C - Walter Beckers

© World Copyright 1972 and design by Walter Beckers-Antwerp.

WALTER BECKERS 

COMMUNICATIE

BANANA 

PRESS 

KAPELLEN BOS N.V.

naar nieuwe horizonten.

Beste Dirk, 

Als je dit niet verfilmt win je volgend 

jaar de Ronde van Frankrijk. 

Walter.

8 8 8 8

Is god onzichtbaar ? 

9 9 9 9

10 10 10 10 

Is god onzichtbaar 7 7

ZIJN DE GODEN NIET VOELBAAR ? 

11 11 11 11

12 12 12 12 

Oktober. De dreven zijn weer vol roestige kleuren. Roestige kleuren, 

die me blij maken zolang de zon er nog op staat Roestige kleuren, die 

weerom droefenis en weemoed zullen vertolken als de grauwe wolken 

komen aandrijven en de wind me in de oren bijt 

Ik moet me verdedigen. 

De jacht is open! Goed zo. 

Ik ga beelden schieten.

13 13 13 13

14 14 14 14 

Geef acht 

GeefaL 

Schijt met je geweer!

15 15 15 15

16 16 16 16 

Seksmachines.

- 

17 17 17 17

18 18 18 18 

Moeder, ik heb een krukas in mijn darmen. 

Liefste, stuur me nog een brief en een blote foto van jou.

19 19 19 19

20 2 0 20 20 

Machines.

'• 

i • 

2 1 2 1 2 1 2 1 

• : 

•>'.••:•.. ' •>•- 

" ; ;

22 22 22 22 

En de avond komt zo stil, zo stil, zo traagzaam aangetreden, dat geen 

en weet wanneer de dag.of 

wat ik me herinner van Guido Gezelle, en mij ontroerde— 

Bastaards!

23 23 23 23 

V -*4

2 4 2 4 24 24 

Dirk, dit verdraagt geen woorden meer. 

#

2 5 2 5 25 25

26 2 6 26 26 • 

Ajax - Olympique Marseille 4-1 

Lierse S.K. - Trondheim 3-0 

R. Antwerp F.C. - Daring C.B. 2-1 

Moon City - Benfica 6-0 

Dynamo Moskou • Leeds United 1-0 

ScheUebeUe - Arsenal 3-1

; 

: 

• • • ; • ; : • . 

27 2 7 27 27 

111: 

Illillilli 

!•

2 8 28 28 28 

Gebrniken jullie ook Tampax ?

29 29 29 29

30 30 30 30 

Toegelaten •onn van porno.

3 1 3 1 3 1 3 1

3 2 3 2 32 32 

Love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, 

love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, 









love, love, love, love, love, love, love, love, LIFE, love, love, love, love, 











love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love, love,

33 33 33 33

3 4 3 4 34 34 

Vergaderen ? Apokalyptisdie toestand I Vergaderen, verwateren, 

wateren, water, vergaan. Woorden en woorden en nog woorden, geen 

daden. Vergaderen!

ITN ^v 

• ^ 

I> UU 

• '^-. ^ R -•_ • -.- 

35 3 5 35 35 

• ^ - * J 

iSjfflfa^-- 

i^P> ^Éi ^^ 

" 3

36 36 36 36 

Sorry!

: 

37 3 7 37 37 

' : * • , • • 

: 

• > . •

3 8 38 38 38 

Milk is good for you.

3 9 3 9 39 39

4 0 40 40 40 

Sony, again!

4 1 4 1 4 1 4 1

4 2 4 2 42 42 

f

43 4 3 43 43

4 4 44 44 44

45 45 45 45

46 4 6 46 46 

Sinds duizend vierenzeventig dagen snel ik door de 

ruimte. Denk ik toch. Enkele dagen meer of minder... 

Kan wel, mag wel. Waarom niet ? Wat kunnen enkele 

dagen nu nog voor mij betekenen ? Ik voel me plots zo 

overweldigend jong en dynamisch. Kan niet anders. 

Ik heb contact gehad met de onbekende planeet!!! 

Met de onbekende bewoonde planeet van mijn dromen 

! Zij hebben daarnet contact met mij opgenomen. 

De verbinding is gelukt! Ik heb hun woorden niet begrepen, 

wel hun gevoelens. 

ER IS INGEBROKEN IN DE PAARDESTAL VAN DE 

AARDE. 

Hun klanken vielen mij in de oren als vrolijke gezangen. 

Het is mij gelukt. Een nieuwe wereld heeft zich 

formeel geopenbaard, aan mij. Het mocht wel, het 

moest er toch eenmaal van komen, na al die dorre 

jaren dat men mij en mijn geloof en mijn theorieën 

vervloekt heeft. Ik ben blijven geloven. Terecht. 

IK ZAL MIJ NIET IN EEN AUTOMOBIEL LATEN 

RONDRIJDEN, MIJ MET BLOEMEN LATEN BE- 

STROOIEN, HANDJES SCHUDDEN EN HANDEN 

LATEN KUSSEN. 

Sorry, nu moet ik toch even weg. Even maar. Veront-

4 8 4 8 4 8 4 8

En nog A. 

50 50 50 50

UIT HET LEVEN VAN A 

51 51 51 51

5 2 5 2 52 52 

Achter hem zag ik vrouwen, veel vrouwen. Achter hem zag ik mannen, 

heel veel mannen, en al de vrouwen en mannen spanden zich op 

de een of andere manier in, om hem naar zich toe te halen. Voor mij 

was het een visioen van trekken, duwen, stampen. Het had geen menselijke 

verhouding meer. De kreeg het er benauwd van, zodanig dat ik 

uit mijn zetel opsprong en haastig het venster geheel opentrok. De frisse 

lucht verluchtte me. De frisse lucht vulde de kamer en verdreef de 

trillingen van naijver, corruptie, gezochte, ongezonde spanningen die ik 

provocerend aanwezig had gevoeld. Het bos kwam in mij. Ik voelde 

me groen worden. Kinderlijk groen. Een kind. Ik deed opnieuw 

afstand van de voor mij te veel geworden aardse, platte zinnen als bijvoorbeeld 

: 

Wij kunnen onze lotsbestemming niet veranderen. 

Wij kunnen uit bepaalde situaties niet weg. 

Wij kunnen niet meer natuurlijk leven. 

Mij was het wel gelukt Door het venster open te gooien. Het venster 

op de wereld. 

Kom maar, wereld! 

Ik heb mijn werkkamer verlaten. Waarom, weet ik niet Ik loop naar 

de woonkamer en heb — automatisch — de tv aangezet Doe ik zelden. 

Ik kijk weinig televisie. Misschien had het iets te maken met het 

open venster. Nu tv-venster. Wit venster. Het is nog vroeg in de 

namiddag. 

Het beeld blijft wit Sneeuwprogramma. 

Ik mijmer. Ik tracht verder dan de beeldbuis te kijken en zie A. Dt 

noem hem A. A. achtervolgt mij reeds een hele tijd. Of ik hem ? Het 

is een feit dat ik erg met hem bezig ben. Heel erg. Sterk. A. is misschien 

mijn schaduw. Ik raak hem niet kwijt en wil dat ook niet A. is

53 5 3 53 53 

misschien mijn psycholoog. Mijn biechtvader ? A. zit in mijn beeldbuis 

en iemand spreekt A. ?, de psycholoog of ikzelf ? Papieren toeverlaat, 

jij bent toch niet mijn biechtvader? A. zit in een ruimtecabine. De 

cabine is een oase van stilte en licht Een witte ruimte die de vergeten, 

vervlogen wolken symboliseert De cabine is een witte, maagdelijke 

ruimte waar het goed kan zijn liefde te bedrijven a la Marquis de Sade. 

Ik zie reeds een hele troep voor me, allen in het zwart, zwarte kousen 

en wit vlees. Het wit-rillende vlees en de stalen wanden, die alles weer 

wegkaatsen. Laat ik in de cabine blijven ! De cabine is wit als de wolken 

en heeft stalen wanden. A. leeft met wit en staaL A. kijkt om zich heen. 

A. voelt zich omringd en verenigd met veel vrouwelijke knopjes 

(blauwe) en heel veel mannelijke knopjes (rode). Blijven het knopjes 

? Knopjes ? Knopjes van een bijzondere soort Knopjes om bang 

van te zijn als men niet weet hoe ze te behandelen, te beroeren, om de 

juiste koers aan te geven. A. kent die knopjes. A. is ruimtereiziger. Een 

ruimtereiziger en daardoor poëet Door met wolken te spelen, in wolken 

te reizen en te leven, is hij dichter geworden. Hij is de dichter van 

een nieuwe samenleving; ruimtelijke maatschappij. DAT WAS HIJ. 

Verleden tijd. A. was een volwaardig lid. Een ogenblik in een mensenleven. 

A. was een volwaardig lid van de nieuwe maatschappij die voor 

vernieuwing zou instaan. A. is nu een onvolwaardig lid. Nu, in zijn 

ruimtelijk leven. A. twijfelt Hij twijfelt, aarzelt tussen twee werelden. 

Wereld 1 is de wereld van A. 

Wereld 2 is eveneens de wereld van A. 

Wereld 1 ademt nog menselijk contact, maar in hoeverre nog voor A. ? 

Een contact dat hem bang gemaakt heeft Een contact dat hem op 

zijn minst ongemakkelijk gemaakt heeft Waarom ? Heeft men hem wat 

onmenselijks aangedaan ? Waren de anderen te sterk ? Sterk of zwak, 

wat geeft het ? Heb ik niet horen verkondigen, dat er niets anders dan

54 54 54 54 

enkel mensen zijn ? Wat heeft men A. aangedaan ? Wat heeft A. zichzelf 

aangedaan ? Waarom is A. een ruimtelijk dichter geworden ? 

Wereld 1 is hem bekend, te familiaar, te ordinair, te overvoldoende 

onvoldoende onderzocht, te overvoldoende onvoldoende geregeerd. 

Er zijn geen echte dictators meer, geen idealisten, en A. heeft er meer 

dan genoeg van. Daarom. In wereld 1 voelt A. zich in paniektoestand. 

Wereld 2 is een nieuwe wereld, een onbekende wereld. Op het eerste 

gezicht 

Wereld 2 is niet zo onbekend voor A. Wereld 2 kan de wereld van 

zijn kinderjaren zijn. De wereld van zijn onbevangen dromen. 

Wereld 2 is de bol van roomijs, de bol van marsepein, de knikkers, 

de bol van chocolade, de voetbal, de bol, de glazen bol van de 

mooie waarzegster met de verlokkende grote donkere glinsterende 

ogen die naar wondere rozegeur rook. 

ROZEGEUR. 

Ik zie nog enkel de contouren van de biechtvader... Het beeld vervaagt, 

als overbelicht De/roos/vervaagt/op/het/scherm/maar/ 

wordt/steeds duidelijker in mij. Aanwezig. 

Misschien is de roos mijn psycholoog ? 

Mijn bewaarder ? 

Mijn biechtroos ? 

Centrum : A., keer terug naar de aarde ! Wij achten het 

risico te groot en de capsule nog niet uitgerust 

voor het ontdekken van de niet nooit 

vermoede planeet.

55 55 55 55 

A.: Ik keer niet terug naar de aarde. Ik ga door. 

Dit is mijn enige kans. Ik stel al mijn vertrouwen 

in de kennis en vooral in de aantrekkingskracht 

van de nieuwe planeet. De 

nieuwe planeet noem ik P. P. van Peace. 

Peace trekt mij aan, zowel echt als figuurlijk. 

Ik ben voor de vrede. Ik heb mijn berekeningen 

gemaakt en voorzie geen enkel 

noemenswaardig risico. 

Centrum : Dit is een bevel. A. keer terug naar de aarde ! 

Wij oordelen best en beter dan wie ook voor 

jou. Deze onderneming is gevaarlijk. Zelfmoord. 

De wereld is niet voorbereid op je 

ontdekking. Keer onverwijld terug. 

A.: Ik voel me niet langer aangetrokken tot de 

aarde. Ik heb er geen spijt van. Ik voel me 

niet langer een instrument in dienst van 

moeder... aarde. Ik heb me losgescheurd. 

Ik voel me vrij. Voor het eerst voel ik me 

echt vrij. Vrij en mezelf, en voor het eerst in 

mijn leven ben ik mij oprecht bewust van 

mijn ware gevoelens en mijn meest innerlijke 

verlangens. Ik voel me aangetrokken tot 

deze onbekende nieuwe wereld en ik kan

56 56 56 56 

Flash-back: 

A. met jeugdvrienden. 

Hij weet niet goed wat hij in feite doet maar hij is geil, hij speelt met 

zijn prik, exhibitioneert zich voor enkele schoolmakkers en stilaan gaan 

deze ook aan het masturberen. 

Paringen ? 

PALINGEN. 

Les. School. Opvoeding. 

Plots wordt A. zich ten voDe van deze taboetoestand bewust en trekt 

zich brutaal terug. 

Hij voelt zich alleen en verlaten. 

Hij kan, hij durft niet meer communiceren. 

De mededeelzaamheid is vertrokken. Plots. Op de loop. 

niet anders, ik wil niet anders, dan doorgaan. 

Ik zal niet anders, ik wil niet anders, dan 

doorgaan, verder gaan tot wat jullie daar 

beneden het (einde) noemen, maar voor mij 

en de (brave zielen) die ik de weg wil wijzen 

is dit wellicht het begin. 

Ik hoor roepen: DIT IS HET EINDE. DIT IS HET 

EINDE. THIS IS THE END. THIS IS THE END. DIT 

IS HET EINDE. DIT IS HET EINDE.

5 7 5 7 57 57 

Ik zeg hierover alleen : Ja, dit is het einde, 

want dit is het begin, en de meest extreme 

dingen en toestanden raken elkaar. Voel! Ik 

reik je mijn vingertoppen ! 

Centrum: A., keer terug naar de aarde ! Uit je antwoorden 

concluderen wij voor jou dat je op dit 

ogenblik te veel onder invloed van je illusies 

leeft. Illusies zijn slecht. Slecht voor de mensen. 

Je hebt een lekker bad nodig. Keer 

terug. Keer terug, in naam van de mensheid! 

A.: Dat juist wilde ik je zo graag horen zeggen I 

'Voor de mensheid, in naam van de mensheid.' 

Jullie ijlen ! Ik leef voor de mensheid. 

Integraal. Ik ben de ontdekker van de nieuwe 

wereld. Ik zal het zijn. Ik voel me mens 

tot en met. Ik weet dat ik moet doorgaan. 

Dit moest nu eenmaal toch gebeuren. En 

het is geen toeval dat ik het ben, die dit nu 

allemaal beleef, ga beleven. Ik ben voorbestemd. 

Uiteindelijk besef ik maar al te 

goed waarom ik juist voor deze zending uitgestuurd 

werd. 

Uiteindelijk hebben jullie mij uitgestuurd. 

Het was mijn opdracht en jullie bevel. De 

aarde had nog eens de rekensom voor mij

58 58 58 58 

gemaakt. Ik was reeds afgeschreven vanaf 

mijn vertrek. Dat dachten jullie toch. Tot de 

onbekende factor optrad. Mijn contact met 

P. P. de onvermoede, de voor onmogelijk 

bestaand gehouden planeet. P. van Planeet? 

Neen, P. van Peace ! Vrede ! 

Het is even stiL Bitter stiL Keihard stfl. Rampzalig stiL 

De stilte ruit mijn denken. Na korte tijd yang ik opnieuw 

klanken op. Klanken van A., die opnieuw woorden worden 

en ik hoor hem duidelijk weer zeggen: 

A.: Ik was afgeschreven. Voor de aarde althans. 

Voor de aarde wens ik dat te blijven. 

Centrum: Wij willen momenteel hier niet verder met je 

over redetwisten. Het is een onzinnige toestand. 

Wij achten het beter, je even tot rust 

te laten komen. Tot bezinning. Wij sturen je 

nu muziek. Heerlijke muziek om te relaxen. 

ELVIS PRESLEY IS A SUPERSTAR. 



A. : ELVIS IS.

• 

5 9 59 59 59

60 60 60 60 

PELVIS 

IS 

NOT 

A 

STAR.

6 1 6 1 6 1 6 1 

Ik ben beneveld. 

Er zitten sluiernevels in mijn beeld. 

Sluiernevels veroorzaakt door het effect van een zogenaamde 

Supernova ? Dat is denkelijk niet de reden. Er 

worden zovele vertellingen geschreven en er ontploft 

zoveel, elke dag opnieuw, en Supernova's zijn honderdduizenden 

jaren geleden reeds ontploft, zegt men, en 

niet meer te achterhalen. Zelfs niet met 100-inch 

reflectors.

6 2 62 62 62 

Naam: A. 

Leeftijd: 89 jaar naar ruimtelijke begrippen. 

Beroep: niimtereiziger. 

Hobby: de ruimte. 

Gebreken: geen. 

Kwaliteiten: geen. 

Opmerkingen: enkel te herkennen aan zijn speciale kleding. Gaat 

steeds in nauwzittend overall Tan wit glanzend vynfl gekleed. Op de 

borst een grote zwarte letter A in zwarte cirkel. 

Dit is een outside information, en dus gebrekkig. Gebrekkige voorstelling 

van een individu dat ernstig dient benaderd te worden. Het is een 

bijzonder heerschap en verdient alle aandacht Mijn aandacht Ik ben 

er dag en nacht mee bezig. Ik droom ervan, ermee.- 

Ik hoor van alle kanten schieten. 

Nu de inside informations : 

Ik zie A. in zijn huiskamer. Een witte kamer. De ramen zijn van staal. 

Een klinische ruimte waarin het goed moet zijn de liefde te bedrijven, 

de hete trillingen van de gladde muren te voelen terugbotsen. Het zou 

net kunnen zijn als neuken in een cabine, een ruimtecabine.» Er zijn 

zoveel soorten cabines... 

Stortcabines». 

Kapperscabines... 

Massagecabines». 

Haardroogcabines». 

Ontkleedcabines~. 

Aankleedcabines». 

Zweetcabines_ zegt men. 

Ik *zie' maar één soort ruimtecabine.

6 3 63 63 63 

De ruimtecabine van A. Het blijft een witte kamer. En de ramen zijn 

nog steeds van staal. A. zit in een witte constructieve zeteL De witte 

strak gespannen zitting en ruggesteun zijn van zeildoek. Het zeildoek 

zit gespannen om een lijnig buizenspeL Duidelijke taal voor klinisch 

toneel van Marcel Breuer. A. zit goed in de zeteL A. zit op maat. 

