LASpost Nooit Final.pdf - Atlas

nooit
1
LASpost
2012
Winter

LASpost
Winter 2012
Bijdragen van
André Klukhuhn
Linde Schuijlenburg
Sophia Evertse
Judith Smit
Brem the Young
Marvik van Dijk
Rik de Graaf
Jip Samhoud
Nathalie Immerzeel
Justin Hoek
Remy Middelhoff
Stijn Peeters
Rosanna Denis
Daniel Aleksin
Laura van den Berg
Anoniempje
Roy van den Berg
Mert Blommestijn
Ruben Dieleman
Willard Bouwmeester
Illustratie cover
Анонимность Интернета
De LASpost is het tijdschrift van Liberal Arts & Sciences Utrecht en USLAS Atlas en wordt gemaakt door de LASpostcommissie.
Hoofdredactie Linde Schuijlenburg, Justin Hoek Vormgeving Nathalie Immerzeel, Daan van den Berg Adres
Drift 21 k2.08, Utrecht Telefoon 030 2536402 E-mail laspost@usatlas.nl Website www.usatlas.nl
1

2
REDACTIONEEL
VOORWOORD
Zijn er meer sterren in het universum dan zandkorrels
op de aarde? Hoe groot is het oneindige? Waarom jeukt
mijn neus als ik mijn tanden poets? Dit zijn vragen waar
waarschijnlijk nooit een antwoord op gevonden zal worden
maar die ons wel mateloos boeien.
In deze tijd van de alom alomtegenwoordigheid van
kennis lijkt het onzekere, het niets, het nooit van ondergeschikt
belang. We denken de oneindige kennis voor
het grijpen te hebben, maar er zijn tegelijkertijd zoveel
dingen waarvan we nooit zullen weten dat we ze niet weten.
Nooit zit overal. En omdat nooit dus altijd is wilden
wij onze eerste editie van de LASpost aan deze paradox
wijden.
Deze editie is samengesteld uit het niets, met de gedachten
dat hij nooit zou worden uitgegeven. De deadline van
nooit hebben we helaas gemist, maar een week later is hij
er toch. In deze editie vindt u een verzameling teksten
die met zorg is samengesteld door de redactie en onze
gastschrijvers. Over moeders, nachten, Pilav, eigenliefde,
onthouding, technopoëzie, reizen en dingen die we
dachten nooit te doen.
We bouwen voort op de geest van onze voorgangers. En
alhoewel zij dachten dat we deze deadline nooit zouden
halen, willen we ze van harte bedanken.
Veel leesplezier en tot de volgende!

post van Klukhuhn
Andre Klukhuhn is door zijn interesses nauw verbonden aan
onze studie. Hij heeft scheikunde gestudeerd. Daarnaast heeft hij
een brede belangstelling voor alles wat het leven te bieden heeft.
Scheikunde, geschiedenis, kunst en filosofie komen bij hem dan
ook allemaal aan bod. Met zijn lezing “Liever de Gifbeker” opende
hij in de beginjaren van LAS het studiejaar voor iedereen.
NOOIT
Er staat een laboratorium in Engeland waar genetisch
wordt gemanipuleerd met virussen die gevaarlijk zijn
voor dieren. Dat hoeft volgens de betrokken wetenschappelijke
onderzoekers geen probleem te zijn, als er maar
voor gezorgd wordt dat die virussen nooit kunnen ontsnappen.
Daartoe is er een waterdicht programma van
strenge veiligheidsmaatregelen opgesteld dat elke mogelijkheid
tot ontsnappen moet uitsluiten. Zo zijn er in een
straal van drie kilometer rondom het gebouw hoge hekken
geplaatst om het terrein diervrij te houden, mocht er
onverhoopt toch een hert over het hek springen dan wordt
dat onmiddellijk afgeschoten. Iedereen die in het laboratorium
werkt – onderzoekers, technische medewerkers,
kantine- en schoonmaakpersoneel – moeten alle kleren
uittrekken en worden dan van bedrijfskleding voorzien
voor ze het gebouw via een luchtsluis mogen betreden,
en bij vertrek wordt er eerst ontsmet en gedoucht voor de
eigen kleren weer aan mogen. In het laboratorium heerst
onderdruk, zodat er bij lekkage alleen lucht naar binnen
stroomt en niet naar buiten, en de onderzoekers werken
in speciale kasten waaruit nooit iets kan ontsnappen. Al
het afval wordt chemisch bewerkt en het afvalwater wordt
eerst tot 120 graden Celsius verhit voor het wordt afgevoerd.
Mensen die binnen zijn geweest mogen gedurende
drie etmalen geen dierentuin, kinderboerderij of weiland
betreden. Voor het werken met virussen die ook voor
mensen gevaarlijk zijn gelden nog strengere voorschriften
– werken in een soort van maanpakken bijvoorbeeld.
Bij een uitbraak van het voor dieren dodelijke mond-enklauwzeer
(MKZ) in de buurt van het laboratorium in
3
augustus 2007, die alleen maar veroorzaakt kan zijn door
een virus waarmee werd (en wordt) geëxperimenteerd in
een laboratorium in de buurt, stonden de deskundigen
met de mond vol tanden en de handen in het haar, omdat
zo’n ontsnapping, gezien de strikte veiligheidsvoorschriften,
naar hun idee nooit heeft kunnen plaatsvinden.
De Nederlandse viroloog Ab Osterhuis – de adviseur
van de Nederlandse overheid met betrekking tot de
aanschaf van 34 miljoen later overbodig gebleken vaccins
tegen de relatief onschuldige Mexicaanse griep bij het bedrijf
waarvan hij een aandelenpakketje bezat − die het betreffende
laboratorium goed kent, stelde naar aanleiding van die
gebeurtenis in een kranteninterview: ‘Op zichzelf kan dat
nooit. Dit moet te maken hebben met een menselijke fout.’
Maar hoezo dan ‘nooit’? Is het dan denkbaar dat
er ooit mensen zullen zijn die nooit fouten maken? Is
het dan uit te sluiten dat zich ooit nog eens een ramp zal
voordoen, zoals die in Fukushima heeft plaatsgevonden?
Hoogstonwaarschijnlijk is het wel, maar het woord ‘nooit’
zou in de wetenschap eigenlijk ‘nooit’ gebruikt mogen
worden. Osterhuis wilde nog wel kwijt dat wat er in Engeland
is gebeurd voor iedere onderzoeker een nachtmerrie
is, maar heeft kennelijk nog wel het idee dat nachtmerries
redelijkerwijs te voorkomen zijn. Jammer voor hem – en
voor ons − is wel dat nachtmerries zich daar niets van
aantrekken, omdat het bij uitstek onredelijke verschijnselen
zijn, en de commotie in 2012 rond het ontstaan
van nog maar een paar mutaties van een besmettelijke
en voor mensen dodelijke variant verwijderde vogelgriepvirus
H1N5 is dan ook volkomen gerechtvaardigd.

BUCKETLIST
Judith Smit
Allerliefste mezelf,
Aangezien je nooit brieven krijgt, leek het me leuk je er
eentje te schrijven. Er zijn namelijk een aantal hersenspinsels
die ik graag met je wil delen. Misschien haal je er
nog een wijze les uit.
Ik val maar even met de deur in huis: 21 december vergaat
de wereld. En dat komt best dichtbij! (Tenzij de (LAS)post
vertraagd is en je dit later leest of zelfs helemaal niet meer
leest omdat de wereld er niet meer is.) Hoe dan ook, wat
als op 21 december echt echt écht het doek zou vallen?
Zou je dan nu anders gaan leven? Hiermee bedoel ik niet
dat je nu je spaargeld van de bank moet halen en moet
verbrassen, Smit.
Ik heb wel eens vernomen dat jij wel eens een to-do lijstje
maakt. Huiswerk dit, mailen dat, LASpost artikel schrijven
enzo. Nou, stel dat je zo’n lijstje globaal van je leven
zou moeten maken. Daar is trouwens een naam voor:
bucketlist, afgeleid van ‘kick the bucket’, wat ‘doodgaan’
betekent. Deze term is bekend geworden na de fi lm ‘Th e
Bucket List’, waarin twee mannen (overigens fantastisch
gespeeld door Morgan Freeman en Jack Nicholson) weten
dat ze nog maar een jaar te leven hebben en dus maar het
maximale eruit halen. Op een circuit tegen elkaar racen,
motorrijden over de Chinese Muur en op de top van een
piramide zitten zijn slechts een aantal voorbeelden van
4
de dingen die deze mannen op hun bucketlist hadden.
Een zij hadden een jaar! Dat is zelfs nog meer dan ik heb,
mochten de Maya’s gelijk hebben. Poeh, ik zie hier op internet
dat je zelfs een eigen lijst op bucketlist.org kan samenstellen.
Dat is misschien wat veel gedoe, maar erover
nadenken kan geen kwaad.
Er staan genoeg dingen op zo’n bucketlist, waarvan je
denkt: dat kan over een week of over 20 jaar ook nog wel.
Maar stel nou dat dat niet kan? Oké, misschien is de ondergang
van de wereld op 21 december niet zo realistisch
en bovendien verkeerd onderzocht. Maar stel dat je je rug
breekt en verder moet leven in een rolstoel of dat er iemand
in je omgeving overlijdt waar je nog iets aan had
willen vragen, vertellen of iets mee wilde doen. Judith, ik
wil je niet bang maken, maar sommige dingen moet je
misschien niet afwachten (een goede timing is een ander
verhaal). Maar van uitstel komt afstel, knopen worden
dikker als je ze niet doorhakt en ‘ooit’ kan zomaar veranderen
in ‘nooit’.
Zo, denk daar maar eens over na.
Kusjes en knuff el,
mezelf
P.s. Alvast fi jne kerst, meid.

