1617 november 2011 - Haags Straatnieuws

10 column wissel
De Blues
In een flits zag ik zijn profiel voor het
raam van zijn kamer en besloot terug
te lopen. Met mijn hoofd om het hoekje
piepte ik naar binnen. “ Mag ik uw
kamer even bekijken?” Een magere man
stapte langs mij de kamer uit en zei “
Ja hoor.” We voerden op de drempel
een gesprek of een praatje (dat weet ik
nooit zo goed). “Bent u tevreden over
uw kamer?” vroeg ik terwijl ik de kleine
kloosterkamer in me opnam.
Op het groene bobbelige zeil stonden
enkele jaren’70 meubels in een keurige
opstelling. Bed strak opgemaakt en een
kastje met snuisterijen. Aan de muur een
gitaar, vol in het licht. Als een heiligbeeld
trok het de aandacht in de donkere
kamer. Alles op orde.
“Ja hoor, mijn wastafel is ook weer
gemaakt, ik ben tevreden.” Zijn ogen
hadden de mijne nog niet gekruist, zijn
lichaam bewoog heen en weer. De onrust
nam de orde over. “En die gitaar, die
daar hangt, speelt u daarop?” “Dat is
mijn hobby, ik speel er graag op maar
treed niet meer op. Vroeger wel, toen
was ik straatmuzikant. Een muzikant
met behoud van uitkering.” En glimlach
trok zijn vlakke gezicht in een plooi.
“Dat moet kunnen hoor, muziek maken
met behoud van uitkering.” Hij vervolgde:
“De Stones speel ik graag, vooral
hun vroege blues nummers.” “Was u al
jong muzikant?”, probeerde ik om de
aandacht vast te houden. “Ik heb allerhande
ongeschoold werk gedaan, ook in
een supermarkt. Daar werd ik chagrijnig
en besloot te gaan leven van muziek met
een groepje vrienden. We stopten, ieder
ging zijn eigen weg. Nu zit ik hier, het
is goed. “
De onrust werd hem te machtig, hij sloot
zijn kamer af en groette mij met de
ogen naar de grond. Can you hear the
music? (Stones, 1972).
Bram Schinkelshoek
directeur Kessler Stichting
poëzie de straatdichter
De straatdichter schrijft bij speciale gelegenheden, net als de dichter
des vaderlands, of laat zich inspireren door artikelen in Haags
Straatnieuws. Deze keer: Haags Straatnieuws produceert de cd ‘Het
Daklozenlied’, vanaf 8 december op straat te koop.
Daklozenlied
------------
We zingen erop los, uit volle borst met Ramses mee:
#71
Haags Straatnieuws
de wereld heeft ons failliet verklaard. Bankroet, we hebben
niets, we willen niets; we zijn de rafelrand van Nederland,
de onderkant. We hameren op gebroken pianotoetsen en
plukken aan valse snaren. Lichten schitteren niet meer en
onze dansvloer is verzakt. Kapotte voeten, knieën kraken,
maar laat ons onze eigen gang maar gaan. De weg is vrij,
de weg is open. We zingen, vechten, huilen, lachen. En
bewonderen. We bewonderen de straat, de stad, het leven.
We bewonderen u als u ons voorbij loopt. Wij, met de snel
vergeten namen, wij weten ons gehoord. We zingen hard,
de tegenmelodie. U zingt de harmonie, maar niet zonder ons.
Niet zonder ons.
Met dank aan Ramses Shaffy.
Haags Straatnieuws
#162011 11
#162011 wordt vervolgd
‘Wordt vervolgd’ is een serie over daklozen en (on)recht. Haags Straatnieuws-verslaggever Erik de Boer zet iedereen weer op het goede spoor.
> “Het gaat niet zo goed met u, hè”,
informeert de rechter belangstellend
als Simon plaats neemt in het beklaagdenbankje.
“Nee. Dat kan u wel zeggen”,
antwoord Simon vrolijk en haalt
enkele meterslange strips medicijnen
uit zijn jaszak om dat te illustreren.
Want vooral als er naar de gevolgen van
zijn drankverslaving wordt gevraagd
blijft Simon er voor de buitenwereld
de moed inhouden met bittere grappen.