Strijkstok in de hand. De strijkstok is roos geworden. Een pas ontmaagde 

roos. Hij kijkt naar de roos, en verder. In de roos. SHOT. A. neemt 

afstand van het innerlijke van de roos. Even heeft hij het innerlijke 

ervan beroerd. Lichtjes. Als een padvinder op sloffen. Geruisloos. Los 

luchtig poeder. Het was wel een ervaring. De ervaring geeft nog wat 

toe; een toemaatje. Toemaatje van geluk. Kristalgeluk. Er zit nog een 

druppel ochtenddauw, glorie van nat ontwaken, aan de roos vast De 

druppel ontdooit onder de ogen van A. en valt een trapje lager. Er 

volgt geen plof, geen plash. Het blijft even stil in de kamer, maar de 

druppel zit nu op een van de blaadjes. 

A. blijft naar de druppel kijken. Hij dringt in de waterdruppel en 

snuift de rozegeur op. Het is geen droom. A. leeft in een hallucinatorische 

toestand. HET IS GEEN DROOM. Is de rozegeur dan toch gif 

geworden ?... Op de een of andere geheimzinnige manier ?~. Zijn een 

aantal minuscule koolstofatomen met het opsnuiven vrijgekomen ? De 

handen van A. zijn lichtjes gaan trillen. Er is een verandering op til in de 

geestesgesteldheid van A. De beweging van zijn handen staat onder de 

invloed van een hoger psychisch, bijna grotesk proces. De bij zijn 

opleiding aangeleerde bewegingen worden hem niet langer opgedrongen. 

A. uit zich vrij. Vrij in zekere zin, onder de invloed van de roos. 

De zelfkritiek is onbelangrijk geworden. Iedere opkomende gedachte 

wordt nu uitgesproken onder de invloed van de roos. Het is geen 

droom. A. trilt, scheurt, neemt, beweegt, geeft, trekt en scheurt aangrijpend, 

ingrijpend aan de werkelijkheid. En het gelukt hem.

64 64 64 64 

Gelokt 

Water. De dauwdruppel op het rozeblad wordt water; gewoon edel 

water. 

Veel water. EEN ZEE VAN WATER. 

A. mediteert bij de roos: 

Ik zal de aarde nu wel nooit meer terugzien. De aarde 

die ik heb liefgehad. De aarde die deze roos heeft 

gebaard en haar bloeien liet. De aarde die ik heb liefgehad 

maar waar te veel deinende, kolkende zeeën 

boosaardig schreeuwen. De aarde waar te veel 

kwaadaardige, woest opgepepte orkanen dagen- en 

nachtenlang razend tegen mij gierden, het uitgierden, 

en er ook nog een demonische pret aan beleefden; 

te veel voor mijn (niet) geconditioneerde hoffelijkheid. 

Ik schreeuw niet meer. Ik huil niet meer. 

Ik heb net te veel slagregens, waaruit te overdonderende 

watervallen ontsproten, over mij heen laten 

slaan, terwijl geil gelach weerklonk en ik een nederig 

gebukt toeschouwer bleef. Het is uit. Dat denk ik toch. 

Het is uit. Gedaan. Ik ben meer dan ontgoocheld. 

Flash-back: 

Ik zie het Noordzeestrand. Veel meer dan strand. Zand. Korrels.

65 6 5 65 65 

Koorden van korrels. Korrels tot koorden aaneengeregen. Korrels van 

mensen. 

Korrels als mensen tot eindeloos meer en meer en meer en m e e r korrels 

aaneengeregen. Samen! Samen ? In hoeverre ? Tot daar waar mijn 

oog, mijn camera in het zand dringt. 

De korrels stuiven uit elkaar onder de druk van mijn arendsoog. De 

korrels spatten uit elkaar en een nieuwe wereld ontspruit. 

Een wereld van water. (Wateroog ?) 

WATER.De camera dringt in het water en het water wordt symfonie. 

Een symfonie van water. 

Ik beleef de Negende van von Beethoven in het water. 

Onder water. 

Ik roep de Negende uit tot waterorkaan! 

Waterorgaan ? 

Het water slaat op. Van Beethoven slaat door en door en gaat het 

water, de zee overheersen. De zee wordt een wild kolkend ballet Een 

waterballet met BLINDE dansers en danseressen. De doofheid van 

L.v. Beethoven wordt organisch gesymboliseerd door blindelings volgende 

dansers. Het zijn geen volgelingen. Het zijn blinden. Zij zien 

niets, maar zij voelen. Zij strelen en beminnen elkaar in een zee. Een 

zee die mensenzee kan worden. Zou kunnen worden.- een mensenzee.- 

EEN MASSA. Een massa zal nooit beminnen. Kan niet beminnen. 

Wil niet?— Het L.v. Beethovendrama wordt uitgespeeld op een 

klein draf je. Het miezerig draf je wordt een voortploeteren. De grandioze 

muziek eindigt in een duivelse kakofonie van handen, zich vergrijpende 

handen en stervende muziek. 

Het waterbeeld vervaagt. Een nieuw beeld ploft binnen. 

Foto van L.v. Beethoven geblinddoekt

66 66 66 66 

Het beeld van von Beethoven wordt overbelicht en uit de vage overblijvende 

witte gedaante komt A. opnieuw te voorschijn. Het beeld van 

A. die streng en onbewogen voor zich blijft uitkijken, blijft in mij vastzitten. 

Niets van A. beweegt, maar ik voel hem praten: 

A.: Ik ben doof geworden met een roos in de 

hand. De dauwdruppel heeft mij doof gemaakt. 

Tijdelijk doof. Doof van verbazing. 

Doof door de openbaring. Tot en met. Tot en 

mens. Totaal. Totaal is dood. Doof ? Doof is 

ook een vorm van dood. Slechts een ogenblik 

van doodse stilte bij zoveel beleefde, 

onvermoede schoonheid. Ik ben er stil en 

doof bij geworden. Dood ? Schijndood ? 

Om er stil, doodstil bij te worden. Zo stil dat 

mijn handen zijn gaan trillen van pure emotie 

en de trillingen mij naar het water hebben 

gestuurd en het water mij Ludwig von Beethoven 

heeft geopenbaard. Zo maar. Vlug. 

Aalvlug. 

ZO VLUG ALS EEN AAL 

A. toont mij het beeld van de aal: 

Palingen, manden vol, wriemelen lustig door elkaar. 

Ik voel de paling wegtrekken, weg naar de Kaspische zee. Wereld van 

paring. De paring is een nieuwe wereld. Steeds opnieuw. Paren b 

vluchten, naar een nieuwe wereld, een nieuwe dimensie, steeds op-

nieuw. 

Paring is liefde. 

67 67 67 67 

Zit A. nog in de huiskamer? De ruimte is nog altijd wit Bepaalde 

elementen zijn nog steeds van staaL A. zit niet meer in een witte 

Breuer, maar nu in een witte Colombo. A. houdt van klassieke meubelen 

! En blijkbaar ook van klassieke bloemen. A. heeft nog steeds 

(opnieuw ?) de roos in handen. Een roos. Een waterdruppel. Vlug 

glijd ik naar het Noordzeestrand. Duik onder water. Het water is 

oneindig. Het water is niet te omlijsten. Het water is goddelijk; verheven 

kracht Het water is verheven boven alle machten, mythen, begrippen. 

Ook het verbruik van water in de consumptiemaatschappij is 

onoverzichtelijk. Onmetelijk wat een water wij verbruiken! De dag 

komt dat men het zal rantsoeneren^. 

A. neemt over. (Thank you, A.) 

Spuitwater. Spuitend water. Water spuit uit tienduizenden 

flessen. Het hele Noordzeestrand is een massa 

flessen spuitwater. Is spuitwater dan reclame ? 

Kan zeewater spuitwater worden ? Neen. Van zeewater 

kan ik geen boertjes laten. Mijn maag verteert 

waarschijnlijk geen zeewater. Waarom zou ik terugkeren 

? Waarom zou ik terugkeren ? Waarom zou ik 

terugkeren ? Er is geen reden toe. Het water, zeewater, 

bronwater, sodawater, wijwater, gedistilleerd 

water, gepollueerd water, zwaar water, kokend water, 

het is me allemaal om het even en het heeft er niets 

mee te maken. Ik reis klaarblijkelijk in een nieuwe

68 68 68 68 

richting en dat is goed voor mij. Ik adem. Ik blijf doorademen. 

Ik blijf pompen. Ik adem aan één stuk; 

bewust. Ik reis naar andere, (betere) mensen. Nieuwe 

mensen. Mensen zoals ik ze nooit gezien heb, zoals 

ik ze wel vermoed. Mensen die het niet langer hebben 

over zelfmoord, abortus, tyfus, cholera, protestanten, 

katholieken, quakers, zwarten, hippies, of 

andere soorten stammen. Ik wil bevangen worden 

door een kruistocht van bevalligheid en sierlijkheid. 

Ik wil gegrepen worden door 'de' geraffineerde 

wereld. Men heeft me niet ernstig opgenomen. Men 

heeft me willen liquideren en ik heb laten begaan. 

Men heeft me in deze cabine gestopt. Een cabine op 

reis met pensioen. Dat mag, dat moest voor mij. Het 

is mij goed vergaan. Ik was niet verlamd, versuft, verloren. 

Ik liet begaan. Zij hebben voor mij gehandeld 

en dat was goed. Dat heb ik goed gedaan. Er moest 

een einde aan komen. Ik volg nu mijn reisroute. Ik 

denk dat ik verder ga met bouwen aan de weg die 

reeds uitgestippeld werd in mijn kinderjaren. Het staat 

nog altijd in mijn hand, Het is niet langer bootjevaren 

aan het Noordzeestrand, maar ik vaar. Mijn 

ruimteschip is het mooiste schip ter wereld! Ik reis 

in de ruimte als gevolg van al de kranten, akten, beperkingen, 

boeken, gezag, ceremonieën, congressen, 

censuur, maatregelen, bevelen, processen, verorde-

69 69 69 69 

ningen, bepalingen, kennisgevingen, procesverbalen, 

en noem maar op. In zoverre... uiteindelijk hebben 

ze mij toch maar laten ontvluchten. Zij waren blij 

zo van mij af te komen ! Toch hou ik nog van hen, 

op mijn manier. Ik zet een amberglas voor mijn lens 

en beschilder het met de fijnste olie ter wereld. 

Terugkeren doe ik niet. Ik denk er het mijne van, hoe 

goed en braaf ze mij in sentimentele momenten ook 

nog mogen toeschijnen. 

Centrum heeft me geseind dat ze mij nu begrijpen. 

De durvers. Wat begrijpen zij van mij ? Dat ik 

een gevaar voor hen ben gaan betekenen ? Dat ik 

niet wil kolonialiseren ? P. is vrede. Hoe zou ik de vrede 

kunnen kolonialiseren ?! En al zou ik het kunnen, 

dan zou het toch niet gebeuren. Nooit. Centrum 

begrijpt zichzelf niet. Niemand daar beneden. Wat 

jammer! Wat maakt hen zo oppervlakkig, zo waardeloos 

? Zien zij dan niet in dat zij volop bezig zijn zichzelf 

te kolonialiseren ? Tot en met. Neen, zij zien het 

niet, zij voelen het niet en zij beseffen het niet. Zij 

willen het eenvoudig niet beseffen. Als ze het maar 

in iets of ergens vermoed hadden, had ik niet kunnen 

vertrekken. Ik had er eenvoudig de kans niet toe gekregen. 

Mijn missie was een hopeloze missie. Voor 

hen toch. Uiteindelijk was er ergens toch nog begrip. 

Begrip en dialoog om mij kwijt te raken. Nu willen zij

70 70 70 70 

mij terug. Keer terug naar de aarde, huilen zij. De 

aarde heeft me wel te verstaan gegeven dat, wanneer 

ik niet terugkeer, zij mij kapot zullen maken... Over 

sterven heb ik voldoende en lang genoeg nagedacht. 

Er was een periode in mijn leven dat ik doodsbang 

was voor de dood. Ik zeg het zelf: 'doodsbang voor 

de dood'. Nu niet meer. Ik ben tot het besef gekomen 

dat ik door me zoveel zorgen te maken over een 

onmogelijk te veranderen toestand, die toch ééns 

moet plaatsvinden, niet echt meer kon leven. Mijn 

leven werd een nachtmerrie. Dat was omstreeks mijn 

veertigste jaar. Ik hield erg veel van het leven en van 

wat het leven te bieden had, maar ik deed het verkeerd. 

Ik hield zo erg veel van al de fijne aardse dingen, 

en voelde me zo rijk dat ik dacht een grotere 

vrees voor de dood te (mogen) koesteren dan de minder 

begunstigden. Ik dacht dat ik meer te verliezen 

had dan anderen. Wie weet was en is dit ook zo, maar 

het had en heeft geen zin overdreven met de dood 

bezig te zijn. Ik zal leven tot mijn laatste moment en 

de aardse dwingelanden kunnen daar niets aan 

veranderen. Ik leef verder op een nieuwe manier, 

want mijn vertrouwen in P. is volledig. Ik heb vroeger 

eens gelezen dat Proust (weer een P.!) op zijn sterfbed 

de dood van Bergotte dicteerde en daarvoor 

gebruik maakte van zijn eigen gewaarwordingen als

7 1 7 1 7 1 7 1 

stervende. Maar Marcel Proust heeft nooit echt kunnen 

vertellen wat de dood werkelijk inhield, onthield 

of bezielt... 

Van Goethe vertelt men dat zijn laatste woorden 

waren : 'Mehr Licht!' Maar wat hij daarmee juist 

bedoelde, weet niemand; niemand onder de levenden... 

misschien was het de Freudiaanse herinneringsflits 

van het licht aan het eind van de baarmoeder ? 

Het licht dat zich openbaart bij het beleven van de 

geboorte ! Wie weet ? En wellicht is dit licht bij het 

afsterven het licht van de wedergeboorte. EN WEL- 

LICHT IS DIT LICHT BIJ HET AFSTERVEN HET LICHT 

VAN DE WEDERGEBOORTE ? 

Dat zal ik moeten afwachten, net als elke sterveling. 

Rustig. Ik ben niet gehaast, ik ben niet meer geprikkeld, 

ik ben niet langer boos, ik ben niet misnoegd, ik ben 

nooit meer haatdragend, zelfs dat niet. De aarde kan 

daar nu niets meer aan veranderen. De aarde moet 

weten dat ik niets negatiefs meer in me hebben wil. 

Het negatieve in de mens — en meer bepaald voor 

mij en mijzelf — heb ik weggeworpen, afgeworpen, 

dit voor zover het mij mogelijk is. Natuurlijk heb ik 

ook mijn zwakke momenten, zelfs nu nog, terwijl ik 

steeds maar verder naar de nieuwe wereld toe reis. 

Maar dat moet ik erbij nemen. Ik ben geboren uit 

moeder aarde. Mijn baarmoeder is op aarde; in de

7 2 7 2 72 72 

aarde, weergekeerd tot stof. Van dat stof ben ik nog 

een levende getuige. Dat stof wil ik bevestigen. Blijven 

bevestigen, zover, zolang mogelijk. Mijn mogelijkheden 

zullen uiteindelijk ook beperkt blijken. Ik zal 

trachten die beperkingen zover mogelijk te verleggen. 

Te weerleggen. Vertrekkend van dit zeer persoonlijk 

standpunt kan ik niet anders en wil ik niet 

anders dan verder gaan. Dit verder gaan, kan ik niet 

genoeg herhalen. Het is mijn leidmotief. 

Dikwijls denk ik nog terug aan wat mijn lieve moeder 

ooit heeft moeten doen om mij al het schone te laten 

aanschouwen. 

Aanschouwen ?... er klopt iets niet. Kortsluiting ?...

KINDERBEWAARPLAATS 

In de Van Beethovenstraat is nog 

plaats van maandag tot en met vrijdag 

van 7 tot 17 uur. 

Zich aanmelden dagelijks na 9 uur. 

7 3 7 3 7 3 7 3

7 4 7 4 74 74 

Ik ben geboren in pijn. En dat is misschien 

goed. Vooral voor mij. Nog. Het besef van de duur 

betaalde toegangsprijs. Ik profiteer ervan: leren 

zien dat de aarde lief is. De groene velden, de lichte 

suikerkleurige poreuze sneeuw, de hoge bergtoppen 

van mijn jeugd, de prentenboeken, de zakjes 

knappende gouden frieten, het broze van de liefde, 

de poëzie in de enkele schaars overgebleven dorpen, 

de vele mogelijkheden van beton in het landschap, 

de vogels die reeds eeuwen in magische bomen 

schuilen, dansen en zingen, de hete nachten met een 

liefdelikkende vrouw warm in bed, het wandelen in 

de roestige dreven in de herfst, het heerlijke overdreven 

zweten bij het tennissen, de zaligheid van de 

regen op mijn gezicht. Spaghetti bolognese eten, 

rustig gezeten op een zuiders terras. De wind in de 

zeilen voelen en het klotsende water toelachen. Van 

dat alles en nog veel meer word ik nu nog groen. 

Wat nu ? Ik kijk om me heen. Apparaten, de meest 

diverse. Ik ben omringd door horden apparaten. Drukknoppen. 

Drukken voor spreken, drukken voor eten, 

drukken voor hoogteverlies, drukken voor snelheid, 

drukken voor vitaminen, drukken voor, voor alles. 

Voor alles, en waarom ook niet ? Drukken, de meest 

eenvoudige knop indrukken om eender wat te 

bekomen met de meest eenvoudige vingerbeweging

7 5 7 5 75 75 

om iets te bekomen en wetend wat voor een ingewikkeld 

systeem erachter verborgen blijft om wat, dat 

iets te bekomen, is ook poëzie. Een vorm van poëzie 

die ik de aarde verschuldigd blijf. Toch ga ik verder 

en maak hiervoor gebruik van hun drukknopsysteem. 

Ja, graag. Ik ga door. Ik wil de ster zien, mijn ster. 

De vredester P. 

P. is Peace en Peace verwacht mij. Ik ken hen niet, 

Dit is een grap ! Met Patria heb ik helemaal niets meer 

te maken. Patria is verleden, voltooid verleden tijd. Mijn 

P. is Peace en Peace verwacht mij. Ik ken hen niet, 

behalve dat ik reeds contact met hen had. Ik versta 

hun taal niet, maar ik heb wel begrepen dat zij mij 

verwachten, dat zij verlangend naar mij uitzien. En 

dat is wederkerig. Ik blijf op weg. Ik snel naar P. om... 

mezelf te vinden ?... XYZ... wie weet ? Alles is nog 

mogelijk voor mij, en niets of niemand wil ik onderschatten.