DE NACHT DIE NOOIT
HEEFT BESTAAN
Marvik van Dijk
5

Het was een koude en donkere decemberavond toen Leander
van Gruf thuiskwam van een lange werkdag. Hij
was dodelijk vermoeid, maar toch kon hij het niet opbrengen
om te gaan slapen. Hij schopte zijn schoenen uit,
plofte neer op de bank en zette de televisie aan. Dat deed
hij vaak, de televisie aanzetten. Niet dat hij werkelijk televisie
keek. Hij was namelijk helemaal niet geïnteresseerd
in wat er in de wereld buiten hem gebeurde. Hij staarde
televisie.
MAAR DEZE AVOND ZOU HET ANDERS
GAAN. NA DEZE NACHT ZOU ZIJN LEVEN
NOOIT MEER ZIJN WAT HET GEWEEST
WAS.
Elke dag ging hij zonder enige motivatie, maar ook zonder
aversie naar zijn saaie kantoorbaan waar hij lange
uren maakte. En elke avond kwam hij weer thuis en zette
de televisie aan. En na een uur naar het beeldscherm te
hebben gestaard vroeg hij zich af waar zijn leven eigenlijk
naartoe bewoog. Na een aantal minuten piekeren viel hij
vanzelf in slaap. De volgende morgen ging hij weer naar
zijn werk. Maar deze avond zou het anders gaan. Na deze
nacht zou zijn leven nooit meer zijn wat het geweest was.
Want toen Leander het zoveelste waardeloze programma
voor zijn ogen zag verschijnen werd hij opeens misselijk.
Geen fysieke misselijkheid, nee, mentale misselijkheid.
Die misselijkheid die je voelt wanneer je weet dat er iets
heel ergs gaat gebeuren of wanneer je iets moet doen wat
je eigenlijk niet durft. Leander zette de televisie uit en liep
naar de keuken om iets te gaan drinken. Opeens voelde
hij de vloer onder hem bewegen. Het zweet brak hem uit
en de rillingen liepen over zijn rug. ‘Wat is er aan de hand
met mij?’ dacht hij en hij begon angstig te worden. En
terwijl hij met rillende hand een glas water inschonk begon
alles om hem heen te draaien. De muren leken op
hem af te komen. Zijn glas viel op de grond. Overal in zijn
lichaam voelde hij zijn hart met hoge snelheid kloppen.
‘Help!’ zei hij hardop. Op dat moment ging zijn mobiele
telefoon.
Toen Leander op het scherm de naam van zijn beste
vriend Phil Du Bois zag staan, viel de angst voor een deel
van hem af. Phil was er altijd voor hem als hij hem nodig
had. Leander nam zijn telefoon op. Vanaf dat moment
was alles zwart.
Leander opende zijn ogen. Hij had barstende koppijn.
‘Waar ben ik?’ dacht hij en hij keek om zich heen. Hij
bevond zich in een kale, witte kamer. Het enige raam in
de ruimte was verduisterd. Hij zat in een nogal vervelende
houding op een plastic stoel aan een witte lege tafel.
‘U bent weer wakker?’. Leander schrok zich kapot. Toen
pas merkte hij dat er een man tegenover hem zat. Hij had
een grijs en kalend hoofd, maar ogen die zo’n zelfverzekerdheid
uitstraalden dat Leander er een beetje bang van
werd. Hij was gekleed in een pak dat even oud en grijs was
als zijn hoofd.
‘Dan kunt u mij nu vertellen waar u de afgelopen nacht
was.’
Waar had die man het over? Welke dag was het überhaupt?
Hij probeerde zich het te herinneren. Het deed hem pijn.
‘Het spijt me,’ zei Leander ‘maar ik heb echt enorme
hoofdpijn. Kunt u me niet even een aspirientje geven of
zo? Waar ben ik eigenlijk? Wie bent u eigenlijk? En weet
ik veel wat ik de afgelopen nacht heb gedaan, slapen waarschijnlijk.’
Collin had gebeld, dat herinnerde hij zich opeens weer,
maar waarom?
‘Gebruikt u drugs?’ vroeg de man.
‘Pardon? Drugs? Waar slaat dat op? U ontvoert mij midden
in mijn slaap om me op te sluiten in één of andere
vage ruimte en dan vraagt u of ik aan de drugs ben? Heeft
u uzelf wel eens laten nakijken?’
‘Het zou uw geheugenverlies kunnen verklaren,’ zei de
man ‘ook al denk ik dat u in werkelijkheid maar een beetje
aan het toneelspelen bent. Geen probleem, ik heb de tijd.
U bent in momenteel in het politiebureau. Vanochtend
hebben we u gearresteerd voor uw eigen huis.’
Er viel een stilte. Leander was nog nooit van zijn leven in
aanraking geweest met de politie.
‘Dit moet een vergissing zijn.’ zei Leander toen. ‘Waarom
heeft u mij in godsnaam gearresteerd?’
‘U bent gearresteerd op verdenking van moord, meneer
van Gruf.’
LEANDER VOELDE HOE AL ZIJN ENERGIE
UIT ZIJN LICHAAM STROOMDE. HIJ WIST
NIET WAT HIJ MOEST ZEGGEN, WAT HIJ
MOEST DENKEN. HIJ VOELDE ZICH LEEG.
6
Er viel een nieuwe stilte. Leander voelde hoe al zijn energie
uit zijn lichaam stroomde. Hij wist niet wat hij moest
zeggen, wat hij moest denken. Hij voelde zich leeg.
‘Ik…’ begon hij stotterend ‘ik zou nooit zoiets doen. Nooit!
U heeft de verkeerde! Ik… Wie is er überhaupt dood?’
‘U, meneer van Gruf ’ zei de agent met dezelfde bedaardheid
en dezelfde zelfverzekerde blik in zijn ogen die hij al
de hele tijd had ‘wordt er van verdacht de afgelopen nacht
een moord gepleegd te hebben op Phil Du Bois’.
Wordt vervolgd…

UIT HET RUIGE LEVEN
“Ik drink NOOIT meer.”
Linde Schuijlenburg & Sophia Evertse
Zwart. De binnenkant van de oogleden. Een zeurende
suis in een beschadigd oortje door de knallende bass van
de vorige avond. Eén oog open. Ai, wat is dit lastig. Twee
ogen open. Hallo wereld. Dit was minder pijnlijk in mijn
herinnering. Nee, dat is niet waar, dit was hetgeen wat ik
juist níet miste. Eigen schuld. Beweging. Au, stop. Ook
van mijn rechterkant klinken er zeurende kreunen van
afgunst, pijn en puur zelfmedelijden. Denken lukt niet,
vragen poppen op in het pijnlijke hoofd, besmeurd met
mascara en een afro waar je u tegen zegt. What happened?
Hoe kom ik aan die verf op mijn wang? K-sjot en Hofman,
hoe zijn we daar weggegaan? Mijn been doet pijn,
ben ik gevallen? Onze schoenen zijn nat. Hebben we gezwommen?
Wat begon met een onschuldige Leffe blond
en Chouffe bij ons feestmaal veranderde al snel in drie
flessen wijn, de Hofman, meer wijn, K-sjot, bier, shotjes,
hossen in de Poema en mid-night-breakfast.
De kater lijkt deze keer een grotere hater dan
anders. Langzaamaan komen de herinneringen van de
vorige nacht terug. Een maand lang geen alcohol, sigaretten,
cafeïne en andere verdovende middelen was de
afspraak. Om dit pact te verzegelen gooiden we 26 oktober
om 23.59 uur onze laatste slok witte wijn naar achter
en namen we de laatste trek van onze sigaret om vervol-
7
gens een maand van reiniging te beginnen. Het was een
hindernisbaan met hoge scherpe pieken, slapende dalen,
nachtenlange wandelingen, nuchtere intuïtie, grimmige
ontwenningsverschijnselen en nieuwe verleidingen.
De eerste week was een tentamenweek. Leuke
uitdaging, dachten we, daar zijn wij niet vies van! Daar ik
een van die studenten ben die zich de week van de tentamens
opsluit in de bibliotheek en deze alleen verlaat voor
een slaapmutsje en het bed. Van negen uur ‘s ochtends
tot 12 uur ’s nachts zit ik in een torenkamertje van de UB,
omringd door stoffige boeken, deadlines en opdrachten.
Op de tafeltjes om me heen worden om 9 uur 's ochtends
de eerste Red Bulls opengetrokken en verdwijnt de een na
de ander voor een dubbele espresso bij café Lodewijk. Wij
niet. Sanne port mij vier keer in mijn zij omdat ik zit te
knikkebollen, lichtjes snurk of als mijn hoofd mijn studieboek
raakt. Op de tweede dag pakken we het anders aan.
Waar vroeger onze dubbel-shot-latte stond ligt nu een familie
pack Dextro. Zoals mijn moeder een zak drop weg
kan eten, aten wij energie.
Ook de feestjes waren onbedwelmd een hele andere beleving.
Wat ons vooral opviel was dat het anderen zelfbewust
maakt van hun drankgebruik. Vriendinnen kwamen
aan met twee bier in de hand, omdat ze vergeten waren dat
de drankstaking nog steeds van kracht was. Dat alcohol
mensen sociaal capabeler maakt is al langer bekend, maar

