Dagboek van een reisgidsschrijver - Fabulous Fabian Takx

More documents

Recommendations

Info

de kamergeleerde wordt als een sukkel beschouwd, terwijl zeker hier in Italië de heremiet op een zekere bewondering mag rekenen. De heremiet heeft een betere pr, met zijn opoffering voor God, terwijl de kamergeleerde niet aan beeldvorming doet, zelfs genot lijkt te ontlenen aan zijn abstinentie. Waar anderen zo hard voor ploeteren – erkenning, macht, seks – schuift de kamergeleerde minzaam terzijde. Genot zou een te groot energieverlies betekenen. 5 juni, donderdag Slecht geslapen. Wroeging om gemiste kansen en toegelaten vernederingen! Machiavelli: ieder mens handelt alleen uit eigenbelang. Die hypothese levert goede resultaten op. Maar Rita dan? Gisteren had ze haar restaurant al afgesloten toen ik het pad afkwam om sigaretten te halen. Hoewel ze met de kok – een vrouw – zou vertrekken, liet ze die gaan en opende alle vier de sloten om me te helpen. 7 juni, zaterdag Hoe was dat gedichtje van Reve ook weer? Iets als: ‘Goedkope wijn, bioscoop, masturbatie. De wijn is op, de bioscoop is dicht. Het leven wordt zo wel erg eenzijdig.’* Masturberen doe ik weinig, wijn heb ik nog wel. Zo zit ik dan onder een bewolkte hemel op een Weihenstephaner-stoeltje uit een Biergarten in een tuin die dichtgroeit. Nog 23 dagen. Vanavond beginnen de EK Voetbal. Van Rita gehoord dat de gedistingeerde heer die ’s ochtends bij haar komt koffiedrinken en naar aanleiding van de regionale krant de gebeurtenissen in de wereld van commentaar voorziet – ‘Heb je de nieuwe verloofde van de minister van Landbouw gezien, Rita? Ze is een kop groter dan hij en minstens twintig jaar jonger’ – de neef is van de bisschop en als pensionaris de gastenverblijven naast het kerkje onderhoudt. Daar slaapt nu een groep christelijke jongeren uit Oostenrijk die onchristelijk veel lawaai maken. Een kleine kale man komt ook altijd in het café, gekleed in camouflage-T-shirt en bijpassende shorts. Volgens Rita is hij vuilnisophaler, maar hij verzorgt ook de graven op het kerkhof. Zwijgend staat hij aan de toog met onfatsoenlijk gebiologeerde blik toe te kijken hoe ik mijn capuccino drink, te dichtbij. Bij de VVV in Monte staat ook zo’n man, al even rond en welwillend. Hij houdt altijd de deur voor me open als ik op bezoek kom. Soms stoot hij onverstaanbare klanken uit, want hij is doofstom. 8 juni, zondag Zwitserland-Tsjechië (0-1) gezien in de Karisma Bar. De Karisma Bar maakt zijn naam ten volle waar, al ligt hij in een winkelcentrum aan de rand van Monte San Savino, met een Coop-supermarkt in de rug en een begrafenisonderneming ertegenover. Iedereen die er komt heeft charisma. Kleding, hairdo, shades: alles klopt. Iedereen die er komt heeft charisma. Kleding, hairdo, shades: alles klopt. De meisjes zijn jong, mooi en stralend, ze dragen prachtige minirokjes, hebben schitterende benen en zijn erg gracieus. De jongens nooit overdressed, precies goed, handje gel hier, geharste borstkas daar. Maar de meest charismatische is de Adonis achter de bar met zijn dikke zwarte Hellenistische haar, zijn blikkerende borstwering van tanden en zijn zelfbewuste manier van cocktailshaken. Eerst leek het me nog een arrogante, humeurige kwal, maar opeens zag ik dat hij de doofstomme uit de VVV zonder consumptie uren liet binnenzitten, ook toen die met een neutrale uitdrukking handenvol borrelhapjes naar binnen schoof. Toen ik afrekende zei de bargod ineens, met stralend gezicht en glinsterende ogen, ‘En? Gewonnen of verloren?’ Ik voelde me vereerd als een oude dame die door koningin Beatrix persoonlijk wordt toegesproken. ‘Ik heb niet gespeeld,’ zei ik. ‘Ik ben Nederlander. Maandag spelen we tegen elkaar.’ ‘O, maar dan zien we elkaar snel weer!’ riep hij vrolijk, en het klonk gemeend. 9 juni, maandag Ineens weet ik aan wie Reinhart me doet denken: Jens Lehmann, de keeper van het Duitse nationale elftal. Die defensieve glimlach. Een goede keeper, maar vroegoud, iemand die ze op goal hebben gezet bij gebrek aan beter. Maar nog altijd honderd keer draaglijker dan die Beierse vogelverschrikker Oliver Kahn. Nederland-Italië 3-0. Fantastische wedstrijd. 10 juni, dinsdag Ik heb het getroffen. Maar ik tel soms toch de dagen af. Later was dit het mooiste wat ik in jaren heb meegemaakt. Zo werkt de menselijke geest. De brochures vervelen me, het contact met de vrouwelijke gidsen wordt een mistige herinnering en ik voel me alleen. Angst: het komt zelden voor dat een ploeg die goed begint, kampioen wordt. 12 juni, donderdag ‘Isn’t that strange, mother? Chicken in Italian and in Spanish is the same word, but it’s pronounced differently. In Spanish it’s pojjo and in Italian it’s pollo.’ ‘It’s pronounced differently!’ ‘That’s what I’m saying, mother. But the meaning is the same. In French it’s poulet, that’s more similar than chicken.’ ‘It’s a very nice chicken, this chicken is!’ Dat laatste klinkt grimmig. De zoon is ergens tussen de veertig en de vijftig, de leeftijd waarop je vervroegd seniel kunt worden. De moeder bijna dement. Ze zitten samen in de tuin van een trattoria. Ik moet ernaar luisteren, want ik heb net besteld. Dit is geen conversatie, dit is een ontkenning van het alleen zijn. Of misschien conversatie in de zin van Proust: ‘De conversatie, die de uitingsvorm is van vriendschap, is een oeverloos gezwets waar je niets mee opschiet.’ Maar van vriendschap is hier geen sprake. Eerder van noodlot. In Toscane zie je veel oudere stellen die geloven dat een culturele vakantie ze zal verheffen. Kip, het meest veelzijdige stukje vlees. In Toscane zie je veel oudere stellen die geloven dat een culturele vakantie ze zal verheffen. Kip, het meest veelzijdige stukje vlees. We lopen langs clericale en staatspropaganda en bewonderen ze. Alleen al de weerzinwekkende hoeveelheid kunst die de Medici hebben verzameld. Moet je dat nog verzamelen noemen? 16 juni, maandag In Florence logeerde ik een paar dagen in het Best Western Hotel Gabriele D’Annunzio (hoe verzin je het?), op invitatie van Firenze Turismo. Dichtbij, in Settignano, hokte de fascistoïde dichter d’Annunzio met zijn geliefde, de actrice Eleonora Duse. Prachtige naam. Ik sliep er bijzonder slecht. Er was een luchtcirculatie-systeem dat niet ophield te zoemen, ook al liet ik de airco vanuit de receptie uitschakelen. Opeens realiseerde ik me: we ademen hier elkaars lucht in. Ik stelde me mensen voor wiens lucht ik absoluut niet wilde inademen. Mensen met putlucht. Wat een ongewenste intimiteit. Daar hoor je nooit iemand over. 39
