Klik hier voor 37e editie juli 2011 - Indo Privé

37 e editie: juli 2011
Laatste actuele nieuwtjes van
Celebraties en non celebraties
uit de indische gemeenschap
Indo Privé is een onafhankelijk niet politiek georiēnteerd blad, dient uitsluitend het wel en wee
van de Indische gemeenschap en zijn sympathisanten.
De redactie neemt geen enkele verantwoording voor de ingezonden stukken maar zal zo nodig de
reacties naar de verantwoordelijke personen toe sturen.
Het is niet toegestaan om zonder schriftelijke toestemming van de rechtmatige eigenaar of webmaster artikelen
en/of publicaties van deze website te dupliceren, of te verspreiden

Indo Privé word gesponsord door
Sir Winston Leisure Center, Gen. Eisenhowerplein 27, 2288 AH Rijswijk
Tel. 070 - 319 23 59Fax 070 - 319 24 30
info@sirwinston.nl
www.sirwinston.nl

Louis van Herpen versus Cees Bakker
Beste redactie,
Het siert jullie dat je in Indo-Privé iedereen aan het woord laat, maar er zijn grenzen en deze zijn mijns inziens
met de reactie van Louis van Herpen op het artikel van Woody Brunings met zevenmijls laarzen overschreden.
En dan heb ik niet over het kinderlijke, onbeholpen en grove taalgebruik; als op je twaalfde al naar Duitsland
gaat heb je alleen maar de lagere school doorlopen, nietwaar (62-50=12).
Maar wat mijn ergernis opwekt is de aaneenschakeling van leugens en beledigingen door LvH (zo worden
criminelen in de pers immers aangeduid). Ik ken zowel jou, als Woody en Andy persoonlijk en het volslagen
gebrek aan respect voor wat jullie voor de Indo-Rock betekend hebben en nog steeds zijn, is tekenend voor
hallucinaties van LvH.
Alhoewel Woody op een meer dan adequate wijze LvH, ofwel Herpes, op zijn plaats heeft gezet, meen ik er
goed te doen, om de lezers van Indo-Privé in detail op de hoogte te brengen over hetgeen LvH in het verleden
„gepresteerd‟ heeft. Een vos verliest wel zijn haren maar niet zijn streken. Ik publiceerde in begin van 2005 het
volgende artikel in jaargang 12, nummer 49 van het verenigingsblad van de Stichting Indo-Rock van de
onvolprezen Leon Donnars over de handel en wandel van LvH.
HOEZO INDO-ROCK ANNO 2005
In 2003 heb ik in ons stichtingsblad al mijn misnoegen geuit over de wijze, waarop platenmaatschappijen en een
aantal bands het huidige begrip Indo-Rock misbruiken.
Maar zij zijn niet de enigen.
Niet ten onrechte wordt steeds meer teruggegrepen op deze uiterst memorabele periode in de Nederlandse
popmuziek, al vond deze grotendeels buiten onze waarneming, ook de mijne, in Duitsland plaats. Dus vindt er
een legende vorming plaats en daar is op zich weinig verkeerds aan. Niet voor niets schreef het dagblad De Stem
in november 2004, dat er eigenlijk een standbeeld voor Andy Tielman opgericht zou moeten worden en als
inmiddels grijzende kaaskop met warme gevoelens voor de echte Indo-Rock ben ik het hier helemaal mee eens.
Deze populariteit van de Indo-Rock heeft ook een aantal negatieve kanten. Er worden
steeds meer zogenaamde Indo-Rock avonden georganiseerd, waarbij dit begrip alleen maar gehanteerd wordt
voor het commerciële gewin. Daarnaast zijn er een toenemend aantal personen, die verhalen verspreiden over
Indo-Rock welke kant nog wal raken. Deze zijn altijd gebaseerd op informatie uit de tweede of derde hand,
waaraan dan weer een eigen interpretatie wordt gegeven. Dit gebeurt vaak omdat men interessant wil doen of er
bij wil horen.
Veel ernstiger wordt als verkeerde verhalen over Indo-Rock in gedrukte vorm verspreid worden. Ik weet uit
eigen ervaring, dat de informatie uit een tijdschrift als juist wordt ervaren.