VAN... DE DETOXERS
waar ik rustig van mijn cola nipte en een dansje waagde,
maakte het de drinkenden zelfbewust van hun excessieve
drankgebruik. Cola lest slechts de dorst, maar bier werd
gedronken om het lichte gevoel van bedwelming te bereiken.
Een confrontatie voor de alcoholnuttigers, die zich
op den duur liever mengden met mensen hetzelfde promille
in het bloed. Soms ging het zo ver dat ik om half vier
‘s nachts een feestje verliet omdat ik een andere taal leek te
praten dan de rest van het zwalkende publiek.
“VRIENDINNEN KWAMEN AAN MET
TWEE BIER IN DE HAND, OMDATZE
VERGETEN WAREN DAT DE DRANKSTA-
KING NOG STEEDS VAN KRACHT WAS.”
Deze effecten hadden we al in onze voorbeschouwing opgenomen
voordat we aan het avontuur begonnen, maar
de realisatie van een grote hoeveelheid verantwoordelijkheid
had ik niet verwacht. Behalve een uitgeruste lever
en fitte longen heeft deze maand me meer verantwoordelijkheid
voor het leven laten nemen. Het is onmogelijk je
te verschuilen achter dronken excuses. Nooit meer wakker
worden naast een onbekende, nooit meer nachtelijke
gênante sms’jes versturen, nooit meer gillend naakt door
de straten rennen om de volgende ochtend de drank de
8
De aanblik van Champagne onder de microscoop
schuld te geven. Nooit meer het gebrek aan cafeïne als
oorzaak van je ochtendhumeur. Dergelijke slechte smoezen
worden te pas en te onpas gebruikt in situaties waarin
we ons niet willen identificeren met het ietwat ongepaste
gedrag. Het broertje van nuchterheid is verantwoordelijkheid,
zo is mij gebleken.
Aan het eind van de maand keek ik zelfs een bétje
uit naar de eerste kater. Nu neem ik deze woorden terug.
Maar ik ben blij met dat ene wijntje bij het eten, die
ontspannende sigaret voor de tentamenstress en wat extra
energie om de ochtend door te komen. En geef nou zelf
toe: een malt biertje is geen bier, een decafé cappuccino is
geen cappuccino en chocolade sigaretten zijn alleen voor
5 december.
Een kleine indicatie van onze eerste alcoholrijke
nacht: “Ik ben een baas en hou van appels. Appeltje na de
dorst. Ik had gister veel dorst. Na een maandje detoxen was
het dan eindelijk zo ver. Alcohol! Wist niet meer wat onder
of boven was. Meters diep in het glaasje gekeken. Lallen,
lallen, lallen, lachen, drie jongens gezoend. Tegelijk. Of waren
het nou drie meisjes? Misschien waren we wel met drie
meisjes. Ohja, met Sanne en Linde, ook zo mak als een lammetje
en zo zat als een tor. Als een tor zat ik op de grond
dus. Ik weet het niet meer. En nu uitpuilende rode oogjes
en een zwabberend onderkinnetje, moe dus. Brak. Ohja, zo
heet dat.”

VAN ONS ALLER BESTUUR
Waarde lezers van dit Literair Algemeen Sociaal Prachtige
Ongelofelijk Sublieme Tijdschrift,
Het verblijdt ons zeer dat de LASpost dit collegejaar zo
professioneel is opgepakt. We hebben aan den lijve ondervonden
hoe er met man en macht is gewerkt aan dit
eerste nummer van jaargang 2012-2013. Met veel plezier
zien we dit prachtproduct dan ook in de brievenbussen
van de leden en geïnteresseerden verschijnen.
We maken graag van deze gelegenheid gebruik om een
aantal, in positieve zin verontrustende ontwikkelingen
binnen de studievereniging aan te kaarten. Het is onvoorstelbaar
maar waar. Atlas, de studievereniging die de
laatste jaren in rap tempo actief is geworden, wordt alleen
maar actiever en actiever. Het is nog nooit zo gezellig,
bruisend, boeiend, inspirerend en appetijtelijk geweest als
heden ten dage. Dat kunnen we als bestuur natuurlijk wel
degelijk objectief zeggen.
Dat Atlas actiever wordt blijkt wel uit het feit dat de Atlasborrels
in de Hofman iedere dinsdag aanhoudend druk
bezocht worden. Het is eerlijk waar nog nooit zo druk op
de borrels geweest als dit jaar, en dat is mede te danken
aan het enthousiasme en de sociale capaciteiten van jullie
LASsers. Een ander bijzonder record is de onmenselijke
snelheid waarmee de inschrijflijst van de Grote Reis vol
10
zat, namelijk in 24 seconden. Dankzij de verdiensten van
LASt Minute zullen we met een recordaantal van 40 Atlassers
afreizen naar het oosten en de duistere landschappen
van de nog nooit eerder bezochte bestemming verkennen;
Schotland & Ierland it is!
Het is zeker dat er nog veel enerverende activiteiten in het
verschiet liggen. De toekomst ziet er zodoende rooskleurig
uit, bij Atlas kan namelijk alles. Roep maar iets en er
worden plannen voor gemaakt. Wie weet gaat er ooit nog
een grote reis naar de Bermudadriehoek of naar de maan
plaatsvinden, alwaar we zullen balanceren op de kraters
van het grote oerbombardement uit 2,6 miljoen jaar voor
Christus. Wie weet komt Obama een lezing houden in de
Sweelinckzaal, of brengt koningin Beatrix met haar kids
een bezoekje aan de Atlaskamer om door het raam naar
buiten te klimmen en te chillen op het dak. Wie weet krijgen
alle honoraire leden van Atlas als bedankje voor hun
verdiensten in de toekomst nog een Porsche 911 turbo
diesel en een cursus zen cadeau. Wie weet ontdekken we
een blauwdruk voor een utopie, en zal LAS met interdisciplinaire
precisie de wereld veroveren om wereldheerschappij
een nieuwe betekenis te geven. Wacht maar af;
want zeg nooit nooit!
Altijd zijnde,
Sophia, Annabelle, Irene, Roy & Mert

EEN WOESTE ZEE
Brem the Young
Het waren twee fantastische dagen! Net als in de beroemde
reclame van Tempo Team stond ik- gevoelsmatig althans-
op de tribune voor al mijn vrienden die in korte
tijd zo een belangrijk onderdeel van mijn leven waren
geworden. Wat te zeggen als het afscheid nadert terwijl
tegelijkertijd het oude vertrouwde leven gloort?
Een gelach stijgt op.
De meesten van ons waren voor het eerst in Australië
en voor allemaal was het de eerste keer in Perth. De
meest afgelegen stad van de wereld is onbekend en geen
standaard toeristenbestemming. Het is intussen wel een
van de snelst groeiende steden ter wereld, iets achterlopend
op een rijtje Chinese steden natuurlijk, en bijna de
enige regio ter wereld zonder recessie in de afgelopen 25
jaar. Het is er dan ook duur. Niet verwonderlijk dat ik nu
goede vrienden heb in Noorwegen en Denemarken. Eenstemmig
waren zij in hun oprechte verbazing -alsof ze in
de ballen werden geknepen- over de prijzen. “Ik denk eraan
om te gaan werken”, werd zelfs gezegd. Ach ja, dat was
in het begin.
Nu val ik diep in de nacht weer eens neer met
een zucht. Mijn hoofd schudt van links naar rechts op een
woeste zee. Ik ben op een zoektocht naar een walvis, de
gemeenste van allemaal. Rusteloos word ik meegesleurd
door de storm in het want van mijn houten schip, helemaal
alleen. Een rusteloos verlangen houdt me op de
been en ik ben nog net in staat om het zeil vast te knopen,
op tijd om de juiste wind te pakken, de wind uit de storm.
“INSPIRATIE HEEFT EEN VIJAND NODIG,
EEN NEMESIS DIE ALTIJD DREIGEND
AANWEZIG IS OP DE ACHTERGROND.
GEMAK MOET VERMEDEN WORDEN -
ALTIJD. ”
Dan, de wind is stilgevallen en ik heb een ongelooflijke
dorst. De droogte in het midden van de oceaan doet me
altijd verbazen. Mijn omgeving is mijn vijand, Opeens
haat ik het water, het is zout en saai en ik wil golven en
wind, op zoek naar de walvis. Ik ben op zoek naar nieuwe
uitdagingen, naar nieuwe mensen en naar een vijand.
Inspiratie heeft een vijand nodig, een nemesis die altijd
dreigend aanwezig is op de achtergrond. Gemak moet
vermeden worden - altijd.
Toch, gemak is fijn. Ik bevind me nu in de bus
van Melbourne naar Canberra. Ik luister naar de soundtrack
van Into the Wild. Het Magic Hour laat alles paars,
rood en blauw kleuren. Een film loopt mijn gedachten
binnen. Het is een film van M. Het klopt. Australië, bedankt
voor het gemak en bedankt voor de tegenstellingen
die je biedt. De westerse voorzieningen zijn nooit ver weg,
maar eens in de zoveel tijd houdt alles op en beginnen de
emoes en de kangoeroes. Dan dringt het besef door dat
het onmogelijk is om alles te kennen; het land, de mensen
en de dieren. Ik geloof dat ik jaloers ben op de cultuur
van de Aboriginals, want zij lijken zo dichtbij te komen en
zij bezitten de oudste overleveringen van alle mensen. Zij
kennen het verleden en vergeten nooit iets. Samen staan
we sterk en bezitten wij een oneindig geheugen.
“DE WESTERSE VOORZIENINGEN ZIJN
NOOIT VER WEG, MAAR EENS IN DE ZO-
VEEL TIJD HOUDT ALLES OP EN BEGIN-
NEN DE EMOES EN DE KANGOEROES.”
11
Helaas, saamhorigheid vernietigt ook. Wij kunnen niet
zonder elkaar, in zoverre dat ik bijna zou zeggen dat we
verslaafd zijn. Vraag aan elk willekeurig persoon, uitgezonderd
misschien een monnik of een “gek”, iemand die
niet binnen de hokjes van de maatschappij past, of hij of
zij meer dan twee weken volkomen alleen zou kunnen
zijn. Nooit kan een mens te lang alleen zijn. Wat is bovendien
de waarde van een belevenis als die niet gedeeld
kan worden? Dus delen we naar hartelust, met behulp van
Facebook, Twitter, foto’s en natuurlijk door het vertellen
van verhalen. Soms echter wordt niet meer gedeeld, maar
opgelegd. Zo gaan culturen en verhalen verloren in de
vooruitgang van andere.
Gelukkig is de wereld groot. Ik weet dat nu. Ik
wist het wel, van horen zeggen, maar nu weet ik het. Rijden
over uitgestrekte wegen van Western Australia heeft
me dat wel geleerd. Er zijn daar geen heuvels, geen bomen,
geen bochten, geen wolken, er is daar niets. Het
grote niets roept misschien angst op voor diegenen die
niet weten wat het is en zich alleen een godverlaten oord
kunnen voorstellen, een vagevuur zonder schoonheid. Ik
weet nu dat het niets heel erg mooi is. Maar nooit zonder
mensen om het te delen.