Ik rende van de Uffizi naar de Galleria dell’ Accademia, van de Brancacci-kapel naar de koepel van Brunelleschi... 17 juni, dinsdag Zomerwarmte, verrukkelijk! Het gras twee kontjes hoog. Laat de Duitse cursisten maar komen. Volgende week is het zo ver. Een groep Duitsers komt hier les nemen bij Reinhart. Ik mag blijven, maar wil ik dat? Het lijkt me heerlijk de psycho-sociale dynamiek van zo’n groep te volgen, maar Bea en Reinhart zal mijn aanwezigheid wellicht ergeren. Gisteren heeft Remo vier Finse meisjes thuisgebracht. Rita was er niet, ik zat naar het voetballen te kijken in de bar, de meisjes stonden erbij, en Remo ging naast ze staan en vroeg me te vertalen in het Engels wat hij ze wilde zeggen. ‘Zeg ze dat ik erg blij ben dat ze bij me zijn komen eten!’ ‘Zeg ze dat ik het een eer zou vinden als ik ze naar huis mag brengen.’ Dat mocht. Eerder had hij me gevraagd: ‘Wat voor taal spreken ze in Finland?’ ‘Fins.’ ‘Wat is dat voor taal?’ ‘Onbegrijpelijk. Lijkt op Hongaars.’ De volgende dag zei hij tegen me: ‘Dat was toch wel het minste wat ik voor ze kon doen! Ze zijn hier vier dagen komen eten!’ Het waren zeker niet onaantrekkelijke Finse meisjes. Volgens de schoonmaaksters is Reinhart ‘un uomo eccettionale!’ Altijd zo vrolijk, altijd rustig! 19 juni, donderdag Als ik door de dichte dennenbossen van Monte naar Palazzuolo bergopwaarts slinger, voel ik me als Jack Nicholson in The Shining. ‘All work and no play...’ Luidkeels zit ik een bandje van Lee Hazlewood mee te kwelen. ‘Oy yeah, it’s dark in my heart!’ 20 juni, vrijdag Vandaag komen Bea en Reinhart terug. De zeurstem van de neef van de bisschop, het te opgewekte geschreeuw van Rita. Zoemende bijen, tsjilpend gevogelte. Een mug in de keuken. Ik heb genoeg van Toscane en alles wat met Toscane te maken heeft. Nu komen de maanden dat het hier alleen binnen nog uit te houden zal zijn. Op het bureau slinkt de stapel ‘nog te behandelen’ langzaam. Het gras staat zo hoog dat ik me afvraag of het nog wel kan worden gemaaid. Ik heb me laten millimeteren door de dorpskapper. Hij spoot mijn haar nat met een plantenspuit en had maar één tand. ‘Waarom heb je je zo kaal laten knippen?’ ‘Er zat weinig anders op.’ 23 juni, maandag Heb ik er soms verstand van? Nederland vloog er uit tegen de Russen. Italië ook, tegen Spanje. De eerste ‘cursisten’ zijn gearriveerd, maar het blijken huurders. Een groep gepensioneerde of nog net niet gepensioneerde leraren heeft het palazzo afgehuurd om te komen schilderen. Aardige, toegewijde mensen. Mijn visioen van hitsige vrouwen van veertig kan weer in de commode. Morgen vertrekken Bea en Reinhart weer en blijf ik met Die Gruppe achter. Soms lijkt de idylle van B en R me breekbaar. Bea lijkt ieder moment te gaan exploderen, Reinhart implodeert. 24 juni, dinsdag Vreselijk, het is bijna voorbij. Net nu het goddelijk weer wordt en de gesprekken bijzonder interessant worden. Sommigen van de Duitse kunstenaars kennen elkaar al twintig jaar, althans, de harde kern. Gisteren verbrak Bea de harmonie aan tafel buiten – Reinhart stond binnen af te wassen - na vele schnapps, met afgemeten volzinnen. ‘Als er zoiets gebeurt, stort je hele wereld in!’ Wat er gebeurd was, onthulde ze niet, en wij waren te discreet om er naar te vragen. We zaten onder een steeneik en zopen ons klem. Gezellig. Zou Reinhart zich soms tot de herenliefde hebben bekend? Had hij een kleine Seitensprung gemaakt? Zij commandeert hem, alsof ze hem wil straffen voor een vergrijp. We hadden het over ‘het kind in onszelf’, we moeten het kind in onszelf terugvinden, hoe moeilijk dat ook is. Maar het moet, het moet!! Het onschuldige kind. Nee, dacht ik, die neuroot van vroeger wil ik niet terug. Maar het ging nu om het ideale kind, het onschuldige kind, het kind in ons. Gerti zei tegen me: ‘Toen ik jou zag, dacht ik meteen: internaat.’ Heinz is ook een oud-internaatsjongen. Hij heeft zich daar pas op zijn veertigste mee ‘auseinandergesetzt.’ Dat is nog altijd veel eerder dan veel anderen. Heinz zoekt zijn innerlijke kind in een oude VW-bus waarmee hij door Europa trekt. Hij doet alles in die bus. Behalve hier dan. Lieve, leuke man! Ik vind ze allemaal lief. 25 juni, woensdag Blubberige billen, ontblote armen, pluizige grijze haren. ‘We zijn hier om te schilderen.’ Vogels, bijen, mieren. ‘Hoeveel?’ zou mijn redacteur van de uitgeverij vragen. ‘Kun je ze bezichtigen? Zo ja, wanneer? Hebben ze een website?’ 26 juni, Palazzuolo Mijn laatste dag. Half elf ’s ochtends, de wereld is al volop wakker, van de vogels tot de schrijnwerker Gianni wiens getimmer tot mijn salon met pittura secca doordringt. Ik hoor ook al geluiden van Die Gruppe, hele voorzichtige geluiden, van een Einzelperson die in de tuin met affectie voor de anderen stilletjes het ontbijt voorbereidt. Ze zijn zo aardig, al plagen ze me dat ik de sla niet goed droogslinger. Mildheid en ironie, dat is het corvee van de ouder wordende mens. De oude mens die het zonder libido moet stellen, die voortbestaat als een cultus zonder mysterie, als een wedstrijd zonder doelpunten. De mannen gaan steeds meer op vrouwen lijken, zemelen zonder pointe, bespreken anderen goedmoedig spottend of vol medeleven, leuteren eindeloos over een goed glas wijn en de beste olijfolie, het prettige van dit en het aangename van dat... en hun gesprekken hebben geen kloten meer, geen bite, de begeerte is verdwenen, de lust een waxinelichtje in de nacht. Ze veroordelen al die ambitie van vroeger, die ijdelheid. Nee, het kind in zichzelf, dat zoeken we! De euforie van Gerti toen die Mannschaft gisteren in de allerlaatste minuut met 3-2 won van de Turken, was die echt? Hitte. De kunstenaars zitten in een flow. Ik kan hier niet meer blijven, het huis is inmiddels hun vruchtbare werkterrein geworden. Vooral Gerti schept het ene doek na het andere. Ik voelde me goed, ze huichelen niet. Met Heinz roddelde ik over Reinhart en Bea. Nee, corrigeerde hij, Bea controleert Reinhart niet, zij domineert hem. Ik zei: ‘Het is moeilijk met Reinhart over iets persoonlijks te praten.’ Heinz keek me met een immens medelijden aan en zei: ‘Der kennt sich nicht!’ en voegde er aan toe: ‘Der weiss gar nicht wer er ist!’ Daar zat niets neerbuigends in, alleen plaatsvervangend verdriet of mededogen om het gebrek aan identiteit van die arme Reinhart. Ik zal ze missen, allemaal. 100x Toscane van Fabian Takx verschijnt dit voorjaar bij uitgeverij Lannoo en is ook in Nederland verkrijgbaar. * Gedicht voor dokter Trimbos: ‘Goedkope wijn, masturbatie, bioscoop’, schrijft Céline./De wijn is op, en bioscopen zijn hier niet./ Het bestaan wordt wel eenzijdig”. (uit: Nader tot U) 41
Page 1 and 2: Dagboek van een reisgidsschrijver T
Page 3: vervolgens zonder waarschuwing naar

Dagboek van een reisgidsschrijver - Fabulous Fabian Takx

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?