pg2
In het januari 2005 nummer van het Duitse blad Gitarre&Bass werd een interview met de Indonesian Revival Band
afgedrukt. Dit stond zo vol onwaarheden, dat echte Indo-Rockers als Woody Brunnings van The Crazy Rockers en
Ernst van Heeckeren van Waliën van The Swallows schriftelijk protest bij de redactie aangetekend hebben. Maar als je
op de in dit artikel vermelde website www.indorockers.de gaat kijken rijzen je haren echt te berge. LvH maakt zich
niet alleen schuldig aan grenzeloze zelfverheerlijking, maar hij vermeldt veel onwaarheden en zet het Indo-Rock
gebeuren zelfs in een zwart daglicht. LvH is in 1949 geboren en zou op zijn negende met bassen begonnen zijn, maar
de eerste Höfner en Framus basgitaren bereikten ons land pas in 1958 en kosten toen bijna 400 gulden; wel erg veel
geld voor een jongentje van 9 jaar! Over die tijd schrijft hij zelf: „Das war die Zeit der NEDERPOP, NEDERBEAT,
PALINGSOUND‟, maar dat was wel 10 jaar later. Hij zou volgens eigen zeggen vanaf zijn veertiende bij Oety&the
Real Rockers gespeeld hebben, maar volgens de Lou de Jong van de Indo-Rock, kronieker Piet Muys, speelde hij pas
in 1966 en 1967 met de gebroeders Johannes in de Timebombs. Hoezo ongeloofwaardig?
Dus heeft LvH de hoogtij dagen van de Indo-Rock in Duitsland, te weten van 1960 t/m 1965 nooit persoonlijk
kunnen meemaken. Alles wat hij beweert, komt uit tweede of derde hand en heeft een laag waarheidsgehalte.
Zijn verhalen over de slechte omstandigheden voor de Indo bands zijn dan ook zwaar overtrokken . Het was natuurlijk
niet altijd geweldig, maar zelfs een minder bekende band als The Swallows speelde vaak in eerste klas clubs,
verdienden uitstekende gages en werden praktisch altijd in goede hotels ondergebracht. Er werd inderdaad op de
kamers gekookt, maar de reden hiervoor was dat de Indo bands hun eigen eten prefereerden boven de toentertijd niet
bepaald smakelijke Duitse keuken. Van Herpen claimt dat er speed gebruikt werd, maar de bewuste pillen, Captagon
of Preludin, waren zogenaamde vrouwenmedicijnen, die bedoeld waren om hongergevoelens te onderdrukken en
waren alleen op doktersvoorschrift verkrijgbaar. Geen probleem, daar zorgden de Duitse dames wel voor en LvH rept
niet over de prettige bijwerkingen.
In het bewuste artikel beweert LvH ondermeer: wij vonden de 10 snarige gitaar en het violen op de Jazzmaster uit.
Onzin natuurlijk, dit deed Andy en praktisch iedere Indo band volgde zijn voorbeeld, zoals alles wat The Tielman
Brothers deden. Bovendien vioolde Andy al op 18th Century Rock met een Gibson Les Paul en dat is heel wat
moeilijker als op een Jazzmaster.
Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik denk dat mijn punt wel duidelijk is. Iedereen mag natuurlijk op het Internet
zetten wat hij wil, maar LvH stelt het Indo-Rock gebeuren bij de Duitsers (en ook de Hollanders), die zijn site bekijken
in een volkomen verkeerd daglicht.
Zoals Ernst van Heeckeren van Waliën zeer terecht aan de redactie van Gitarre&Bass schreef:
„Op deze wijze wordt de nagedachtenis aan de echte Indo-Rock en vooral van hen die niet meer onder ons zijn, in
ernstige mate onteerd‟.
Ik onderschrijf dit volledig en ik weet dat ik echt niet de enige ben.

pg3
Ook in Duitsland zelf zijn er grote bezwaren tegen de dubieuze uitspraken tegen LvH. Onder meer van Peter Noever,
die telefonisch geprotesteerd heeft bij de bewuste redacteur van „Gitarre&Bass over het artikel oner „The Indonesian
Revival Band‟. Peter Noever is één van de auteurs van het standaardwerk „Java Guitars‟ samen met Bernd Rüttgers en
Knut Räppold over de Indo-bands in Duitsland.
Louis van Herpen heeft kennelijk vernomen, dat er inmiddels actie gevoerd wordt tegen zijn volkomen onjuiste
weergave van het Indo-Rock fenomeen. Hij heeft het volgende „statement‟ aan zijn sp(r)ook(jes)verhaal toegevoegd:
‟Alle sogenannten Indo-Rock Experten, die nie eine in der Hand gehalten haben, sollten am besten ganz ruhig sein.
Ansonsten muss ich sie namenlich bekannt machen und sie dan wieder ins lächerlichen ziehen‟.
Woody Brunings en Ernst van Heeckeren van Waliën waren echte Indo Profi‟s en ik zelf speel al sinds mijn zestiende
gitaar. Onze voorzitter Leon Donnars en Internet publicist Piet Muys hebben meer kennis van Indo-Rock in hun pink
als LvH in zijn hele lichaam. Dus wie maakt wie belachelijk Índo-Jungfrau (=maagd) zoals hij zich terecht noemt.
Misschien wordt hij ooit nog eens volwassen
Cees Bakker- redacteur Gitaarplus
De inhoud van voorgaand artikel spreekt voor zich en toont
duidelijk aan, wat voor een non-valeur LvH in werkelijkheid is.
Kennelijk heeft in hij die zes jaar niets geleerd. Inmiddels ben ik
geen redacteur van GitaarPlus meer, maar houd mij nog steeds
intensief met muziek en muziekinstrumenten bezig.
Ik ga niet prat, zoals LvH, op mijn muzikale verleden, maar een
feit is, dat ik er nog steeds trots op ben om een aantal keren met
The Crazy Rockers een paar nummers te hebben mogen bassen en
dat kan LvH niet zeggen.
Naast gastvrijheid en muzikaliteit heb ik als belanda van de Indo’s
inclusief de Molukkers geleerd wat respect en wellevendheid
inhouden. Helaas LvH weet niet wat dit is.
Tot slot een advies voor LvH: ga eens met een psychiater praten,
misschien kan die je van jouw trauma’s afhelpen.
En vrij naar Bon Jovi:
Louis, you gave Indo-Rock a bad name