Vernietigd gedicht
mert blommestijn
Overpeinsde lezers,
Overpeins niet meer dan nodig
over de illusie dat nooit niet nooit is
daar een uitweg vrij lijkt
herhaalt nooit zich herhaaldelijk
behoudens nooit niet nodig.
Gebruik het leven als leidraad
niet begrepen door mens of
lezer die hoopt op ooit
niet schietend in de roos
zoekend in een zwarte doos.
Braaf is degene die het voor
lief neemt dat ooit het nooit
tevoorschijn schiet als een
openbaring aan het zielekind
dat bidt en gelooft tot in den dood.
12

NOG NOOIT
Rik de Graaf
Birma? Ligt dat niet heel ver weg, ergens bij Indonesië?
Heet het niet eigenlijk Myanmar? En is het daar niet heel
gevaarlijk? Door de recente ontwikkelingen in Myanmar
– wat inderdaad ver weg, maar niet bij Indonesië ligt –
weet iedereen van het bestaan van dit land. Slechts weinigen
weten echter wat er precies gaande is. Het roept bij
veel mensen nog dingen op die in de categorie ‘gevaar,
ellende en armoede’ vallen. Na vier weken te hebben rond
gereisd door dit land, zijn dat wel de laatste termen die
in mij op zouden komen. Ik heb me nog nooit zo veilig
gevoeld, nog nooit zoveel (tandenloze) glimlachen gezien
en ben nog nooit over zoveel gouden stoepa’s en pagodes
gestruikeld. Birma, zoals ik het liever noem, is net zoals
alle andere landen in Zuidoost-Azië, maar dan helemaal
anders. Birma is uniek. Ik ben - en dit keer meen ik het
echt, nee ècht - nog nooit in zo’n leuk land geweest als
Birma. Nog nooit. “Wat is er dan zo gaaf en uniek aan
Birma?” hoor ik de welbereisde LASsers denken. De rijstvelden,
palmbomen en bamboehutjes zijn net zo goed
vertegenwoordigd in andere Aziatische landen. Evenals
de schaaltjes met curry en kippenpootjes zonder vlees
(maar daarentegen wel veel vet en bot) en de goedlachse
mensen die maar ja blijven knikken terwijl ze je toch niet
begrijpen. Maar toch is Birma anders.
Nog nooit heb ik voorafgaand aan een reis al mijn
geld in cash moeten meenemen, lees: duizend dollar in
verschillende biljetten, zonder enige vouw of kreukel.
Buitenlandse pinpassen en creditcards werken hier nog
niet en bij het wisselen wordt nauwkeurig onderzocht of
het nog maagdelijk nieuwe dollarbiljetten zijn die je meeneemt.
Iedere toerist, van backpackers met Chang-bier
hempjes en dreadlocks tot aan hun enkels, tot dikke, lelijke,
oude Duitsers die bus-in-bus-uit reizen; iedereen heeft
13
een shitload aan cash op zak. En iedere Birmees weet dit.
In elk ander land zou dit crime’s playground zijn, maar
hier niet. Na een week loop je flappen te tellen op een
druk kruispunt in de stad, of laat je per ongeluk een paar
honderd dollar liggen in het restaurant waar je net wéér
rijst hebt gegeten, waarna de ober naar je toe rent met je
geld in z’n hand. In dit land lijkt criminaliteit en agressiviteit
niet te bestaan, in ieder geval niet naar toeristen. Nog
nooit heb ik zo onbezorgd rondgereisd (en nog nooit heb
ik me zo als Dagobert Duck gevoeld).
Nooit eerder ben ik in zo’n traditioneel en authentiek
land geweest. Deze termen komen je na een paar dagen
al de keel uit, maar er zijn geen andere woorden om te
beschrijven hoe iedereen nog in traditionele kledij en met
middeleeuwse werktuigen bezig is met de waan van de
dag. Één keer van de grote weg afslaan en je bent meteen
in een land waar ossenkarren nog de main way of transport
zijn, niemand meer de landelijke, maar alleen nog de
lokale taal spreekt en er ’s nachts in de verste verte geen
teken van elektriciteit te vinden is.
Nog nooit sliep ik in een Boeddhistisch klooster,
om rond vijven gewekt te worden door het gezang van
de monniken. Nog nooit had ik een million dollar view
op de top van een duizend jaar oude tempel, zonder ook
maar één andere toerist. En nog nooit was de weg vragen
zo frustrerend; net als China heeft Birma een tonale taal,
waarbij twee woorden zo veel op elkaar lijken dat wij het
verschil niet horen, maar de betekenissen zo ver uit elkaar
kunnen liggen als tentamen en technofeestje.
Birma is een land voor eerste keren, een plek om dingen
mee te maken die je nog nooit in je stoutste dromen
voorbij zag komen. Ga snel, voor het ontdekt is door de
massa’s. Het zal je nooit tegenvallen.

“NOOIT EERDER BEN IK IN ZO’N
TRADITIONEEL EN AUTHENTIEK
LAND GEWEEST”
14

JAARHOROSCOOP
Steenbok
22 december
t/m 19 januari
Komend jaar zal niet zonder slag
of stoot voorbij gaan. Gelukkig
ben jij in staat zelf ook aardig wat
klappen uit te delen en zul je zo
menig obstakel op je pad weten
te vernietigen. In de liefde wordt
je stevig bij de horens gegrepen.
Waterman
20 januari
t/m 18 februari
Dit jaar heeft een aantal onverwachte
reizen voor je in petto.
Zo zul jij je tijdens een warme
zomernacht in de richting van
Oezbekistan begeven. Zorg wel
dat je genoeg water drinkt tijdens
deze reizen anders droog je uit!
Vissen
19 februari
t/m 20 maart
Jij zult dit jaar de visjes op het
droge hebben. Op vrijwel alle
terreinen van het leven voel jij je
een verrijkt mens en zelfontwikkeling
blijft dan ook niet uit. In
de liefde zul je echter flink achter
het net vissen.
Ram
21 maart
t/m 19 april
Al bokkend en huppelend ga jij
door het leven. Pas op voor die
grote stenen! Die doen meestal
pijn. De klappen op je hoofd
geven ruimte voor nieuwe
inzichten, waardoor het dagelijks
leven een stuk soepeler zal gaan.
Stier
20 april
t/m 20 mei
Komend jaar gaat gepaard met
een opgejaagd gevoel, iets waar
de stier een hekel aan heeft.
Probeer vooral uit de buurt van
Spanje te blijven. Verstandig is
het ook om niet over te gaan in
de aankoop van die rode auto.
Tweelingen
21 mei
t/m 20 juni
De stem in je hoofd doet je keuzes
maken waarvan je diep in je
hart weet dat je ze helemaal niet
wil maken. Stop met het luisteren
naar deze stem in je hoofd
anders krijg je last van een dissociatieve
identiteitsstoornis!
Kreeft
21 juni
t/m 22 juli
Dit jaar wordt ronduit kut voor
jou. Na een flink aantal misstappen
bij het maken van keuzes zul
je je beseffen dat je je levensdoel
nooit zult bereiken. Hierdoor begin
je te denken dat je nooit het
ware geluksgevoel zult ervaren.
Leeuw
23 juli
t/m 22 augustus
Het nieuwe jachtseizoen is
weer geopend dus laat die wilde
manen maar wapperen! Voor
wie nog teveel leeuwen en beren
op de weg ziet: poets je zelfvertrouwen
op en waag je in het hol
van de leeuw.
16
Maagd
23 augustus
t/m 22 september
Je kuisheid laat komend jaar te
wensen over en je doet de naam
van jouw sterrenbeeld bepaald
geen eer aan. Wees wat minder
losbandig en blijf wat dichter bij
jezelf. Pas echter wel op dat je dit
niet te ver doordrijft!
Weegschaal
23 september
t/m 22 oktober
Jij neemt dit jaar weloverwogen
keuzes zodat je voor onverwachte
verrassingen komt te staan. Stop
met alles altijd afwegen en gooi
jezelf eens in het diepe! Ga voor
die one-night stand en wie weet
ontstaat er iets heel moois uit.
Schorpioen
23 oktober
t/m 21 november
Er staat je een fantastisch jaar te
wachten! Het venijn zit hem echter
in de staart en het pantser van
zeflbescherming. Verwerp dat
pantser en laat alles over je heen
komen, letterlijk en figuurlijk.
Niets kan jou dan nog stoppen!
Boogschutter
22 november
t/m 21 december
Jij speelt dit jaar voor cupido
door al je pijlen te richten op het
koppelen van je vrienden. Pas op
dat deze pijlen niet opraken! Ook
de keuze voor dat vak is een schot
in de roos en je zult zo eindelijk
je roeping in het leven vinden.

