
in een oorkonde van 1065 – laten je als
bezoeker verwonderen. Verwonderen
over het feit dat in de moderne stad
Heerlen dit middeleeuwse dorpsbeeld nog
intact is. Zeker als je bedenkt dat zoveel
monumentaals in de hectische tijden van
grote stedenbouwkundige veranderingen
is gesneuveld.
Het Welterpark
Het Welterpark is altijd al het stukje
Heerlen geweest waar ouders met hun
kinderen op de mooie zondagmiddag
gingen wandelen. Vooral in de jaren ’20
was dat in zwang, toen het waterrad van
de molen nog zijn klotsende geluid liet
horen en de zwanen in de molenvijver een
lust voor het oog waren. De achterkleinkinderen
van die zwanen zijn er nog
steeds. En gewandeld wordt er ook nog,
nu veelal met de hond aan de lijn. Wat dat
gebruik betreft valt de appel niet ver van
de boom: het zijn veelal ook de kinderen
en kleinkinderen van die ouders uit 1920.
Het huis Strijthagen
Ontstaan van molen en Weltervijver hangen
nauw samen met de geschiedenis van het
huis Strijthagen te Welten. De molen wordt
voor het eerst genoemd bij een Wickrader
linkerpagina boven – De Weltermolen heden
ten dage. onder – De bewoners van kasteel
Strijthagen tot Welten, de familie Hennen,
voor de Weltermolen.
rechterpagina links – Ansichtkaart van de laan
vanuit de Weltermolen met zicht op het
koor van de aloude kerk van Welten,
ca. 1921 boven – De Weltermolen nog in
vol bedrijf, ca. 1935.

leenverheffing in 1381 door Johan van
Oersfeld. In 1443 pacht Alexander van
der Bruggen de molen met bijbehorende
goederen van de vrouwe van Welten.
Grenzend aan het mooie mansardedak op
de langgerekte bakstenen verdieping met
dakkapellen met driehoekige frontons
pronkt de vierkante drie verdiepingen
tellende toren uit waarschijnlijk 1700.
De uit Kunrader steen geblokte hoeken en
de piramidespits met windvaan in de vorm
van een karper zijn de meest opvallende
elementen aan deze toren. In de tweede
helft van de 19de eeuw is het molenrad
enige malen vergroot door molenaar
H.F. Hennen. In 1911 plaatste hij er een
elektromotor in om niet alleen afhankelijk
te zijn van de stuw van het water om het
middenslagrad uit 1889 te laten draaien.
De molen had daarvoor een bovenslagrad.
De maalinrichting is op de begane grond
en dreef twee koppels stenen aan. Sinds
de laatste restauratie in 1981/82 kan het
molenrad van 5,36 meter doorsnee en
1,30 meter breed weer worden gebruikt.
Soms is er een voor publiek toegankelijke
maaldag. Na een maaldag duurt het
momenteel ongeveer een week, voordat
de Weltervijver weer voldoende peil heeft
om de nodige stuwkracht te verzorgen.
Jonker Strijthagenshof
Het kasteel was vroeger omgracht, weten
we van oude kaarten. Het is gebouwd
op 16de eeuwse fundamenten die in de
kelders nog goed zijn te herkennen.
Eeuwenlang was het in bezit van de familie
Van Strijthagen van de linie Van Oersfeld.
De bezittingen rond de vijver worden in
1707 verkocht aan Johan de Root. Nazaten
van hem verkochten molen en kasteel aan
de bekende muzikale familie Hennen. Een
mogelijke voorloper van dit kasteel, een
motte, kunt u ontdekken op uw wandeltocht
rond de vijver. Bij de plaats waar de
Geleenbeek de vijver binnenstroomt ligt
een grasveld met verhogingen. Als je goed
kijkt kun je nog zien dat de verzakkingen
Wellermagazine APPEL

vroeger de grachten moeten zijn geweest.
Is dit wat in de oudste archiefstukken is
bedoeld met ‘jonker Strijthagenshof’?
Archeologisch onderzoek zou misschien
wat nieuw licht op deze middeleeuwse
resten kunnen werpen.
De Jansen van Welten
Als we het al over appels hebben in deze
uitgave: rond Welten en ook bij het kasteel
en de vijver waren vroeger omvangrijke
boomgaarden. Daaronder een heel speciale
soort appelbomen. Deze is onlangs door
bioloog Wim Thijssen, lid van de Weltense
hoogstamfruitboomverening ‘De Loorenhof’
herontdekt en weer aangeplant. De naam
van deze soort? De Jansen van Welten.
Het appelras wordt al voor 1800 vermeld
in vooraanstaande boeken over appels en
fruitsoorten. Thijssen heeft gezocht wie
dan wel die Jansen uit Welten zou kunnen
zijn. De moeilijkheid daarbij is dat Jansen
of Janssen (soms met één s, soms met
twee – voor 1800 was de schrijfwijze van
namen nog niet vastgelegd en schreef
linkerpagina boven – De Weltervijver met links
het huis Strijthagen, in het midden de Sint
Martinuskerk en rechts de molen. midden –
Een zondagmiddagwandeling rond de
vijver in het vroege voorjaar van 1938.
onder – Op de kadasterkaart uit 1842 staat
nog een omgrachte motte aangegeven.
rechterpagina boven – Luchtfoto uit begin jaren
’50. Welten is nog omgeven met boomgaarden.
Linksboven net rechts van de
vijver: de plek van de motte. onder – De
Jansen van Welten zoals afgebeeld in
‘Deutsches Obstcabinet’ uitgegeven door
Christian Eduard Langethal (Jena 1853-
1862). Bron: Jaarboek Os Heem 1(2011), p. 16.
men die op zoals men het hoorde of
goeddunkte) – een naam is die veel voorkomt.
Er komen drie Janssens in Welten
voor die boomgaarden hadden, de broers
Alexander en Theodoor en nog een achter-
neef Hendrik. Maar ook hier zal de appel
niet ver van de boom gevallen zijn: het
recept van de kweek en de stekjes zullen
in de familie wel aan elkaar zijn doorgegeven.
In ieder geval is het bekend dat
de kweker vooreerst niemand toestond
stekken te nemen.
Herontdekking
Eerst na zijn dood zijn stekken van deze
lekkere en mooie appelsoort die ook het
‘dubbele Aagje’ wordt genoemd over
Europa verspreid. De appelsoort is bij
het rooien van de boomgaarden in de
jaren ’60 voor de grote uitbreiding van de
buurt helaas uit Welten verdwenen.
Gelukkig is het oude appelras in Engeland
teruggevonden en zijn in november 2011
stekken van deze boomsoort weer in de
Weltense boomgaarden geplant. En nu
maar hopen dat binnenkort de Jansen van
Welten-appels van de bomen vallen en er
geoogst kan worden!
* Voor dit artikel is dankbaar gebruik
gemaakt van een artikel van Wim Thijssen
in het eerste Jaarboek ‘Os Heem’ van
Heemkundevereniging Welten-Benzenrade,
dat eind 2011 uitkwam.