Reactie
De uitspraken van Louis van Herpen roepen kennelijk nog al wat reacties op. Wij ontvingen de volgende mail van
Ernesto van Heeckeren van Waliën, die sinds 1963 in Duitsland woont en speelt.
Het houdt niet op met deze vervelende gozer van Herpen. Ik heb toentertijd met Heinz Rebellius van Gitarre&Bass
gecorrespondeerd en erop gewezen dat deze stories van hem eigenlijk niet juist zijn. De basguru van hun blad ( Dirk
Groll ) ken ik goed en hij was al meer dan eens in mijn Bass & Music Man amp kelder en kocht er ook een 79er
Music Man bascombo van mij. Beiden hebben zich verontschuldigd, maar wisten toetertijd niet waar zij alles
verifiëren konden??? Nu ja ze zullen wel niet gezocht hebben??
Op de home page van LvH vind je foto´s genoeg; de meeste zijn van gewoon van Piet Muys gekopieerd; ik had hier al
in het verleden woorden over met LvH. Toen werd alles er af gehaald, maar intussen staan er weer 18 foto´s van The
Swallows op en alles van de home page van Piet. Hij heeft hier geen copyright voor en dus zou hij aangeklaagd
kunnen worden!
Maar er staat nog wat anders op de home page van LvH. Hij is erg trots op zijn verleden, dus zet hij er foto´s van zijn
Aufenthalterlaubnis van 1967-1969 op - bijgaand de belangrijkste - en een verklaring van zijn ouders uit 1967 dat
hij in Duitsland als Musiker mag werken. Zonder deze volmacht van je ouders kon toen niemand een
Aufenthalterlaubnis krijgen, daarna kreeg je een Arbeitserlaubnis en dan kon je hier in Duitsland werken. Dat werd
gecontroleerd door de chef en de politie!
Hieruit blijkt zonder twijfel uit dat hij pas in 1967 - zoals al eerder vermeld - naar Duitsland is gekomen!!! Wij hadden
met Bill Suma and the Golden Jaquars ook zo´n probleempje.
Bijgaand dus 3 foto‟s : zijn pas, de Aufenthalterlaubnis en de verklaring van zijn ouders.
Daar kun je ook uit zien dat hij Rotterdam pas in 1967 verliet!!!!
Ernesto van Heeckeren van Waliën- bassist van The Destroyers, The Golden Jaguars en The Swallows

Armand’s ode aan Icoon Oscar Rexhäuser
Jarenlang heb ik met Oscar mogen meewerken bij het organiseren van Indische dans
avonden en middagen en één keer per jaar onze welbekende “gardenparty” in de Anna‟s
Hoeve in Hilversum.
Oscar werkte hoofdzakelijk op de achtergrond, dat wilde hij zo.
Vaak nog leuker waren de uren daarna soms tot in de vroege uurtjes, vooral als Dolf de
Vries erbij was. Lachen gieren brullen was het om de talloze anekdotes die er verteld
werden over wat ze als muzikanten allemaal hadden meegemaakt en “uitgevreten.”
Als Oscar bij me kwam, pakte hij vaak mijn gitaar en zong soms de meest ludieke,
pikante liedjes met een brede grijns op zijn smoel, om het maar zo uit te drukken. Zo
was Oscar als hij zich bij iemand senang voelde. Oscar “the Man with the 0ne Million
Dollar Smile and the Golden Whistler”, zoals Jim Pownall hem noemde.
Zijn onvergetelijke uitdrukkingen wanneer hij een vriend of goede bekende ontmoette,
met een zoals hij altijd zei, “bloed mooie vrouw “aan zijn zijde…en zich dan tot haar
wendde met een zg. bescheiden doch zelfverzekerde charmeoffensief, langzaam zijn rij
hagelwitte tanden ontblootte en haar rustig haast sensueel toe fluisterde, maar wel dat
haar partner het hoorde….” Mevrouwtje, hoe houd U het in hemelsnaam zolang met
hem uit?...U verdient beter….”. En altijd had hij een antwoord klaar indien nodig.
Als hij naast een band speelde die ook de kunst van het vak beheerste, hun uitgebreid
complimenteerde en zijn zin afmaakte met de woorden….”Alleen jammer ….. jullie zijn
zo lelijk….” Dit was Oscar, ten voeten uit…
Dolf van Caspel vertelde me ooit het volgende: Oscar moest voor ‟n akkefietje even in
“La Tralia” verblijven en vroeg hem of hij wat voor hem kon meenemen als hij hem
kwam opzoeken. “Zonnebrandolie” was zijn duidelijk antwoord. Enkele weken daarna
bij het eerste optreden, ‟n blakende goudbruin gebrande Oscar op het podium. “Ja lieve
mensen, U ziet het, was even aan ‟n vakantie toe” was zijn antwoord op de gestelde
vraag dat ze hem ‟n tijdje gemist hadden.
Oscar tot mij: “Armand, je moet altijd het mes aan beide kanten zien te gebruiken…”
“Ooit had ik een klein één mans bedrijfje, ik repareerde zeildoek van vrachtwagens,
maar ik had daar ook een neven functie bij…. Ik prikte zeilen lek…..”
Een dik boek zou je over hem kunnen schrijven.

