Dagboek van een reisgidsschrijver - Fabulous Fabian Takx

Ik rende van de Uffizi naar de Galleria dell’ Accademia,
van de Brancacci-kapel naar de koepel van Brunelleschi...
17 juni, dinsdag
Zomerwarmte, verrukkelijk! Het gras twee kontjes hoog.
Laat de Duitse cursisten maar komen. Volgende week is het
zo ver. Een groep Duitsers komt hier les nemen bij Reinhart.
Ik mag blijven, maar wil ik dat? Het lijkt me heerlijk de
psycho-sociale dynamiek van zo’n groep te volgen, maar
Bea en Reinhart zal mijn aanwezigheid wellicht ergeren.
Gisteren heeft Remo vier Finse meisjes thuisgebracht. Rita
was er niet, ik zat naar het voetballen te kijken in de bar,
de meisjes stonden erbij, en Remo ging naast ze staan en
vroeg me te vertalen in het Engels wat hij ze wilde zeggen.
‘Zeg ze dat ik erg blij ben dat ze bij me zijn komen eten!’
‘Zeg ze dat ik het een eer zou vinden als ik ze naar huis
mag brengen.’
Dat mocht.
Eerder had hij me gevraagd: ‘Wat voor taal spreken ze
in Finland?’
‘Fins.’
‘Wat is dat voor taal?’
‘Onbegrijpelijk. Lijkt op Hongaars.’
De volgende dag zei hij tegen me: ‘Dat was toch wel
het minste wat ik voor ze kon doen! Ze zijn hier vier
dagen komen eten!’
Het waren zeker niet onaantrekkelijke Finse meisjes.
Volgens de schoonmaaksters is Reinhart ‘un uomo
eccettionale!’ Altijd zo vrolijk, altijd rustig!
19 juni, donderdag
Als ik door de dichte dennenbossen van Monte naar
Palazzuolo bergopwaarts slinger, voel ik me als Jack
Nicholson in The Shining.
‘All work and no play...’
Luidkeels zit ik een bandje van Lee Hazlewood
mee te kwelen. ‘Oy yeah, it’s dark in my heart!’
20 juni, vrijdag
Vandaag komen Bea en Reinhart terug.
De zeurstem van de neef van de bisschop, het te
opgewekte geschreeuw van Rita. Zoemende bijen,
tsjilpend gevogelte. Een mug in de keuken.
Ik heb genoeg van Toscane en alles wat met Toscane
te maken heeft.
Nu komen de maanden dat het hier alleen binnen nog
uit te houden zal zijn.
Op het bureau slinkt de stapel ‘nog te behandelen’
langzaam.
Het gras staat zo hoog dat ik me afvraag of het nog
wel kan worden gemaaid.
Ik heb me laten millimeteren door de dorpskapper.
Hij spoot mijn haar nat met een plantenspuit en had
maar één tand.
‘Waarom heb je je zo kaal laten knippen?’
‘Er zat weinig anders op.’
23 juni, maandag
Heb ik er soms verstand van? Nederland vloog er uit
tegen de Russen. Italië ook, tegen Spanje.
De eerste ‘cursisten’ zijn gearriveerd, maar het blijken
huurders. Een groep gepensioneerde of nog net niet
gepensioneerde leraren heeft het palazzo afgehuurd om
te komen schilderen. Aardige, toegewijde mensen.
Mijn visioen van hitsige vrouwen van veertig kan weer in
de commode.
Morgen vertrekken Bea en Reinhart weer en blijf ik met
Die Gruppe achter. Soms lijkt de idylle van B en R me
breekbaar. Bea lijkt ieder moment te gaan exploderen,
Reinhart implodeert.
24 juni, dinsdag
Vreselijk, het is bijna voorbij. Net nu het goddelijk weer
wordt en de gesprekken bijzonder interessant worden.
Sommigen van de Duitse kunstenaars kennen elkaar al
twintig jaar, althans, de harde kern. Gisteren verbrak Bea
de harmonie aan tafel buiten – Reinhart stond binnen af te
wassen - na vele schnapps, met afgemeten volzinnen. ‘Als
er zoiets gebeurt, stort je hele wereld in!’ Wat er gebeurd
was, onthulde ze niet, en wij waren te discreet om er naar
te vragen. We zaten onder een steeneik en zopen ons
klem. Gezellig. Zou Reinhart zich soms tot de herenliefde
hebben bekend? Had hij een kleine Seitensprung gemaakt?
