Een doof kind in de groep Een doof kind in de groep - Fodok

28
heb ook wel eens gedacht: waarom komt Marjolein niet helemaal op onze
school, dat redden we best samen. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ze
dan iets heel belangrijks zou missen: het contact met andere dove kinderen.
Sommige dingen wil je gewoon in je eigen taal doen. Er zijn zoveel
dingen die horenden elkaar zo makkelijk vertellen en die je als doof kind
niet kan volgen. Je blijft ergens een buitenbeentje. Binnen grenzen lijkt me
dat niet erg. Want een doof kind moet juist ook leren omgaan met horenden,
met de beperkingen in het contact. Zoals de school in elkaar zit, zit de
maatschappij ook in elkaar. Aan Marjolein merkte ik ook wel dat het
werkte: langzamerhand durfde ze meer van zichzelf te laten zien, ging ze
zich veiliger voelen.’
‘Ik vond het knap van Marjolein dat ze de stap had durven nemen
naar onze school, want het lijkt me heel moeilijk voor een kind. Maar ze
was gemotiveerd. Ze wilde niet naar het voortgezet speciaal onderwijs,
waarvoor ze ver weg zou moeten. Liever wilde ze naar een middelbare
school in de buurt. Daarom wilden ze langzaam de integratie uitbouwen,
en dan op de middelbare school helemaal integreren. Dus deed ze het, ook
al ging het absoluut niet fluitend, zo van: wat is dit toch gemakkelijk. Ze
werd ook op een goede manier begeleid door haar ouders. Het waren
actieve mensen die veel regelden voor hun kind, op een positieve manier.
Voorop stond wat Marjolein wilde. Haar ouders bespraken ook veel met
haar. Dat was op onze school heel gewoon, maar er zijn natuurlijk scholen
waar ouders heel anders met hun kinderen omgaan en dan wordt het een
ander verhaal.’
‘Alles bij elkaar zit er echt wel wat vast aan het plaatsen van een
dove leerling, wat ik vooraf niet wist. Toen ik Marjolein in de klas kreeg,
had ik bijvoorbeeld geen idee wat ze wel en niet kon. Vooral taal bleek lastig
voor haar te zijn. Veel woorden leer je doordat je ze hoort, en je krijgt
daardoor ook begrip van hun betekenis. Marjolein had veel minder kennis
en begrip van woorden. Als ik woorden wilde gaan spellen, moest eerst het
begrip van die woorden worden besproken. Daar heb ik hulp bij ingeroepen.
Meestal ging ze de woordjes die ik opgaf met de tolk doornemen - die
dan eigenlijk optrad als begeleider - of met haar ouders. Ambulante begeleiding
heb ik niet gehad; dat was verkeerd gelopen met aanvragen. Later
in het schooljaar kwam er een andere directeur op onze school die wel precies
wist wat je kon aanvragen. Het aannemen van een dove leerling zou
ook veel meer een beslissing van het hele team moeten zijn. Ik heb het