pg2
Oscar had ook een andere kant. Hij was heel discreet, als vriend kon op hem rekenen, dat heb ik meerdere malen
ondervonden. Zelden bracht hij mensen in diskrediet.
Hij was een respectvol persoon. Ook was hij een gelovig mens die vaak in de bijbel las. Je kon heel rustig uren lang
met hem over iets filosoferen en discussiëren.
Op zaterdagavond 29 mei verloor de Indische gemeenschap Icoon Oscar Rexhäuser.
Andy is de onbetwiste King of the Indo Rock op muziekgebied, maar Oscar was als leider van de Hot Jumpers ver uit
de meest geliefde figuur op de Indische dansavonden.
Twee dagen voor zijn overlijden was zijn specialist nog zeer te spreken over zijn gezondheid en wilde hem pas over
een half jaar terugzien en maar één dag ervoor vroeg hij zijn lieve partner Coby ten huwelijk. Hoe kan het zo
verlopen….
Op dinsdag middag 7 juni vond in besloten kring, zoals het zijn nadrukkelijke wens was, de crematie plaats in het
bijzijn van natuurlijk zijn Coby, zusje Meity, de moeders van zijn kinderen Irma en Sandra, kinderen en kleinkinderen.
Drie oud bandleden en enkele goede vrienden.
Op zijn kaart stond de American Eagle afgedrukt. De “roofvogel” of “de Indiaan” zoals hij door sommigen werd
genoemd. Vandaar de prachtige veer die hij vaak droeg.
Oscar en Coby
Er wordt aan een Memorial gewerkt door de familie, als het zover is, hoort U het.
2 Augustus 2009 hield ik mijn laatste gardenparty, waar Oscar altijd vaste prik was.
Tijdens dat feestje kwam het droevig bericht over Jim Pownall. Oscar was er kapot van, als leider van de band
waarmee Jim zoveel successen oogstte. Vorig jaar ontviel ons Simon Titaley, die ook een tijdje bij de Hot Jumpers
gezongen had. Over een paar weken hou ik eindelijk weer eens een gardenparty met enkele ” Gouwe Ouwe “ Indorock
grondleggers van het eerste uur. Helaas wordt de spoeling langzaam maar zeker, dunner en dunner.
Zal naar boven kijken of er heel hoog in de lucht een “Eagle” rondcirkelt, je weet het nooit met Oscar
Hoor het hem nog zeggen… De drie “grootste” zijn geboren in Januari: Elvis Presley, Mohamed Ali….. en Oscar
Rexhäuser…!
R.I.P Os, we zullen je missen, Armand Filon
Rechts op
de foto
Oscar en
Les Paul

Edu Schalk
Hoi lieve mensen,
Grappig dat ik een opname heb uit 1982 van een Indo Rock groep genaamd THE STYLERS uit
Singapore.
Misschien wel leuk om het hebben en wie weet zijn er onder jullie die hun ooit live hebben gezien in
Singapore.
Gr.Edu

Marcel Parijs verlaat MRP
Na tweeënhalf hardwerkende maar plezierige jaren, is Marcel Parijs
op 5 juni jl. gestopt bij de Classic Americana Band Music Road Pilots.
In verband met zijn nieuwe baan in het buitenland heeft hij gekozen zijn muziekcarrière
met Music Road Pilots te beëindigen, omdat het voor hem helaas niet meer te combineren is.
Marcel was een gewaardeerd muzikant van het eerste uur binnen Music Road Pilots.
Niet alleen als pedalsteel gitarist, maar ook als vriend en collega.
Met zijn unieke sound en krachtige toon was Marcel een belangrijke ondersteuning.
Naast alle grappen en grollen een talentvolle en veelzijdige muzikant.
We respecteren zijn keuze en wensen Marcel alle succes in de toekomst!
Music Road Pilots zal zijn weg voortzetten en de band wordt voorlopig versterkt door één van
Europa‟s beste pedalsteel gitaristen: André Sommer. Naast zijn werk met vele (inter)nationale
topmuzikanten, bij velen natuurlijk nog bekend van Sommerset.
Namens Music Road Pilots,
Albert Rumengan.