Wellermagazine APPEL
“Wij lijken gewoon erg veel op elkaar.
Allebei vrijwilliger in hart en nieren!”
Het gezin Creusen verhuisde begin jaren
’90 naar Rennemig. Dochter Angelique
verliet de wijk kort om er een paar jaar
geleden weer snel terug te keren.
“Rennemig is thuis. De mensen, de sfeer,
de saamhorigheid. Ik kan het niet missen.”
Sterker nog: geen gelegenheid laten
vader en dochter aan hun neus voorbij
gaan om de saamhorigheid in hun buurt te
versterken. Aan de jaarlijkse BELFO-BBQ
doen intussen zo’n 150 buren mee!
“Ik vind het belangrijk dat ik mijn buren
ken. Dat ik weet wie er in mijn omgeving
woont, dat we elkaar gedag zeggen op
straat en vriendelijk zijn tegen elkaar. Als
het even kan, helpen we elkaar ook nog
een handje.” Walter Creusen steekt zijn
mening over zijn ideale woonomgeving niet
onder stoelen of banken. “Op een gegeven
moment had ik geen idee meer wie er in
onze buurt woonden. Een voormalige
huismeester van Weller stelde toen voor
om eens samen met andere buren iets
leuks te organiseren, zodat we elkaar
beter zouden leren kennen. Zo zijn in de
MAATSCHAPPIJ
voorbereiding van een pannenkoekmiddag
voor de kids in 2007 de BELFO’s ontstaan,
een buurtcommissie van bewoners van
het BELemnieterf en FOssielenerf.”
Vernieuwen
Ruim vijf jaar zijn de BELFO’s in touw en
intussen doet ook dochter Angelique –
minstens zo enthousiast als haar vader –
mee. “Met zeven vrijwilligers organiseren
we een activiteitenprogramma dat vooral
voor de kinderen in de wijk bedoeld is,
maar ook leuk moet zijn voor ouders”,

Wellermagazine APPEL

“Als het even kan,
helpen we elkaar ook
nog een handje”

“Pap en ik kunnen flink discussiëren
over wat nodig is en hoe we het
aan moeten pakken. Maar we
komen er altijd uit. Wij lijken gewoon
erg veel op elkaar: allebei zijn we
sociaal en zorgzaam”
vertelt zij. “De BBQ in augustus en de
speurtocht met Halloween zijn hoogtepunten.
Daar doen bijna 150 mensen uit
de wijk aan mee. Het positieve effect merk
je daarna meteen: je leert je buren elke
keer weer wat beter kennen. Daar doen
we het ook voor: de sfeer in de buurt is
vriendelijk en het is voor iedereen fijn als
dat ook goed blijft. Om ervoor te zorgen
dat zo veel mogelijk mensen meedoen,
proberen we ons activiteitenprogramma
dan ook steeds te vernieuwen. Zo heb ik
behalve pannenkoeken al eens honderd
cupcakes gebakken. Hartstikke leuk, want
ik houd van bakken. Momenteel werken
we aan een zeskamp voor jong en oud.
Met een estafette, waterbaan, noem maar
op. Dat lijkt mij enig!”
Sociaal hart
Vader Walter maakt het eigenlijk niet zo
veel uit wat er op het programma staat.
“Als er maar veel mensen meedoen en
het de sfeer in de wijk ten goede komt.
Angelique doet het ook prima. Zij is een
actieve en creatieve vrijwilliger met het
hart op de goede plek.” Van wie zou ze het
hebben? Angelique: “Pap en ik kunnen
flink discussiëren over wat nodig is en hoe
we het aan moeten pakken. Maar we
komen er altijd uit. Wij lijken gewoon erg
veel op elkaar: allebei zijn we sociaal en
zorgzaam.” Walter: “Maar alleen zouden
we dit werk niet kunnen doen. Het is
dankzij al die andere actieve BELFO’s en
onze sponsoren, de stichting Buurtbeheer
Beersdal-Rennemig, Weller en de Plusmarkt
dat we zo veel leuke dingen voor onze
wijk kunnen doen. Als je die brede steun
niet hebt, sta je ook met een groot sociaal
hart alleen.”
Wellermagazine APPEL

“Als de kinderen op het podium staan en
muziek maken, hebben we kippenvel. Of dat
nu met het Straussorkest van André Rieu is
of met Lift-Off. Wij vinden het fantastisch.”

