Klik hier voor 37e editie juli 2011 - Indo Privé

pg2
In het januari 2005 nummer van het Duitse blad Gitarre&Bass werd een interview met de Indonesian Revival Band
afgedrukt. Dit stond zo vol onwaarheden, dat echte Indo-Rockers als Woody Brunnings van The Crazy Rockers en
Ernst van Heeckeren van Waliën van The Swallows schriftelijk protest bij de redactie aangetekend hebben. Maar als je
op de in dit artikel vermelde website www.indorockers.de gaat kijken rijzen je haren echt te berge. LvH maakt zich
niet alleen schuldig aan grenzeloze zelfverheerlijking, maar hij vermeldt veel onwaarheden en zet het Indo-Rock
gebeuren zelfs in een zwart daglicht. LvH is in 1949 geboren en zou op zijn negende met bassen begonnen zijn, maar
de eerste Höfner en Framus basgitaren bereikten ons land pas in 1958 en kosten toen bijna 400 gulden; wel erg veel
geld voor een jongentje van 9 jaar! Over die tijd schrijft hij zelf: „Das war die Zeit der NEDERPOP, NEDERBEAT,
PALINGSOUND‟, maar dat was wel 10 jaar later. Hij zou volgens eigen zeggen vanaf zijn veertiende bij Oety&the
Real Rockers gespeeld hebben, maar volgens de Lou de Jong van de Indo-Rock, kronieker Piet Muys, speelde hij pas
in 1966 en 1967 met de gebroeders Johannes in de Timebombs. Hoezo ongeloofwaardig?
Dus heeft LvH de hoogtij dagen van de Indo-Rock in Duitsland, te weten van 1960 t/m 1965 nooit persoonlijk
kunnen meemaken. Alles wat hij beweert, komt uit tweede of derde hand en heeft een laag waarheidsgehalte.
Zijn verhalen over de slechte omstandigheden voor de Indo bands zijn dan ook zwaar overtrokken . Het was natuurlijk
niet altijd geweldig, maar zelfs een minder bekende band als The Swallows speelde vaak in eerste klas clubs,
verdienden uitstekende gages en werden praktisch altijd in goede hotels ondergebracht. Er werd inderdaad op de
kamers gekookt, maar de reden hiervoor was dat de Indo bands hun eigen eten prefereerden boven de toentertijd niet
bepaald smakelijke Duitse keuken. Van Herpen claimt dat er speed gebruikt werd, maar de bewuste pillen, Captagon
of Preludin, waren zogenaamde vrouwenmedicijnen, die bedoeld waren om hongergevoelens te onderdrukken en
waren alleen op doktersvoorschrift verkrijgbaar. Geen probleem, daar zorgden de Duitse dames wel voor en LvH rept
niet over de prettige bijwerkingen.
In het bewuste artikel beweert LvH ondermeer: wij vonden de 10 snarige gitaar en het violen op de Jazzmaster uit.
Onzin natuurlijk, dit deed Andy en praktisch iedere Indo band volgde zijn voorbeeld, zoals alles wat The Tielman
Brothers deden. Bovendien vioolde Andy al op 18th Century Rock met een Gibson Les Paul en dat is heel wat
moeilijker als op een Jazzmaster.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik denk dat mijn punt wel duidelijk is. Iedereen mag natuurlijk op het Internet
zetten wat hij wil, maar LvH stelt het Indo-Rock gebeuren bij de Duitsers (en ook de Hollanders), die zijn site bekijken
in een volkomen verkeerd daglicht.
Zoals Ernst van Heeckeren van Waliën zeer terecht aan de redactie van Gitarre&Bass schreef:
„Op deze wijze wordt de nagedachtenis aan de echte Indo-Rock en vooral van hen die niet meer onder ons zijn, in
ernstige mate onteerd‟.
Ik onderschrijf dit volledig en ik weet dat ik echt niet de enige ben.