Oldenborgh_1881_Ternate Noord.pdf - Stichting Papua Erfgoed

416
ment (Companio) zeer genegen te zijn en noodigde mij uit
zijn huis te bezoeken.
Van de Tidoresche prinsen nam hij niet veel notitie. In
hun gezelschap bragt ik een bezoek aan den wal en plaatste
in de kampong Wak Mandi voor het huis van den den
sengadjie een nieuw wapenbord. Hierbij werden wij door de
inboorlingen, die ons zeer vriendelijk ontvingen, goed geholpen,
waarvoor ik tot belooning eenige geschenken onder hen wilde
uitdeelen. Daartoe overgaande, drong de geheele bende met
geweld op mij aan, en rukte mij vóór ik het verhinderen
konde, den trommel, waar het fraais in geborgen was, uit
de hand, en het scheelde weinig, of ik was onder den voet
geraakt.
De inhoud was spoedig geroofd, waarbij het niet aan vechten
ontbrak, maar de orde werd niet eerder hersteld, vóór dat
den sengadjie er met een stok flink tusschen geslagen had.
Dit was het eenige voorbeeld, dat ik op mijn reizen naar
Nieuw-Guinea beleefde, dat een hoofd werkelijk eenig gezag
had en dat durfde uitoefenen.
Het geval leerde mij tevens, dat hoe goedaardig de lieden
van Korrido ook schijnen, zij zeer laag in ontwikkeling staan
en het b. v. voor hulpelooze schipbreukelingen niet geraden
zon zijn op deze kusten te landen, daar zij spoedig van alles
beroofd zouden worden.
De inlanders, die wij hier zagen, zijn kleine, weinig ontwikkelde
menschen, bijna allen behebt met cascado en andere
vieze huidziekten; men zag er zonder neus en velen met zwerende
handen en voeten. Ook vermeende ik, dat er verscheidene
bij zijn, die aan lepra lijden. Zij dragen geene andere hoofd-,
arm- of lijfsieraden dan de lieden van Dorei, en schijnen tot
denzelfden stam te behooren; ook in de taal is zeer veel overeenkomst.
De bewoners der Schouten-eilanden houden zich voornamelijk
met visch- en schildpadvangst en het verzamelen van tripang
bezig, terwijl de vrouwen tuinen aanleggen, waar hoofdzakelijk