“Wij geven grif toe
dat de jongens dat
muzikale niet van ons
hebben maar van opa
Jo Falize. Die heeft zo
veel met ze geoefend,
dat ze al jong noten
konden lezen”
“Zelf zijn wij niet muzikaal. Wij spelen ook
geen enkel instrument. Wel houden we
enorm veel van muziek. Wat wil je met
zulke muzikale kinderen en kleinkinderen.
Op allemaal zijn wij even trots.”
René en Els Hofland-Deckers zitten vrolijk
achter hun kop koffie. Een trotse vader en
moeder van een zoon en twee dochters,
en oma en opa van zes kleinzonen. Al op
heel jonge leeftijd blijken de drie jongens
van dochter Nicole begenadigd met de
muzikaliteit van hun beide ouders en
vooral ook met de ritmische genen van
schoonzoon Marcel Falize. De jongste
Colin (15) doet Theater&Zang aan de
Heerlense muziekschool, Dean (19) zit op
het conservatorium en Glenn (21) heeft
het conservatorium met succes afgerond.
Hij vormt samen met vader Marcel de
drumsectie van het André Rieu Orkest.
Daarnaast is het hele gezin Falize, moeder
Nicole incluis, actief voor en achter de
schermen van de band Lift-Off. En o ja, ze
spelen ook nog op hoog niveau in Jachthoorn
& Trompetkorps Edelweiss.
KUNST & CULTUUR
Spelenderwijs leren
Het is één en al muziek dat in huize Falize
de klok slaat. Zeker na het grote ‘open air
festival’ dat zij met Lift-Off eind juli op het
Corneliusplein in Heerlerheide hebben
georganiseerd. Een groot feest voor de
hele wijk. Maar, terug nu naar de trotse
oma en opa. “Wij geven grif toe dat de
jongens dat muzikale niet van ons hebben
maar van opa Jo Falize. Die heeft zo veel
met ze geoefend, dat ze al jong noten
konden lezen. Dat ging heel spelenderwijs,
met een ijsje of een frietje als beloning.”
Drummer Boy
“Onvergetelijk vinden wij het eerste optreden
van Glenn tijdens een kerstconcert
van André Rieu. Hij speelde als herdertje
de intro van ‘The Little Drummer Boy’, net
zeven jaar oud. En dat deed hij perfect.
Samen zaten we met kerst op de bank en
keken we naar de uitvoering. Op zo’n
moment loop je over van trots. Een paar
jaar later, toen hij elf was, speelde hij
samen met Marcel de Bolero van Ravel in
Berlijn. En nu is hij officieel het jongste lid
van het André Rieu Orkest en toert hij al
op 21-jarige leeftijd de wereld rond. Een
droom. Maar het is ook keihard werken.
De show die Rieu neerzet vraagt 200%
Wellermagazine APPEL

aan inzet. Elk concert moet perfect zijn.
Daarbij is Marcel, die vanaf het prille begin
met Rieu samenspeelt, altijd veel van huis
geweest. Onze Nicole heeft er daardoor
vaak alleen voor gestaan bij de opvoeding
van de drie jongens. Daar hebben wij veel
respect voor.”
Voor iedereen
En dan zou je zeggen dat je na een wereld-
tournee met Rieu een kleine muzikale
pauze inlast. Niets is minder waar in het
geval van de Falizes. Thuis werkt het hele
gezin mee aan de doorbraak van Lift-Off.
Deze (percussie)groep is iets totaal
nieuws: kleinkunst, theater en visueel
spektakel in één spetterende show. Na
een succesvol kerstconcert in 2011
besloot de familie afgelopen zomer een
muzikaal weekend te organiseren voor
heel Heerlerheide. Een nieuwe traditie
lijkt hiermee geboren. Want geef toe, wat
is nu een leven zonder muziek…
Thuis werkt het hele
gezin mee aan de
doorbraak van Lift-Off

Wellermagazine APPEL
In de woonvorm Elfmorgenstraat wonen
mensen zelfstandig maar met begeleiding
van Mondriaan, instelling voor geestelijke
gezondheidszorg.
Op deze pagina’s krijgt u een impressie
van de veertiende tentoonstelling
Allemaal Anders die Frans Timmermans,
oud-staatssecretaris van Buitenlandse
Zaken, op 5 november opent in Mondriaan.
De werken zijn van cliënten, ex-cliënten
en medewerkers van Mondriaan.
Weller en Mondriaan zijn al een tijdje
bevriend. Tijdens de Wellerdag van 2009
hebben medewerkers van Weller cliënten
van Mondriaan een dagje uit bezorgd. Dat
was genieten.
Via de woonvorm aan de Elfmorgenstraat
in Schandelen is het contact gebleven.
Cliënten van Mondriaan wonen hier zelfstandig
in een appartementencomplex
KUNST & CULTUUR
midden in de stad. Ze koken zelf, verzorgen
zichzelf en zijn ook financieel zelfstandig.
Het merendeel heeft betaald werk, anderen
volgen een vorm van dagbesteding. En in
de avonduren en weekenden wordt veel
gezamenlijk georganiseerd, onder andere
in de gemeenschappelijke ruimte en in de
grote binnentuin. Zo letten de bewoners
ook onderling een beetje op elkaar.
Ontmoeten
Voor Allemaal Anders maken we niet
alleen twee pagina’s in dit magazine maar
ook een etalage van de Wellerij in Heerlen
vrij. De expositie maakt deel uit van de
culturele en creatieve manifestatie
‘Allemaal Anders’ die Mondriaan jaarlijks
organiseert voor (ex)cliënten, (ex)medewerkers
en relaties. Het programma bevat
allerlei cultureel uitdagende activiteiten,
zoals excursies, workshops, concerten,
theateruitvoeringen en lezingen. De ene
keer gaan cliënten van Mondriaan op stap,
bijvoorbeeld voor een Meet&Greet met
Opera Zuid of naar de studio van TVL om
buitenshuis nieuwe ervaringen op te doen,
hun horizon te verbreden en mensen te

