Dagboek van een reisgidsschrijver - Fabulous Fabian Takx

More documents

Recommendations

Info

tekende zich op beider gezichten af. Maar ook zij ongelooflijk geordend en correct. En al even aardig. Ze namen altijd eten voor mij mee, ruimden mijn rotzooi op. Zelfs het barbecuerooster dat ik al had opgegeven werd door Andreas blinkend opgepoetst, met korte, felle schuurbewegingen. Soms verlang je bijna terug naar de gemene Duitser. 8 mei, donderdag In de westerse landen is onze primaire materiële nood bezworen. Nu ook de kerk en het socialisme zijn afgeserveerd, is ons enige overgebleven levensdoel: gelukkig zijn. Individueel, niet groepsgewijs, want we hebben geen gemeenschappelijke ideologie meer. Maar het geluk is ongrijpbaar, als een roodborstje op schrikdraad. Wel kunnen we de randvoorwaarden voor het geluk creëren. Lekker eten, een vrijstaand huis op het platteland, een cabrio... Zwijgend zaten Bea, Reinhart en ik aan de landwijn en de biologische olijven in de tuin in afwachting van het geluk dat plotseling, als een goede vriend, met joviale uitroepen zou komen binnenvallen. 11 mei, zondag Een duif probeert een oude brommer te starten. Irissen verwelken in de hoek van de tuin. Gisteravond om een uur of tien, ik zat in de oude keuken van mijn palazzo en het haardvuur wilde niet branden, sloeg de verveling toe. Vroeg naar bed dan maar. Met een verhaal van Woody Allen, een boek dat ik van geestverwant Arjen heb gekregen. Een zeer goed medicijn. Ik herinner me dat Ulrike beweerde dat Rengamo van mening was dat het huis behekst is omdat er hier in de Tweede Wereldoorlog SS-ers hebben gezeten waarvan nog ‘bebloede messen’ zouden zijn aangetroffen, en dat hij daarom niet alleen de biljartkamer, maar zijn hele gedeelte heeft laten afsluiten, omdat hij sinister geklingel zou hebben gehoord en ‘kindergekrijs’. Als ik een verre deur hoor piepen, denk ik weleens aan die ontspoorde landgenoten van Ulrike, en ’s avonds sluit ik de deur van mijn slaapkamer. Goddelijk is het in de namiddag een lange wandeling te maken door de bossen. Die vormen hier tussen de heuvels de spreekwoordelijk groene oceaan, kolkend van geheimzinnig leven onder haar golvende oppervlakte. Als een eenzame monnik op de doeken van Casper David Friedrich zit ik aan de rand van het bos naar de zonsondergang te kijken. Eergisteren stormden twee hitsige reeën voorbij. Ik wacht nog op het eerste wilde zwijn, zijn kleine zwarte drolletjes heb ik al gesignaleerd. Papaver. Een boer met gasmasker op een tractor besproeide zijn wijnstronken met een overkill aan bestrijdingsmiddelen. Ik heb mijn Vinsanto godbetert bij hem gehaald. Zin om aan mijn gids te gaan werken!! 31 mei, zaterdag Bewolkt. Duiven koeren, het kleinere gevogelte roert zich duchtig. Je went er aan. Niettemin: gisteren regenachtig, eergisteren storm, voor maandag luidt de verwachting: veel regen. Brutissimo wordt het volgens Rita, de vrouw van Remo. Samen runnen ze restaurant La Scuderia, de Paardenstal, ooit een deel van de fattoria waarin ik woon. Je kunt er heerlijk eten, Florentijnse biefstukken van meer dan een kilo. Het huis maakt zich al lang niet meer druk om wat voor weer het is, het vegeteert als een bejaarde. Hoewel, het staat er al vijfhonderd jaar. Zo snel laat het zich niet uit het veld slaan. Zelfs de niet gebruikte kamers van Rengamo zien er nog redelijk uit, hebben Henrika, Frans en Pierre geconstateerd toen zij op bezoek waren. We drongen in het deel van Rengamo door, tegen het uitdrukkelijke verbod van Bea en Reinhart in, ook omdat Pierre het verval fotografisch wilde vastleggen. De luiken hingen eruit, er lagen gebroken tegels op de stoffige vloeren en stinkende matrassen op de vermolmde bedden, maar de muren hielden glorieus stand, sommige met prachtige pittura secca (opgehangen fazanten, guirlandes, fladderende zangvogels) en het dak leek zelfs in goede staat. Het betrekt, het breekt open, het is warm, het is fris...gek word je er van. ‘Strana primavera!’ zei Rita. Laatst een everzwijn gezien. Klein, compact, massief, sterk spurtte het ineens een pad over, om daarna te blijven grommen in de bosjes. Ik keerde snel om. Hoe is het mogelijk een land, landstreek, zelfs één grote stad in een gids samen te vatten? Alleen al om Napoleon enigszins te kunnen begrijpen, alleen al om de Napoleonvan-Elba te kunnen bevatten, zou je meerdere grondige studies moeten doornemen, om tenslotte tot de conclusie te komen dat de man, zoals iedereen, ongrijpbaar blijft. Ieder van de honderd onderwerpen die ik behandel, zou een mensenleven in beslag kunnen nemen. Vandaar de onvermijdelijke oppervlakkigheid van reisgidsen, die je wel intrigerende feiten aandragen of met een door niets gerechtvaardigde stelligheid wijsmaken ‘hoe het was’ en waar je moet gaan eten, maar het is allemaal gokwerk, uiteindelijk. Waarom zijn er bustours die daar 15 minuten stoppen om een foto van te kunnen maken, terwijl er al zo veel foto’s van bestaan? Ook daar zou je een boek over kunnen schrijven. Vanochtend vroeg ik me af waarom de toren van Pisa zo veel mensen trekt. Waarom is die scheve toren het bekendste monument van Italië? Waarom zijn er bustours die daar 15 minuten stoppen om een foto te maken, terwijl er al zo veel foto’s van bestaan? Ook daar zou je een boek over kunnen schrijven. Is het het wonder dat zo’n scheef bouwwerk de zwaartekracht blijft weerstaan? De mensheid blijft waarschijnlijk altijd meer gefascineerd door de vrouw met drie borsten dan door de Venus van Milo, al heeft die geen armen. Maar interessanter is de vraag waarom ik deze opdracht heb aangenomen. Feiten zoemen om me heen. 1 juni, zondag In Lucignano ben ik gisteravond naar de Sagra del Cinghiale gegaan, het feest van het everzwijn. Telkens als ergens in een bosrijk gebied in Italië de munitie van de jagers op begint te raken, ze een nieuw geweer of verse honden nodig hebben, organiseren ze zo’n bacchanaal. Het programmaboekje was het summum van sponsoring: op de cover een everzwijn en de aankondiging van het evenement, verder uitsluitend kleine advertenties. Bea heeft een boek over de Toscaanse Sagre geschreven, de volkse eetfeesten. Je hebt ze van alle ingrediënten van de Italiaanse keuken, van rijst en pasta tot kastanjes, paddestoelen en kikkers. Ze wisselt de beschrijving van de feesten af met haar eigen recepten, en Reinhart heeft de foto’s gemaakt. Ze heeft er maar liefst 7000 van verkocht. Toch vertelde ze dat tamelijk mat, alsof het haar niet gelukkig kon maken. Het everzwijnenfeestmaal vond plaats in een tent net buiten de stadsmuren. Twee jagers zaten aan een houten tafeltje de bestelling op te nemen en af te rekenen, de anderen kookten en serveerden. Ik neem aan dat de meeste aanwezigen vrienden en familie waren. Ik werd aan een tafel gezet met een leuk jong gezin. Michele had een transportbedrijf, zijn vrouw en haar zus werkten ook, en dan zaten er nog twee jongetjes tegenover me van een jaar of acht. Een ervan stak een dikke friet tussen zijn snijtanden, zijn voortanden waren eruit, en riep triomfantelijk: ‘Kijk, hij past er helemaal in.’ Met zijn kin vol bolognaisesaus verzuchtte hij even later dat hij zijn pasta niet op kon. Daarna wilde hij dat ik een foto van hem maakte met het everzwijn op het programmablad en zijn vriendje, om 35