TECHNOPOËZIE IN EEN NIEUW
LANDSCHAP
Een soort droomlab waar kunst, technologie en architectuur
samen komen. Zo noemt Daan Roosegaarde ‘zijn’
kindje: Studio Roosegaarde. Nadat Roosegaarde was geslaagd
voor de kunstacademie AKI in Enschede (tegenwoordig
ArtEZ) stichtte hij zijn studio in 2006. Zijn doel
was destijds om verschillende disciplines en wetenschappen
samen te laten smelten om zo tot interactieve kunst
te komen. ‘En dat is aardig gelukt, tot nu toe. Al zijn we
natuurlijk pas net begonnen’, blijft Roosegaarde strijdvol.
‘Er is veel energie, kennis en innovatie in Nederland, maar
mensen moeten bereid zijn om dat ook toe te passen.’ De
positiviteit die van hem afstraalt werkt aanstekelijk. ‘Ik
maak slechts een begin over het nadenken van dit soort
nieuwe landschappen. Landschappen waarin technologie,
kunst en architectuur samen komen. Daarin zouden
jullie LASsers een grote rol kunnen spelen, als een soort
lijm tussen mensen met een technische bagage en creatievelingen,
zoals architecten en kunstenaars.’ Lachend
voegt hij eraan toe: ‘En misschien hebben jullie het wel
allebei’. Hij noemt zijn (toegepaste) kunst technopoëzie.
Het is de perfecte benaming voor wat zijn studio creëert.
Één van zijn doelen is om met dit soort creativiteit Nederland
weer op de kaart zetten. Volgens Daan is deze creatieve
industrie een belangrijk segment voor de toekomst,
met de bedoeling om juist samen na te denken over hoe
de wereld eruit zou moeten zien.
“JULLIE LASSERS ZOUDEN EEN GROTE
ROL KUNNEN SPELEN, ALS EEN SOORT
LIJM TUSSEN MENSEN MET EEN TECHNI-
SCHE BAGAGE EN CREATIVELINGEN, ZO-
ALS ARCHITECTEN EN KUNSTENAARS.”
In 2010 gaf Daan een TEDx conference in Heerlen
en in 2011 een in Rotterdam. Beide werden met gejuich
ontvangen, vooral door de positieve kijk op de toekomst.
Ook na zijn optreden in De Wereld Draait Door kwamen
overal positieve geluiden vandaan. Het bracht hem nog
meer bekendheid en mogelijkheden om zich te richten
op de toekomst. Zijn studio bestaat niet alleen uit kunstenaars.
Ook techneuten, architecten en monteurs maken
deel uit van de ploeg. Het gaat goed met de Studio: kunstwerken
zijn te vinden in bekende plaatsen over de hele
Willard Bouwmeester
wereld en in musea als het Tate Modern in Londen en in
het Tokyo National Museum. Bovendien heeft hij recentelijk
een tweede studio geopend in Shanghai.
Eén van zijn kunstwerken staat in mijn geboortestad,
Assen. De eerste keer dat ik het nieuwe theater van
Assen binnentrad schrok ik mij een hoedje. Voor de entree
staan namelijk een stuk of 15 grote, witte pilaren. Er
gebeurde echter iets wat ik niet voorzien had: zodra ik de
pilaren passeerde maakten ze allerlei bizarre geluiden.
“ZODRA IK DE PILAREN PASSEERDE
MAAKTEN ZE ALLERLEI BIZARRE GELUI-
DEN. GELUIDEN DIE LIJKEN OP DIE VAN
EXOTISCHE DIEREN.”
17
Geluiden die lijken op geluiden die exotische dieren maken.
Toen de voorstelling was afgelopen, was het buiten
al donker. Zodra het publiek langs Sensor Valley (de
naam van het kunstwerk) liep voltrok zich een opvallend
spel tussen mens en stad: de pilaren veranderden continue
van kleur en lieten weer tal van geluiden horen. Het
kunstwerk reageerde op het publiek. Op een unieke wijze
werden stad, mens en kunst één. Het grappige is dat velen
in de loop van de tijd hebben doorgekregen dat het
kunstwerk reageert op het publiek. Je ziet ook steeds regelmatiger
dat mensen even de tijd nemen om een pilaar
te knuffelen. Het gevolg is dat deze knalrood licht geeft en
een soort giechelend geluid maakt: alsof deze verlegen is.
Een ander project zijn de zogenoemde Smart
Highways: snelwegen die zich overdag ‘opladen’, zodat de
lijnen ‘s avonds licht geven. ‘We zijn daar nu mee aan het
experimenteren in India, waarin er erg veel ongelukken
gebeuren door het slechte wegennetwerk met veel te weinig
verlichting. Dit kan daarvoor een goede oplossing zijn
en het aantal ongelukken drastisch verlagen’. Voor deze
smart highways heeft Studio Roosegaarde een nieuw soort
verf ontwikkelt: ‘Eigenlijk werken ze op dezelfde als die
glow-in the dark sterretjes die je vroeger vast wel boven
je bed had. Alleen hebben wij er een opgevoerde versie
van gemaakt. Tegen het radio-actieve aan, dit maakt het
veel sterker en krachtiger.’ Hoewel dit project nog maar in
de kinderschoenen staat, is het zeer veelbelovend. Zo kan
een snelweg meer voordelen krijgen. Bijvoorbeeld verf in

de vorm van sneeuwvlokken die pas licht geven als het
vriest, waardoor je daar voor gewaarschuwd wordt. Of
een snelweg die energie haalt uit de auto’s die eroverheen
rijden. Ook projecten zoals de Sustainable Dancefloor
(waarbij de dansende menigte via de vloer energie opwekt)
en Intimacy (een jurk die doorzichtig wordt als de
drager ervan een hogere hartslag krijgt) zijn technische
hoogstandjes. Binnenkort komt zijn grootste kunstwerk
tot nu toe op een nog onbekende plaats in Nederland te
staan. Bij dit kunstwerk verbindt hij de wieken van windmolens
met elkaar door een spel van lichtgevende lijnen:
hoe harder de windmolens draaien, hoe complexer dit lijnenspel
wordt. ‘Veel mensen zien de windmolens als een
walgelijk stukje techniek in ons prachtige lanschap. Met
dit kunstwerk probeer ik die houding te veranderen. Ik
hoop dat dat negatieve van mensen hierdoor omslaat naar
18
Copyright Daan Roosegaarde
iets positiefs, trots en unieks.’
De mensen van Studio Roosegaarde werken aan
tal van projecten. Een opvallende is de ja, maar-stoel.
Daan: ‘Er kan heel veel. Er is zoveel mogelijk, alleen het
probleem in Nederland is dat veel mensen reageren met
de woorden: ‘ja, maar...’. En dat werden we zat. Dus vandaar
dat we deze stoel hebben ontwikkeld die een kleine
stroomstoot in je edele delen geeft als je die twee woorden
achter elkaar uitspreekt.’ Zijn boodschap is duidelijk, zijn
missie ook. Nooit meer ‘ja, maar’. Er is veel meer mogelijk
dan we voor mogelijk houden. Met innovatie, kennis en
ervaring kunnen we de wereld weer een stukje beter maken.
En juist wij LASsers zijn de personen die daar een
bijdrage aan kunnen leveren. Dus gebruik je creativiteit
en (ja ja, komt ie weer) interdisciplinariteit en dan kunnen
ook wij onderdeel worden van een positieve toekomst.

HET WOORD
Justin Hoek
19

In deze column stelt de schrijver zich een onmogelijke vraag af waarop hij nooit antwoord kan krijgen. In
zijn zoektocht wordt hij altijd (en in ieder geval nu)bijgestaan door zijn eigen invulling van God.
“One can never solve a problem on the
same plane of consciousness as on which
it was conceived” - Albert Einstein
Ongeveer tweehonderdvijftigduizend jaar geleden ontstond
de eerste mens. Geruchten gaan dat God een hele
slechte dag had: hij zat op zijn bank in een varkensstal
zo ranzig dat ‘t daar was vla te eten kut te roepen en een
peuk te roken. Toen liet hij uit goddelijke verveling een
hele harde scheet. Et voilà, de mens, jij en ik, Berlusconi
en Pietje Bell. Of niet helemaal.
Hoe dan ook, ongeveer heel lang (of kort) geleden
was daar de Homo Sapiens. We gaan verder. Honderdvijfentwintigduizend
jaar geleden hadden we (eindelijk) het
vuur onder controle. We konden onze biefstuk bakken en
ons warm houden bij het haardvuur. Onze tanden hoefden
minder scherp, onze darmflora minder ingrijpend en
onze dos haar minder dik.
Op een avond keken Pietje Bell en Berlusconi
naar de maan. De aarde stond op zo’n manier tussen zon
en maan, dat er een mooie sikkel was weg gehapt. Naar
boven turend verbaasden zij zich over de domheid van
de mensen die ooit dachten dat de aarde plat was: het was
immers toch zo duidelijk te zien dat de maan daar als een
bol in de lucht hing? Waarom de maan rond en de aarde
niet? Of was het hun kennis over de rondheid der dingen
die zij konden opleggen aan hun perceptie, hiermee effectief
bewerkstelligend dat zij inderdaad een balletje zagen
hangen?
Voltaire zei ooit: “Een vrouw is een wezen dat zich aankleedt,
babbelt, en zich weer uitkleedt”. En alhoewel Voltaire
misschien niet zoveel succes in de (heteroseksuele)
liefde heeft gekend, werpt deze misplaatste uitspraak
binnen het chronologisch perspectief van hierboven een
interessante vraag op: vanaf wanneer is de mens gaan
babbelen? Vanaf wanneer hebben we woorden gehad om
ervaringen te delen, om te praten over de rondheid van de
dingen, om te klagen over je biefstuk die niet gaar is, om
te zingen bij het kampvuur? Ja.. Eh.. Dat weten we niet.
Vele theorieën doen zich zo de ronde binnen de
alom gerespecteerde farce die zich de wetenschap noemt,
maar een aannemelijke tijdsindicatie ontbreekt. De vraag
leek zelfs zo onbeantwoordbaar dat de linguïstische societeit
van Parijs in 1866 alle discussie omtrent het onderwerp
verbood.
Als ik me het Wikipedia artikel goed kan herinneren
kan er een tweedeling worden gemaakt. Aan de ene
kant staat Noam Chomsky en de zijnen die zeggen dat de
capaciteit voor taal ‘plotseling’ is ontstaan door een mutatie,
die in filosofische termen neer komt op het volgende:
de mens was in staat te tellen tot ‘N’, de mutatie stelde
mensen in staat tot ‘discrete infinity’, het tellen tot ‘N+1’,
hiermee konden ingewikkelde cognitieve structuren worden
aangelegd noodzakelijk voor het formuleren van ingewikkelde,
lange, nooit eindigende zinnen, zoals, deze
(75 woorden, tel maar na).
Aan de andere kant staat de continuïteitsopvatting,
die stelt dat taal zich incrementeel heeft ontwikkeld
gedurende een uitgestrekte periode. Charles Darwin zegt
in zijn ‘The Descent of Man’: “ I cannot doubt that language
owes its origin to the imitation and modification,
aided by signs and gestures, of various natural sounds, the
voices of other animals, and man’s own instinctive cries.”
De mens is een lawaaierige Italiaanse papegaai die graag
gehoord wordt.
Een andere theorie die onder de continuïteitsopvatting
valt is de ‘Putting the baby down theory’ (waarvan
alleen de naam al een Nobelprijs verdient). Deze theorie
stelt dat door het verdwijnen van een dikke vacht de moeder
niet langer in staat was het kind op de rug te dragen,
omdat het kind zich nergens meer aan vast kon houden.
Hierdoor moest zij de ‘baby down putten’. Om het kind te
overtuigen dat het niet werd verlaten moest er gecommuniceerd
worden met “facial expressions, body language,
touching, patting, caressing, laughter, tickling and emotionally
expressive contact calls”. Hieruit zou vervolgens
taal zijn voortgekomen.
DE MENS IS EEN LAWAAIERIGE ITALI-
AANSE PAPAGAAI DIE GRAAG GEHOORD
WIL WORDEN.
20
Kortom, het ontstaan van taal, en taal zelf, is mysterieus.
Tweehonderdvijftigduizend jaar geleden kon er niet gepraat
worden over of de maan rond was. Maar werd er
überhaupt nagedacht over de maan? Taal is ons mentaal
gereedschap, het middel om de warrige oer essentie van
ons brein mee vorm te geven. Taal is de mal waarin we
onze emoties gieten. Taal is misschien wel het belangrijkste
element achter de ontwikkeling van de moderne
wereld, belangrijker nog dan biefstuk, en het stelt ons in
staat om ingewikkelde concepten te construeren, om wetenschap
en liefde na te jagen, om onszelf vorm te geven.
Maar: hoe dacht de mens na voordat er taal was? En in
hoeverre limiteert taal in haar huidige vorm ons denken?
God mag het weten.