Pasar Malam Istimewa 25/06/2011
Pasar Malam Istimewa had van de zaterdag wel een heel bijzondere dag gemaakt met een aantal bijzondere artiesten
met een hoge ' gevoelswaarde'. Wat te denken van de Queen of Krontjong, Julya Lo'ko? Wat een fantastisch optreden.
Presentatrice Sylvia Elders verklapte aan Julia dat zij haar cd met deze prachtige nummers vaak draait op lange ritten
in de auto. Een compliment wat Julia en haar begeleiders lachend in ontvangst namen. Speciaal voor deze voorstelling
waren de organisatoren van Pasar Oost West gekomen waar in Vaassen ook de formatie van Julia Lo'Ko optreedt.
Zaterdag is IndoRock dag in Zeist. Tijd om te vieren dat de IndoRock 50 jaar bestaat! Het ' theater' werd snel
omgebouwd tot bioscoop en een film met de geschiedenis van de Crazy Rockers werd levensgroot en haarscherp
geprojecteerd. Dus geen vage, onduidelijke beelden waar de mensen na 1 minuut al van weg lopen maar een
loeischerpe projectie met een boeiende film met de hoogtepunten uit de geschiedenis van de Crazy Rockers.
Razendsnel wer het doek weggehaald en daar stonden ze dan live!! De Crazy Rockers gaven een show weg als in hun
beste jaren mocht ik vernemen van de kenners. Alles klopte en het publiek genoot met volle teugen. Met veel humor
en contact met het publiek groeide de show naar een van de hoogtepunten van deze dag.
Aan het eind van de show brachten de heren Louis, Woody en Eddy C. nog even een nummer a cappella om maar
even te laten merken dat ze werkelijk alles beheersen. ' We zijn wel onze hoge hoeden vergeten', grapte Eddy C.
verwijzend naar de vocalgroep Gold die in hun Good Old Days Show een set heeft waar ze inderdaad optreden met
hoge hoeden en ook a cappela een aantal nummers brengen. In de zaal aanwezig Riem de Wolff die deze grap wel kon
waarderen. Hij immers is een van de leden van Gold.
( Bron van bovenstaand artikel stamt uit Tjampoer met dank aan John van Hese)

THE CRAZY ROCKERS IN TOP VORM
Van de 4 grootmachten van de authentieke Indo muziek (toen heette het nog geen Indo-Rock): The Tielman Brothers,
The Javalins, The Crazy Rockers en The Black Dynamites zijn alleen The Crazy Rockers nog actief; met inmiddels 52
jaar zijn zij volgens mij de oudste rock band van Nederland.
Weliswaar leven Andy Tielman en Harry Koster nog, maar hun gezondheid laat helaas wat te wensen over. Er zijn wel
onderbrekingen geweest, maar in 1981 bracht de voorzitter van de Stichting Indo-Rock, Leon Donnars met zijn
Rock&Roll Revival in de Houtrusthallen The Crazy Rockers, maar ook talloze Indo-Rock coryfeeën uit het verleden,
weer bij elkaar en sindsdien zijn zij weer regelmatig op de diverse podia te zien en te horen. Bassist Pim Veeren en
sologitarist Harry Berg zijn er niet meer bij, maar na een aantal personele wisselingen hebben The Crazy Rockers nu
een consistente samenstelling, bestaande uit senioren Woody Brunings-slaggitaar/zang, Eddy Chatelinsologitaar/zang,
Boy Broskowski drums/backing vocals en de jongelingen Remy Soneville-sologitaar/backing vocals
en Louis Drabbe basgitaar/zang. Een ideale combinatie in klankkleur: de hoge school vocalen van Woody en Louis
versus de negroïde en explosieve zang van Eddy, ondersteund door 3 verschillende gitaar sounds en een solide
bas/drums backbone.
Toen ik de uitnodiging van Wouter Nieland ontving om zijn Pasar Istimewa in Zeist bij te wonen, was ik aanvankelijk
nogal sceptisch. Ik dacht: de zoveelste Pasar en met de ervaringen van de laatste Pasar in Den Haag, tegenwoordig
Tong Tong Fair geheten, in het achterhoofd had ik er niet veel fiducie in. Ten onrechte trouwens want het bleek een
heel leuke Pasar te zijn. Wouter had gezorgd voor een heel aantrekkelijk geheel van commercie op een acceptabel
niveau, muziek en dans en dat gedurende 3 dagen. Het zal hem heel wat kopzorgen gekost hebben maar wat mij
betreft is hij met vlag en wimpel geslaagd. En met de programmering van 2 optredens van The Crazy Rockers op
zaterdag 25 juni heeft Wouter natuurlijk een schot in de roos gescoord.
Ik was erg benieuwd naar de rol van Chris Latul als vervanger van Remy, die met vakantie was. Chris ken ik sinds
1963 als excellente en gedreven, maar erg introverte sologitarist, eerst bij The Golden Eagles en later bij de
legendarische groep Massada.
Ik maakte voor het eerst kennis met The Crazy Rockers tijdens de feestavond van de Stichting Indo-Rock op 1 april
2004 en heb hen sindsdien vele malen aan het werk gezien.
Mijn complimenten voor de werkelijk grandioze optredens in Zeist. Ik heb CR niet meer zo goed in vorm gezien als
sinds 2006 op de Pasar Malam met Jantje van Olfen en Harry Berg toen nog in goede conditie. Ook de repertoire
keuze was verrassend en goed met als mijn persoonlijke favorieten Reelin'and Rocking, Skinny Minny, Black Eyes en
Walk don't run, de laatste met een uitstekende supersnelle baspartij van Louis.
Ik heb wel eens commentaar op Eddy, maar Stagger Lee en Promised Land, behoren nog steeds tot mijn favoriete CR
nummers. Ik ken inmiddels het Johnny B. Goode kunstje van Eddy aan het einde van het CR optreden. Maar ook bij
dit publiek ging er het er in als Deventer koek en het publiek kwam massaal naar voren en klapte en zong mee.