Wellermagazine APPEL

De expositie maakt deel uit van de
culturele en creatieve manifestatie
‘Allemaal Anders’ die Mondriaan
jaarlijks organiseert voor (ex)cliënten,
(ex)medewerkers en relaties.

ontmoeten. Bij de andere activiteit zijn het
juist de cliënten zelf die de deuren openen
voor hun omgeving: voor een workshop,
een presentatie, een gezellige bijeenkomst
of zoals nu, een tentoonstelling van hun
creatieve werken.
Komt u kijken?
De tentoonstelling Allemaal Anders is van
5 t/m 28 november te zien in de filmzaal
en het restaurant van Mondriaan aan de
John F. Kennedylaan 301 in Heerlen. U bent
van harte uitgenodigd om een kijkje te
nemen. Hoe meer mensen er langskomen
des te beter, want zo zorgt ook deze tentoonstelling
voor een leuke en misschien
zelfs onvergetelijke ontmoeting met andere
mensen. Zoals we allemaal anders zijn
maar samen de samenleving vormen.
Wilt u nog meer werken zien? Loop dan
ook langs de Wellerij waar we een speciale
Mondriaan-etalage hebben ingericht of ga
naar Kunstuitleen De Stijl (Heerlenersteenweg
1B, Kerkrade), waar je werken
tijdelijk kunt lenen.
Zo dichtbij
Jij bent zo dicht
Bij
Ik zie de tranen in je ogen
En wel duizend regenbogen
Je hart voelt als het mijne
Al je liefde, al je pijn
Zo dichtbij
Jij bent zo dicht
Bij
Marco Borsato, Dichtbij

Wellermagazine APPEL
Op www.mondriaan.eu vindt u meer
informatie over het ‘Allemaal Anders’programma
en de openingstijden van
de tentoonstelling.

“Als wij tegelijk op onze gsm
een sms-je binnenkrijgen,
weten we hoe laat het is.
En dat iemand in onze
buurt in nood is.”
GEZONDHEID
Wellermagazine APPEL

“Wij hadden vroeger een drukke zaak thuis.
Ik vroeg mij toen steeds vaker af wat ik
moest doen als er iets met een klant
gebeurde. Als bijvoorbeeld iemand een
hartaanval kreeg. Ik besloot niet langer te
piekeren maar een EHBO-cursus te volgen.
Die smaakte naar meer. Dus volgden Lotus-
en AED-trainingen. Gelukkig twijfelde ook
Yvonne, toen zij 18 werd, geen seconde
om de diploma’s te halen waarmee zij
levens kan redden. Het zorgen zit gewoon
in onze genen.”
“Als EHBO’er bieden wij Eerste Hulp Bij
Ongevallen”, legt Chrisje Altberz uit.
“Als lid van het AED-netwerk in Heerlen
springen wij ook in als iemand in Heerler-
heide getroffen wordt door een hartinfarct
of hartstilstand. Dan zijn de eerste zes
minuten van heel groot belang. Dus is het
ook belangrijk dat er iemand binnen die
kring van zes minuten woont die snel kan
beginnen met reanimeren. Als hierbij zo
snel mogelijk met een defibrillator (AED)
een elektroshock wordt toegediend, is er
50 tot 70% kans op herstel van het hartritme.
Dan is de kans dus groot dat de
patiënt het redt. Je kunt ons dan ook het
beste zien als de schakel tussen de hulpdiensten
en de patiënt. Als er een melding
binnenkomt bij de ambulance en elke
seconde telt, dan zijn wij vanuit de buurt
vaak eerder ter plekke en kunnen we al
beginnen met reanimeren.”

“Je kunt ons dan ook
het beste zien als de
schakel tussen de
hulpdiensten en de
patiënt”
LOTUS
Als Lotus-vrijwilliger werkt Chrisje mee
aan de trainingen die de hulpdiensten
organiseren om zich voor te bereiden op
grote rampen. Chrisje: “Die trainingen
zijn levensecht. Ik verricht dan zelf geen
handelingen maar ben slachtoffer van
bijvoorbeeld een groot ongeval, een ontploffing
of een natuurramp. Spectaculair
geschminkt vaak. Het lijkt daardoor
misschien een toneelstuk maar voor mij is
het toch meer dan dat. Ik leer elke keer
weer nieuwe technieken en handelingen
die mij als EHBO’er van pas komen. En
ook voor de begeleiding van de patiënt
zijn deze trainingen leerzaam: zoals de
professionals mij behandelen, behandel ik
de mensen die ik zelf help met mijn zorg,
namelijk als een professional.”
Voldoening
“Na het behalen van mijn EHBO-diploma
heb ik eerst een paar keer over de schouders
van Chrisje meegekeken. En we
hebben ook veel gesproken over situaties
die ik tegen zou kunnen komen”, vervolgt
Yvonne. “De eerste reanimatie die ik daarna
zelfstandig moest doen, had enorm
veel impact. Een oudere man had een
hartstilstand en in mijn enthousiasme
brak ik tijdens de reanimatie drie van zijn
ribben. Dat kan snel gebeuren. Maar ik
was helemaal van slag. De eerstvolgende
oproep via mijn gsm stond ik echter meteen
weer klaar. Dan stroomt de adrenaline
door mijn bloed en wil ik helpen. Niet
denken maar doen; in dat opzicht lijk ik
heel erg veel op mama. Aan de andere
kant hoop ik dat iemand anders minstens
zo snel opspringt om mij te helpen als dat
nodig mocht zijn. Wij redden levens. En
dat geeft enorm veel voldoening.”
Wellermagazine APPEL

