ANS februari 2007.indd - Ruud Vos

Anuar wil niet
beroemd worden, toch
is hij de hoofdact van
StuKaFest. Een verlegen
jongen, maar ook druk
en ad rem. Met een
show die licht verteerbaar
vertier biedt, en
onder het oppervlak
volop boodschappen
herbergt.
18
liefst was ik nog tien jaar
oud geweest. Ik probeer altijd
‘Het
het speelse van een kind in me
te hebben.’ Anuar Aoulad Abdelkrim (28)
is klein van stuk en zijn hoofd gaat schuil
in een royale capuchon. Op het podium
vertelt hij over dingen die hij doet: kinderlijk
spontaan en een tikkeltje tegendraads. Toch
is hij hard op weg naar volwassenheid in de
cabaretwereld. Zelf blijft hij zich vastberaden
een stand-upcomedian noemen. Hij weigert
zich namelijk aan te passen aan de gevestigde
cabaretiers met ‘hun piano’s, liedjes, gedichtjes
en diepgang’.
In 2004 won Anuar het Cameretten-festival.
Nu voert hij zijn avondvullende show Ik
ben… op in heel Nederland, van Gorredijk
tot Gorinchem. Op 1 februari is hij te gast
in Nijmegen. Daar is hij de hoofdact van
StuKaFest, het festival waarbij artiesten
optreden in studentenkamers.
Anuar bewoont een flat in de Utrechtse
wijk Overvecht, waar hij tot zijn eigen verontwaardiging
zijn buren niet eens kent.
We ontmoeten Anuar op een terras onder
de overkapping van het winkelcentrum in
zijn buurt. In efficiënt Nederlands, lidwoorden
inslikkend en op topsnelheid, ratelt de
Utrechter zijn verhaal. Totdat er tot drie keer
toe een man langsloopt met een oorverdovend
rammelend karretje. Anuar roept uit:
‘Hé meneer! Dit is een interview, man!’ En
met een brede grijns: ‘Kijk, hij lijkt op mij!
Geloof me, hij is irritant, net als ik. Hij loopt
bewust telkens langs.’
Je eerste theatershow heet ‘Ik ben…’ Wie
ben je, behalve irritant?
‘Ik geloof dat iedereen veel verschillende
personen in zich heeft. Hangend op de bank
ben je een ander type dan met vrienden in
‘Ik voel me een rapper
in een klassiek orkest’
TEKST: Maartje Bakker
FOTO: Lisa Jacobs
een discotheek; in een voetbalstadion ben je
weer anders dan wanneer je in de bibliotheek
zit te lezen. De invloed van de omgeving op
ieder mens is groot, terwijl je dat nooit beseft.
Dat is niet erg. Zo blijft contact interessant en
spannend. Ik probeer al mijn persoonlijkheden
te zijn in anderhalf uur. Ik wil laten
zien wie ik ben als persoon; qua karakter,
niet qua afkomst. Een ondeugende, vrolijke,
charmante jongen die met een knipoog in de
maatschappij staat. Daarnaast is de titel Ik
ben… omdat het mijn eerste programma is.
Ik stel mezelf voor.’
Wil je dat het publiek zich ergens van
bewustwordt door het bijwonen van een
show?
‘Nee. Ik wil mensen gewoon lekker laten
lachen. Er zijn vierhonderd cabaretiers in
Nederland en iedereen wil zijn boodschap
kwijt. Een politicus lukt het al niet om te
overtuigen, laat staan een komiek. Ik kan wel
doen alsof ik alles beter weet, maar ik ben
pas 28. Driekwart van de mensen heeft meer
levenservaring dan ik. Ik geef mijn visie, mijn
manier van denken.’
Toch staat in de aankondiging dat je het hebt
over serieuze thema’s als de verharding van
de maatschappij en individualisering. Weet
je zeker dat je de zaal niets wil meegeven?
‘Ik probeer te vertellen alsof ik niets vertel.
Toch kan ik niet anderhalf uur op een podium
staan zonder iets inhoudelijks zeggen. Als je
gaat ontleden, kom je boodschappen tegen.
Heel veel boodschappen zelfs. Denk maar
niet dat ik ze ga verklappen, ik moet nog
anderhalf jaar met deze show.’
Kom op, die boodschappen zijn bedoeld om
te worden gehoord.
‘Nou, goed. De hoofdboodschap ben ik zelf:
ik speel bewust heel veel mensen, omdat
ik echt zo ben en wil zijn. Daarnaast zijn
er subboodschappen, bijvoorbeeld dat de
maatschappij steeds harder wordt. Wat ik
ook wil meegeven: wees gewoon jezelf. Ik
ben van plan mijn hele leven mijn gevoel te
volgen. Als mijn gevoel over vijf jaar zegt:
word bakker, dan word ik bakker. Sommige
mensen die op kantoor werken, zeggen dat
ze bijvoorbeeld liever schoonheidsspecialiste
zouden zijn. Doe dat gewoon, volg je hart,
doe je ding! Dat is wat ik wil uitstralen.
‘Verder speel ik veel irritante typetjes op het
podium. Niet om een zaal te ergeren; ik wil
er iets mee bereiken. Een voorbeeld: in de
Konmar dragen de medewerkers T-shirtjes
met: “Kan ik u helpen?” Ik vertel in mijn
show dat ik antwoord geef. Of ik vraag in
een kledingwinkel of ik een paspop mee het
hokje in mag nemen. Mensen vinden zoiets
irritant. Het wordt heel snel als raar gezien,
terwijl afwijkend gedrag juist heel grappig
kan zijn.’
Doe je zulke originele dingen ook op straat?
‘Mijn materiaal is helemaal gebaseerd op
dingen die ik om me heen zie gebeuren. Ik
verzin niets; dat zou ik niet onthouden. Als ik
iets meemaak, dik ik het aan en op een gegeven
moment wordt het lachen. Ik kijk hoe
ver ik kan gaan. Het lastigste is het om een
goede grap te ontwikkelen. Eentje waarvan
ik weet dat die altijd werkt, of ik nu in Venlo
ben of in Delfzijl.’
Je houdt tijdens het spelen de zaal nauwgezet
in het oog en neemt vaak iemand op
de hak.
‘Ik wil een kat- en muisspel krijgen. Daarom
interacteer ik veel. Het publiek moet het
gevoel krijgen dat we in de kroeg zitten te
kletsen, alsof we elkaar al jaren kennen. Ik
wil mensen vrijuit laten lachen, zonder dat ze
nadenken. Wat ik mooi vind: niemand kent
elkaar, maar het publiek lacht als een geheel.
Des te meer energie je krijgt, des te meer je
kunt geven. Tijdens een optreden ben ik een
druk baasje, terwijl ik in het dagelijks leven
juist een verlegen, rustige jongen ben.’
Je legt nogal de nadruk op dat je standupcomedy
maakt en geen cabaret. Waarom
doe je dat?
‘Ik vind het lullig dat wat in de kroeg
stand-up heet in het theater opeens cabaret
wordt genoemd. Natuurlijk, ook ik breng
een boodschap, ga voor de lach en werk
met energie uit de zaal. Maar ik voel me
ANS februari 2007