76 76 76 76 

Ergens vind ik het wel jammer. Tijdens de eerste 

maanden dat ik door de ruimte schoot keek ik dikwijls 

terug naar de aarde. Naar die vertrouwde aarde, 

die ik dan kon bekijken als planeet. De aarde is toch 

ook een planeet in de ruimte gebleven... voor mij 

GEWORDEN. Ik heb die planeet, die kleine grote bol 

met mijn ogen gezien. Vanuit de ruimte. Uiteindelijk 

is alles ruimte, maar dat mag ik niet voor alles blijven 

zeggen, anders krijg ik nooit en nergens vaste grond 

onder mijn voeten... Dat mag niet. Alles is nog mogelijk 

voor mij, en niets of niemand zal ik onderschatten.

77 77 77 77 

d d d d d d d d 

d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 


d d d d d d d 

d d d d d d d d

78 78 78 78 

Ik blijf eenvoudig A. 

Niemand wil ik onderschatten / WIL 

Niemand durf ik onderschatten / DURF 

Niemand zal ik onderschatten / ZAL 

Wildurfzal ? Zalwildurf ? Durfzalwil ? Zalwildurf ? enz. 

Enz.? 

Ik ben niet dwaas. 

De dwazen willen niet, durven niet en zullen niet, 

nooit. 

Er zijn zovele, te vele dwazen, en al die te vele dwazen 

wensten zich aan mij op te trekken, en dat kan 

niet. Men is geen boer omdat men boertjes laat. 

Ik zie een koor van boertjes latende boertjes. 

Ik hoor een koor van boertjes latende mensen. Zij 

zitten, zij hangen, zij liggen en doen verder niets dan 

veel opwerpingen maken; aanmerkingen, 'protesten' 

in de vorm van boertjes laten. De durvers ! Een koor 

van negatief ingestelde mensen. Grote en kleine, 

dikke en jonge, ouderen, kalen, vergrijsden. En waarom 

ook geen langharigen ? Het uitzicht heeft er in 

betrekkelijk weinig gevallen iets mee te maken. Uiteindelijk 

is het voor de meesten een naapen, een 

mode, een bepaald patroon volgen, een status zoeken. 

Het is nu eenmaal zo. De wereld is vol boertjes 

en ik zie er muziek in. Ik ga in deze gezangen 

op... als liederen; eenvoudig, menselijk, primitief op-

79 79 79 79 

wellend uit het diepste van de maag, als maagstoornissen, 

maagkrampen, maagklachten, maagsappen... 

Zonden plattelandsbewoners meer last hebben ran oprispingen ? Voor 

A. is het echter een logisch gevolg er de boer bij te betrekken. A. ziet 

de boer op het land. Hij zweet, zwoegt, werkt. Hij oogst. Augustus. De 

zon staat hoog gloeiend. Een vuurboL De aarde bloeit, bloedt en kiemt. 

Baart. Baart leven. De boer werkt onverpoosd verder. Het koren wordt 

ingehaald. De aarde komt langzaam bloot De korenstoppels blijven als 

naakte getuigen over. De korenstoppels bloeien, bloeden open. Eén 

korenstoppel treft A. in het bijzonder. Hij heeft er alle aandacht voor. 

De camera dringt er middendoor, naar het midden van de afgemaaide 

korenstoppel. In de worteL Middendoor. Een nieuwe wereld. De camera 

is een grote harde phallus met een harde, maar zo gevoelige kop. Een 

kop waar leven in zit, uitvloeit 

Flash-back: 

A. ligt met een jeugdvriendinnetje in het koren, het is warm, zij 

stoeien, lachen en spelen. Spelletjes van en voor eenvoudige mensenkinderen. 

Natuurlijke spelletjes die prikken, laten trillen en hijgen. 

Hijgen, tot, de kramp, en dan gelaten doodvallen, even maar, om het 

leven sereen te voelen openbloeien. 

Bang! 

Explosie van sappen en sperma. Bang! Explosie van reusachtige 

fonteinen in een wondere wereld. Fonteinen die zo hoog en mateloos 

opspringen uit het diepste van de mens en hem laten natrillen in voortdurend 

veranderde horizonten van vorm en kleur. 

Langs het firmament trekken wagens vol vuurwerk. Terwijl de liefdes-

80 80 80 80 

betuigingen verzwakken en A. de jonge vrouw nog zoent, haar lippen 

zachtjes kneedt, moderato in haar buik knijpt en wrijft, spat de wereld 

open. Spat de wereld open ! De aarde wordt brutaal opengereten en 

DE RUIMTECAPSULE VERRIJST ! Het schip gaat de ruimte in ! De 

ruimtecapsule is verrezen uit het koren ! 

Koren, brood, aarde. Een natuurlijk proces. Een verrijzenis. 

Een verrijzenis. 

Weereen!

8 1 8 1 8 1 8 1 

P P P P P P P P 

p p p p p p p 


P P P P P P P 


P P P P P P P 


P P P P P P P 


P P P P P P P 


P P P P P P P 


P P P P P P P 


P P P P P P P 


p p p p p p p 


P P P P P P P 


P P P P P P P 

P P P P P P P P

8 2 8 2 82 82 

IK BEN VERREZEN. 

Ik ben A. 

A. waargemaakt. 

Ik ben nu reeds 1074 dagen onderweg. Dit is mijn 

duizend vierenzeventigste dag in de ruimte. Ik heb 

de ruimte leren beleven. Vroeger reeds, toen ik nog 

op de aarde was, onder het mom van een gewone 

sterveling, heb ik de ruimte gezien als een wonder. 

In deze 1074 dagen heb ik in dit wonder kunnen 

doordringen : POËZIE. In 1074 dagen heb ik mezelf 

van deze unieke toestand doordrongen, van 

deze eindeloze varianten van bewegingen doordrongen, 

van deze ontdekkingen in het onbekende genoten, 

heb al dat onbekende op mij laten inwerken. Ik 

ben nu reeds zoveel van ruimtelijk denken doordrongen, 

dat wat mij vandaag overkomen is, voor 

mij niet langer een wonder mag heten, maar het 

resultaat van wat uiteindelijk mijn geestestoestand, 

na zovele jaren van halsstarrig volhouden, eenmaal 

zou bereiken. Aantrekken ?... Mijn brein heeft de 

huidige situatie geïmponeerd, geïmporteerd, op zoek, 

in opdracht naar een andere wereld. 

'Die andere wereld' l Ik heb het reeds gezegd. 

Wat mij vandaag overkomen is, is wonderbaar I P., 

de door mij verhoopte, vermoede, verwachte planeet,

83 83 83 83 

heeft (opnieuw) contact met mij opgenomen !!! Ons 

beider trillingen hebben elkaar opnieuw gevonden in 

deze onoverzichtelijke ruimte, ontmoet, begroet! P. 

heeft zich (opnieuw) aan mij kenbaar gemaakt. Vanmorgen 

heb ik met bevende ledematen de eerste 

seinen in de cabine ontvangen. Seinen die ik niet ontcijferen, 

maar wel begrijpen kan. 

P., ik heb je lief. P., van planeet. Wat een reuze planeet! 

De verst verwijderde planeet. P. is veel meer. P. is mijn 

begin. Het begin van mijn leven. Peace ! Peace heb ik 

haar genoemd. Vrede ! Vroeger reeds. Over de naam 

had ik lang nagedacht. Lang geleden reeds. Nu zou ik 

kunnen huilen. Huilen van geluk (en angst ?). P. is zo 

ver van mij verwijderd. Ik ben nog maar net onderweg; 

amper 1074 dagen. De tocht is nog zo ver. Ik twijfel, 

ik ben bijna vertwijfeld, omdat ik vrees niet lang 

genoeg te zullen leven om P. uiteindelijk te bereiken. 

Het moet I Ik ben nog jong. Slechts 89 sinds vorige 

maand. Ik ben goed gezond, ik verzorg mij, de beste 

pillen die (ooit) vervaardigd werden heb ik hier in de 

cabine. Ik moet alle twijfel en onrust van mij afwerpen, 

positief blijven denken.

84 84 84 84 

IK HEB HET ALTIJD GEWETEN ! 

ER LEVEN NOG MEER MENSEN IN DE GROTE RUIMTE ! 

MIJN VRIENDEN !

85 85 85 85 

Denken zoals ik reeds heel mijn leven heb gedaan, 

blijven geloven in de goede zaak. 

Mijn verlangens zullen weldra in vervulling gaan. Zij 

zijn reeds in vervulling gegaan... Ergens wel, want 

P. bestaat! De wereld van P., de andere, nieuwe en 

als zodanig betere wereld, bestaat. Het is geen mythe 

meer, geen symbool, geen ijdele waangedachte of 

drogbeeld. Drogbeeld, dat was het wat men er in feite 

op aarde mee voorstelde. Deed alsof. P. heeft opnieuw 

contact gezocht. Ik heb nu dubbele moed. 

Applaus. In de ergste momenten van vertwijfeling 

heb ik me uiteindelijk toch niet laten gaan. Niet de 

berg af laten rollen. Ik ben blijven geloven, halsstarrig, 

in de vrede. Ik heb mijn beloning reeds op zak. 

Ik word verwacht. P. heeft met mij gecommuniceerd. 

P. heeft mij de weg met het brede zachte uitgerolde 

tapijt voorgelegd. In een rechte lange baan naar P. 

toe. Ik zal binnengeloodst worden. Ik hoef hiervoor 

enkel maar mijn ruimteschip te laten gaan. Ik hoef 

P. maar te laten begaan. Zij weten het uiteindelijk 

best. Ik geloof in P. Ik heb het nu reeds zover geschopt 

dat ik dit ruimteschip zelfs niet meer moet helpen 

besturen. Geen knop zal ik nog aanraken. Wie weet 

heeft men deze massa knoppen niet besmet ? 

Het is zeker, ze zijn besmet I Ik blijf er af. Van nu af 

aan laat ik me loodsen. Van nu af aan maak ik mijn

86 86 86 86 

verlangens waar, dank zij de spontane hulp van P. 

P. is onbaatzuchtig. 

Vanaf vandaag heb ik met de aarde niet veel meer te 

maken. 

Ik ben tenslotte niet met de aarde getrouwd. Ik ben 

nu scheep gegaan met P., en dit enkel door een 

onzichtbare band, een sterke band, zo niet de sterkste, 

een ring van emotie en gevoel. De mooiste band. 

Waarom niet ? Op de een of andere manier worden 

we toch altijd beïnvloed, door iets of iemand. Het kan 

niet anders. Maar ditmaal is de wijze waarop totaal 

anders. Ik word niet bij de hand genomen. Ik geef 

mijn handen. Ik laat me nemen, niet beetnemen. Ik 

ben gewillig. Er is zelfs geen offer voor nodig. Er is 

geen slachtoffer. Dat heb ik wel aangevoeld. Hun woorden 

kan ik nog niet begrijpen, hun bedoelingen wel, dat 

is belangrijk. Wij hebben elkaar gevonden, op dezelfde 

golflengte, enkel en alleen door hypergeconcentreerd 

te blijven denken. Ons beider geest is vrij. Er waren en 

er zijn geen remmingen aanwezig. Doe maar, P. Het 

ruimteschip en mezelf laat ik aan jullie over. Ik ben op 

weg. Ik ben al zovele jaren op weg. Mijn wens zal 

eindelijk waarheid worden. Durf ik te verwachten. Mag 

ik toch vooropzetten ? P. moet me in leven houden. 

Hoeveel jaren zal ik nog in deze cabine vliegen ? Ik 

weet het niet. P. bestaat, maar ik weet niet hoever nog

87 87 87 87 

van mij verwijderd. P. was nog niet ontdekt toen ik van 

de aarde vertrok; een vaag vermoeden, een mythe, en 

niet te berekenen in afstand. Ik moet dus maar afwachten. 

Rustig. Ik moet rustig blijven en dat gaat wel. Ik 

geloof. 

Flash-back : 

naar de schuur, waar A. nu rustig ligt te dromen, very relaxed, naast 

zijn jeugdvriendinnetje. Beiden zijn gelukkig en voelen zkh ontspannen. 

A. streelt nog inngranm het lichaam van het jeugdvriendinnetje. 

Hij streelt haar zacht en gelaten, zonder passie. Hij is rustig en voldaan. 

Hij streelt op het ritme van zijn hartslag. Zijn hartslag is regelmatig, 

bijna niet hoorbaar. Zijn rustige droge handen verheerlijken in 

dit moment enkel een natuurlijke zuiverheid. Van het handenstrelen 

is het voor A. niet ver lopen naar de werkplaatsen van de in aanbouw 

zijnde ruimtecapsule. 

Een uitgelezen team arbeiders is druk bezig de nieuwste ruimtecabine 

in al haar onderdelen te politoeren. Men 'streelt' hier (in laatste 

instantie) de niimtecapsule en het lijkt wel of ze onder de toegewijde 

handen van dit beeldhouwersteam levend vlees zal worden. WORDT. 

De cabine is BAARMOEDER geworden ! 

Barmoeder ? 

Baarmoeder?

88 88 88 88 

Flash-back : 

de geboorte van A. 

Ik zie A. niet meer. Enkel sneeuw voor mijn ogen, maar ik hoor hem 

duidelijk vertellen. 

Mijn moeder heeft pijn gehad, veel pijn. Dat zeggen 

alle moeders en dat zal ook wel zo zijn. Daarover 

bestaat geen twijfel. Mijn vader was fier. Vroeger 

waren alle vaders zo. De pil was in die tijd nog niet 

in de handel. Gelukkige kinderen ! Kinderen. Kinderspel 

was het! Kinderen maken was toen nog een 

kinderspel! Daarom geen pil ? Daarom ben ik als 

kind geboren. Toen heette ik niet A. A. is altijd de 

eerste letter van het alfabet geweest. Nu ben ik de 

eerste. Daarom noem ik mij nu A. A. heeft voor mij 

een symbolische betekenis (?). Indertijd nog niet. 

Ik was ook maar een gewone ordinaire zuigeling. (?) 

Het enig belangrijke wat ik van mijn geboorte overhoud 

is het LICHT. 

Het licht bij de baarmoeder. Het betreden van de 

wereld. Het licht leek me zo pijnlijk vernietigend dat 

ik lange tijd opnieuw de ogen gesloten heb. Toen 

kwam de doop. Doopsuiker, anjers. Zondagspak. Vreselijke 

hoeden. Een van de aanwezige vrouwen heeft 

zich kort na de doop over mij gebogen. Hier komt het 

tweede belangrijke punt in mijn leven ! Onbewust 

(ik was toch doof en blind — ja, doof ook) ? greep ik

89 89 89 89 

naar haar gekke hoed. Op haar gekke hoed zat een 

fantasieroos. De roos is gewillig losgekomen en viel 

in mijn kinderhand. Toen heeft mijn moeder geweend 

van vreugde. Eén traan rolde vrij over haar wang en 

viel op een van de plastieken rozeblaadjes. Moeder 

heeft mij dikwijls herhaald, dat dit voor haar de openbaring 

was geweest. 

Zij heeft het al die tijd geweten ! 

VAN DE ROOS EN DE TRAAN. 

De traan is de waterdruppel. DE druppel die de zee 

deed overlopen... 

Flash-back : 

A. keert terug naar de zee. 

Noordzeestrand. Zee. Zee is zee. Van de ene zee naar 

en in de andere. Het is alles vluchtend (goddelijk 

gulzig) water voor mij. 

Waanzinnige voorstellingen of begoochelingen. 

Wat ik ook doe, ik blijf A. 

Ik schiet terug naar de Kaspische zee... 

VERSE PALING. GEROOKTE PALING. GESTROOP- 

TE PALING. LEVENDE PALING. GESTOOFDE PA- 

LING... 

Paling is erotisch... Erotisch begrip. Niet? Opnieuw 

bekijk ik de zee, de zeeën en voel mij een maandag-

90 90 90 90 

ochtendtoerist. De zee is leeg. Leeg als het strand. 

Op het eerste gezicht... 

Het strand is bestrooid met krantepapier, conservenblikken, 

kapot speelgoed... Kapot stukgeslagen 

speelgoed. Wij zijn allemaal speelgoed. Wij zijn allemaal 

kinderen gebleven. Dood papier. Dode vergeelde 

kinderen. Zal ik me na mijn dood ook nog moeten 

schamen ? Me bang terugtrekken voor al wat 

ook ik verkeerd deed in dat vroeger leven ? 

Ik zie plots de staart van de duivel! 

Het is of aarde, Centrum, zijn gedachten (weer eens) geraden heeft 

(nog eens)». 

Centrum stuurt een movie naar boven. Contact t 

Een movie over A. op aarde. A. met kinderen. 

Kinderen spelen lustig aan het Noordzeestrand, maken pret, gieren, 

vallen A. in de armen. A. en de kinderen lachen breed uit, gek, weg 

van alles en van de vele zorgen. Even gelukkig, tezamen. Centrum 

stuurt herinneringen. 

Keer terug, roepen de beelden. A., kef van herinneringen^. A., keer 

terug. 

A. denkt, overdenkt: 

De aarde bespuit me, overspoelt me met beelden van 

mijn kinderen. 

Ik word bespoten. 

Beschoten.

9 1 9 1 9 1 9 1 

Ik word beschoten met zuiverheid uit de hel! 

De aarde kent mijn kinderen niet. De aarde herkent, 

erkent blijkbaar mijn kinderen niet, nog steeds niet. 

De aarde gebruikt mijn kinderen. De aarde gebruikt, 

misbruikt mijn kinderen tegen mij! De aarde zit vol 

nijdige, geniepig verdoken scherpschutters. 

Lieve kinderen, als je dit kon zien, beseffen, beleven 

zoals ik, zouden jullie je vader onmiddellijk vergeven 

! 

De aarde schiet met mijn kinderen. De aarde misbruikt 

mijn kinderen. De aarde neemt mijn kinderen 

voor kanonnenvoer. Dat neem ik niet! Nooit geen 

geschoten beelden meer I De aarde kan mij mijn kinderen 

niet tonen zoals 'ik' ze zie. De beelden van mijn 

kinderen leven in mij. Netjes opgeborgen. Zuiver en 

duidelijk. (Verheerlijkt.) Mijn kinderen reizen met mij. 

Mee. Zijn in mij. In mijn bloed. Uit mijn bloed. Ik heb 

mijn kinderen lief. In mijn spiegel... Als een niet geboren 

narcis ?... 

Ik voel me nu een echte ontdekker van de ruimte. 

IK BEN RUIMTE. Dit heeft niets meer te maken met 

overtollig sperma. En ik ben geen dagdromer meer. 

