Kooijman_Nieuw Guinea_Kunst,.pdf - Papuaerfgoed.org

12. Het Asmatgebied
De Asmat Papoea's wonen in een moerassig brakwatergebied
dat zich over een lengte van ongeveer 200 kilometer en een
diepte van circa 100 kilometer uitstrekt langs de zuidwestkust
van het eiland. Het is een moeilijk toegankelijke en geïsoleerde
streek. Pas in 1954 begon, met de vestiging van een post van
het Nederlandse Bestuur en de Rooms-Katholieke Missie, een
min of meer intensieve Westerse beïnvloeding. In verband
hiermee heeft het traditionele leven zich hier langer kunnen
handhaven dan in de meeste andere gebieden van Nieuw Guinea.
De dorpen liggen langs de oevers van de vele rivieren die
het land doorsnijden. De huizen zijn op palen gebouwd. Het
achterland is practisch onbegaanbaar. Alle verkeer in en tussen
de nederzettingen geschiedt te water door middel van boomstamkano's
die staande geroeid worden met behulp van lange
pagaaien. De vaartuigen variëren in grootte van éénpersoons
bootjes die gebruikt worden voor het maken van korte oversteken
in of bij het dorp, tot de indrukwekkende oorlogskano's
die door tien of meer in strak tempo roeiende mannen
met grote snelheid worden voortbewogen.
Sago is het voornaamste voedsel. Het feesteten bij uitnemendheid
wordt gevormd door de larven uit het merg van een
sagopalm die men speciaal voor dit doel kapt en laat liggen.
Oorlogvoering en koppensnellen waren onlosmakelijk verbonden
met het oude leven. De aanvalswapens waren de speer,
vaak voorzien van een casuarisnagel als punt en een opengewerkt
blad aan het vooreinde van de schacht, de dolk gemaakt
uit het dijbeen van een verslagen vijand, uit casuarisbot of uit
de kaak van een krokodil, en pijl-en-boog. Men verdedigde
zich met grote, vaak manshoge schilden vervaardigd uit de
plankwortels van een mangrove. Aan de achterzijde loopt een
55