“UUMUN IS THE APPLE OF MY EYE”
REMY NA EEN JAAR ATLAS-VOORZITTERSCHAP
“An apple a day, keeps the doctor away.” Dit waren mijn
eerste woorden tijdens de Cambridge University International
Model United Nations 2012(CUIMUN). Namens
de Universiteit Utrecht mocht ik daar de Verenigde
Staten vertegenwoordigen in de WHO, het gezondheidsorgaan
van de Verenigde Naties. Met 16 medestudenten,
ook de lieftallige doch venijnige ex-LASser
Lotte Lijnzaad, waren wij afgereisd naar het betoverende
Cambridge, werkelijk een klein Harry Potter stadje. Met
een eeuwenoud centrum en de zogeheten colleges die
daarom heen lagen, schaamde ik me een beetje voor de
sfeerloze Uithof. Prachtige binnenplaatsen, een grote Abbey
en gotische torentjes wisselde elkaar af, daartussenin
krioelde het van studenten, Aziaten en professors.
Enfin, de MUN. MUN is een soort debatvorm
waarbij je de Verenigde Naties naspeelt, compleet met resoluties,
delegaties, lobbysessies en achterkamertjespolitiek.
Stiekem probeer je om zoveel mogelijk support voor
jouw resolutie te krijgen, deze weerspiegelt vaak zoveel
mogelijk het standpunt en beleid van jouw land. Bij het
verkrijgen van deze steun wordt backstabben, inluizen
en handjeklap, net zoals in het echt, niet geschuwd. Tussen
al dit lobbygeweld door wordt met behulp van mooie
metaforen en quotes benadrukt hoe goed de samenwerking
verloopt in speeches van vaak 1 minuut. Als de VS
probeerde ik me van mijn gezondste kant te laten zien en
Remy Middelhoff
21
de voorzitters van de sessie zoveel mogelijk te charmeren;
zij beoordelen op het einde wie het het beste deed en
een van de prijzen verdient. Natuurlijk helpt het daarbij
om een appeltje voor ze te kopen tijdens de lunch.
Gelukkig bestaat de conferentie niet alleen maar
uit speeches geven en wordt het motto van veel MUN’s:
“Work hard, play hard” ’s avonds beoefend op de dansvloer.
Diplomatieke barrières verdwijnen opeens en je
moet niet raar opkijken als je Iran en Irak innig met
elkaar verstrengeld in een hoekje ziet staan.
Onze Utrechtse delegatie heeft het uiteindelijk ontzettend
goed gedaan door in totaal 12 prijzen te winnen
(in tegenstelling tot 6 vorig jaar). Uiteindelijk werd mijn
appeltje beloond met een honourable mention, een soort
3e plaats, en kreeg ook Lotte dezelfde onderscheiding
voor haar bijdrage in de Veiligheidsraad.
In februari is het echte moment van de waarheid,
dan zullen we naar de grootste conferentie ter
wereld in Harvard gaan. Gelukkig hebben we nog een
paar maanden om hard te trainen en te zorgen dat onze
UUMUN delegatie weer zo’n goede prestatie gaat leveren
en onze aartsrivalen uit Nijmegen, United Netherlands,
gaat verslaan. De tegenstand in Harvard zal een stuk
sterker zijn en ook de goede delegaties uit Cambridge
zullen aanwezig zijn. Daar kijk ik zeer naar uit, want met
sommige heb ik nog een appeltje te schillen!

NEVER HAVE I EVER...
...in de cel beland 6 uur
voordat mijn vliegtuig vertrok.
...op een fakking oud aquaduct
met hulp van locals gelopen
in Constantinopel.
...Oud & Nieuw gemist met mijn
vrienden omdat ik in Duitsland op
een verlaten snelweg stond.
...met twaalf mensen gezoend op
het dak van de Atlaskamer.
...in mijn nakie bokje gesprongen.
...een concert meegemaakt waar
je per ongeluk achter het podium
zit in plaats van ervoor.
...gratis koffie uit de automaat
gehaald met de voorhande zijnde
koffiepas.
...gesnurkt tijdens een college.
...aan mijn ouders opgebiecht dat
Sint Nicolaas niet bestaat.
...in mijn broek gepast.
...geskinidipt.
...in slaap gevallen in een portiek
naast mijn huis
...tegen een bushok gepist terwijl ik
schreeuwde dat ik godverdomme
echt wel zelf thuis kon komen.
...100 euro vergokt in Parijs.
...in Café dAnvers gekotst waardoor
ik heel de nacht buiten moest
wachten.
22
...drie keer achter elkaar dezelfde
Billie-kast in elkaar gezet.
...in de uitzending van Lingo
gespeeld.
...gesjoemeld met de bier-bonnen
op introkamp (mensen die niet
drinken, moeten ook drinken want
die liegen of gingen wappie wat
de schuldigheid bevestigd).
...met een LASser gezoend.
...seks gehad in een draaimolen in
Parijs.
...nuchter dit spel gespeeld.
...geschorst omdat ik uit het raam
ben geklommen in de klas.
...seks gehad tegen een kerk aan.
...op 18-jarige leeftijd in mijn broek
gepoept.
...halfnaakt onder een bed
gevonden door mijn buurman.
...winterpeen met slagroom gegeten.
...thuis afgeleverd door de politie.
...gestreakt.
...op twee wielen door de bocht
gereden met de auto (met 30
km/h).
...mijn eigen hechtingen eruit
getrokken.
...om 2 uur s nachts boven op een
tuktuk gereden.
...op een motor door een zandstorm
gereden.

