Untitled - Stichting Papua Erfgoed

242 VERBLIJF TE ALKMAAR. ENZ.
zee van de „Arend" brengt tal van moeilijkheden mede in
deze rivier met zijn gevaarlijk scherpe bochten met snellen
stroom. Den 14 den Maart, den dag van ons vertrek hadden
wij nog een treurigen plicht te vervullen; den europeeschen
sergeant J. B. Cithier, die gedurende de expeditie trouw zijn
plicht heeft vervuld, moeten wij dien dag op Bivakeiland begraven.
Het is nu eenmaal niet anders, dergelijke expedities
kosten altijd menschenlevens.
Stroomafwaarts gaande wordt er vriendschappelijke aanraking
verkregen met de bewoners van de talrijke bij de monding
liggende kampongs, ethnografica worden geruild tegen
messen en bijlen, de Dajaks maakten zich meester van etenswaren.
Den 18 den neemt de „Java" ons bivakschip weer op sleep
en dan gaat het westwaarts naar personen en streken, waar
wij zoo dikwijls aan gedacht hebben in oogenblikken, dat wij
somtijds gewanhoopt hebben ze ooit weer terug te zullen zien.
Maar ze zijn vergeten, die ellendige dagen van koude, honger
en angst, wij kunnen ons nu niet meer goed voorstellen, wat
wij toen hebben doorgestaan. De Dajaks roepen om strijd,
leda, leda, als wij de rivier verlaten; ik denk, dat zij later
wel eens terug zullen denken aan onze tochten, zittende bij
het haardvuur in hunne kampongs op Borneo.
Het is voor ons een ongewone omgeving, wij zitten weer
in een klein bestek, wij hebben niet meer die onbeperkte ruimte
ter onzer beschikking, wij zijn niet meer heer en meester over
de rivier, over de bosschen en alles wat ons omgeeft, maar
zitten nu op een klein schip, waar alles weer zeevast moet
gemaakt worden, opdat het niet valt of breekt. Gelukkig staat
er weinig zee, maar toch nog voldoende om enkele Dajaks zeeziek
te maken. Het is een naargeestige kust, die wij in de verte
langs varen, droefgeestig vlak, met hier en daar riviermondingen