Foto’s Tom Moerenhout
Foto’s Crazy Rockers met Chris latul

Weten jullie wat het mooiste compliment voor de muziek van The Crazy Rockers was? Dat een man gekluisterd aan
een rolstoel en een vrouw met rollator en stok aan het dansen waren op hun muziek. Quad et demonstradum, zoals de
oude Romeinen zeiden.
De toevoeging van Chris Latul was een schot in de roos. Met alle respect voor Remy, maar die heeft toch niet de
ervaring van Chris en zijn Santana achtig geluid past wonderwel bij het cleane geluid van Eddy. Zelfs Leon Donnars
moest dit beamen.
Chris zat vooral 's middags zichtbaar goed in zijn vel; ik heb hem nog nooit zoveel zien lachen tijdens een optreden en
dat is bij hem een teken, dat hij er plezier in heeft.' Avonds stond hij erbij zoals ik hem ken; heel geconcentreerd en
bijna zonder een lach. Dat is trouwens niet zo verwonderlijk, want het was erg warm en 2 maal op een dag optreden is
geen sinecure.
Mijn vrouw Wil complimenteerde Woody met zijn fysieke conditie op 37 pardon 73 jarige leeftijd. Wat hij echter op
deze respectabele leeftijd nog vocaal uit de kast haalt grenst aan ongelooflijke (ik hoorde die hoge kopstem wel).
Wacht nog maar 30 jaar om de engelen met jouw gezang en gitaar spel te verblijden. Want dat vergeten de meeste
mensen; zijn 'driving rhythm' geluid op een nylon snarige gitaar is een essentieel onderdeel van de CR sound.
Tot slot nog dit: tegenwoordig moet alles loeihard staan en zijn basdrum en bas bijna altijd veel te geprononceerd in de
mix. Bij de optredens van CR zat ditmaal Glenn Kuhuwal achter de knoppen. Naast veel ervaring kent Glenn het
Crazy Rockers repertoire door en door en dat was dan ook te horen. Een absoluut perfecte zaalmix, heel helder,
uitstekend gebalanceerd en gedefinieerd en niet te hard. Chapeau Glenn!
Zijn er dan geen minpunten? Eigenlijk niet, maar als rechtgeaarde recensent heb ik met veel moeite nog wat gevonden.
Een suggestie, waarom spelen CR niet The Storm van The Hunters i.p.v. Walk don't run. Dat is een oud CR nummer,
het leent zich uitstekend voor een gitaar duel tussen Eddy en Chris en is ook goed voor drum- en bas solo's. Daarnaast
mag Boy echt wel wat meer in het zonnetje gezet worden; wat is die man goed, ondanks zijn gehoorprobleem.
Het is mooi dat de „oudjes‟ de 'nieuwelingen' een solo spot geven, maar dat Louis een Indisch liedje ten gehore brengt
kan volgens mij niet; dat hebben The Crazy Rockers niet nodig en dat doen de huidige zogenaamde huidige Indo-Rock
bands al veel te veel. En dan Your Mama Don't Dance van Loggins&Messina; een geweldig nummer en met
Circumstance speelde ik dit stuk ook, maar het heeft niets met Indo-Rock te maken! En het nummer twee keer spelen
is nogal „over done‟ gezien het grote repertoire van CR, al moet ik toegeven dat de 2e keer met een gastoptreden van
Riem „Blue Diamond‟ de Wolf een daverend succes was. En ten slotte: waar zijn de Fender Jazzmasters gebleven? Ik
weet dat zowel Eddy als Chris er nog één hebben.
Conclusie: Despite all those years The Crazy Rockers are still going strong!!!
Cees Bakker
Pg2.THE CRAZY ROCKERS IN TOP VORM