“Niet denken maar
doen; in dat opzicht
lijk ik heel erg veel op
mama”

GENERATIES

“Onze stamboom is geworteld in die fijne
wijk rond de Eik. Je ziet steeds meer mensen
van vroeger terugkomen. De band met de
plek waar je opgegroeid bent, blijkt dan
toch sterker.”

De familie Vrösh-Bour is met dertien man
niet uitzonderlijk groot. Wel uitzonderlijk
hecht. Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen
wonen in een cirkel van nog
geen honderd meter rond De Eik waar opa
en oma wonen. “Zonder uitzondering zijn
wij verknocht aan onze wijk.”
1e generatie
Truus (72) en Nico (82)
“Wij verhuisden in 1977 naar Eikenderveld.
Vanwege de sloop van onze woning
hebben we een paar jaar nog in Schandelen
gewoond. Maar toen wij de kans kregen om
terug te keren naar Eikenderveld, hebben
we deze met beide handen gegrepen.
Het is zo gezellig bij de kinderen in de
buurt. Zeker met al die kleinkinderen en
baby’tjes. Als de meiden met hun kleintjes
langslopen wordt er altijd gezwaaid. Zo
krijg je niet alleen een kans om mee te
genieten van wat de kinderen meemaken
maar blijf je ook betrokken. Als het kan
helpen wij een handje mee. Niet als vaste
oppas, dat kan niet meer. Maar wij kunnen
wel broodjes smeren en soep maken als
er geklust of verhuisd wordt.”
2e generatie
Wanda (46) en John (49)
“Met de komst van elk kind zijn wij
verhuisd: vanuit de Limburgiastraat naar
de Elfmorgenstraat om via de Willemstraat
definitief neer te strijken in Eikenderveld.
Hier wonen wij sinds 1996 en gaan wij
nooit meer weg. We zijn verknocht aan
deze buurt. Onze beste vrienden en beide
ouders wonen hier. Onze kinderen en
kleinkinderen zijn dichtbij en samen zijn we
lid van de leukste verenigingen die ook
al zo vervlochten zijn met Eikenderveld.
De hele familie loopt mee met onze
carnavalsclub ‘Toeter Musica’ en geregeld
gaan wij met de Heerlense reuzen-
verenigingen en reus Julius op pad. Met
deze club lopen we optochten over de
hele wereld. Eikenderveld is vooral thuis.
Elke dag loopt er wel iemand binnen of
moet er even opgepast worden. Hartstikke
gezellig. En met feestdagen zit iedereen
bij ons aan tafel. Voor een gezellig etentje
of een BBQ in de achtertuin staat onze
deur altijd open voor de hele familie.”
Wellermagazine APPEL

3e en 4e generatie:
Wesley (26) en Iris (22)
Denise (22) en Joppe (25)
> Mees (8 maanden)
Sanne (20) en Patrick (24)
> Quinn (6 maanden)
Brandon (11)
“Steeds meer mensen die hier
opgegroeid zijn keren terug. Kom je
ineens iemand met wie je zelf op
de basisschool hebt gezeten, tegen
op straat”
“Eikenderveld lijkt een dorp in de stad.
Alles wat wij nodig hebben is hier. Crèches
en speelruimte voor de kleintjes. Een goede
basisschool die niet al te groot is. Andere
kinderen om mee te spelen, want er
wonen veel jonge gezinnen in de wijk. En
laten we onze oppas niet vergeten. Papa en
mama staan altijd voor ons klaar. Daarbij
is het fijn dat niet alleen het centrum van
de stad op loopafstand ligt, maar ook het
station en een van de mooiste natuurgebieden
in de regio. Terworm is heerlijk
om te wandelen. Je ziet de wijk momenteel
veranderen en verjongen. Steeds meer
mensen die hier opgegroeid zijn keren
terug. Kom je ineens iemand met wie je
zelf op de basisschool hebt gezeten,
tegen op straat. Daardoor groeit ook de
saamhorigheid weer en krijgen hopelijk
ook onze kinderen een sterke band met
die fijne wijk rond de oude Eik.”

