Een doof kind in de groep Een doof kind in de groep - Fodok

6
Een doof kind in de groep
Een doof kind in de groep: vaak is het mogelijk, maar er komt wèl
heel wat bij kijken. Het begint al als de ouders op zoek gaan naar een
geschikte plek voor hun kind op bijvoorbeeld een peuterspeelzaal, school
of club. Ze merken dan dat hij niet overal welkom is. Want er zijn mensen
die denken: een doof kind tussen de horende kinderen, dat kan niet goed
gaan. De praktijk laat zien dat het wel degelijk goed kan gaan. Maar daarvoor
is inzet en vaardigheid nodig van alle betrokkenen: het kind zelf, zijn
ouders, de begeleider van de groep, de andere kinderen in de groep.
Doofheid bemoeilijkt de communicatie tussen horenden en doven.
De meeste dove kinderen leren gebarentaal, waarin ze moeiteloos kunnen
communiceren. Maar horenden beheersen meestal geen gebarentaal, zij
spreken Nederlands. Het gesproken Nederlands is voor dove kinderen
slecht toegankelijk. Dat is logisch als je nagaat dat je door spraakafzien
maar een klein deel kunt zien van wat er gezegd wordt; naar de rest moet
je raden. Om goed te kunnen spraakafzien moet je bovendien de taal al
goed kennen, en dat is voor een doof kind een probleem. Want hoe moet
je een taal leren kennen die je niet hoort? Daarom is spraakafzien voor de
meeste kinderen behoorlijk lastig, zelfs als ze er al flink in getraind zijn.
Praten is natuurlijk ook moeilijk als je niet weet hoe de woorden moeten
klinken en als je niet hoort wat je zegt. De meeste dove kinderen zijn slecht
verstaanbaar als je niet gewend bent aan hun manier van praten.
Doorgaans kunnen kinderen pas vanaf een jaar of acht, negen zo praten en
spraakafzien dat het helpt bij het contact met horenden. Maar ingewikkeld
blijft het. Ook lezen en schrijven zijn lastiger naarmate je de taal minder
goed beheerst. Veel dingen zijn voor een doof kind moeilijker te leren
omdat hij informatie mist die een horend kind als vanzelf krijgt.