Reactie
Hallo Eddy,
Alles goed in het kikkerlandje? Met verbazing heb ik gezien via Charlie Schuilenburg dat je aandacht hebt geschonken
aan onze Indische vereniging Op Curacao, die onlangs haar vijftig jarig jubileum heeft gevierd.
Ik was aangenaam verast en vond de site of newsbrief " Indo Prive" er leuk uitzien. Ik had er al wat van gehoord van
Sieg en Bennie. Kun jij mij in het vervolg ook opnemen in je mailing list? En misschien is het leuk als ik periodiek de
ontwikkelingen m.b.t. DE IVC aangeef voor jouw blad.
Groetjes van Ben, Louise en Ciska, die momenteel bij mij op vakantie zijn en
MVG. George
=======================================================================
Eddy
Thanks for the article comment on Tyler in Indo Prive enclosed some pictures.
Tyler #17 in a poster for soft drink Ruta Malta India in Puerto Rico
Case
Have a blessed day

Shifty volunteered for the airborne in WWII and served with Easy Company of the 506th Parachute Infantry
Regiment, part of the 101 st Airborne Infantry. If you've seen Band of Brothers on HBO or the History Channel, you
know Shifty. His character appears in all 10 episodes, and Shifty himself is interviewed in several of them.
I met Shifty in the Philadelphia airport several years ago. I didn„t know who he was at the time. I just saw an elderly
gentleman having trouble reading his ticket. I offered to help, assured him that he was at the right gate, and noticed the
"Screaming Eagle," the symbol of the 101st Airborne, on his hat.
Making conversation, I asked him if he'd been in the 101st Airborne or if his son was serving. He said quietly that he
had been in the 101st. I thanked him for his service, then asked him when he served, and how many jumps he made.
Quietly and humbly, he said "Well, I guess I signed up in 1941 or so, and was in until sometime in 1945 ..." at which
point my heart skipped.
At that point, again, very humbly, he said "I made the 5 training jumps at Toccoa, and then jumped into Normandy .. .
. do you know where Normandy is?" At this point my heart stopped.
I told him "yes, I know exactly where Normandy is, and I know what D-Day was." At that point he said "I also made a
second jump into Holland , into Arnhem .." I was standing with a genuine war hero and then I realized that it was June,
just after the anniversary of D-Day.
I asked Shifty if he was on his way back from France , and he said "Yes... And it 's real sad because, these days, so few
of the guys are left, and those that are, lots of them can't make the trip." My heart was in my throat and I didn't know
what to say.
I helped Shifty get onto the plane and then realized he was back in coach while I was in First Class. I sent the flight
attendant back to get him and said that I wanted to switch seats. When Shifty came forward, I got up out of the seat
and told him I wanted him to have it, that I'd take his in coach. He said "No, son, you enjoy that seat. Just knowing that
there are still some who remember what we did and who still care is enough to make an old man very happy." His eyes
were filling up as he said it. And mine are brimming up now as I write this.
Shifty died on Jan. l7 after fighting cancer. There was no parade. No big event in Staples Center. No wall-to-wall,
back-to-back 24x7 news coverage. No weeping fans on television. And that's not right!
Let's give Shifty his own memorial service, online, in our own quiet way.
Rest in peace, Shifty.
Chuck Yeager, Maj. General [ret.]
"Shifty" By Chuck Yeager