Even voordat de zitting begon,
had zijn advocaat hem ook al op de
consequenties van zijn gedrag gewezen:
“Als je zo doorgaat als je nu doet, gaat
het helemaal mis met je. En ik zou toch
niet graag aan je graf staan.” “Nou”, had
Simon hem onmiddellijk van repliek
gediend. “Dan ga je er toch bij zitten.”
Ook vertelt Simon met veel elan hoe hij
laatst van de straat werd gehaald door
de politie. “Ik lag te slapen. Gewoon plat
op straat. Maakt de politie me ineens
zonder reden wakker. ‘Ik was net aan
het dromen van jullie’, zeg ik tegen ze.
‘Laat me nou toch lekker liggen.’”
Ontvreemden
Simon staat terecht voor het ontvreemden
van een kratje bier bij Albert Heijn
in de Theresiastraat. “Waarom hebt u
dat kratje bier meegenomen?”, vraagt de
rechter. Een beetje domme vraag. Want
waarom zou een aan de drank verslaafde
dakloze nou toch een kratje bier
stelen? “Ik kan het me werkelijk niet
meer herinneren, meneer de rechter”,
verklaart Simon met een stalen gezicht.
Het stelen van een kratje bier. Dat lijkt
een eenvoudige zaak. Maar in dit geval
is er meer aan de hand. Simon is namelijk
een jaar geleden wegens een vergelijkbaar
vergrijp veroordeeld tot een
voorwaardelijke gevangenisstraf van
twee weken met een proeftijd van twee
jaar. Met het wegnemen van dat kratje
bier heeft hij in zijn proeftijd dus opnieuw
gezondigd. Dat betekent, dat die
voorwaardelijke gevangenisstraf, nog
bovenop de straf die hij voor het stelen
van het kratje bier zou krijgen, ten uitvoer
zou moeten worden gebracht. Maar
zover is het nog niet. Simon verblijft nu
tijdelijk in Parnassia en zijn begeleider
aldaar is meegekomen naar de zitting
om de situatie van Simon te verhelderen.
Die begeleider legt als getuige de
gelofte af en verklaart, dat Simon tien
maanden geleden uit de opvang bij het
leger des Heils is gezet en sindsdien
dakloos is. Van zijn bewindvoerder krijgt
Simon vijftien euro per week waarvan
hij na de overnachtingen bij Parnassia
één euro overhoudt. En daar kun je
natuurlijk geen kratje bier voor kopen.
‘Laat me nou toch
lekker liggen’
Simon (40) is zwaar verslaafd aan de alcohol. Als gevolg
van depressies en een ernstige leverkwaal ziet hij het niet
meer zitten en overweegt een eind aan zijn leven te maken.
tekst Erik de Boer illustratie Melle de Boer
Hoop
Maar er is hoop. Simon staat als nummer
dertien op de wachtlijst voor een
alcoholdate bij de Detox in Parnassia
en is dus over een week of twee aan de
beurt. En daarna gaat hij voor een half,
of misschien wel een heel jaar naar
‘De Hoop’ in Dordrecht. Daar gaan ze
proberen de geestelijke gezondheid van
Simon weer op de rails te krijgen.
De officier van justitie zegt in te zien
dat Simon niet zomaar voor de lol dat
kratje bier heeft gestolen. En dat de tenuitvoerlegging
van de voorwaardelijke
gevangenisstraf de voorgenomen behandeling
wel eens lelijk zou kunnen door-
kruisen. Maar toch vindt hij dat Simon
de consequenties van zijn daad dient te
voelen en eist een onvoorwaardelijke
werkstraf van 20 uur. Maar niet nadat
hij zich er bij de begeleider van Simon
van heeft overtuigd dat zo’n werkstraf
ook uitvoerbaar is.
Dat vindt ook de raadsman van Simon
alleszins redelijk. Hij legt de rechter uit,
dat Simon moeilijk praat over de reden
van zijn depressies. Sinds het overlijden
van zijn vriendin, nu vier jaar geleden,
is Simon in de war en is gaan drinken.
Hulp in plaats van vrijheidsontneming
is daarom in dit geval geboden.
Daar is de rechter het mee eens. Twintig
uur werkstraf dus. Uit te voeren op een
geschikt moment. “Maar er moet dus
wel wat gebeuren met u”, richt hij zich
tot Simon.
“Ja”, zegt Simon. “Anders gaat het volgens
mij richting begrafenis”.
“Ik kan het me werkelijk
niet meer herinneren,
meneer de rechter”