Zij commandeert hem, alsof ze hem wil straffen voor een
vergrijp. We hadden het over ‘het kind in onszelf’, we
moeten het kind in onszelf terugvinden, hoe moeilijk dat
ook is. Maar het moet, het moet!! Het onschuldige kind.
Nee, dacht ik, die neuroot van vroeger wil ik niet terug.
Maar het ging nu om het ideale kind, het onschuldige kind,
het kind in ons.
Gerti zei tegen me: ‘Toen ik jou zag, dacht ik meteen:
internaat.’
Heinz is ook een oud-internaatsjongen. Hij heeft zich daar
pas op zijn veertigste mee ‘auseinandergesetzt.’ Dat is
nog altijd veel eerder dan veel anderen. Heinz zoekt zijn
innerlijke kind in een oude VW-bus waarmee hij door
Europa trekt. Hij doet alles in die bus. Behalve hier dan.
Lieve, leuke man! Ik vind ze allemaal lief.
25 juni, woensdag
Blubberige billen, ontblote armen, pluizige grijze haren.
‘We zijn hier om te schilderen.’
Vogels, bijen, mieren. ‘Hoeveel?’ zou mijn redacteur
van de uitgeverij vragen. ‘Kun je ze bezichtigen?
Zo ja, wanneer? Hebben ze een website?’
26 juni, Palazzuolo
Mijn laatste dag. Half elf ’s ochtends, de wereld is al volop
wakker, van de vogels tot de schrijnwerker Gianni wiens
getimmer tot mijn salon met pittura secca doordringt. Ik
hoor ook al geluiden van Die Gruppe, hele voorzichtige
geluiden, van een Einzelperson die in de tuin met affectie
voor de anderen stilletjes het ontbijt voorbereidt. Ze zijn zo
aardig, al plagen ze me dat ik de sla niet goed droogslinger.
Mildheid en ironie, dat is het corvee van de ouder wordende
mens. De oude mens die het zonder libido moet stellen,
die voortbestaat als een cultus zonder mysterie, als een
wedstrijd zonder doelpunten. De mannen gaan steeds
meer op vrouwen lijken, zemelen zonder pointe, bespreken
anderen goedmoedig spottend of vol medeleven, leuteren
eindeloos over een goed glas wijn en de beste olijfolie,
het prettige van dit en het aangename van dat... en
hun gesprekken hebben geen kloten meer, geen bite,
de begeerte is verdwenen, de lust een waxinelichtje in
de nacht.
Ze veroordelen al die ambitie van vroeger, die ijdelheid.
Nee, het kind in zichzelf, dat zoeken we!
De euforie van Gerti toen die Mannschaft gisteren in
de allerlaatste minuut met 3-2 won van de Turken, was
die echt?
Hitte. De kunstenaars zitten in een flow. Ik kan hier
niet meer blijven, het huis is inmiddels hun vruchtbare
werkterrein geworden. Vooral Gerti schept het ene doek
na het andere. Ik voelde me goed, ze huichelen niet.
Met Heinz roddelde ik over Reinhart en Bea. Nee,
corrigeerde hij, Bea controleert Reinhart niet, zij domineert
hem. Ik zei: ‘Het is moeilijk met Reinhart over iets
persoonlijks te praten.’ Heinz keek me met een immens
medelijden aan en zei: ‘Der kennt sich nicht!’ en voegde
er aan toe: ‘Der weiss gar nicht wer er ist!’ Daar zat niets
neerbuigends in, alleen plaatsvervangend verdriet of
mededogen om het gebrek aan identiteit van die arme
Reinhart.
Ik zal ze missen, allemaal.
100x Toscane van Fabian Takx verschijnt dit voorjaar bij uitgeverij Lannoo
en is ook in Nederland verkrijgbaar.
* Gedicht voor dokter Trimbos: ‘Goedkope wijn, masturbatie, bioscoop’,
schrijft Céline./De wijn is op, en bioscopen zijn hier niet./ Het bestaan wordt
wel eenzijdig”. (uit: Nader tot U)
41