Er wordt geregeld door „‟critici‟‟ als o.a. Albert van Prehn een hard oordeel geveld over de
mentaliteit van de huidige Indo generatie. De kritiek is vooral gericht op musici met een Indische
achtergrond en speciaal op die, die volgens hem, voor een paar slierten bami en een cola op passars
staan te spelen. Ik vind, dat iedereen vrij is, om voor die gage te spelen, die hem toekomt.
Zelfs „‟ Indorock Keizer‟‟ Andy Tielman heeft zich eens in de documentaire „‟Rockin‟Ramona‟‟, dat
de huidige Indo musici geen trots meer in hun donder hebben. Of dat terecht is? Dat is voer voor
sociologen. Het is sowieso „‟not done‟‟ hele volkstammen over een kam te scheren.
Maar toch.. waar rook is brandt er een vuurtje. De eerste generatie rockers vochten zich vrij onder
namen als „‟Black Dynamites‟‟ Black Magics‟‟ „‟Hot Jumpers‟‟, „‟ Starfighters‟‟, ‟‟Javalins‟‟, „‟Real
rockers‟‟, „‟Hap Cats‟‟,‟‟Star Lights‟‟,‟‟ Rocking Diamonds‟‟ of‟‟ The Crazy Rockers‟‟, om er maar
een paar te noemen. Allemaal namen die trots en strijdlust belichamen.
Maar waar gaat het hier eigenlijk om?
Het blijkt, dat veel Indo‟s zich storen aan de softe, zogenaamd typisch Indische namen, die sommige
Indobandjes zich tegenwoordig aanmeten. Namen, die in schril contrast staan tot de bovengenoemde
„‟gevaarlijke‟‟ , die de oude rockers trots in het vaandel droegen. Deze kerels liepen niet in rose
T-shirts met opschriften als „‟Proud to be an Indo‟‟rond. Ze waren trots Indo te zijn en dat lieten ze
ook merken in woord en daad en beslist niet door onderdanigheid. Zij vertegenwoordigen nog steeds
een helaas uitstervende zeldzame Indische jeugdcultuur. (misschien wel de enige Indocultuur?)
Je zou je af kunnen vragen, of namen als „‟Tjendol Sunrise, „‟Kambings‟‟ en helemaal de
„‟Tjeboks‟‟, „‟humoristisch‟‟ opgevat moeten worden of eerder als een vorm vanzelf verachting
gecamoufleerd door zogenaamde galgenhumor.
Welke zich zelf respecterende Nederlandse band zou zich „‟ De Kutspoelers‟‟ of de “Strooplikkers bij
zonsopgang‟‟ of de „‟Geiten(neukers?‟)‟‟noemen?. Het is de vraag, of deze‟‟ gesublimeerde
Nederlanders‟‟ weten wat de semantiek van deze woorden inhoudt. Ach Misschien zijn wij ook te
oud om deze vorm van moderne humor te begrijpen. Toch klinkt „‟De zwarte diamanten‟‟ of „‟ De
echte rockers‟‟ of „‟De te gekke Rockers‟‟ mij beter in de oren dan de „‟kutspoelers‟‟.
Blijf dicht bij je zelf verloochen je afkomst niet.
W. Brunings, redactie Indo Privé
“Kutspoelers”

Dit gaat over het redden van een mensenleven met de letters ” P.L.A.T.”
Neem even één minuut om het onderstaande tot je te nemen…
Een neuroloog zegt dat als een slachtoffer van een beroerte binnen 3 uur bij hem is dat
hij de effecten van een attack volledig ongedaan kan maken.
Volgens hem is de truc om de signalen te herkennen en vast te stellen en dan de patiënt
binnen 3 uur de nodige zorg te laten ontvangen.
Lees dit en leer het van buiten!!
Omstanders kunnen een infarct herkennen door slechts vier simpele opdrachten te
geven:
P : Praten; laat de persoon een simpele zin uitspreken
L : Lachen; Vraag het slachtoffer te lachen
A : Armen omhoog; laat de persoon beide armen tegelijk omhoogsteken
T : Tong; vraag om de tong uit te steken.
Als hij of zij moeite heeft met één van deze opdrachten bel dan onmiddellijk 112 en
beschrijf de symptomen aan de telefonist(e).

Indo Privé Top 20 video’s
1x klikken hieronder om de video’s te bekijken
1 Rollin Rock ….The Tielman Brothers
2 Donau wellen / Carioca ….The Crazy Rockers en de Mariniers Kapel
3 Ajoh Den Haag .…Hans ( Antje Miemat ) en Jody ( HDSoundstudio)
4 Somewhere ….Andy Tielman
5 Just out of reach ….Eddy C
6 I‟m Comming home ….Woody Brunings, Pim Veeren en Eddy C
7 Unchained Melody ….Franky Luiten
8 I‟m in love again ….Jim Pownell and The Hot Jumpers
9 Ramona ….Blue Diamonds
10 In the still of the night ….Jack Jersey
11 Juanita ….Nick Mackenzie
12 18th century rock ….Andy en Reggy Tielman
13 Be My Baby ….Franky Franken en The Javalins
14 Beautiful Hawai ….Stella Makadoero en Eddy C
15 Waktu potong padi ….Edu Schalk op Bali
16 In Amorada ….Benny Poetiray and The Legends
17 Shake rattle and roll ….The Black Dynamites
18 God dank ik ben een Indo Boy ….Ricky Risolles
19 Arumbai ….Chris Latul, Erwin Java, CR
20 Terang Bulan, Daar bij die Molen ….Ed Brodie

Redactie medewerkers :
Drs. W. Brunings
R. Simons
Armand Filon
Indo Privé steunpunt : Edu Schalk
Directeur en supervisor: E. B. Chatelin
Indo PRIVÉ
tot ziens
Heeft u nog interessante nieuwtjes die het waard zijn om gelezen te worden,
stuur ze dan naar onze redactie.
indoprive@gmail.com