Zoals het bij elke ruimtereiziger hoort (niet uit boekjes 

vol illusies) ben ik overvol van bruisend leven, 

levensideaal en liefde; liefde voor mijn kinderen. Hun 

beeld zit in mijn cellen, bloed, aderen. Hun beeld 

naar mijns gelijke, maar geen enkele aardse derde

9 2 9 2 92 92 

kan mij dit tonen. 

Ik weet nu wel beter. Geen enkele aardse derde kan 

mij dit tonen, omdat zij leven onder de invloed van 

geslachtelijke terreur! 

Een scherpe wind is komen aanzetten. A. loopt over het Noordzeestrand. 

A. loopt met gemeten stappen. Het is alsof hij de ZEE 

OPMEET. Hij meet, blijft meten, maar uiteindelijk wordt de zee eindeloos, 

ook voor hem, voor zijn vermoeide benen. De stap blijft niet 

langer dezelfde. Een krakerig geluid is de beweging van zijn steeds 

kortere stappen gaan vergezellen. Het kraken van zijn ouder wordende 

botten. Het kraken blijft toenemen. Het kraken wordt tenslotte hinderlijk, 

storend. Storingen. Storingen in de ether. Storingen in het 

beeld. Defecte toestanden in het beeld dat ik van A. zie, mij nu moet 

voorstellen. 

De voorstelling van zijn omtrekken en relaties wordt meer en meer 

aan mijn oog onttrokken, meer en meer word ik overdonderd door een 

hinderlijk storend gekraak. Het is alsof de hele wereld kraakt. Mijn 

hele wereld, of de wereld van A. ? 

Ik word moe. 

Ik wrijf over mijn vermoeiende ogen. 

Ik wrijf mijn zorgen uiL Het helpt blijkbaar niet. Ik voel me eenzaam 

en laat me meer en meer onderdompelen in nucleaire mystiek. Toevlucht 

? Het is nu eenmaal zo. Caesar is dood. Napoleon is dood. Is 

(cosmonaut) Hitler dood ? 

Het is meer dan tijd voor nieuwe ideologieën en nieuwe verheffende 

mystici. 

Amen en in.

9 3 93 93 93 

Jezus! 

Mijn kleine rugzak is groot genoeg. Mijn rugzak zit boordevol woorden 

uit het leven van elke dag. Ik plak mijn woorden op papier. Het zijn 

kleverige woorden en dat is goed. Regelmatig blijven zij aan mijn vingers 

plakken. Het kost me soms moeite om ze los te weken en ook dat 

is goed. Terwijl ik nog volop bezig ben mijn woorden op papier over te 

brengen, is het weer avond geworden. De wind is gaan rusten. 

Weg ? A. rust eveneens. Hij heeft het zinloze opmeten opgegeven (zinloos 

?) en zit uitgeput in het zand. Hij is er gelukkig niet bij gaan liggen 

! Dat mag hij niet van mij! Met zijn vermoeide blik brengt hij nog 

voldoende energie op, om toch het hemeldek af te speuren. Hij telt de 

sterren en bij een ervan zal hij uiteindelijk blijven stilstaan. STILZIT- 

TEN. 

Bij de ster van de tweede wereld. 

A. ziet nu de tweede wereld terwijl hij zich meedogenloos blijft verplaatsen 

in de tijd. A. ziet de tweede wereld, de wereld van P. van 

achter "het venster*». Venster in de ruimtecabine ?— Ik vraag het mij 

af.!!!!!!!!!! Alles is zo mateloos ruimtelijk in de wereld van A. 

A. blijft ingetogen, ingehouden toekijken. P. pinkt, lacht hem toe. Het 

Is voor A. het SIGNAAL van de blijde boodschap. WAT ? 

A. denkt opnieuw aan de bol van marsepein. 

aan de bol van chocolade. 

aan de chocoladen eieren, 

aan snoepgoed. 

En hi zijn diepste binnenste wordt het weer Paasfeest. 

P. van Paasfeest ?~. 

Feest en (blijde ?) verrijzenis». 

A. kijkt om zich heen. A. is wild enthousiast over zoveel erkenning. 

De muren, de instrumentenborden, de wanden, links en rechts, tot in

9 4 94 94 94 

de hoeken, alles is beladen, overfoeladen met paaseieren. Grote en 

kleine chocoladen eieren! Van alle kanten de bevestiging van zijn 

mooiste jeugdherinneringen. A. is blij en kinderlijk gelukkig in zijn 

witte stoel gaan zitten. (Welke witte stoel, Breuer of Colombo ?) Tuttnnt, 

BLACK-OUT. A. heeft enkele chocoladen eieren in zijn schoot en 

in elke hand nog een ei, waaraan hij zich onafgebroken te goed doet 

Zoetigheid. 

A. is een smulaap. 

A. is een denkende smulaap. Chocolade bevat vitaminen. De vitaminen 

stimuleren de denkkracht van A. Automatisch gaat A. verder. 

Reist hij verder (enkel ?) in zijn denken: een jeugddroom is werkelijkheid 

(?) geworden. 

Ik ben A.endenk. 

Ik droom en ben. 

Een andere droom wacht mij allicht; het is de inspanning 

meer dan waard. Mijn geluk is onvoorstelbaar 

en deze chocolade is de lekkerste die ik ooit geproefd 

heb. Knabbelen op heerlijke chocolade heeft 

toch wel een andere dimensie van genoegen dan 

vitaminen, pillen slikken. 

Ik ben nu even rustig als een koe in haar Alpenweide. 

Door de chocolade ? Ik heb geleerd in mijn slaap 

even rustig te ademen als na een brutale lichamelijke 

inspanning. Nerveus worden ken ik niet meer. Sinds 

jaren heb ik thee en koffie, net als alcohol, opgegeven. 

Bewust, net als roken. Ik heb er goed aan

95 95 95 95 

gedaan. Dit alles en nog veel meer heeft mij geholpen, 

mij op deze uitzonderlijke taak gepast voor te 

bereiden. 

Chocolade kost geld ! Geld ! Ik mag niet onrustig 

worden. Hoe kwamen deze chocoladen eieren hier ? 

Geld is net als pingpong spelen met een zilveren 

lepeltje. Als pudding eten met kerriesaus. Abusief 

gebruik. 

Absurditeit van woorden ...??? ????? 

Abusief gebruik van geld. Gek ! Geld is soms ook 

gek. Te gek om te laten rollen. In de meeste handen. 

Ik denk aan mijn geld. Jarenlang heb ik elke week 

wat van mijn opgespaarde loon naar de bank gebracht. 

Wat een gekke situatie ! Nu. Wat betekent 

geld nog voor mij ? Ergens, zeer ver onder mij, zeer 

ver, 1074 dagen reizen van mij verwijderd, slaapt de 

wereld. In een klein provinciestadje staat een groot 

gebouw. Een bankgebouw met gouden letters op 

een massale geprostitueerde facade. 

In dat gebouw heb ik een nummer en een rekening. 

Ik heb er mijn opgespaarde geld uitstaan. Rentevoet. 

Als ik dit nu bedenk krijgt mijn rekening wel een 

aparte dimensie. Net als met de pingpongbal en het 

zilveren lepeltje. Waardeloos. En absurd. 

Waarom heb ik geen telefoonboek mee op reis genomen 

?

96 96 96 96 

Wat jammer! 

Ik zou er de mooiste naam in opgezocht hebben. 

Een naam met klank, een naam die mij sympathiek 

zou voorkomen. Ik zou aan deze naam mijn rekening 

wegschenken. Nu zal mijn rekening ieder jaar een 

paar bankbiljetten extra geldwaarde krijgen. Na ettelijke 

jaren zal ik misschien een astronomisch 

bedrag achter mijn naam hebben staan. Ik zal voor 

aardse begrippen een schatrijk man zijn (eindelijk 

!), misschien een van de rijksten ter wereld. Ik 

kijk nog eens naar buiten. Het is hier altijd nacht. 

Helemaal anders. De dagnachten en de nachten 

behoren me toe. Ik bekijk de sterren anders. Ik voel 

me in hun wereld. De sterren zijn voor mij geen illusie 

meer. 

Niet als de aarde. Te veel illusies. Soms luister ik nog 

naar de aarde. Luister ik ? Ik heb ze door, de meesten 

onder hen. Ik heb altijd geweten wat zij met mij voor 

hadden. Ik moest op een zijspoor worden gerangeerd. 

Dat zijspoor moest uiteindelijk mijn ruimteschip 

worden. Dat deze ruimtereis geen routinereis 

maar een ware ontdekkingstocht zou worden, hebben 

zij (wij) nooit kunnen vermoeden. 

Ik zou natuurlijk de kans niet gekregen hebben. Die 

van Centrum ken ik allemaal. Zij zijn vals, te berekend. 

Zij geloven niet in hun taak en in hun opdracht.

9 7 97 97 97 

Zij voelen hun missie niet aan. Zij staan er niet achter. 

Zij staan er niet voor. Zij draaien rond de as (aars) 

en zijn veel te veel ingenomen met hun eigen persoon. 

De meesten zijn te ijdel. Anderen zijn gevaarlijk. 

Zo zijn ze niet allemaal. Enkelen vroegen mij 

soms toch om advies, vroegen mijn mening, mijn 

oordeel. Vanaf het moment echter dat ik de zaken 

ernstig aanpakte voelde ik hun houding meteen 

veranderen, wegzijpelen. Zij durfden geen risico te 

nemen. Bang ! Bang waarvoor ? Ik herinner het mij 

nog goed. Op een middag, enkele maanden voor mijn 

afreis, liet ik twee inspecteurs in mijn kantoor binnen. 

Enkel voor een routine-onderzoek. Na korte tijd 

viel het mij op dat ze zo hevig transpireerden. Zij 

voelden zich blijkbaar niet gerust. Waarom niet ? Ik 

rook zweetlucht. Dat hadden ze blijkbaar liever niet. 

Geen heibel, met niemand. Ik vermoedde natuurlijk 

direct, dat ze in feite bang waren ergens iets onregelmatigs 

bij mij te zullen ontdekken. Ook dat hadden 

ze liever niet. Geen heibel, met niemand. De leuze 

van het stafpersoneel. Nadat zij onverrichter zake uit 

mijn kantoor waren weggegaan, ben ik dadelijk naar 

huis gereden. In mijn studio heb ik dadelijk de ramen 

wijd opengezet. Ik heb een lauw bad genomen en 

andere kleren aangetrokken. Voor het raam heb ik 

enkele turnoefeningen gedaan en mijn longen met

98 98 98 98 

frisse lucht gevuld. 

Dit waren voor mij zuiveringsoefeningen, die ik mezelf 

als een heerlijk ritueel oplegde. Ik sterkte alzo 

mijn geest, in het besef dat zij die mij kwaad wilden, 

bewust of onbewust, toch geen schijn van kans 

tegenover mij hadden. Deze dingen vervolmaakten 

de zalige immune leegte in en rondom mij. Net zoals 

nu, terwijl ik mijn reis in de onoverzichtelijke ruimte 

beleef. Ik voel mij er nu tegen opgewassen. 

Deze 1074 dagen van eenzaamheid hebben geen vat 

op mij gehad. Heel even misschien. Enkele keren. 

Niets ernstigs. ERNSTIG... Wat een koud, kil woord. 

Geen woord om bij stil te blijven staan. 

Ik wil nu een poosje rusten. Me rustig leeg voelen. 

Ik ga neerliggen in mijn weelderige ruimtecabine, 

sluit de ogen en voel me met ongehoorde snelheid 

door het nirwana wentelen, als was ik het ruimteschip 

zelf. 

Centrum : Hello A.l Hier Centrum. We krijgen je beeld 

niet meer door. Hoor je ons ? 

Na enige stilte, waarbij A. rustig chocolade blijft knabbelen, 

vervolgt de aarde: 

Centrum : Hello A. hoor je ons ?

99 99 99 99 

A. komt Inngraam en rustig uit zijn zetel, de chocolade 

nog in de mond, smult verder, loopt naar de tape. A. zet 

de tape in beweging. 

A.: Hello Centrum. Ik hoor je heel duidelijk. Alles 

is in orde. Het leven is wondermooi. Ik voel 

me net in de wolken. Ik voel me net in de 

wolken. Ik voel me net in de wolken. Echt. 

Alles is okay aan boord. 

A. drukt schuw en voorzichtig, als had hij angst voor het 

toetsenbord, nog een paar rode en blauwe knoppen in. 

Muziek weerklinkt en gaat de ether in, naar wereld 1. 

Pop music. Misschien van de Beatles ? I say hello, you say 

goodbye ?~. Muziek. Tjirp-tjirp. Music. Tingelingelingeling 

musk. Nachtegaal, spreeuw, muis, vlo, kanarie, 

adelaar, tjiep tjiep muziek overaL 

De aarde geeft geen antwoord. 

Er komen wel geluiden binnen. Onduidelijk.

100100100100

Er kan worden begrepen dat het wereld 2 is... 

101101101101 

Wereld 2 : Muziek moeilijk te vangen — mue — Is ons 

bekend als ... kl... twintigste eeuw... 

Tjiep rjiep, leeuw, leeuwin, rjoek tjoek, miauw.» De klanken vervagen, 

verdwijnen opnieuw. 

A. droomt: 

Ik zou een tovenaar willen ontmoeten. Een tovenaar 

die mij met een magische formule in een hond zou 

veranderen. Ik zou dan één voor één mijn aardse 

meesters gaan opzoeken. Mij eerst laten strelen, 

hun vertrouwen winnen en dan, op het ogenblik dat 

ze zich onbezorgd over mij zouden buigen, toehappen. 

Mijn forse tanden zouden wild in hun zachte 

kelen dringen. Een kwestie van enkele seconden geconcentreerd 

toeknappen, en vlug verdwijnen, zo 

vlug als de wind. Eén voor één zou ik hen weten te 

vinden, en ook dat zou een middel zijn om de aarde 

te redden, want ik geloof nog steeds in de aarde en 

in enkele van mijn broeders, vermoede verhoopte 

broeders. 

Waarom zie ik de hele tijd honden ? 

Het heeft geen zin, mij druk te maken over het antwoord 

hieromtrent. Ik ben geen hond. Ik heb geen 

honden in de buurt. Ik ben helemaal alleen. Zonder

102102102102 

tovenaar ? 

Kom nou... zo eenvoudig is het nu ook niet! 

Van tovenaars gesproken ! Dit ruimteschip... is dat 

soms niet het werk van tovenaars, echte tovenaars ? 

Wie had ooit durven vermoeden, bedenken, dat de 

mensheid tot zulke ontzagwekkende prestatie in 

staat zou zijn ? 

Dit ruimteschip is een unicum ! 

En ik ben uniek ! 

Waarom kan ik dan niet toveren ? 

Misschien kan ik wel toveren, maar weet ik het eenvoudig 

niet; misschien heb ik geen voldoende besef 

van mijn waarden, mijn mogelijkheden ?... 

Waarop steunt de aarde zich, om mij zo uitdrukkelijk 

te gebieden terug te keren ? 

Gebrek aan inzicht omtrent mijn waarden ? 

Gebrek aan eerlijkheid ? 

Gebrek aan zuurstof ? 

Gebrek aan feeling ? 

Gebrek aan vertrouwen ? 

Laat ik aan deugdzaamheid, aan duidelijkheid te 

wensen over ? 

Ben ik toch de tovenaar en zijn zij bang ? 

Van mij of van de tovenaar ? 

Zijn zij onverantwoordelijk ? 

Ben ik de bron zonder narcis ?

103103103103 

Ben ik verloren ? 

Volg ik een ideaal ? 

Volg ik mijn wereldbeeld ? 

Besef ik dat mijn ideaal gegroeid is tijdens aardse 

lessen ? 

Ben ik wel zo alleen als ik denk te zijn ? 

Wat is mijn ego ? 

Waar is mijn ego ? 

Waar is mijn aardse ego ? 

Ben ik nog altijd op de aarde en toch zo ver van 

huis ? 

Is dit ruimteschip niet mijn huis, mijn eerste, echte 

tehuis, waar ik misschien voor het eerst mezelf ben ? 

Eet ik niet met voldoening hun vlees, boter, eieren, 

brood ? 

Drink ik niet hun soft drinks, hun hot drinks ? 

Ben ik niet het meest afhankelijke wezen op aarde ? 

Ben ik niet reeds merkelijk verjongd ? 

Ben ik reeds rustig ingeslapen ? 

Waartoe dient mijn voorraad vitaminen ? 

A. zit aan een cafeterias. Voorlopig zit A. alleen achter een tafeltje. 

Na enige tijd, en zonder dat hij iets gevraagd of besteld heeft, wordt A. 

een coca-cola gebracht door Sinterklaas. 

Enkele ogenblikken daarop volgt een tweede A. 

Zelfde type, zelfde kkding, zelfde letter A. in een cirkel op de borst 

De nieuwe A. zet rich wat verderop, kijkt even rustig en onbewogen

104104104104 

als de eerste A. voor zich uit Een poosje later volgt Sinterklaas en 

brengt de tweede A. ook een coca-cola. 

Enz. enz., tot het terras volledig bezet is met een A.-multipIe en elke 

A. zijn coca-cola vóór zich heeft. Een dorpsklok slaat dertien maal en 

dit blijkt het teken te zijn dat alle A.'s hun soft drink opdrinken met 

een strootje. Allen tezamen. Allen tezamen laten achteraf een boerrje. 

Het koor van boertjeslaters in een nieuwe onverdeelde situatie.- Hoge 

en lage tonen van boertjes laten. 

De A.'s staan gelijktijdig op, zonder omkijken en betalen, zonder enige 

aandacht voor terras of voor Sinterklaas, die hun vruchteloos nawuif t 

De A.'s haasten zich naar hun motors. Ze springen zwierig op hun wilde 

beesten. De motoren worden aangeslagen. De hemel wordt geweld 

aangedaan. Hels gedreun. Het is een orkaan waarin naakte magen uitgespuwd 

worden. Waarin al het verbodene uitgestort wordt Waarin de 

elektriciteit mateloos over de straat rolt Waarin het bloed de kloten 

vult, en Sinterklaas wordt opgelost in een vuiligheid van gassen, die 

van alle heiligheid ontdaan zijn. 

Onder daverend geraas schieten de motors wild weg. Even maar. 

Enkele seconden blijken zij tomeloos, maar dat is niet zo. 

Dat is show. Blijkbaar houden de A.'s ook nog van het leven. 

Langzaam hebben zij zich allen op een lange rij geplaatst en rijden 

tegen een lage snelheid de verlaten autoweg op. 

Zij rijden nu zeer langzaam, hoogstens 50 km/u., en de snelheidsbeperking 

aangegeven op de borden langs de weg doet schril contrasterend 

aan. In grote duidelijke rode cijfers staat 300 aangegeven... De 

A.'s rijden ontspannen verder, steeds verder op de eindeloos verlaten 

autoweg, die een aparte dimensie krijgt Een privé-weg voor A.'s. 