Bellen met de moeder van
ANNABELLE
Annabelle Poelert, 21 jaar, geboren en getogen in
Den Haag en is de onderwijssecretaris van het 8ste
bestuur der Atlas. Binnen Atlas is zij vooral bekend
als Poelie –een bijnaam die zij deelt met haar vader–
en in Den Haag als Abel of Aab. Haar moeder
echter noemt haar het liefst Belly. Annabelle
neemt actief deel aan het voortbestaan van Atlas en
is ondertussen een bekend gezicht. Maar hoe goed
kennen we Annabelle nou eigenlijk écht? Hoog tijd
voor een interview met Annabelle’s moeder – Iris
Poelert-Lutz – om te vissen naar gênante, schattige
en onbekende details uit het leven van Annabelle
Poelert.
Dat Annabelle helemaal op haar plek is in het bestuur
is niet zo gek. Volgens haar moeder had ze in
de wieg al een enorme daadkracht en is ze iemand
die graag organiseert en de verantwoordelijkheid
neemt. Toen ze nog naar de basisschool ging liep ze
thuis al door de keuken en verdeelde de taken binnen
het gezin: ‘Als jij de tafel dekt mam, dan pak ik
mijn broodtrommeltje vast in’. Ook wanneer zij op
vakantie wilde nam ze zelf het voortouw en struinde
op jonge leeft ijd al langs de reisbureaus om haar
droomreizen naar Brazilië en Mexico te verwezenlijken.
Haar bescheidenheid en analytisch vermogen heeft
Annabelle van haar vader. Dat ze ook maatschappelijk
betrokken is blijkt uit het feit dat ze van haar
kleine studentenloontje toch altijd een krant koopt.
Van haar fi losofi sche kant weten we echter weinig,
ondanks dat ze op haar 10e al ‘De Wereld van Sofi e’
heeft gelezen. Volgens haar moeder was ze altijd al
geïnteresseerd geweest in ethische vragen over de
aard van de mens. De fi losofi sche en ethische vraagstukken
die haar het meest bezighouden, deelt ze
niet snel met anderen. “Stille wateren hebben diepe
gronden”, aldus moeder Iris. Dat ze iets meer achter
23
de schermen vandaan kan komen om de publieke
bühne te betreden, kan ze volgens haar moeder nog
verder ontwikkelen. Annabelle heeft dan wel geen
groot ego, maar als je haar vertrouwen wint is ze
bereid zich kwetsbaar op te stellen en in haar hart
te laten kijken.
“HET LEEK WEL OF ZE XTC HAD
GESLIKT, ZE WAS NIET MEER VOOR
REDE VATBAAR”.
Wij kennen Annabelle misschien minder als fi losoof
maar des te meer als gezelligheidsdier; hetgeen
ze van haar moeder heeft – zoals we ook merkten
in het interview. Al op haar 8ste was Annabelle al
een feestbeest en niet van de dansvloer af te slaan.
Zo herinnert Iris zich een feestje bij haar broer waar
Annabelle tot middernacht bleef feesten, ondanks
verwoede pogingen van haar ouders om haar in bed
te krijgen. “Het leek wel of ze xtc had geslikt, ze was
niet meer voor rede vatbaar”.
Ook is Annabelle altijd erg creatief geweest. Ze werd
‘geboren met kleurtjes in haar handen’, maakte veel
modetekeningen en had ook een pottenbakclubje.
Vroeger wilde ze graag schrijfster worden en dan
samen met haar broer (die piloot of astronaut zou
worden) de ruimte in om daar verslag te kunnen
doen. Later wilde ze een hotel beginnen met een
speciale landingsbaan op het dak zodat haar broer
gemakkelijk op bezoek kon komen.
Kortom, onze Poelie is enerzijds creatief, fantasierijk
en een echt feestbeest zoals we haar allemaal
kennen, maar heeft aan de andere kant ook een diepe
fi losofi sche laag die door sommigen nog ontdekt
dient te worden. Schroom dus niet om Annabelle
op de volgende borrel aan te spreken over de werken
van Socrates, Nietze of Descartes onder het genot
van een lekker biertje.

LAAT
NATHALIE
NOOIT MEER
VRIJ SPEL BIJ
DE LAYOUT VAN
DE LASPOST
HEBBEN!
24

INGREDIËNTEN
1 Ui, gesnipperd
2 teentjes knofl ook
Witte rijst (ongeveer 300 gram)
Runderbouillion, 900 mL
Rozijnen, zoveel als je lust
Perziken uit blik, in blokjes
Rundergehakt
Cajennepeper
Kruidnagel
Kerrie
Kaneel
Paprika poeder
Zout en peper
kokkerellen met Rosanna
PILAV
Dacht jij altijd: “Zoet + Hartig = Nooit!”?
Neem dan nog maar eens een lesje culinaire wiskunde, want oh
jawel, deze combinatie is geweldig! (al zeg ik het zelf)
Rul het gehakt in één pan met zout, peper en wat kruidnagelpoeder.
Bak de ui in een andere pan glazig. Knijp de knofl ook
erover uit en bak mee. Voeg de rijst toe en bak mee. Voeg dan
de bouillion toe en roer alles door totdat het kookt. Voeg de
kerriepoeder, cajennepeper, paprikapoeder en kaneelpoeder
toe aan het mengsel. Laat alles met een deksel erop 20 minuten
pruttelen. Voeg na 10 minuten de rozijnen toe. Voeg na
nog eens 5 minuten de perziken toe. Roer alles goed door en
voeg na de 20 minuten het gehakt toe aan het rijstmengsel.
Neem een hapje en ervaar! Fruit en gehakt samen is helemaal
niet zo’n gekke combinatie!
25

KNOW THYSELF
“HET BEGINT ALLEMAAL MET EEN PERSOONLIJKE VISIE”
Wij leven in een wereld vol kansen en mogelijkheden.
Alles is mogelijk. Uiteindelijk heb jij het allemaal zelf
in de hand en maak jij je eigen leven. De vraag is alleen:
maak je de juiste keuzes? En wat betekenen die
keuzes dan? Het begint allemaal met in verbinding
staan met jezelf. “Know thyself ” zoals Plato al ruim
2000 jaar geleden zei.
De meesten van jullie kennen mij wel. Ooit deed ik
Liberal Arts and Sciences, nu loop ik vooral nog op de
feestjes. Inmiddels mag ik mijzelf alweer 1,5 jaar een
officiële drop-out van het Nederlandse onderwijssysteem
noemen. Toch heb ik een heel leuk leven. Ik
leef mijn persoonlijke visie: het streven naar het maken
van een succesvol internationaal mediakanaal
in 2021. Dit voor mijn hogere doel: “Be leading in
inspiring people to connect and live a better world.”
Persoonlijke visie is een fantastisch middel om je
te helpen om keuzes te maken. Keuzes voor over
een week, een maand en zelfs over een paar jaar.
Een persoonlijke visie bestaat uit vier onderdelen:
een hoger doel, een gewaagd doel, kernwaarden en
kernkwaliteiten. Deze vier onderdelen vormen samen
een balans en maken daarmee je persoonlijke
visie. Vervolgens kun je onder je persoonlijke visie
een persoonlijke strategie leggen: een plan hoe jij je
persoonlijke visie gaat halen.
Het hogere doel
Het hogere doel vertelt waarom je op de wereld bent.
Dit is een soort stip aan de horizon die je nooit helemaal
zal behalen: er is altijd wat aan te doen. Om
achter je hoger doel te komen kun je jezelf de vraag
stellen: “Wat zou de wereld missen als ik er niet zou
zijn?” Een mooi voorbeeld is bijvoorbeeld Nelson
Mandela, zijn hoger doel was: “to liberate the oppressed
and the oppressor both.”
Jip Samhoud
26
Het gewaagde doel
Het gewaagde doel is een doel dat je in een periode
van 3 tot 15 jaar plaatst. Het is iets wat je heel graag
wil bereiken, iets waar je je volledig op wil focussen.
Je gewaagde doel moet je een stap dichterbij je hoger
doel brengen en het is een dergelijk tastbaar ding dat
je op een gegeven moment moet kunnen vieren dat
het gelukt is. Een mooi voorbeeld is John F. Kennedy,
hij zei: “over 10 jaar hebben wij een man op de maan
staan.” Iedereen verklaarde hem voor gek, uiteindelijk
lukte het echter wel!
Kernwaarden
De kernwaarden zijn waarden waar jij 100% voor
staat. Het zijn waardes waar je voor zou willen sterven.
Als iemand deze waarden niet naar jou vertoont
ben je erg teleurgesteld. Gandhi’s kernwaarden waren
bijvoorbeeld: vertrouwen, rechtvaardigheid en
standvastigheid.
Kernkwaliteiten
Kernkwaliteiten zijn je kwaliteiten waar je waanzinnig
goed in bent. Waarom vragen mensen jou bijvoorbeeld
in een groep om hen te helpen? Vanuit je
kernkwaliteiten realiseer je je hoger doel. Richard
Bransons kernkwaliteiten zijn bijvoorbeeld: out of
the box thinking en execution.
The road to succes
Het kost een paar maanden om een goede persoonlijke
visie te formuleren. Voer veel gesprekken met
mensen die je goed kent en denk goed na over jezelf.
Neem de tijd hiervoor! Tijd om over onszelf na te
denken nemen we eigenlijk veel te weinig. Uiteindelijk
geeft het waanzinnig veel energie. Energie om
hard te werken en het maximale uit je leven te halen.

Ode aan...
Ode aan die kerel met dat onfeilbaar geknipte kapsel, het kekke pak en de gelakte
schoenen. Altijd gesoigneerd, altijd piekfijn in orde, in de perfecte houding aan het werk.
Zou niet weten wat-ie studeert. Aannemelijk is literatuurwetenschap, filosofie of TFT.
Hij gaat in elk geval door het leven als de hoofdpersoon uit een boek of film. Levens redt
hij niet maar zijn dagen eindigen vast als volgt: met z'n aktetas loopt hij in kordate pas
de horizon tegemoet terwijl hij de absurditeit van het leven overdenkt. Maar hij moet
verder.
Zijn leven speelt zich bij daglicht voor een groot deel in de bibliotheek aan de Drift af
- ik zie 'm er in elk geval altijd als ik er rondloop, en ik ben er vaak. Die kerel. Die nog
net geen pijp rookt maar ongetwijfeld weet welk soort tabak het beste is op een avond
met op hout gerijpte whisky bij een aangenaam knisperend haardvuur. Terwijl de
flakkeringen op zijn gezicht spelen draait hij zich langzaam naar de camera en als een
ernstige, Amerikaanse president begint hij uit te weiden over het leed van de Moderne
Mens. En ‘modern’ is dan de jaren '50.
Die kerel. Ik heb nooit het lef gehad hem aan te spreken. Hij schijnt een zwaardere
stem te hebben dan zijn postuur doet vermoeden, maar een zwaarte die waarschijnlijk
evenredig is aan de last der kennis die hij dagelijks meetorst. Als anderen eens wisten..
Ook naar zijn leeftijd moet ik gissen. Doet er niet echt toe. Zijn persoon is tijdloos en
tegen de tijd bestand. Vele benamingen voor hem heb ik langs horen komen, de meeste
mensen kennen 'm wel: die streber, die stakker, die spange baas.
Als naamloos mysterie blijft hij mijn verbeelding prikkelen. Hoe erg ik ook zou willen, zo
gaaf als hij word ik nooit. Natuurlijk, de schijn kan bedriegen. Alle lege vlakken van zijn
wezen zijn door mij ingevuld en ingekleurd. Maar deze academische tijdreiziger, deze
Man met een grote M lijkt in control. Wellicht zal zijn beeltenis de voorpagina’s van de
toekomst nog eens sieren, en dan zal ik eindelijk weten hoe hij heet.
27