1 Boekje
‘De appel valt niet ver van de boom,
maar wel in de tuin van de buurman…’
Boekhandel De Plantage, € 12,50
2 iPod
‘De trendy Apple’
Mediamarkt, € 49,99
3 Parfum
‘Appeltjes fris’
Ici Paris, € 29,75
4 Vaas met appels
‘Frisse blikvanger’
Xenos (excl. Appels), € 10,99
5 Appel streekgerechten
‘Appeltjes voor de dorst’
VVV-Zuid Limburg, vanaf € 1,25
6 Fotolijst
‘Als twee druppels water…’
Tabaktief Daarzo, € 15,95
7 Appel streekgerechten
‘Appeltjes voor de dorst’
VVV-Zuid Limburg, vanaf € 1,25
5
Wellermagazine APPEL

1
3
6 7
2
4

Wellermagazine APPEL

Fathers be good to your daughters
Daughters will love like you do
Girls become lovers who turn into mothers
So mothers be good to your daughters, too
Daughters, John Mayer
De appel blijft soms écht
heel dicht bij de boom.
Zowel moeder Wilma als
dochter Petra treedt niet
graag op de voorgrond.
Maar achter de schermen
gaan de handen uit de
mouwen: voor iedereen die
hulp kan gebruiken.
Hoogste tijd om de rollen
eens om te keren.
WELLNESS

Maandag 16 juli rond 10.00 uur stappen
Wilma (60) en Petra (23) Kole uit Brunssum
in hartje Heerlen uit de bus. Moeder en
dochter zijn op weg naar Visagie La Vista
in de Morenhoek voor een verwendagje.
“Jeetje, we zien er écht mooi uit”, lacht
Wilma als zij de salon verlaat voor de
fotoreportage.
Wilma zit geen dag stil. Als lid van de
Gehandicaptenraad en de Wmo-raad
Brunssum adviseert zij de gemeente en
bijvoorbeeld ook Weller over de aanpassingen
die nodig zijn om woningen, winkels
en gebouwen beter toegankelijk te maken
voor mensen met een beperking. Petra is
net klaar met haar vrijwilligerswerk voor de
Parade. Samen werken moeder en dochter
voor het Reumafonds en Schuttershof.
En dan is er nog het internationale
Damtoernooi: hiervoor is het hele gezin
Kole in touw met opbouwen, de catering
en – als alle wedstrijden gespeeld zijn –
het opruimen.
Onmisbaar
“Wij doen het vrijwilligerswerk graag maar
vooral ook omdat bepaalde activiteiten
niet meer kunnen plaatsvinden zonder de
inzet van vrijwilligers”, legt Wilma uit.
“Zo maken wij graag een uurtje vrij om
bewoners van Schuttershof naar de kerk te
begeleiden. Een evenement als de Parade
kan al helemaal niet zonder vrijwilligers.
En dat geldt ook voor het damtoernooi.
Dit jaar hebben wij voor de 22ste keer
meegeholpen. De dagen zijn lang maar
ook gezellig, zeker omdat ons hele gezin
van de partij is.”
Helemaal anders
Hoe heerlijk is het dan om je aan het
begin van de vakantie eens goed te laten
verwennen. Moeder en dochter worden
bij Visagie la Vista in de watten gelegd
met een nieuw kapsel en make-up.
Petra: “Normaal draag ik geen make-up.
Eigenlijk weet ik helemaal niet zo goed
hoe ik mij op zou moeten maken. Tijdens
de visagie hebben we tips gekregen, over
de reiniging van de huid en de kleuren die
bij ons passen. Ik moet zeggen dat het
eindresultaat verrast. Ik voel mij helemaal
anders en ook mam ziet er prachtig uit.”
Wilma: “Als ik mij thuis opmaak, heb ik
vaak last van tranende ogen en de lippenstift
heb ik meestal al binnen een uurtje
‘opgegeten’. Deze make-up prikt niet en
blijft zitten. Het ziet er inderdaad mooi
uit. Ook bij Petra; die kleuren staan haar
prachtig.” Visagiste Ans Cornelissen is
tevreden over het eindresultaat. “Als
moeder en dochter het zelf mooi vinden,
ben ik ook gelukkig. Je komt het niet meer
vaak tegen dat mensen geen make-up
gebruiken. Met enkele eenvoudige tips en
goede producten kun je het gezicht dan
helemaal laten stralen en daarna ook thuis
zelf goed aan de slag.”
Wellermagazine APPEL

Welleractie
Wilt u zich ook een keertje
professioneel laten opmaken, dan
hebben wij een mooie actie voor u.
Als huurder van Weller betaalt u bij
Visagie La Vista (met de bon)
€ 17,50 in plaats van € 25,- voor
een trendy make-up (exclusief
haarstyling). Ook organiseert La
Vista make-upworkshops en vanaf
komend najaar wordt de salon
uitgebreid met haarstyling.
Deze aanbieding is geldig tot het
einde van het jaar.
Kijk op www.visagielavista.nl voor
meer informatie.
✂
fotografie: Marcel van Hoof
make-up: Ans Cornelissen
“Wij doen het vrijwilligerswerk graag maar
vooral ook omdat bepaalde activiteiten niet
meer kunnen plaatsvinden zonder de inzet
van vrijwilligers”

KUNST & CULTUUR
Wellermagazine APPEL

“Onze meiden zijn opgegroeid met muziek.
Maar ze hebben ook talent meegekregen.
Toen ze klein waren zaten zij voor ons op de
eerste rij, nu zitten wij vooraan als zij op het
podium staan.”
Zodra de voordeur van huize Kokkelkoren
op de Heerlerbaan openzwaait klinkt
klassieke muziek. “Meteen als wij opstaan
gaat de muziek aan en het wordt pas
weer stil in huis als wij de deur uitgaan of
onze ogen sluiten. Wendy en Tessa zijn
opgegroeid met muziek. Het is een deel
van ons leven.”