Geen enkel ander motorvoertuig. Niets of niemand buiten hen valt te 

bespeuren— Muziek vergezelt hen. Apart Het brommen van de zware

105105105105 

750-0^8. Het brommen neemt af en gaat over in de Beatles-song, die 

opnieuw in mijn oren dringt. 

Ik hoor zingen van komen en gaan. 

I SAY HELLO, YOU SAY GOODBYE. 

Ik zeg voorlopig goodbye en zie Sinterklaas languit op het caféterras 

liggen. Levenloos. De gassen zijn opgetrokken... de lege colaflesjes zijn 

verdwenen. In hun plaats liggen op alle tafeltjes hopen lekkere chocoladen 

eieren. Paaseieren. Een suite van chocolade-geluiden. 

Kalorische waarde : 

Ei: 81 kal. 

Chocoladen ei : 530 kal. 

En, etainsidesuite...

106106106106 

^ 

«**>*'

107107107107 

Ik zie A. opnieuw in zijn ruimtecabine. 

A. is aan het woord. Zijn mond beweegt nieL De gedachten van A. zijn 

zo vol en krachtig dat ze voelbaar worden. 

Hoorbaar? 

Ik doe mijn werk. 

Ik doe mijn werk. Ik doe mijn zin. Oorlog of verder. Ik 

leef. Ik gevoel in mij de fysieke tevredenheid van het 

beleven van daden en handelingen die genoeg hebben 

aan zichzelf. Ik ben een koele superman. Zo voel 

ik me toch. Wereld 1 en wereld 2 vechten om mij. 

Vechten om mij ? Ik beweeg. Ik ben op gang gebracht 

als speelgoed. Ik laat begaan. Ik laat wereld 

1 begaan. Ik laat wereld 2 begaan. Maar wereld 2 is 

de nieuwe wereld en heeft daarom reeds mijn vertrouwen. 

Reeds in de twintigste eeuw is het begonnen. 

Met de slogan van nieuw. 

Nieuw is verleidelijk. Nieuw is altijd beter. Met nieuw 

is er nooit gevaar. Ik voel geen gevaar en ben mij 

van geen gevaar bewust. 

Ik heb mijn ruimteschip correct ingesteld. Wereld 2 

heeft mij daarop ingesteld. Ik ben op weg. Ik ben 

tevreden. Ik ben zelfs fier. Voor het kompas heb ik 

zelfs geen aandacht meer. De pijl beweegt niet. Het 

is een sterke pijl. Een evenwichtige pijl. Koers wereld 

2. Eenrichtingsverkeer. Ik blijf kalm. Mijn hart slaat 

zestig maal per minuut, net als een klok. Waarom

108108108108 

zou ik gek gaan doen ? Er is geen reden toe. Ik ben 

een soort heilige. Ik voel me Sinterklaas. Ik ben een 

weldoener. Een weldoener gekeerd, bekeerd door 

en in de stilte. Ik heb de echte stilte ontvangen en de 

stilte heeft me heilig gemaakt. 

Flash-back : 

Naar de communiescène. (De hostie wordt roos.) 

Waarom zou ik me nu nog druk maken over wat de 

aarde mij zo dringend aanmaant ? : terugkeren. 

Terugkeren, waarom ? 

Ik denk in naam van alle A.'s : 

— hier is uw plaats ? 

Flash-back : 

(Ik zie een vuilnishoop.) 

— is daar nw plaats ? 

Flash-back: 

(Ik zie een supermarkt) 

— b dit een plaats ? 

Flash-back : 

(Ik zie boksers, slaand, zwetend in de ring.) 

— waar is uw plaats ?

Flash-back : 

(Ik zie bloedig Vietnam.) 

— is dit een plaats ? 

Flash-back : 

109109109109 

(Ik zie van ontbering stervende kinderen in het Oosten.) 

— wat is een plaats ? 

Flash-back: 

(Ik zie water.) 

Water, zeewater, en ik hoor de Negende van von Beethoven. Op de 

zee drijven nu de kostuums van al de A/s. Zij zijn goed herkenbaar. 

De overalls zijn leeg, drijvend.- 

Ik schiet terug naar A. in de cabine: 

A. zit in een witte zetel, maar heeft nu een krant in handen, opengeslagen 

bij de advertenties Te huur, te koop'. 

A. ziet wat men noemt PRACHTIGE STUDIO'S: 

4x 3 m grote living 

3x4m grote living 

4x3 m grote living 


4 x 3 m grote living 

3 x 4 m grote living

110110110110 






3 x 4 m grote living 

met alle modern comfort. 

Maak een afspraak ! 

In Centrum is iedereen bekaf, wegaf, ab weggespoeld, als brain-washed 

door de oude gerangeerde ruimtereiziger, die zich filosoof van de ruimte 

is gaan noemen... 

Dat denkt A. toch als hij volgende paniekerige oproep van de aarde 

ontvangt. Het is als een smeekbede in zijn oren. En dat is het ook; 

althans voor Centrum. De stem komt de cabine binnenvallen als 

bekers warme, te hete melk. En de melk kookt over. 

Centrum: Hier Centrum. I'm desperate. Ik draag de 

hele wereld op mijn schouders. Reeds bijna 

drie jaar! Ik snik. Ik schok. Ik kan niet meer, 

niet langer zonder jou. Waarom krijg ik geen 

beeld meer ? Waarom krijg ik geen nieuws 

meer ? Waarom ben je zo stil geworden ? 

Het davert hier op Centrum. De medewerkers 

en medewerksters daveren allemaal. 

Onze computers trillen ! Straks moet ik terug 

naar de grote zaal. De zaal waar ik je

111111111111 

honderd vijftig beelden moet ontvangen. Zo 

was het toch gepland, je beelden uit alle mogelijke 

hoeken, met alle mogelijke voorziene 

zichtbare en onzichtbare posities net en 

duidelijk aangegeven. En wat krijg ik sinds 

maanden te zien, en straks weer opnieuw?... 

Sneeuw ! Honderd vijftig sneeuwbeelden. 

(De sneeuw is traan geworden.) De tranen 

rollen hier over mijn wangen. Ik ben in 

shocktoestand. Tot over de oren. Tot over 

mijn arme haartjes. Ik ben bijna kaal geworden 

door jou, en als straks de grote baas 

weer bij mij binnenloopt gaat hij misschien 

blaffen. Blaffen of schieten. Ik zal dan niet 

meer huilen. Ik zal niet meer ademen.

112112112112 

VINGEROEFENINGEN VOOR EEN 

SOEPELE ASTRONAUT. 

13e (gevorderde) les. 

Hiphiphophhuppeloppoverinover door out. 

Rare and old. Nooit ouD ? 

Nooit. 

Fluit. Fluitconcert. Flop. Flip en flop. 

Laurel en Hardy. 

Moon. 

Maan. Maanogen. Morgen. 

Morgen gaat alles beter. 

Ik kijk in de spiegel en zieeee maanogen. 

Blue. 

Blue eyes. 

Blue movie. 

Na maan komt weer morgen. Morgen. Good 

morning. 

Morning, you are my sunshine I 

Rustig ademhalen en rustig doorschrijven. Vingen zoveel 

mogelijk ontspannen. 

Ogen gericht 

Concentratie.

113113113113 

Adieu A. Of spreek met mij. Sein. Geef me 

een seintje. Sein me dat je terugkeert. Dit is 

dodelijk. Deze situatie kan niet langer. Niet 

voor mij, niet voor jou, voor niemand. Ik ga 

eraan kapot. JIJ NIET ? Wat doe jij daarboven 

? Ben je reeds kapot, of wat ? Ik kan 

het niet meer harden met mij, met jou vragen 

te stellen. Dit is een onvoorstelbare 

situatie. Ik slaap niet meer. Ik kan niet meer 

slapen. Regelmatig wordt het zwart voor 

mijn ogen. Ik leef niet meer. Mijn gezichtsbeeld 

— ook inwendig — is zo saai, zo 

koolzwaar, zo dik geworden. Niet van 

doodse stilte. Het hamert onverkwikkelijk en 

onafwendbaar in mijn hoofd. Ik moet het opgeven 

als jij voor mij niet herboren wordt. 

Je moet BEKENNEN, dat je nog weet waar 

je broeders zijn, je aardse broeders ! 

A. hoor je mij ? Geef antwoord. Direct! Het 

is een kwestie van leven of sterven ! Van 

dood of doodgaan ! A. hoor je me ? ... 

crazy! 

Ik heb kramp. Ik kan niet meer. Ja, toch nog,

114114114114 

ik kan nog wat voor je doen. Ik ga je even 

opkikkeren. Weet je nog, indertijd, toen je 

me vertelde over je zaterdagavond-partijtjes 

bowling ? Bowling ! Ja, bowling, daar 

was je verliefd op. Ik heb wat voor jou. Ik ga 

je een filmpje tonen. Heb ik zelf voor jou 

klaar laten stomen. Je weet wel hoe handig 

wij kunnen zijn. In twee dagen was het klaar. 

Ik ga je de beelden zenden. 

Beelden waarop je opnieuw verliefd moet 

worden. Kijk naar de zaken en de dingen en 

de mensen en luister naar het hart en de 

rede, al de luttele dingen uit je leven, die 

toch zoveel belang voor je hebben. HAD- 

DEN ! Je verleden is toch je heden, niet ? 

Wat je gedaan hebt, waar je mee dweepte 

is ook nu nog je waarheid. Kom, luister en 

kijk. Kijk toe. Denk aan al het goede dat je 

hier bij ons op aarde had. 

Je bowling en je vrienden. Wat is het heerlijk 

te kunnen kegelen ! Kom, laat je boeien 

door je eigen kegelspel! 

Ik stop nu. Tot straks, A. Kijk even met ons 

mee en kom dan vlug weer met ons in contact. 

Ik wil je lieve stem opnieuw horen... 

Tak.

115115115115 

Tot daar het eenrichtingsverkeer-gesprek van Centrum met A. 

Blijkbaar/niets meer/verder niets meer/hoorbaar/verstaanbaar/voor 

mij/voor jou/voor de Koningin van de Nieuwe Bongolese Republiek/ 

voor A./ verstaanbaar in hoeverre voor A. ?/in de ruimte». 

Centrum stuurt film in de ruimte. Nieuwe poging. Nieuwe desperate 

poging. 

?????????? 

De beelden glijden de ruimtecabine binnen, zo zacht als Amerikaans 

smooth. Very smooth. Beelden als verborgen verleiders. Hidden persuaders? 

Het zijn beelden van een bowlingpartij. Enkele stafmensen 

van Centrum spelen bowling. Veel meer vrouwen dan mannen... Wat 

dadelijk opvalt is dat de vrouwen mooi zijn, slank en verleidelijk. De 

mannen dik en afstotelijk, vadsig. 

Het lijkt wel of Centrum een campagne voert voor een vrouwelijke 

wereld». Bewust of onbewust ? A. vraagt het zich niet eens af. A. kijkt 

toe. Het kegelwerpen blijft zich herhalen. De bowlingballen blijven in 

hetzelfde gelijkmatig tempo wegschieten. De bowlingspeelsters en -spelers 

blijven elkaar in een zelfde gelijkmatig ritme opvolgen, op maat, als 

in een kazerne. Veel van de worpen missen hun doel. Er wordt te veel 

gespeeld zonder concentratie, tot A. het moe wordt en er zich 'geestelijk' 

mee gaat bemoeien. A. sluit de ogen en neemt afstand van het 

scherm. In zijn gedachten gaat het spel verder, de worpen worden meteen 

precies. Er wordt bijna niet meer gemist! Er wordt in het geheel 

niet meer gemist! De kegels en de ballen spatten uit elkaar ! Het wordt 

een bombardement!! Een hels kegelspel, en A. ziet de bowlingballen 

bommen worden en de kegels weerloze mensen in Vietnam. 

Weerloze mensen in een krankzinnig kegelspel». 

A. steekt rustig een sigaret op. AI rokend loopt hij naar de telefoon, 

draait een nummer van één cijfer. Iemand aan de andere lijn neemt

116116116116 

dadelijk af. 

Centrum: Hello ? 

A.: Hello, hier A. Luister even. Ik heb veel te 

vertellen in weinig woorden. Ik zal kort en 

duidelijk zijn. VERREK ! Ik ben zat van al je 

kegelspelen. SALUT I

(Echt antiek) 

117117117117 

AMBITIE IS GEVAARLIJK SINDS BRUTUS.

118118118118 

A. hangt de hoorn op en doet nog een haal aan rijn sigaret, drukt ze 

dan langzaam uit. Halfluid hoor ik hem er nog aan toevoegen: 

OVER AND OUT! 

A. zit blijkbaar in zijn studio. Dacht ik toch. Meen ik toch. De televisie 

staat aan. Een bmieske show. Zich in alle mogelijke bekende en 

(on)bekende posities wringende vrouwen, jonge, mooie en minder 

mooie, bewegen, slingeren, glijden over het scherm. Bewegen, slingeren, 

glijden over het scherm zonder geluid, zonder enige begeleidende 

muziek. Net marionetten. 

A. blijft de bewegende vrouwelijke vormen bekijken. Van tijd tot tijd 

eet hij een stuk chocolade, heerlijk zoete chocolade, zonder dat het 

water hem uit de mond loopt

119119119119 

Ik verricht mijn observaties. 

Ik zit. 

Ik zift. 

Ik rek mijn vingertoppen uit en de woorden snellen 

verder. 

Ik kijk op mijn toetsenbord neer en zie tekens. 

Tekens worden woorden. 

Begrippen. 

Bedoelingen. 

Communicatie.

120120120120 


FOTO : QOIS NAUWELAERTS

121121121121 

iitiik

122122122122 

Van oudsher heeft de sterrenkunde (sterrenKUNDE, daar ken ik 

niets van!) zich tot doel gesteld de wetten te bestuderen, die aan de 

waargenomen verschijnselen ten grondslag liggen. 

Newton (the Great!) toonde aan dat twee vrij zwevende lichamen 

elkaar aantrekken met een kracht die gelijk is aan het produkt van de 

massa's van deze beide planeten, en omgekeerd evenredig met het 

kwadraat van hun onmetelijke onderlinge afstand, en dat dit voldoende 

bleek om het geheel van de in die tijd (17e eeuw) gedane 

waarnemingen omtrent het planetenstelsel te kunnen verklaren. 

Bla-bla. 

Bla-bla? 

My dear Newton! Ik beb nog geen verklaring! Nog steeds niet Ik 

volg A. 

A. van wereld 1. 

A. van wereld 2. 

En ik weet het niet waar 'A.' nn in wezen is!

123123123123 

Thirty. T h i r t y. 30. Ja, ik begrijp het wel, 10 plus 10 

plus 5 en nog 5 maakt 30. Dertiggg. Thirty. Het komt 

zo, zo, zo, zo, zo erg langzaam door 111111111111 

t h i r t y of wat ?.../// zou het wel thirty zijn ... ? 

... is het soms niet dirty wat ik hoor ?////////// 

Ik volg niet meer... crazy, waka-waka. Dirty ? Why ? 

Waarom ? Waarom vuil ? Wat is vuil ? Misschien, wat 

WAS vuil ? Wie, wat hoe ? Waar ? Kortzichtig, kortstondig. 

Ik weet het echt niet meer 

/// 111111 III III ////// 

/// 111111 III 111 ////// 

/ / / Ik moet enkel maar rustig blijven. 

Het komt reeds, ja ik voel het weer. Crazy, die 

kortsluitingen. 

Thirty. Dirty. Thirty. Dirty boy. Thirty. 

Thirty. Dusty. Thi rty. 

Thirty 

Thirty Thirty 

Dirty 

Kortsluiting. Ik weet het niet meer. Ik heb dat heel 

mijn leven gekend, op bepaalde momenten; als ik 

net goed sterk, bewust, geconcentreerd bezig ben 

met een of ander ben ik het plots kwijt. Weg, opge-

124124124124 

lost... oeff, weggeblazen, door wie, waarvoor ? 

Waarom? Hoe komt dat toch ? Lastig, meer dan lastig. 

Leugens ? Neen, dat kan niet. Zo eenvoudig zal 

het wel niet zijn. Mij er met een leugen vanaf maken ? 

Neen, nooit. Never. Nu zeker niet meer. Waarom ? Ik 

geef alles weg. Mijn spijzen, mijn gedachten, mijn 

sperma. SPERMA. Dat kan het zijn. Dat is het. Kortsluiting. 

Pietje afspelen. Ik herinner me, ik stond met 

drie vriendjes in de toiletten. Het was speeltijd. De les 

was meer dan vervelend geweest. Afgaan... ik moest 

even kunnen doorslaan. Met ons vieren stonden we in 

de kleine stinkende ruimte in verrukking met ons pietje 

te spelen. Verrukkelijk ! Jachtig, haastig, rood aangelopen, 

wit van spanning, met droge mond, glinstering 

van kinderziekten in de ogen, met bolle buiken. 

En maar afjakken, trekken en wrijven. Wat deden 

we feitelijk ? Het was allemaal onschuldig, gezond, 

maar dat wisten we niet. Daarom was het niet gezond, 

niet op die manier. Toen ging de schooibel. Snerpend, 

snijdend, pijnigend. Met rood aangelopen wangen, 

driftige handen, bevende knieën schoten we één 

voor één schichtig uit het W.C. na eerst rondgekeken 

te hebben, om niet op te vallen bij het naar buiten 

wippen. Klak, klak, klak, het dichtslaan van die éne 

deur. Klak ! Het dichtslaan, vier maal achter elkaar 

van die éne deur. En geen van ons had kunnen schijten,

125125125125 

willen afgaan, enkel willen aftrekken, en dat was ook 

nog niet gelukt... een kinderdrama ! 

van ons had kunnen schieten, willen schijten, enkel 

willen aftrekken, en dat was ook nog niet gelukt... 

toch een kinderdrama ! 

Communiceren ? 

Dat kon ik net weer niet! Kortsluiting. Kom, ik weet 

het niet meer. Is mijn naam A. ? Naïef ? Ik ben helemaal 

niet naïef. Kinderlijk naïef ? Ik ben helemaal niet kinderlijk 

naïef. Is mijn A. de projectie van een komische 

film ? Wat is komisch ? Alles kan. Alles mag, als het 

echt moet. 

IK WEET HET WEL! 

Dit is sublimeren van angst in creatie. Net zoals anderen 

moorden, zich vergrijpen, zich ophangen, 

zichzelf en anderen de keel uithangen. Uiteindelijk 

ben ik toch mens gebleven (hoera !) en de mens is een 

schichtig dier. 