INTERVIEW MET...
Bas Verink
1. Hoe lang geleden is LAS voor je? Hoe zag
jouw lichting eruit, hoe herinner je hen?
Ik zat in het tweede cohort, gestart in 2005 en afgestudeerd
in 2008 – netjes binnen drie jaar. We hadden
een erg leuke groep met veel superspontane
mensen, erg breed geïnteresseerd en klaar voor een
nieuw avontuur. Omdat we de tweede lichting waren
was er nog niemand afgestudeerd en eigenlijk wist
niemand nog goed hoe of wat nu eigenlijk de bedoeling
was en juist dat onbekende trekt een bepaald
type student aan.
In bredere zin denk ik dat het een club pioniers waren
opzoek naar de volgende uitdaging, en dat zag
je terug in hoe mensen vorm hebben gegeven aan
hun studietijd – en daarna. Voor zover ik kan generaliseren
denk ik dat wat we vooral overal meer over
wilden weten. Veel van mijn medestudenten hebben
dan ook meerdere jaren over hun Bachelor gedaan.
Niet omdat ze vakken moesten inhalen, maar omdat
ze dubbele hoofdrichtingen deden, extra minors en
in enkele gevallen zelfs twee volledige Bachelor-opleidingen.
En ook na de studie zijn mensen uit mijn
jaar een plethora aan dingen gaan ondernemen: verder
studeren in Londen; promoveren in Oxford (Economie),
Cambridge (IT), Duitsland (Natuurkunde)
en zelfs Nieuw Zeeland (Politicologie); emigreren
naar Marrakesh of Parijs, stage lopen op Broadway,
de kunstacademie, management en consulting carrières,
actief het onderwijssysteem moderniseren, of
zelfs een eigen universiteit opzetten.
2. Wat staat je het beste ervan bij? Vakken, feestjes,
overig…
Het pionieren staat me nog goed bij, zeker ook in
vergelijking met latere studies. De opleidingsregels
doorspitten om te zien of de constructie die nu weer
was bedacht om alle gewenste vakken in een periode
te pakken ook verwezenlijkt kon worden. Achter
docenten aan om toegelaten te worden tot vakken
waarvoor ik was uitgeloot, of nog niet aan zou mo-
Door Ruben Dieleman
28
gen beginnen. Constant met roosters jongleren om
te bedenken hoe aan alle verplichtingen voldaan kon
worden voor de hoofdrichting binnen drie jaar en
of dat ene vak bij de USBO er ook nog bij kon, om
vervolgens iedere de zomer de boel de boel te laten,
kamer onderverhuren en voor twee maanden op reis
te gaan naar Azië.
De liftwedstrijd naar Berlijn was supertof om te
doen, net als de studiereis naar Sint Petersburg. Met
een hele grote club vrienden zo’n bizar vette stad op
z’n kop zetten en met een aantal lui na het stappen op
het dak van een oud Soviet gebouw klimmen, totaal
verlaten met schilderingen van Olympisch atleten
van drie decennia terug nog aan de muur, 100 meter
van de snoepjeskerk (De Kerk van de Verlosser
op het Bloed) de zon op zien komen boven de Neva.
Geniaal! En het bestuursjaar natuurlijk, dat was ook
heel bijzonder.
3. Wat was je hoofdrichting?
Politieke Geschiedenis en Internationale Betrekkingen,
met een minor in Internationale Economie
en een paar bestuurskundige vakken van de USBO.
Voor LAS heb ik een jaar werktuigbouwkunde gedaan,
om alle verkeerde redenen, dus nu wilde ik
vooral doen wat ik interessant vond. Destijds was ik
voornamelijk geïnteresseerd in internationale veiligheidsvraagstukken
en de rol van Nederland daarin,
over de taken van de NAVO na de Koude Oorlog, de
oorlogen in Afghanistan en Irak en de rol van Terrorisme
in de wereld. Machtig interessant, maar ergens
in mijn achterhoofd was er wel een waarschuwing
dat ik toch vooral geen docent geschiedenis wilde
worden. De zijdelingse focus op economie en bestuurskunde
moest daarvoor dienen.
Na LAS heb ik deze richting nog even doorgezet bij
een pas opgestartte gespecialiseerde Master aan de
VU: Law and Politics of International Security. Daar
was de klas een stuk kleiner, en het contact met de

docenten nog directer. Waar ik me in Utrecht voornamelijk
op nevenactiviteiten richtte was dit echt het
moment om veel uit de studie te halen. In dat jaar
heb ik ook besloten om een vervolgstudie te volgen
aan een gerenommeerde universiteit en veel tijd gestoken
in het aanschrijven van scholen en studiebeurzen,
zoals de VSB beurs, het Vreedefonds, en
Fulbright. Uiteindelijk heb ik zowel de beurzen als
de toelatingsbrief gekregen, zodat ik in 2009 kon
beginnen aan de Johns Hopkins University (SAIS)
in Washington DC, in de richting energiebeleid en
economie - als vervolg op mijn afstudeerscriptie in
Amsterdam over energieveiligheid.
4. Wat deed je verder tijdens je LAStijd? Commissies?
Het bestuur van Atlas heb ik een jaar mogen voorzitten
en ik heb in de Faculteitsraad gezeten. Daarnaast
had ik een bijbaan bij de Nationale Reserve van de
Landmacht. Het bestuursjaar bij Atlas was echt bijzonder
leuk om te doen en een unieke ervaring, niet
in de laatste plaats dankzij de vele bestuursfeestjes
en constitutieborrels in het Academiegebouw en de
Domtoren.
Wij waren het derde bestuur, wat betekende dat er
nog veel uitgedacht en geregeld kon worden. Het jaar
daarvoor was er een grote bouwkraan op een universiteitsgebouw
gevallen op de Uithof, waardoor
een aantal personeelsleden hun kantoorruimte kwijt
waren. Hierop heeft de universiteit de Atlas kamer
gevorderd! Atlas had veertig leden en geen eigen
ruimte. Nadat we meerdere malen tevergeefs om een
nieuwe kamer hadden gevraagd, kwam Alette Baartmans,
onze commissaris Onderwijs, met het briljante
idee om het bestuursgebouw dan maar de bezetten
– Maagdenhuis stijl. En zo geschiedde. Een bezetting
had al een aantal jaren niet meer plaats gevonden dus
we hadden meteen veel aandacht en een interview
met het Algemeen Dagblad te pakken. De decaan
was er niet blij mee, maar binnen een uur was het
geregeld en konden we weer naar huis – we gingen
naar de Drift 21.
Het aantal Atlas-leden moest wel omhoog: hoe meer
leden en hoe hoger het lidmaatschapsgeld, hoe meer
subsidie. Twee dingen moesten gebeuren voor een
hoger ledenaantal. In de eerste plaats moest men al
vroeg bekend zijn met Atlas, bij voorkeur in de zomer
vóór het begin van de studie. En in de tweede
plaats moesten leden meer voordeel hebben aan Atlas
dan dat eraan betaald moest worden.
29
Om dat laatste te bewerkstelligen hebben we een
boekenservice bedacht, waardoor leden aantrekkelijke
korting kregen en dus snel hun lidmaatschapsgeld
terug verdienden. Bovendien hield Atlas ook nog
een zakcentje over aan ieder boek dat verkocht werd.
We hadden goed contact met de studievereniging
van Taal-en Cultuurstudies (TCS) en via hen vonden
we een boekhandelaar die aan de brede vraag van Atlas-leden
kon voldoen. Dat lukte! Ruim 90% van de
binnenkomende studenten schreef zich in. Dit zorgde
voor veel meer actieve leden, en een grotere pot
met geld om leuke dingen mee te doen. Uiteindelijk
was dit wat mij betreft onze grootste (structurele)
bijdrage aan de vereniging.
Het is ook heel leuk om te zien dat tradities die destijds
zijn bedacht nog steeds bestaan, zoals de commissiewisselopdrachten.
Zo hebben we hebben ook
geprobeerd om LASsers actief te krijgen in de medezeggenschap,
om het profiel van onze nieuwe studie
beter te vertegenwoordigen binnen de universiteit.
Daarnaast is het voor LASsers interessant omdat dit
betaalde nevenfuncties zijn (tip). In ons jaar is dat
goed gelukt. Vanuit LAS leverden we de zittende student-assessor
(Arjen Segers), de vicevoorzitter van
het overkoepelende studieverenigingenoverleg (Tijs
van Kessel, secretaris Atlas), een faculteitsraadslid,
en een Universiteitsraadslid (Marien Baerveldt,
penningmeester Atlas) . Ook het jaar erop was LAS
goed vertegenwoordigd– zij het met wat moeite. Aan
het eind van het collegejaar moesten er nieuwe leden
voor de Faculteitsraad worden voorgedragen,
twaalf in totaal. Indien er meer dan twaalf kandidaten
waren, zouden er verkiezingen komen. Vanuit
Atlas wilden we graag dat er een LASser op de lijst
kwam, maar dit zou de dertiende kandidaat zijn en
verkiezingen vond men overbodig. Er waren immers
al twaalf geschikte kandidaten. Uiteindelijk hebben
we binnen een paar dagen de nieuwe partij Lijst Lux
opgetrokken, en een lijst met acht nieuwe kandidaten
gepresenteerd. Toen bleek goed hoe handig het
was dat LAS overal een vinger in de pap had. In de
daaropvolgende verkiezingen heeft Lijst Lux actief
campagne gevoerd en uiteindelijk zat niet alleen de
Atlas-kandidaat (Jorien Copier), maar ook nog vijf
anderen in de raad. Lijst Lux had de helft van de beschikbare
zetels in handen. Kleine pleziertjes, en leuk
om te doen!
Wil je de rest van het interview lezen? Kijk dan op de
site!