0805056 - M I M cover najaar08.indd

[fragment]
‘Wil je me niet voelen?’ vraagt ze, eerder informerend. ‘We zijn hier
nu toch en ik word zo licht van schuimwijn!’ Hij reageert niet. ‘Vind
je me niet sexy?’ wil ze dus weten, een beetje smekend maar niet
echt ongerust. Ze doet haar bovenstukje uit. ‘Aan Karl heb ik niets’,
fluistert ze hem toe terwijl ze zijn handen neemt en die op haar buik
legt. ‘Al is hij zeker een goede vader.’ Ze doet pogingen hem hongerig
aan te kijken; onhandig speelt hij met de wegspringende knopjes
van haar tepels. ‘Geef je nog borstvoeding?’ herhaalt hij de vraag
van eerder op de avond.
Afwezig tuurt hij in haar mond en neus, vervolgens naar haar haren.
‘Het is geen goed idee,’ zegt hij ten slotte, ‘je staat daar maar en ik
heb er mijn gedachten niet bij.’ Ze haalt zijn hand uit haar broekje
en zegt: ‘Oh.’
‘Karl is een optimist’, verklaart ze later, terwijl ze hem cava
inschenkt. De tuin, breed maar niet diep, wordt aan de achterzijde
begrensd door een rivier. In de hoeken, zowel links als rechts, staan
er bomen: drie kleine berken, een treurwilg, een Japanse kers.
Ongeveer in het midden is er een rustieke oude waterput; klimop
woekert verveeld over de gietijzeren boog, de houten emmer hangt
aan een haak. Pauline, burgerlijk ingenieur die promoveert op een
studie over het stockeren van gebaggerd materiaal en die probeert
haar academische carrière te combineren met verspringen op hoog
niveau (wat een kwestie van planning en innerlijke orde zou zijn),
vraagt zich af of Karl de put ook werkelijk gebruikt of dat die er
slechts ter decoratie staat; ze spreekt intens in korte zinnen en heeft
wangen die neerhangen als verwelkte tulpen. ‘De poes houdt ervan
om op de rand te zitten’, antwoordt de gastheer, die net, niet zonder
moeite, twee grote plateaus op tafel plaatst met ribbetjes, worsten,
kip, steak en brochettes.
Een voltreffer van formaat
De pers over het werk van
Jeroen Theunissen:
19
‘Met zijn recente boek Het einde veegt
Theunissen de laatste twijfels autoritair
van tafel: deze auteur verdient uw
allerscherpste aandacht.’
Ons Erfdeel
‘Het einde, een anti­globalistische roman
van Jeroen Theunissen, de hoopvolle
Houellebecq.’
NRC Handelsblad
‘Theunissen is een schrijver die graag
kritische signalen uitzendt. Het kan
anders, het moet anders. Verbeter de
wereld, schrijf een goed boek. Dat heeft
Theunissen met Het einde gedaan.’
de Volkskrant
‘Jeroen Theunissen: een eigentijds auteur
die met veel flair dromen creëert om ze meteen
weer tot (klein)menselijke proporties
terug te voeren. De personages in zijn debuutroman
De onzichtbare zochten de idylle in
een nieuwbouwwijk en kwamen er in de
eerste plaats zichzelf tegen. In zijn debuutdichtbundel,
Thuisverlangen, negeerde hij,
net als in zijn roman, vrolijk de scheiding
tussen genres. En met Het einde schreef hij
een ambitieus tweede boek. Dit verhalenfresco
vormt een intrigerende eenheid.’
De Tijd
‘Fraai proza waarvan je niet zeker weet of
je er verschrikkelijk om moet lachen of toch
maar met een plechtig gezicht moet doorlezen.
Het einde is een zeer geslaagd boek.’
De Groene Amsterdammer
‘Hij viel op met zijn debuut Thuisverlangen,
omdat hij in zijn gedichten een onbeschaamd
romantische toon durft te laten doorkruisen
door ongewone en onpoëtische beelden.’
Knack