JA! 

JA! 

Chocolade is lekker. Chocolade is voedzaam. Chocolade 

is vreugde, kindervreugde. Ik ben geen kind 

meer!!! Ik ben niet oud en hou van kinderen. Waarom

126126126126 

stuurt de aarde mij filmpjes van mijn vrouw en kinderen 

? Om mij week te maken. Ik ben week en braaf, 

anders zou ik geen chocolade eten, niet zoveel chocolade 

eten. Met chocolade grijp ik terug naar mijn 

kinderjaren. Gewild ? Ongewild ? Ik twijfel. In hoeverre 

ben ik niet meer geconditioneerd ? Ik durf mezelf 

hieromtrent niet te antwoorden. Ik kan mezelf hieromtrent 

niet antwoorden... OMDAT IK BANG BEN ? 

Neen, ik ben niet bang, of beter, ik kan niet bang 

meer worden. Ergens in mijn binnenkamer zit mijn 

onderbewustzijn mijn hele tijd (leven) te werken om 

bepaalde gevoelens te (blijven) verdrukken. Mijn 

geluk is dat ik een onderbewustzijn heb, dat enkel 

doorlaat wat mij verheft en wat ik kan verwerken. 

In feite ben ik niet 'ik'. Mijn 'ik' is mijn onderbewustzijn. 

Is mijn onderbewustzijn dan niet geconditioneerd ? 

Sinterklaas, lieve brave Sinterklaas, je weet het best. 

Jij wist de hele tijd, dat ik je lieveling ben en blijf. 

Dat ik van je droom. Dat ik je wensen zal vervullen.

t 1 

2 7 1 2 7 1 2 7 1 2 7

128128128128

129129129129

130130130130

131131131131 

Dat ik door de kosmos reis als de tweede Sinterklaas. 

De eerste na jou. 

Ik reis op mijn manier en niets kan me daarvan weerhouden. 

Het enige wat ik nog niet zeker weet — maar dat komt 

wel — is, dat ik niet weet waar eigenlijk je woning 

staat. Je thuishaven. 

Eens heb ik gedacht dat het wereld 2 zou zijn. Ik 

geloof dat ik het weet. Ik heb een vermoeden. Ik heb 

zojuist zelf gezegd (of heb jij het mij laten zeggen ?): 

ik ben de tweede Sinterklaas en vergelijk me met 

jou. Mijn woning is de ruimte... Ruimte in de droom. 

Droom in de ruimte. Ruimte in de droom. Droom in de 

ruimte. RUIMTE IN DE DROOM. DROOM IN DE 

RUIMTE!!!!!! 

Net als het met jou is gegaan. Idealistisch zwerven. 

Is onze thuishaven de ruimte ? 

Het vrije denken ? De looping naar de sterren. Daar 

ben ik goede maatjes mee. Jij ook. En beiden houden 

we zoveel van chocolade en van kinderen. 

Flash-back : 

Centrum stuurt opnieuw filmbeelden naar A. 

Film die Centrum opgespoord heeft. Uit een duister verleden ? Film 

ran A. met vrouw. Lustige burgerlijke taferelen.

132132132132 

Vrouw schikt bloemen. 

A. drinkt bier. 

A. wrijft zich de ogen uit. 

A. poetst schoenen. 

Vrouw opent blik soep. 

A. met vroDW in badkamer, tanden poetsend. 

A. stapt naast vrouw in bed en doet het licht uit. 

Terwijl de film in de cabine op het scherm doorkomt, volgt A., steeds 

in zijn witte zetel, deze beelden uit lang vervlogen dagen. Het blijven 

beelden zonder klank. A. wil de klank horen en zal eigenmachtig commentaar 

geven. 

Commentaar van A. bij de filmbeelden : 

(uit lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, 

lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang vervlogen leven, love, love, 

vervlogen dagen EN NACHTEN, 

vervlogen dagen EN NACHTEN. 

Vervlogen dagen en nachten 

vervlogen dagen en nachten 





vervlogen dagen en smachten 




vervlogen dagen en nachten




vervlogen dagen en wachten 


vervlogen. 

DAGEN EN NACHTEN. 

133133133133 

Ik reis door de ruimte en beleef met de sterren mijn 

dwaze pleziertjes, die nooit uit de schaduw treden. 

Sterren als onzichtbare kleine glinsterende steentjes 

vol facetten, die zich in mijn darmen hebben vastgezet, 

onzichtbare fluitjes, wellicht onooglijk kleine, 

maar des te listiger en ploertiger orgaantjes, 

maanorgaantjes, en die plezierige dingetjes doen, 

maar als was er niets (anders) bijzonders aan de 

hand. Misschien... Alles is (bijna) mogelijk, in deze 

tijd van MIJN omwentelingen. 'Hoe geneest men 

griep' ????? Het is net als met de oude man, die ik 

nu ergens op aarde over de straat voel sloffen, gebogen, 

duidelijk zonder doel. Ik zie hem terug, met zijn 

aarzelende voetstappen, die zijn leegheid verraden. 

Ik denk dat hij echt arm is en ik kan hem echt niet 

helpen. Hij heeft nog zo bitter weinig voor zich. 

Ziet hij maanorgaantjes ? Als hij nog een doel heeft, 

blijft het toch ondergeschikt. Hij is de mindere. Te 

arm, ook in gedachten. Op gevorderde leeftijd moet

134134134134 

het heerlijk zijn voor sommigen, terug te kijken in het 

verleden. (Tarzan, waar ben je gebleven ?!?) 

Terug te wandelen in tevredenheid. Altijd verder 

terug. Voor enkelen ! Zou hij durven terugkijken ? 

Kunnen terugkijken ? Ik geloof het niet, want hij zal 

angst hebben om terug te kijken, omdat hij allicht 

niets belangrijks heeft opgespaard om er zich in te 

spiegelen. Als ik oud word, wil ik kunnen terugkijken 

naar schoonheid, succes, liefde, vervulling en geestelijke 

rijkdom, en dan stop. Stop. Vergaan ! Weg, 

zoals de nacht. Later! 

Weg in gesneden nacht, versneden nacht, zwart 

vermengd met lichte slierten losse lichtende (zoals nu 

aan de overkant) schaduwen. 

Nu zit ik als het ware vanuit een afwezige positie te 

kijken, en ik bekijk de schoonheid van het ogenblik, dat 

plotseling niets meer is, of niets dat schijnbaar overgebleven 

is. De schoonheid van niets... Schijnbaar... 

BEN IK DAT ? 

Nu de zon in onze kamer binnenvalt en ik weer met 

N. ontbeten en gelachen heb, zie ik de zaken weer 

nieuw en anders. N. is nieuw, de zon is nieuw. 

Toch is niets nieuw. Mode is ook niet nieuw. 

STILTE. Ik ontleed het woord 'stilte' en let op de 

geruchten die van buiten komen. Even dacht ik dat

135135135135 

ik met de stilte kon spreken en toch was ik al die 

tijd afgeleid !!!!!!!!!!!!!!! De geruchten van buiten verbazen 

mij. We zijn nooit alleen, we zijn nooit zonder 

gewicht. Gewichtig ? 

We zijn voelbaar en zichtbaar als idolen op een rijtje, 

wachtend op de volgende film, tram, auto of raket 

die ons naar een volgende ster moet brengen. 

Idioten ? 

De volgende uiteindelijk zonder drogreden ? Het 

heeft geen zin zoveel te bewegen in miljoenen kilometers 

I Soms toch wel I Ik denk niet dat ik hetzelfde 

zou gedacht hebben op een andere plaats. Ik moet 

blijven geloven ! Ik wil bewegen voor mijn zin en zinnen. 

Ten slotte ben ik reeds een half leven bezig met 

wat ik nu zeg. Ik heb er mijn zinnen op gezet; vooral 

deze laatste maanden... meer en meer. Onder de invloed 

van hoeVELE jaren ? Nog extra onder de 

invloed van deze toestand 1 

Centrum I Je krijgt me niet. (Jullie films zijn voorbijgestreefd.) 

Centrum, luister je mee ? Ik hoor Mozart spelen I Het 

is of het huis de rug van mijn vrouw streelt en dat 

ik toekijk met mijn oren. 

Ik ben er niet op voorzien, maar laat begaan. Wat kan 

ik tegen Mozart inbrengen ? Het zou hetzelfde zijn 

alsof ik een atlas uit het hoofd wil leren. Ik vecht niet.

136136136136 

Allemaal in bed ! De radio kan ik afzetten. Mozart 

niet. Ik begrijp hem niet. Ik luister. Neen, ik laat me 

niet verbannen. In gedachten vlucht ik het huis uit. 

WAS IK DAT ? 

Ik hou niet van as. Ik rook wel te veel. Vuile asbakken 

kan ik niet zien. Tanden poetsen, penis wassen, fris 

kutje likken; schoenen poetsen, opstaan, fris als de 

morgendauw, en roepen : poëten, hier ben ik 1 Lachen 

en beestig doen in bed, je laten gaan, met je laten 

sollen, zoals ik nimmer gedacht had met mij te kunnen 

laten sollen. Laten gaan. Brr. Waf-waf. I fok you all. 

Man en vrouw is vlees. Rijp vlees. Zo zou het moeten 

zijn. Ik word achtervolgd door sex and satisfaction. 

Nat als vroeger in mijn klasboeken. 

Net als in klassieke boeken... 

I fly, we fly. 

S.O.S. 

Mozart. Hoor je mij ? Eens vliegen we er allemaal 

helemaal in. 

S.A.S. 

Yes, you do. 

? 

UIT. 

No, Centrum, je krijgt me niet!

Kijk nu 

het 

137137137137 

uit 

boek 

Bi 

BANANA 

PRESS 

N.V.

138138138138 

Eens vliegen we er allemaal uit. Supermarkt. Begrafenissen. 

Hoor deze muziek ! Klatergoud, puur goud. 

Rothschild. Geld. Niet alles is te koop. Veel. Bijna 

alles. Kijk onze beddelakens, hoe zuiver. Wit, magisch 

wit. Magische drup. WAS IK DAT ? Wit, spierwit, 

steenwit, droomwit, levend wit, en dan spuiten, als 

Tarzan, alles vol. (Echt, deed Tarzan dat ?) Jajajajaja! 

Heerlijk. Leven in de ochtend, in de bomen, op de 

middag, boertjes laten, vegen, smeren, uitsmeren, likken, 

zuigen, leegzuigen, opklimmen, toekijken, toetasten, 

nijpen, haren kietelen, opnieuw strelen, wegsmelten, 

verankeren, aflappen, leegpompen. Ik ben gek. 

BEN IK DAT? Apen zitten in de bomen. I love you. 

Geeft niet. De hel bestaat niet meer. Als foetus was ik 

reeds in de hemel. Ik zag licht I!!!! 11! I! Hels licht. 

Mozart, je maakt kijkkasten van mijn oren, je maakt 

me crazy. 

Ik vind je wel goed, maar begrijp je niet. Waarom heb 

je zoveel muziek opgeschreven ? Hemelslicht, had je 

echt niets beters te doen ? Deed je niet te weinig aan 

kersenat, liefdesnat ? VEEL IS NAT. Het zweet druipt 

van de sterren. Te veel is ook nat. Nat van angst. Jullie 

weten niet dat arbeid je mens maakt. Rotzakken. Jullie 

spreken een vunzig taaltje. Laat mij maar Mozart. 

In zoverre... en de sterren. DAT BEN IK I Ik pink je 

toe, ik ben zelf ster!

139139139139 

Het leven is een heerlijk iets. Een levende droom in 

onze maanpenthouse. 

Suite. Mozart-suite, laat me zinken. Met vakantie of: 

met je goedvinden. Zo is het goed, te zinken terwijl ik 

bazel en N. haar lingerie strijkt. Glad. Ik smelt (niet 

helemaal weg). Waar is de tijd ? ! Vlug een biertje 

drinken en roepen voor het open venster en bevestigen 

dat ik leef. Napoleon, waar ben jij ? Jij bent toch 

ook een ruimtereiziger! Ik knipper met mijn ogen. 

Spleten. Neen, ik heb geen slaap. 

Napoleon, let's go. Let's go and have a nice dinner. 

Chinees eten. Nap. Buon appetito I 

Sinds jaren hebben we niet meer gegeten. Honderden 

jaren vlogen voorbij, 

voorbij, 

voorbij, 

... ik kan geen punt zetten

140140140140 

Mon amie, J'ai eu aujourd'hui une bataille. Je me suis 

emparé de Bautzen, j'ai disperse l'armée russe et prusienne 

qui avoit été jouinte par tous ses renforts et ses 

réserves de la Vistule et qui avoit une superbe position. 

Cela a été une belle journée. Je suis un peu fatigue, 

j'ai été mouillé 2 ou 3 fois dans la journée. Je 

t'embrasse et te prie de baiser mon fils pour moi. Ma 

senté est bonne. Je n'ai perdu personne de marque. 

Je estime ma perte a 3 000 hommes tué ou blessé. 

Adio, mio bene. 

Bautzen Ie 20 mai 

NAP.

141141141141

142142142142 

maar de mensen veranderen niet. PUNT. Nauwelijks. 

Sinds de Chinese muur. Zij bleven zo vreemd, zo burgerlijk 

vreemd. Zij bleven dramatisch bleek, te wit van 

huid, te week van reuk en vies papperig in meestal 

doorhangende kleren. 

STOP/JULLIE FILM ! 

Ik zal niet doodbloeden en jullie zullen niet wenen. 

Jullie kennen geen wenende vensters, geen wenende 

deuren, geen wenende schilderijen, geen wenende 

gitaren, geen wenende Beatles. ZEG IK DAT ALLE- 

MAAL ALLEEN? 

Ik heb toch geen schaduw meer... 

Ik hoor muziek : YESTERDAY. 

Ik heb mezelf weer pijn gedaan. In feite stoot ik mij op 

een onschuldige zaak, om ze (onschuldig) gecompliceerd 

te vernietigen. Ik weet niet eens zeker of dit 

echt beelden uit mijn verleden zijn. Het is ook zo lang 

geleden. BEELDEN ? Soms duidelijk, andermaal een 

vaag begrip. Afstand kan ik onderscheiden, slecht 

geweten, slecht humeur, en de macht der... dingen... 

voel ik. ER IS GEEN TOEVAL MEE GEMOEID. Het is 

een droom die op de loop gaat, zich bevrijdt. HET IS 

EEN DROOM DIE UITEINDELIJK OP DE LOOP GAAT 

EN ZICHZELF WIL WAAR MAKEN. Revolutie. Zich 

hervat, zich herstelt, doorbijt, doordringt. Bewust. 

Zich opnieuw verstrooit, zich voedt met AARDSE

143143143143 

BEELDEN... Op ! droom. Los. Losgeslagen. Dolend ?... 

BEN IK DAT ? Ik zit er maar achter! Achter op de 

wagen. Rollen maar! Rollen met mijn visioen. De 

wagen rolt en ik kijk rond naar mijn visioenen. Ik zie 

verlangen, afkeer, licht, computers, ruimte, wolken, 

dancings, vampieren, bosbessen, katten en klauwen, 

hete telefoons, clowns, kerktorens, bloemen, en zoveel 

meer, en zoekertjes. Mijn wonden blijven littekens. 

Ik wil rusten. Ik bedenk dit alles misschien maar om 

beter te kunnen slapen. Om gerust te kunnen slapen 

met stevig gesloten vuisten. Neen, een vuist wil ik 

niet maken. 

Centrum, ik kijk door al jullie films heen. 

Laat maar.

144144144144 

C 

ORIENT-BAZAAR - JAPANSE TOPHORLOGES 

De populairste kosmos-chrono's nu in voorraad. 

Automatisch, edelstalen kast. Dag- en nachtdatum-aanwijzer. 

Waterproof. Shockproof. 

Vanaf 89.— per maand.

Herinneringen: 

& 

Herinneringen nit een zeer ver verleden: 

145145145145 

Ik rook te veel. N. snijdt een lekkere ananas uit Kenya 

voor ons aan. Weer een veldslag geleverd. Het is bijna 

elf uur in de (zoete) avond. I'm okay now. Goede wijn. 

Tching-tchong, Napoleon ! 

Met een krachtige slag hoor ik de deur, een deur uit 

duizenden dichtslaan. Boven. Misschien muizen. Muizenissen... 

De ananas zal er nu wel netjes in schijfjes 

bij liggen. In zijn nat. Wat een zegen dat ik nog even 

op aarde ben ! Op mijn manier. Met mijn filmbeelden ? 

N. heeft genoten. Ik heb genoten. Genot. De ananas 

was vlug verteerd. We zijn aan de zwier geweest. 

Genot. Na de twijfelachtige slaap (genot) die ik van 

mij meende te kunnen afwerpen, kwam ik opnieuw in 

een razende werkelijkheid van openstaande deuren, 

opengeduwde deuren (geen enkele deur IS gesloten 

en KAN gesloten worden, dacht ik), terwijl een koude 

wind me in het gezicht blies. Vrij gemakkelijk kwam ik 

door de eerste openstaande deur, wat verder bracht 

een volgende deur mij bij een toilet, waar de rauwe 

braaklucht vies in mijn neusgaten binnendrong. Een 

zwaargebouwde, logge neger zat in zijn vuil, zijn gulp 

wijd open, zijn unieke penis glanzend en goed geconserveerd 

hard rechtop (een droom van een erectie).

146146146146 C 

Door een volgende deur kwam ik in het café. Café 

'Centrum'. Het schaarse licht liet aan duidelijkheid 

niets te wensen over. Tussen de reuk van verschaald 

bier en wijn, vermengd met de prikkelende geur van 

braaksel en sperma, baande ik me een weg tussen 

omgekantelde stoelen, blote en gedeeltelijk blote kosmonauten 

en vrouwen, die wanordelijk over de vloer 

verspreid zaten of lagen. 

Op haar knieën voor een grote canapé zat nog een 

uiterst wilde vrouw (de wereldrecordhoudster) lustig 

tussen de benen van haar partner verder te zuigen, 

te likken. Aan het luidruchtige van zijn bij momenten 

geile kreten te horen, beleefde de kosmonaut er nog 

altijd een geweldig plezier aan. Nu nog, nadat ik hen 

reeds tevoren (waar was dat ook weer ?) uren (vroeger 

op de avond ?), andere uren, had bezig gezien, 

dacht ik toch ! Ik heb er genoeg van, playboys. Ik 

loop naar buiten. Men roept mijn naam. Playtime ? Ik 

kijk om mij heen, maar zie niemand. No I 't Is mistig. 