U kent Wendy Kokkelkoren misschien als
zangeres bij vroeger André Rieu en Opera
Zuid. Tegenwoordig betreedt zij de podia
in binnen- en buitenland als vaste zangsoliste
van Guido’s Orchestra, samen met
echtgenoot Guido Dieteren – bekend van
de jaarlijkse ‘Symphonica in Rosso’-reeks
in het Gelredome; dit jaar met Doe Maar.
Tessa zit ook niet stil. Samen met Wendy
heeft zij de cd ‘Feelings’ opgenomen en
als duo sieren de zusjes Kokkelkoren
menig feest of bijzondere gelegenheid
vocaal op.
Muzikaal in hart en nieren
Aan de wieg van de beide gouden keeltjes
staan vader Henk die ruim 48 jaar in
Harmonie St. Jozef speelde, terwijl moeder
Alice zo lang ze het zich kan herinneren
zingt. “Ook mijn eigen moeder zong altijd:
tijdens het koken of het poetsen kwamen
alle bekende operettes, beroemde aria’s
uit de opera en gezellige liedjes uit de
jaren ’40 of ’50 voorbij. Ze had een
prachtige stem en heeft mij gestimuleerd
om ook muziek te maken. Zo begon ik op
mijn negende met gitaarles. Daarna heb
ik nog accordeon gespeeld en piano- en
zangles gehad. Maar in tegenstelling tot
mijn eigen dochters had ik de moed niet
om voor publiek te spelen. Dat veranderde
toen ik lid werd van het jongerenkoor.
Sinds 1969 zing ik mee met het kerkelijk
zangkoor St. Caecilia van de Heerlerbaan
en in de tussentijd heb ik ook nog met het
Limburgs Concertkoor gezongen. Optreden
is met een koor geen enkel probleem, puur
omdat je er niet alleen voor staat. Ik zong
vroeger zelfs solo’s, maar ja, dan wel weer
met de nodige kriebels in de buik.”
Trots
Podiumvrees is de beide dochters daarentegen
vreemd. Alice: “Op haar negende
stond Wendy al op een podium voor
ongeveer 800 man bij de Soundmixshow.
Fantastisch vond ze het. Tegenwoordig
draait ze haar hand niet om voor de grotere
zalen en stadions. Ongelofelijk. Wij zijn
trots op alles wat de meiden doen, of dat
nu een mooie begrafenismis is die mensen
troost biedt of een optreden voor de Duitse
televisie: ze doen het goed. Het is dan
toch maar je dochter die daar staat. Maar
dat ene volkslied van Macedonië dat zij
voor een wedstrijd samen zonder muzikale
begeleiding zongen in een afgeladen vol
Amsterdam Arena, dat was voor ons echt
onvergetelijk. Zo mooi en puur. Dan hoor
je de kwaliteit van hun stemmen. Die hoge
C haalde ik vroeger ook. Nu niet meer;
ik zing alleen nog maar voor mijn plezier
en hoef er niets voor te laten. De meiden
wel: met talent alleen kom je er niet, op
hoog niveau zingen is topsport.”
Wellermagazine APPEL

“Ook mijn eigen moeder
zong altijd: tijdens het koken
of het poetsen kwamen
alle bekende operettes,
beroemde aria’s uit de
opera en gezellige liedjes
uit de jaren ’40 of ’50
voorbij”

Wellermagazine APPEL

WERELDS
“Voor ons bestaan geen grenzen. Wij wonen
waar wij ons thuis voelen. Dat is nu hier,
maar kan zo weer ergens anders zijn.”

Met kinderen en kleinkinderen in Zuid-
Afrika, Engeland, Schotland, Portugal en
niet te vergeten ons eigen ‘sjoene’
Brunssum, kun je gerust stellen dat de
familie Crompvoets avontuurlijke wereldburgers
zijn. Aan de wieg van dit grensoverschrijdende
‘gen’ staan oma Annie en
opa Willem Crompvoets. In 1969 pakten zij
hun boeltje en vier kids op om naar Zuid-
Afrika te emigreren. “Als je ons morgen in
het vliegtuig zou zetten richting Australië,
is het ook goed.”
Naar Zuid-Afrika
“Heerlijk toch, dat de kinderen zich niet
door grenzen laten belemmeren maar hun
geluk zoeken waar dat voor hen het beste
lijkt.” Annies ogen glinsteren als zij over
de avonturen van haar kroost vertelt.
Ze kijkt rond in haar woonkamer, waar
schilderijen en beelden van leeuwen en
olifanten herinneren aan haar eigen
avontuur. “In 1969 emigreerden goede
vrienden van ons naar Zuid-Afrika. Willem
en ik keken elkaar aan en besloten mee
te gaan. Nederland zat vol, terwijl de
kansen in Zuid-Afrika, dat in die tijd aan
zijn economische ontwikkeling begon, voor
het oprapen lagen. In ‘no time’ waren de
papieren bij de ambassade geregeld en
zaten we met onze vier kinderen tussen 4
en 10 jaar in het vliegtuig. Zij zijn in Afrika
opgegroeid en hebben het er altijd naar
hun zin gehad.”
Richting Portugal
Dochter Anjès (48) verliet Zuid-Afrika als
eerste in 1992. Zij kwam echter niet naar
huis, naar Nederland, maar bleef halverwege
in Portugal steken. “Ik had mijn man
in Zuid-Afrika leren kennen, maar het werd
daar steeds moeilijker om werk te vinden
en een bestaan op te bouwen. Wij zijn
daarom naar het geboorteland van mijn
man verhuisd. Daar is het nu echter niet
veel beter: boven de 40 jaar, zelfs boven
de 25 vind je er bijna geen werk meer.
Vandaar dat ik drie jaar geleden met mijn
dochters terug ben gekomen naar Nederland.
Eerst heb ik een tijdje naast mijn
ouders gewoond op de bovenste etage van
de flat Achter de Locht in Brunssum. Maar
met kinderen is een huis toch prettiger.
We hebben het hier weer heerlijk: de
meiden spreken Engels, Portugees,

