Untitled - Stichting Papua Erfgoed

VAN DË PESEGEM'S NAAR HET WILHËLMÏNABlVAK. 145
bevolking te doen hebben, die hier in een vruchtbare streek woont.
Na een korte rust trekken wij verder, de laatste drie Papoea's
nemen met talrijke „halaboks" afscheid en geven ons de laatste
wenken over den weg; wij moeten vooral niet links of rechts afslaan,
blijkbaar zullen wij dus andere paden kruisen, en steeds de
noordelijke richting houden, dat is ook het eenige, wat wij verlangen.
Hier schijnt hun gebied te eindigen en er bestaat vermoedelijk
geen verkeer met de hooger en noordelijk wonende Papoea's,
althans niet tegenwoordig; men zou dit afleiden uit den
vervallen staat, waarin de vallen verkeeren, die wij in grooten
getale op onzen weg passeeren, het schijnt wel, of zij in langen
tijd niet bezocht zijn en er niemand meer naar om durft te kijken.
Steeds klimmende trekken wij voort, het terrein wordt gaandeweg
slechter en krijgt het voorkomen van het Hellwig Gebergte,
hoog en zwaar geboomte, dat dicht bemost is. Men waant zich
in een sprookjeswereld; stilte, niets dan stilte, geen vogels,
geen bloemen, slechts nat, druipend mos, dat van de takken
naar beneden hangt, die door groote slingers van rotan en
lianen met elkaar verbonden zijn. Wij hadden gehoopt nog
heden den top te bereiken, maar, daar wij laat vertrokken
zijn en veel oponthoud hebben gehad door de Papoea's, gelukt
ons dit niet, wij zoeken naar een eenigszins gelijken grond, maar
die bestaat hier niet, alles is glooiend en hellend, vol boomstammen
met uitstekende en boven den grond liggende wortels.
Ten einde raad besluiten wij te kampeeren, waar wij zijn en
laten alles over aan de Dajaks, die zich weer uitstekend van
hun taak kwijten. Wij hebben van daag een zeer vermoeienden
dag gehad, wij zijn dan ook blij, als ons huis in elkaar staat,
het kost heden veel moeite een goed vuur te krijgen, het hout
is nat en vochtig; iedereen zit met verlangen te wachten op
het moment, dat de rijst gaar is; het eten is spoedig verwerkt
en na een pijp tabak en een beetje te hebben nagepraat over den
XII. Noodbivak.
2523 M.