Yes ! Wel zie ik nog onze nieuwste raket opgesteld 

staan. Ook een fameuze erectie I Niemand roept me 

nog ? Er is nergens iets te bespeuren of te ontdekken. 

Ik luister nog steeds aandachtig.

147147147147 

MAN BUITEN ZICHZELF WEGENS 

STEENPUIST. 

De negenentachtigjarige elektricien A. A. 

heeft, buiten zichzelf van pijn en mateloze 

woede omdat de arts niet wilde komen, vier 

auto's geramd. Er werd gelukkig niemand gewond. 

De man had een kolossale steenpuist op de 

rug. 

'Komt u maar naar mij toe', had de arts aan 

de telefoon gezegd, waarop de man in zijn 

auto sprong en als een gek de straat uitreed. 

Nadat hij drie geparkeerde auto's had beschadigd 

en geramd werd door een tegenligger, 

kon men hem overmeesteren. 

De elektricien huilde van de pijn toen de politie 

hem kort nadien ter plaatse arresteerde. 

Hij kon zich van het ongeval niets meer herinneren.

148148148148 C 

De stem komt niet meer terug. Speelt verstoppertje. 

Stop. De lichten langs de weg worden onduidelijk. 

Stop. De mist wordt steeds dichter. Ik sta reeds in de 

wolken. Stopcontact ? Watten. Ik zie mijn eigen voeten 

niet meer. Ik betast mijn kleren. Mijn broek staat 

open. (Open the door, Richard !) Het is geen weer om 

me buiten te wagen. Ik denk... Wat ? I Who is 

Richard ? Ik denk dat de raket zich nu ook wel eenzaam 

zal voelen. Aarzelend doe ik enkele stappen 

terug, tot ik denk opnieuw bij de muur te zijn. Ik laat 

me langzaam zakken en voel inderdaad de harde, 

betonnen muur van de hangar in mijn rug. 

Toet, toet, mijn schip vertrekt. Ik trek de turbines brutaal 

open. Volle toeren. Het water blijft ver achter mij. 

Ik schiet weg. Ik draai in het rond. Als gek. Ik ben een 

eiland. Binnen (in mij ?) hoor ik duidelijk geil gekrijs. 

Roept men mijn naam niet ? A. ? Of ha-ha-ha ?... 

Bah ! Ik schenk er niet langer aandacht aan. Ik heb 

slaap. 

Centrum is nog altijd 'desperate', maar wordt er ook nog vals bij. Sterk 

aanmatigend, kleverig, vals, laf en hypocriet Toch zijn mijn beoordelingen 

nog zacht uitgedrukt! Luister met me i 

Centrum: Dit is onze laatste oproep, A. We eisen dat 

je terugkeert. Terug naar de aarde. Voor god 

en vrijheid. Nu meteen. Stel dadelijk appa-

# 

ratuur op ons in ! 

149149149149 

A.: Vrijheid ! Laat me lachen ! (A. lacht uit volle 

borst.) Vrije tijd is net als vrijheid, als men 

niet weet wat ermee te doen. WAARDE- 

LOOS I 

Centrum : Denk toch na, A. Je bent een topfiguur uit 

de rijkste staat op aarde, en een bevoordeeld 

man. 

A.: Ik, rijk ! Laat me nog eens lachen ! Mijn rijkzijn 

is niet jullie rijk-zijn. Ik ben rijk op een 

heel andere manier. Jullie ontvreemden, ontnemen, 

onteren, om je rijk, goudrijk te maken, 

maar dat zullen jullie zelfs niet willen 

toegeven, omdat jullie het niet begrijpen 

kunnen, omdat jullie niet rijk kunnen zijn. 

Intermezzo: 

Ik ben helderziende. 

HELDERZIENDE. 

Ziet helder! Heeft U dit soms niet nodig ? Heeft U 

duistere punten omtrent uw toekomst ? Of niet ? 

Schrijf me dan. Graaft U ook wel eens putten in uw

150150150150 C 

dromen ? Slaapt U in zweet ? Woelig woelend ? Vertel 

het me dan. Afwerking per brief of op spreekuren van 

9 tot 16 uur. Liever nog op afspraak. Ik schenk U een 

lekkere whisky. Brand naar keuze. Inlichtingen ? Meer 

gegevens over mij in alle stations. 

Einde van intermezzo. 

Centrum: Dit is onze allerlaatste oproep. Kom terug. 

Kom terug. We willen hand in hand met je 

samenwerken. Tot en met. Dit zijn de eigen 

woorden van de president. Heilige woorden. 

A. begrijp ons goed. 

A.: Heilige woorden... hand in hand... 

Ik ben een heiden en toch heilig op mijn manier. 

Jullie heiligheid lijkt mij schijnheilig. 

Jullie heiligheden zijn complexen I 

HAND IN HAND... Vroeger zou ik wel gewild 

hebben. Hand in hand lopen op het 

land, in de stad, in de fabriek, hand in hand 

met de big boss, hand in hand met de lift— 

jongen, hand in hand met de president, 

maar jullie waren ziek, ja... wat... schurft ?...

151151151151 

bang van schurft, bang van handen geven. 

Jullie handenspel is oppervlakkig. Jullie 

woordenschat is oppervlakkig. Ik denk 

aan P. 

P. dat is pas wat... een nieuwe onbekende 

bewoonde wereld. Alles is er nieuw en onbekend. 

P. is mijn wereld, mijn streven, mijn 

doel 1 Ik kan niets zeggen tegen P. maar 

we kunnen elkaar alles doorgeven in stilte. 

Stilte, wat een heerlijkheid ! Wat een rijkdom 

! Ik trouw met P. voor meer vrijheid. Ik 

trouw met het nieuwe voor meer vrijheid ! 

Centrum : Je bent gek. Je bent gek. Je bent gek. 

A.: Okay ! Ik ben gek. 

Centrum : Je bent gek. Hopeloos gek. Je bent gek. Je 

bent te gek. Je bent een hopeloos geval. Je 

bent een bastaard. Je bent een koelie. Je 

bent een rotzak. Je bent een ellendeling. Je 

bent een gevaarlijke gek. Je bent gek. Gek. 

Gekgekekekekekekekgekkegek... 

gek. Je bent gek. 

K; KK. K. kk. k

152152152152 

C 

A. slaat een verklarend woordenboek open (sinds wanneer nemen kosmonauten 

woordenboeken mee in de ruimte ?) en leest hardop wat hij 

gevonden heeft onder de letter R. 

Rijk/rijkaard/rijkdom/rijke/rijkelijk/rijkelui/rijkheid/ 

rijkleed/rijknecht/rijkostuum/rijksadel/... 

A. slaat het woordenboek na 'rijksadeP met een korte droge klap dicht 

Hij kijkt voor zkh uit en herhaalt Inngranm ; 

rijKNECHT...rijKOSTUUM...rijksADEL... 

A. Iaat het boek naast zich zakken, vallen, en kijkt star voor zich uit. 

Mental Flash-back : 

A. filosofeert: 

P. Peace I I I ! ! I ! M ! ! I ! I ! I I I ! ! I I ! ! I 

Een paradox ? 

Pradoxides is een uitgestorven geslacht van schaaldieren 

met twee naar achteren gerichte stekels... 

Ik zie een paradijs. 

Ik ben (als) de schrijver van het verhaal over geluk en 

zonde en de val van wat men noemde het eerste mensenpaar... 

Ik heb nooit een paradijsvogel gezien. Ik ben

153153153153 

benieuwd. 

Ik sta parallel tegenover P. 

Ik dweep met parapsychologie. 

P. is dat ook parasiet ? 

P. is dat ook paria ? 

P. is dat ook parasol ? Parasol om mij te beschermen 

? 

P. is ook parel I 

P. is ook parlement!... 

P. is ook parfum ! 

Parochie / particulier / Picasso / pasja / president / Pasteur 

/ Pascal / pardon / Patmos. 

Patmos. 

Patmos ! Wat weet ik van de heilige Johannes ? 

P. is ook Paus. P. is ook Pauw. Pearl Harbour... 

Patton, 

Penicilline. 

Pensioen ! 

Neen, geen kwestie van ! Ik ga niet met pensioen. Nog 

niet. Ik ben slechts 89 jaar. 

Er zijn zovele P's. 

Phallussen I 

Ik ga door. P. reken op mij ! Ik ben en blijf op weg. 

I'm coming ! 

Een ziekenwagen giert door de straten. 

Witte wagen waarop bet rode kruis rervangen b door de zwarte letter

154154154154 

'A* in zwarte cirkel. De wagen heeft geen sirene volgens klassiek 

recept, maar gilt regelmatig 'A' 'A' 'A' 'A' 'A' 'A' 'A' 'A' »A' 'A'. 

De ziekenwagen arriveert in het ziekenhuis. 

Draagberrie wordt uitgeschoven. De brancardiers zijn (natuurlijk) in 

witte uniform met op de borst de zwarte letter 'A' in een zwarte cirkeL 

De draagberrie is geheel bedekt met een rein wit glanzend plastieken 

laken, eveneens voorzien van de zwarte letter 'A' in een zwarte cirkeL.. 

In de operatiekamer: 

De zwarte 'A' op het smetteloos wit plastieken laken blijft alleen zichtbaar. 

De vermoed er een vorm onder. Een spookachtige gedaante. 

(Knipoog naar de spoken van SzukalskL AJbert Szukalski, kijk, nog 

eenA.!) 

Onzichtbaar wordt het kind geboren. 

Het kind 'A'. 

Aan de operatietafel ontstaat volgende dialoog tussen chirurg (in 

spookgedaante) en foetus: 

Spookchirurg : Kom op, kind ! Het heeft lang genoeg 

geduurd. Kom in de wereld. Je wordt 

verwacht. Laat mij niet langer spoken. 

Foetus A.: Ik heb het hier zo goed. Laat me nog 

wat bij moeder, in de baarmoeder. 

Alles is hier zo zacht. Ik leef met roze, 

rood, hemelsblauw, zeeblauw, nachtblauw, 

blauwwit. Het blauwwitte van 

het ei. 

Spookchirurg : Kom op, kind. Je tijd is gekomen I

155155155155 

Foetus A.: Laat me nog wat in deze ruimte. Alles 

is hier zo zacht. Ik voel me zo goed 

geborgen. Ik ben wat bang van het 

licht. Te veel licht zou mij opnieuw 

kunnen verblinden. Ik kende reeds 

voordien het wereldse licht. 

Spookchirurg : Kom op, kleine man, Jij moet wel 'een 

man' wezen om mij zo lang aan de 

praat te kunnen houden. 

Foetus A.: Och waarom niet ? Ik zal maar opnieuw 

toegeven. Als ik me verzet, me blijf 

verzetten, is het hoogstens toch nog 

maar een uitstel van executie... Een 

uitstel van minuten of enkele uren. 

Hoogstens... Wat kunnen enkele uren 

meer uiteindelijk betekenen ? 

Spookchirurg : Kom nou, kleine man. Kom nou op, dan 

kunnen we het suikergoed uitdelen. 

We wachten ongeduldig op je komst I 

Ik heb nog een afspraak voor vanavond. 

Ik moet nog douchen, me kleden, 

me scheren, me spiegelen, ik heb nog 

zoveel te doen I 

Foetus A.: Je krijgt je zin. Wacht nog even. Laat 

me nog even de hemel bekijken. Eventjes 

nog.

156156156156 

C 

Spookchirurg : Kom nou toch, man. 

A.: Daaag, moeder! 

GEBOORTE! A. is geboren ! 

Is A. dan meteen verrezen ?_ 

en wel en ja toch wel... 

wel! Vast en zeker! alles wordt wit Witter. En de spoken lossen 

zkh op in het wit Alles is nn wit Sneeuwwit Een zeer speciale witte 

gevoeligheid, een tastbaar wit als van reeds uren, dagen, dagen en 

nachten, onderweg, weg van Siberië. Siberisch wit Zo stel ik het me 

voor. Of beter nog misschien bet wit dat A. mnndsen (kijk, nog een A!) 

heeft gevoeld in het ijs, vastgevroren aan de Zuidpool, verschrikkelijk 

hard en pijnlijk invriezend stekelig wit, krakend wit Pijnlijk als 

barensweeën misschien zijn... 

De operatiekamer is een witte gloed. De wereld is een witte gloed 

geworden, en het butste wat nog overblijft zijn de contonren. Niet 

meer voor hing... Seconden. Enkele seconden nog.~. nog even de 

omtrekken tonen van wat (menselijke) verschijnselen waren~. 

Het beeld wordt nóg witter. Er is zelfs geen sneeuw meer. Sneeuw Is 

ijs geworden. 

Dachau-wit, Belzen-wit, Pearl Harbour-wit, Hiroshima-wit 

Us. 

Ook dat onttrekt zkh tenslotte aan mijn blik. 

Niets blijft over. 

Kortsluiting. Langsluiting. Uitsluiting. 

Uitsluiting van mijn waardemeter ? 

Uitsluiting van mijn waarnemingsvermogen ? 

Uitsluiting van mijn gezichtsvermogen ? 

Uitsluiting van A ?

... A. opgelost in ruimtelijke gloed ?... 

Verrezen? 

Verrezen! 

157157157157 

Tik-tak, tik-tak, sinds korte tijd let ik op het voortschrijden 

van de boordklok. Tik-tak, tik-tak, tik-tak, 

tik-tak. Eigenaardig. Tik-tak, tik-tak. Tot over enkele 

dagen had ik helemaal geen aandacht voor de klok. 

Sinds jaren had ik het geluid van de klok niet meer 

opgemerkt I Het is een verschrikkelijk geluid I Hoe is 

het begonnen ? Ik denk : met de aardse gesprekken. 

Wat schuilt er al niet in deze zich eindeloos herhalende 

beweging ? Deze tik-tak behekst me I Ik die alle 

notities van tijd van mij afgezet had ! Het is verschrikkelijk 

! Tijdmeter. Tijdaangever. Verwenste reliek uit 

heerlijke vervlogen dagen. Uit vervlogen momenten 

van presence die ik niet meer kan, wil, mag bekijken, 

die ik niet meer wil doorgronden, na al die eeuwen 

van getik-getak. 

Ik word er nog gek van ! Ik kan deze boordklok niet 

afzetten, uitschakelen. Dat kon ik tot voor kort wel... 

Ik ben opnieuw bewust van het begrip tijd. Ik ben 

opnieuw aan tijd gebonden en dat is niet goed. Is 

het een slecht voorteken ? Het beeld tijd is voor mij 

opnieuw in mijn beleven opgenomen. De aarde heeft 

me dat gelapt! Tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, 

tik-tak. Ik dacht niet dat ze mij dat nog konden aan-

158158158158 

C 

doen. Toch. Tikketak, tikketak, tikketak, tikketak. Ja, 

bijaldien blijf ik toch mens. Opnieuw een normaal 

mens ? Een normaal mens met andere ideeën, wat zij 

dwaze gedachten noemen ? Eigenaardig wat ik nu 

bedenk. Het is alsof ik mijn testament wil maken. Nog 

zo gek niet. Ik moet toch op alles voorbedacht zijn. 

Ik mag niets vergeten, en dat zou ik bijna vergeten 

hebben ! 

Tik-tak, tik-tak, tik-tak. Het is omdat ik hen nog altijd 

het beste toewens, van ganser harte, bijna zonder 

wrok. Ja, ik schrijf het op. Ik ga het zelfs uitzenden. 

Souvenir voor later. Wie weet geven zij het ooit nog 

eens in boekvorm uit, over enkele honderden jaren, 

als de auteursrechten hierop vrij zullen zijn, en wordt 

het wel een klassiek boek. 

TESTAMENT VAN A. 

'Ik dank moeder aarde voor alles wat ze mij gegeven 

heeft, voor alles wat ze mij heeft laten gebruiken, misbruiken, 

doen en misdoen. Aangezien het maar 

geleend was, voor een tijdje in mijn bestaan, zie ik er 

het nut niet van in, het weinige dat ik vergaard heb in 

laatste instantie weg te schenken, want in feite is niets 

van mij, zelfs niet mijn gedachten, aangezien mijn 

gedachten zo lang onder de mensen hebben vertoefd. 

Ook op mijn gedachten doe ik dus geen beroep. Mijn

159159159159 

wereld is erfelijk. Net als het telefoonboek. De wereld 

is van jullie, van mij, en niets is van ons, of alles is van 

ons, en de uitersten raken elkaar, altijd maar opnieuw. 

Dit is mijn testament, of misschien mijn boodschap. 

Zoals je het noemen wilt.' 

A. 

Eigenaardig ! Nu het op papier staat hoor ik plots niet 

meer tiktakken ! Heb ik opnieuw, en nu definitief, 

afstand genomen van het begrip tijd ? Is dit een voorbode 

? Niet nodig. Ik ben op alles voorbereid. Ook op 

het nog onbekende, want het onbekende zal eens de 

boodschap, mijn boodschap bevatten en is mijn 

vriend. 

Ik wil 900 jaar worden. 

Ik ben moe. Ik neem best nog wat vitaminen. De vitaminen 

moeten me weer verderop brengen. Ik aarzel 

weer. Wat voel ik me nu alleen I Ik verlies weer mijn 

overtuiging, mijn zekerheid. Sinds vele jaren heb ik 

deze bange ervaringen niet meer gekend. Wat ben ik 

indertijd, lang geleden, arm geweest I Het is alsof ik 

weer angst ken, angst voel, en daar ben ik bang voor... 

nu; meteen wordt het weer ernstig. Tik-tak, tik-tak, tiktak. 

Erger. Benauwd. Tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, 

TIK-TAK. Mijn hart slaat sneller. Ik wil niet meten. Tikketikketak, 

tikketikketak, tikketikketak. Ik wil niet

160160160160 

weten. Gelukkig heb ik lang, zeer lang — ik wil overdrijven 

en zeggen — honderden jaren in een euforie 

geleefd. Plots ben ik weer minder zeker van mezelf. 

Ik die dacht dat de klok nooit meer terugkwam ! Mijn 

snellere hartslag, mijn gejaagde ademhaling verbergen 

het niet langer... Ik val terug. 

Ja, ik val, opnieuw. Ik voel het. Waarom ? WAAROM ? 

Tikketikketak, tikketikketak, tikketikketak. 

Ik denk vooral omdat ik niet langer genoeg heb aan 

mezelf. 

TIK-TAK, TIK-TAK. 

Waarom voel ik mij verlaten ? Waarom heb ik niet 

genoeg aan mezelf ? Ik denk dat ik het eenzame 

gevoel, dat ik zo lang verheerlijkt heb, niet langer de 

baas kan, dat mijn menselijke structuur — want dat is 

toch ook mijn basis — het niet langer aankan, boven 

de gewone mens uit te zweven. Ik heb blijkbaar ook 

veel liefde nodig. Zelfs een hond wil gestreeld worden. 