Wellermagazine APPEL
Nederlands én Limburgs en kunnen zich
goed aanpassen. Daardoor kunnen ze
straks overal op de wereld aan de slag.
Ik zal ze nooit tegenhouden, omdat ik zelf
ervaren heb hoe heerlijk het kan zijn om
je boeltje op te pakken en op een andere
plek een nieuw bestaan op te bouwen.”
‘Toes’
Ook Annie en Willem onderstrepen het
voordeel om zo nu en dan eens, zoals zij
het zelf zeggen, te verkassen. “Alles wat je
lief is neem je mee, de rest koop je nieuw.
Heerlijk. En kijk eens waar wij na al die
jaren terecht zijn gekomen. Het uitzicht
dat wij vanuit onze flat hebben, is minstens
zo mooi als onze tuin in Afrika. Alleen hoef
ik het land nu niet zelf te onderhouden. Het
leukste is dat wij ook hier weer naast goede
vrienden wonen die wij sinds 1969 kennen.
Als je de mensen van wie je houdt maar
bij je hebt, al is het in je hart, dan maakt
het toch niet uit waar je woont!”
“In 1969 emigreerden
goede vrienden van ons
naar Zuid-Afrika. Willem en
ik keken elkaar aan en
besloten mee te gaan”

Wellermagazine APPEL

Zo groot als de verschillen tussen de
FAMILIE
generaties soms zijn, zo opvallend zijn vaak
ook de overeenkomsten.
Mirjam Naberhuis heeft net zoals haar
moeder Annie Naberhuis één dochter en
twee zoons. Maar hier houdt de gelijkenis
niet op, zo blijkt al snel uit een gesprek
over karakters, opvoeden en alles wat
moeder en dochter belangrijk vinden in
het leven. Zo belangrijk zelfs, dat zij het
meegeven aan hun kinderen.
Annie: “Ik houd van gezelligheid. Toen de
kinderen nog thuis woonden waren de
vrijdagavonden heilig. Met lekkere hapjes
en chips op de bank of samen een spelletje
doen. Ik was ook altijd thuis om de kinderen
na school met een kopje thee op te vangen.
En hen vervolgens te stimuleren om aan
het huiswerk te beginnen. Ik wilde dat ze
iets van hun leven zouden maken.”
Mirjam: “Dat Bourgondische vind ik ook
belangrijk. We bakken en koken wat af.
Intussen zijn de kinderen groot genoeg dat
ze ook zelf lekkere hapjes kunnen maken.
Daarbij vind ik het belangrijk dat kinderen
leren wat zij eten en hoe je bewust en
duurzaam voor producten uit de omgeving
kunt kiezen. Kant en klaar is misschien
wel makkelijk maar niet altijd lekker.”
Annie: “We zijn ook allebei echte handelaren.
Niet zozeer bij de supermarkt, maar
bij de aanschaf van dure spullen sla ik
automatisch aan het onderhandelen over
de prijs. Mijn man vindt het vreselijk,
maar ik ben blij met elk tientje dat ik zo
kan besparen.”
Mirjam: “Ik houd van een open en eerlijke
band met de kinderen. Door open te zijn
in wat je meemaakt, leren kinderen dat ze
met alles bij je terecht kunnen. En dat ze
fouten kunnen maken maar deze ook weer
kunnen herstellen. Daarbij zijn wij echte
gevoelsmensen. De tranen vloeien snel,
al is het vanwege een tekening of een
briefje van de kinderen. Maar dat hoeft
niet negatief te zijn. Integendeel. Zo nu
een dan een traan kan ook mooi zijn.”

Annie: “Mirjam is wel een stuk serieuzer
dan ik ben. En sportiever: vroeger al wilde
je altijd winnen.”
Mirjam: “Dat zie ik ook in mijn eigen
kinderen terug; de jongens willen graag
de eerste zijn. Maar vooral zijn ze alle
drie spontaan, eerlijk en respectvol naar
anderen. Nu ze ouder worden kan ik er
echt van genieten dat alle energie die wij
in hun opvoeding hebben gestoken, niet
voor niets is geweest.”
Annie: “Dat klopt helemaal. Ik krijg vaak
complimentjes over mijn kleinkinderen.
Dan ben ik écht trots.”
Stamboom
Hoogste tijd om de proef op de som te
nemen. Welke trekjes en wensen van hun
moeder en oma zien de drie kinderen van
Mirjam in zichzelf terug? Mayk: “Net zoals
mama ben ik blond, heb ik blauwe ogen
en ben ik spontaan. En ik ben anders dan
anderen, niet doorsnee; dat is mijn moeder
ook niet.” Micha: “Ik ben net zoals mama
vastberaden. En ik ben blond, al geloof ik
dat mama haar haren tegenwoordig
verft.” En tenslotte Robin, de oudste
dochter: “Ik ben sociaal, spontaan en ik
trek mij dingen snel aan. Soms ben ik erg
gevoelig. En van oma heb ik trouwens een
rare knobbel op mijn voeten, dat slaat
schijnbaar een generatie over.”
“Net zoals mama ben ik
blond, heb ik blauwe ogen
en ben ik spontaan. En ik
ben anders dan anderen,
niet doorsnee; dat is mijn
moeder ook niet”
Wellermagazine APPEL

“Door open te zijn in wat je
meemaakt, leren kinderen
dat ze met alles bij je
terecht kunnen.”