vervolgens zonder waarschuwing naar de trampoline te rennen. De kermis barstte los, met pubers die op een mechanische boksbal hengstten en oudjes die een dansje waagden op vrolijke muziek van een combo. Midden in de nacht wakker. Ondoordringbare duisternis, oorverdovende stilte. Het is hier veel donkerder dan in de stad. Even beklemde me de absolute geruisloosheid, toen hoorde ik het geruststellende gekwinkeleer van een nachtegaal. Later voegde zich daar een haan bij, een koekoek en een heel stel andere gevleugelde vriendjes. Symphonie voor de eenzame mens. In een overmoedige bui rende ik 3,5 kilometer bergaf en twee kilometer weer bergop. De rest heb ik wandelend en sjokkend afgelegd. Daarna fysieke malaise. Ik begin te hallucineren. Laatst reed ik vanuit Siena naar hier, toen zag ik de venijnige gezichten van mijn buren Remo en Rita ineens voor me, ze kwamen me voor als demonen, door Lucifer gezonden om me te kwellen. Ze nodigen groepen motorduivels uit in hun restaurant. Soms komen die me tegemoet gestormd en scheren rakelings langs mijn Polo, gemaskerd in felrode en zwarte pakken, verbeten, met vlammende blikken. De stem van Remo klinkt als een hamer op een aambeeld, luid, met viriele agressie. Ik blijf binnen. 2 juni, maandag Het geduldige papier. Ik ben er nooit helemaal zeker van dat ik die uitdrukking begrijp. Betekent het dat je tegen papier eindeloos kunt zeuren, dat het niet kan protesteren of zijn oren dichtstoppen? Het is heilzaam me in de Medici te verdiepen, Napoleon en al die andere historische figuranten, want het verhindert me in mijzelf op te gaan. Ik moet mezelf niet met anderen gaan vergelijken. Twee katten bespieden elkaar in een hoek van de tuin. 3 juni, dinsdag Aan de ene kant hoop ik dat de waanzin doorzet, aan de andere kant: niet te veel. Ik moet nog wel kunnen noteren, compos mentis. Op de poten van het houten ledikant waarin ik slaap, zijn twee vrouwenhoofden gekerfd. Ze dragen een kroon, hebben holle ogen en een halfopen mond. Deze Medusa’s verschijnen in mijn dromen, afgewisseld door een half vergane vrouwenschedel. Om vijf uur ’s ochtends al wakker, opnieuw volkomen donker, gitzwart, dan weer de nachtegaal, de gangmaker, en na een tijdje zetten ze allemaal in, de een nog luider dan de ander. Net mensen. Een paar vroege vogels en dan gezamenlijk aanzwellen tot een oorverdovend koor aandachtvragende ego’s. De gids begint een loodzware last te worden. Een onafzienbare hoeveelheid brochures wacht geduldig op me in de salon, op de werktafel van Bea en Reinhart die ik mag gebruiken; op de vleugel ligt een miezerig hoopje ‘al gedaan’. 4 juni, woensdag Het liefst zou ik kamergeleerde worden. Ver van iedere competitie mij wijden aan één onderwerp, jarenlang, in absolute afzondering. Het praktische interesseert me niet. Geld verdienen? Tijdverlies. Graag zou ik een studie maken van leven en werk van Luca Signorelli, een morbide, zwarte schilder. Toen zijn oudste zoon overleed, liet hij hem door zijn assistenten ontkleden om hem te kunnen gebruiken als model voor de dode Christus die van het kruis was genomen. Maar kamergeleerden mogen niet meer bestaan. Ze moeten produceren, lesgeven, congressen bezoeken, lezingen houden. In Toscane heb je veel heiligen, rijke jongelingen die zich in de natuur terugtrokken om te boeten voor hun zonden. De kamergeleerde en de heremitische heilige hebben iets gemeen: ze weerstaan de verlokkingen van de wereld. Maar Vogels, bijen, mieren. ‘Hoeveel?’ zou mijn redacteur van de uitgeverij vragen. ‘Kun je ze bezichtigen? Zo ja, wanneer? Hebben ze een website?’ Italië, Toscana 37
Page 1: Dagboek van een reisgidsschrijver T
Page 5: Ik rende van de Uffizi naar de Gall

Dagboek van een reisgidsschrijver - Fabulous Fabian Takx

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?