Strelen, de mooiste taal die ik ken. Tik-tak, tiktak. 

Ik ben het moe nog langer staal, chroom, polyester, 

plastic te strelen ! Verdomme I Wat zou ik nu niet 

geven om een vrouw te kunnen strelen, haar lichtjes te 

beroeren I Wat een vreugde zou ik niet beleven, bij 

haar de vlam, de vlam op te wekken ! Haar te voelen 

bewegen, sidderen, rillen onder mij. Maar ik ben een 

superman, ik moet het alleen bolwerken 1 Alleen. 

Boven het aardse uit. Tik-tak, tik-tak, tik-tak. Ik kan

161161161161 

niet terug. Tik-tak. Teruggaan is onmogelijk. Niemand 

kan ooit werkelijk terug. DUS... 

Een kat is geen mus. 

Verder denk ik, dat wanneer ik iemand zou ontmoeten 

die mijn visie en mijn ideeën hieromtrent, het beleven 

der verborgen dingen, zou willen delen, wij samen 

naar nog hogere horizonten zouden snellen, zeer 

raak, zeer vlug en zeer precies. Ik moet DEZE vrouw 

vinden ! Ik zal haar vinden. Daarom ga ik door, moet 

ik verder, hogerop. 

Een kat is geen vrouw ! 

Tik-tak, tik-tak. Ik snel verder. Ik ga naar P. Op P. blijf 

ik al mijn verwachtingen bouwen en ik zal niet ontgoocheld 

worden. Ik wil het licht zien; blijven zien. Tiktak, 

tik-tak. Er zijn zoveel sterren die mij in het duister 

blijven toepinken. De hoop blijft onwettig, neen, 

gewettigd en ik zal dat bange gevoel weer van mij 

afzetten. 

Het moet. Tik-tak, tak, tak, tak, tak, tak. Het is verschrikkelijk 

! Ik moet meer vitaminen nemen. Van vandaag 

af verhoog ik de dosis. Ik verhoog mijn wensen. 

Het moet. Het moet. Het moet! 

TIME IS MONEY. 



TIME IS MONEY.

162162162162 



TIME IS ... 


TIME IS MONKEY 








TIME IS ... 

C 

Jezus, hoorde jij ook de tijd aan het kruis ? 

Jezus, waar ben je nu ? 

Jezus, ik zoek, ik zoek je. 

Ik ben nu reeds 1074 dagen onderweg. 

Ik ben bijna vergeten. (Menselijk). 

Een natuurlijk proces uit mensenhanden. 

Liefde in het koren (lossen en laden). 

De wereld is vol boertjes.

163163163163 

Ik heb wind in de zeilen. (Plastieken zeilen). 

Groene velden, lichte suikerkleurige sneeuw, Madonna's, 

bergtoppen van mijn kinderjaren, zakjes knappende 

frieten, broze liefde, poëzie van de autowegen, 

vogels in de bomen, hete nachten met liefde in bed, 

wandelen in dreven en de heerlijke regen op mijn 

gezicht... 

Veel meer... 

Ik word opnieuw sentimenteel. Ik moet veel meer vitaminen 

slikken ! 

Woorden, flitsen uit mijn verleden... 

Gevaarlijke woorden ! 

Ik ben bang ! Ik ben altijd bang geweest. Een bangerik 

kan ook sterk blijken ! Ik ga door. Zelfs bang zijnde 

ga ik door. Ik moet. Ook het bange zal ik overwinnen. 

Het gaat reeds stukken beter. Enkel door het woord 

enkele malen uit te spreken, vat ik het reeds, omvat ik 

het. Ik heb het vast. Ik smoor 'bang' in mijn mond. 

Ik spuw 'bang' uit. Vier stukgeslagen, gebeten, kapotgebeten 

letters spuw ik uit. 

'Bang'is er geweest I

164164164164 

C 

Tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, 

tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, 

tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak, tik-tak.

165165165165 

CENTRUM DRUKT OP "DE" KNOP. 

DE KLOK VALT STIL.

166166166166 

C 

Schokken stromen door mij heen. Stenen vliegen om 

mij heen. Plots krijg ik het gevoel alsof het weer winter 

wordt. Grijze aardkluiten plakken aan de instrumentenborden. 

Ik zie stukken metaal, besmeurd met rode 

gloed. Is het bloed, mijn bloed ? 

Ik voel geen pijn. 

Hebben de wilden dan toch op het knopje gedrukt ? 

Niets is mij nog vertrouwd. Ik heb geen witte zetel 

meer. P. kom nu, kom mij te hulp. P. of Jupiter, ja, 

verraderlijke Jupiter, die eerst gek maakt wie hij vernietigen 

wil. Ik heb niets meer om te zitten, te staan of 

te hangen. Ik tol. Mijn cabine tolt om en over mij heen. 

Het borrelt nu in mijn hoofd. Rare geluiden als toeketoek, 

sjok, shok, broema, broemadoe... ik begadoebegadoe, 

begadoc, tchoc, tchok-tchok, ik begeef mecca 

mecca me, weerlo... ben... b. sjok, shok, edoe, en draden 

grijpen om mijn handen als octopu... ik wee...t... 

mijn ho...ooofd... ik heb nooit zulke kleu...ren gezien. 

Dit is het einde. Ik ruik een vrikel, sorry, ik ruik vieze 

lucht. Och, ik word opgeslokt! IK word gemixt in 

acide, pruisisch-blauw, mijn nat hemd zo gloeiend als 

de ondergaande zon, zon, zon, zoon... ik zal nooit 

meer een hemd dragen. Tchok, tcho... K... Dit spel heb 

ik nooit gespee...E...eeld. Mijn hoofd ! De hemel staat 

vol sterren. Ik heb mijn neus, een stuk ervan in mijn 

handen. Hels bedrog ! Ik ben voorlopig met de verkeerde 

Jezus opgescheept. Dit is volksverlakkerij, te

167167167167 

wreed en bijna godslasterlijk. Ik zit opnieuw in de 

zeventiende eeuw, ik weet van niets meer. 

Tchok. Buzz. Wat een corrupte visioenen in mijn 

beeld ! 

Dubbelepunt. 

Van liefde ben ik plots op een nieuwe onbekende 

gevallen, diep in haar gedrongen, en terwijl ik in haar 

blijf prikken en schuiven, en mijn eikel steeds groter 

wordt en zalig jeukt in haar en mij, valt een kerktoren 

op mijn achterhoofd, rolt over mijn zwakke rug, dringt 

in mijn lenden, valt van mij af. Ik zie Richelieu, die 

mijn lieve onbekende over de haren strijkt terwijl ik 

haar wild blijf kussen. 

Is dit een schijnproces ? 

Ik zal niet hysterisch worden, maar ik word verdoemd. 

Na het schijnproces sterf ik als in de middeleeuwen, 

onder de meest afschuwelijke martelingen. 

Op de brandstapel ? 

Inderdaad. 

Zo is het toch. Alles brandt hier, de cabine, de ruimte 

en wat er nog van mij overblijft; lichamelijk althans... 

Verkoolde brokstukken van de ruimtecabine drijven 

om mij heen. 

Verkoolde brokstukken van mijn leven drijven om mij 

heen. 

Verkoolde brokstukken van mijn lichaam drijven om

168168168168 C 

mij heen. 

Mijn gepijnigd hoofd ! 

Ik kan nog geen afscheid nemen. Het is alsof ik 

afscheid van mijn jeugd moet nemen, van mijn tweede 

jeugd. Of ik aarzel bij de gedachte wat de derde, vierde, 

de zestiende jeugd, voor lekkers, hartelijks, krenterigs, 

zou kunnen inhouden. Zou het ? Bah, neen, 

dat is het niet! 

Jeugdsentiment. Tot daar nog aan toe. Partir, c'est 

toujours mourir; mourir... un peu. Seulement un peu, 

un tout petit peu. Een heel klein beetje leven achterlaten. 

Punt. 

Ik werd neergeschoten, weggeschoten, doorschoten, 

uitgeschoten, uitgescholden, uitgeworpen, uitgedund, 

doodgeschoten. 

Doodgeschoten : denkt de aarde toch. 

Doodgeschoten : denkt Centrum nog. Klucht. 

KLUCHT. 

! 

De president, de door hem aangestelde militaire districtshoofden 

plus een miljoen manschappen sterke 

politiemacht zorgen en waken er wel voor, dat voor 

iedereen die al te hinderlijk wordt, op grond van de 

nodige artikelen, onmiddellijk om het even welke (zinloze) 

straf kan worden uitgesproken en toegepast. Ik

169169169169 

heb een oor in mijn handen. De hemel staat vol vol vol 

volgepropt met heerlijk stralende glanzende pinkende 

sterren. Het oor is wit geworden. Het oor bloedt niet. 

Meetinstrumenten, boordinstrumenten drijven om mij 

heen. Wij zijn nu allemaal kleine planeetjes. Mijn stuk 

neus zie ik zelfs niet meer, ben ik reeds kwijtgespeeld. 

Cub. feet 1—618 

Cub. feet 1—667 

Cub. Feet 1 — 0 

Cub. feet 1 — 011 

Waar zit de diameter in de lagere C-cirkel ? 

Ik kan de verdeelde lengte niet meer schatten ! 

P = 456.789, neen. Kan niet. P = 456.789, neen, verdomme 

! Alle meetinstrumenten zijn vernietigd. Opgeblazen. 

Wat doe ik met dit meetinstrument in mijn handen 

? Tchokkeche, tchok, brr. 

In mijn linkerhand een waardeloos instrument, in mijn 

rechter een stuk bovenlip... De ontwikkeling van 

het ei zit in mij krijgenzijofniemanderooituitooknunognietnimmermageenvoudigwegnietgebeurenzalniet. 

Is dit de foltertuin ? 

Ik heb drie vrouwen. 

Ik eet bamboebladeren. 

Je borsten zijn zo heerlijk en vast als rijpe meloenen. 

Goeiemorgen lieve ! Wat heb je zalige billen ! 

Wat vloeit er over mij ? Ik zit in een krater! Ik heb nog

170170170170 

C 

kloten aan mijn lijf. Aan mijn lijk ? Leef ik nog ? Ik ben 

mezelf niet meer, uiterlijk. Ik ben Barnum en Bailey. Ik 

zie de magnetische vrouw rondom mij. Ik zie de aap 

met scheermesjes als tanden. Ik zie de man zonder 

armen. De albino, vieselijk gedrocht zonder beenderen. 

Purperen masturberende dwergen. Een dansend 

skelet. Tchoketchok. Beloef/// gloegloegloegloe... 

tchik, tch... ? ik ze. g maarz ...o. Er zijn nog monsters ! 

Ik ben nu helemaal gevoelloos. Ik kan niet meer 

lachen, roepen, huilen. Ik zit vast in een ruimtekerker 

maar k o merwei ui t. 

Ik he drie vrouwennn. 

Dit beleven is slechts het begin van mijt Olympus ! 

Ik beneen reu s. 

Uit deze donkere nacht groeit het paradijs van de 

eeuwige vreugde. Voor elke beet krijg ik een kus. Ik 

beleef het wonder. Je borsten zijn zo heerlijk en stevig 

als wat ?... Ik weet het niet meer. Ik zie het niet 

meer. Ik voel het ook niet langer. 

ER IS GEEN CABINE MEER.

Centrum seint president: 

EXIT 13 IS VERNIETIGD. 

171171171171

172172172172 

C 

Het is zover. Een voldongen feit. Over and out. De 

aarde heeft mijn ruimteschip vernietigd. Mij niet. Uiteindelijk 

treed ik als morele overwinnaar uit deze 

(hopeloze) strijd. Niet in vlees en bloed. Geest. Ik 

dwaal niet meer rond. Dit is zuiverheid na hel, en hel 

dan nog als symbool, want die bestaat niet, toch niet 

op hun manier. Mijn narcisme, mijn wederopstanding 

heeft een dieper gevoelen van een smeltende, 

drijvende, wellustige helderheid. Mijn narcisme is 

dat van de meest heerlijk gesublimeerde gedachte die 

alles omvat. Ik besef dat het 'hier' voor aardse 

begrippen onleefbaar moet zijn en dat zal zo wel blijven 

tot in de eeuwigheid. TOT IN DE EEUWIGHEID ?... 

Daar zit het hem juist! Ik ben nu in de eeuwigheid. In 

mijn eeuwigheid, bekijk ik en aanschouw de dingen 

heel anders. Mijn gedachten stralen zo intens, dat ik 

voel dat ik de hemel verwarm. Ik besef dat ik een werkelijk 

deel van de sterrenhemel ben geworden. Reeds 

van in de tijd toen ik nog kind was en 's avonds met 

mijn vader vanop het dak de sterren leerde herkennen, 

is mij te lang het door de mensen aangekweekte 

besef bijgebleven, dat de sterren voor aardse normen 

en mogelijkheden onbereikbaar ver verwijderd waren. 

Mij is het gelukt! 

Het is zover. Ik ben zover. Ik ben het unicum van twee 

werelden ! En met de sterren ben ik beste maatjes.

173173173173 

Sterren, hier ben ik dan ! 

Lichamelijk heeft de aarde mij verpletterd, maar geestelijk 

beleef ik dit. Het is oneindig. Het is grandioos. 

Het is bovenmenselijk en ik verspil er geen woorden 

meer aan. De aarde heeft mij nooit begrepen en zal 

dit ook niet doen. Salut! 

De basis had mij voor de zoveelste laatste keer uitdrukkelijk 

bevolen terug te keren... 

Beiden hebben wij de consequenties hieromtrent 

begrepen... Ik heb verder gemaald. Ik ben verbaasd 

over mezelf. Het is misschien de eerste keer dat ik een 

bevel niet heb uitgevoerd. Ik zeg niet: een opdracht. 

Mijn leven in dienst van de mensheid was meer leven 

in dienst van een stel opdrachtgevers, wier bevelen ik 

meestal zo secuur mogelijk heb nageleefd. Ik geef er 

mij nu rekenschap van, dat in mijn hele carrière mijn 

ijdelheid het steeds gewonnen heeft van mijn inzicht. 

Ik weet nu des te beter, dat ik inzicht heb verkregen, 

dat mijn inzicht eindelijk mannelijk genoeg is geworden, 

zich bevestigd heeft en doet wat het doen moet. 

Heb ik enkel inzicht gekregen omdat ik tussen twee 

werelden snorde ? Tussen een wereld die ik meende 

te kennen en een andere wereld waar ik niets van af 

wist ? Was die wereld waarin ik mij vergist heb zo 

waardeloos voor mij, dat ik spontaan partij koos voor 

die andere waar ik helemaal niets van kende ? Was

174174174174 

C 

mijn keuze enkel ingegeven door het feit, dat ik hoopte 

— als een zinkende drenkeling — een haven van 

vrede en begrip te zullen vinden ? Was ik zo naïef, dat 

ik zulke sprookjesachtige verwachtingen in het onbekende 

durfde te stellen ? De naïeve hoop van de 

vluchtende, de achtervolgde, de belaagde, de opgejaagde 

? 

Ik word opgejaagd met een snelheid van drie peach 

per uur. Ik ben de snelste vluchteling die de wereld 

ooit gekend heeft. Haven van verlossing, ik zal alles 

voor je doen. Hier heb je het weer! Wat zeg ik nu al 

weer ? Ik zal dus eens te meer alles doen ! Ik ben een 

zwakkeling. Neen ! Ik weet het niet meer I Ik weet het 

niet meer! 

Toch ! P.! Hoor je me ? Hoor je me ? Hier ben ik dan I 

Eindelijk ! 

Ik voel je, P. Ik voel je ! Ik heb nu ruim de tijd om het 

allemaal te overdenken. Ik voel dat er nog zoveel verschillende 

oplossingen aanwezig zijn. Wat een geluk I 

P. wat een groots gevoel I Wat een fijne vaststelling, 

te weten dat ik toch geen computer ben ! Wat een 

overwinning ! Hmm... toch heb ik misschien nog een 

fout gemaakt. Waarom ben ik mij A. gaan noemen ?... 

A., als de eerste letter uit het alfabet ? Als ik het zo 

overdenk (ik zal toch altijd alles blijven overdenken),

175175175175 

had ik me uiteindelijk beter Victor genoemd. Zege. V. 

V. van Victorie. 

EINDE 

VAN 

EEN 

EINDE 

DAT 

NOOIT 

EEN 

EINDE 

ZAL 

ZIJN 

JA, DIT IS HET EINDE, WANT DIT IS HET BEGIN. 

(Ik reik je mijn vingertoppen.)

176176176176 

C

V 

^ / 

177177177177 

C O M M U N I C A T I E P. S

178178178178 

C

179179179179 

PRINTED IN BELGIUM 

BANANA 

P R E J 

r i 

O8O KAPELLEN BOS N.V. 

DEZE BANANA PRESS N.V. PUBLIKATIE 

IS GEDEPONEERD BIJ DE KONINKLIJKE 

BIBLIOTHEEK VAN BELGIË 

ONDER HET NUMMER 

D/1871/1783/1 

VERANTWOORDELIJKE UITGEVER 


ROZENLAAN 10 - 2060 Kmp*llen[bos)-Antw«rpan

180180180180 

C

New York 1971 : 

76000 ongevallen, 201 000 Inbraken, 96000 auto V " ~M diefstallen. 

Een half miljoen inwoners leven er uitsluitend van ^^^ ^^r de misdaad. 

Een kleine honderdduizend zijn er aan heroïne verslaafd/^^aaii^^ Op da meeass 

deuren zitten tot 7 sloten. Wie er minder heeft, geeft te kennen bestolen ta willen worden. 

Ja kan er platen kopen met wreedaardig hondengeblaf. Ean echte waakhond kost teveel, 

en die wordt uiteindelijk óók gestolen. 

Een dekadent beeld 

Een agressief en negatief beeld. 

En wat gebeurt er morgen met (New) Kopenhagen, (New) Antwerp, (New) Amsterdam, 

New) Delft??? 

Morgen Is het leven weer te genieten I 

Morgen kijk Ik naar de sterren, naar da wiegende bomen (als de wind er Is), maar... om 

dit (en meer) wear te beleven moet Ik mij verdedigen. Zonder agressie (?) 

Een mens is geen agressief dier l 

Een mens Is (soms) een schichtig dier. 

NU HET BOEK 

SCIENCE- 

FICTION 

COMMUNICATIE? 

MORGEN I 

DE FILM ! 

Walter Beckers. 

• 

N.V.

C - Walter Beckers

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?