5 - AVS

30
avs magazine
overnachten, in een parador. Een parador is een luxe hotel, vaak
gehuisvest is in een historisch monument. Men probeert op die
manier het erfgoed te behouden want deze monumenten onderhouden
is natuurlijk een kostbare zaak. Het is altijd al mijn
droom geweest om in dit parador te overnachten. Het parador
van Arcos is ook op de rand van een kloof gebouwd in een oud
klooster. Het is prachtig en indrukwekkend en ook hier is het
uitzicht fantastisch. De omgeving van Arcos is vlakker, een enkel
heuveltje in de verte maar voor het overige kleurrijk akkerbouwlandschap
met hier en daar een zowaar gevulde rivier. Tussen
Malaga en Ronda zijn we alleen lege rivieren tegengekomen.
Kortom, in al zijn charme is deze streek bijna net zo mooi als
welk berggebied dan ook.
Goed uitgerust vertrekken we de volgende dag naar Villamartin.
We zijn daar twee jaar niet meer geweest maar weten Finca la
Cañada del Robledo zo weer terug te vinden. Bij aankomst treffen
we de trainster, Tina Weidner, druk doende met het neerzetten
en fotograferen van een paard. Fanatiek is ze in de weer en
het blijkt dat Gestuet Schieferegg op een grotere schaal paarden
wil verkopen dan voorheen het geval was. Met hun kleine compact
cameraatje lukt het niet om goede foto’s te maken en Ulrike
Marcik, de eigenares, is een beetje wanhopig. De bewegende
paarden krijgt ze niet op de foto want de camera is te traag.
Erwin biedt aan om te helpen en haalt zijn digitale Canon met
dito supersonische lens uit de tas. “Net een machinegeweer,”zegt
één van Ulrike’s “meiden” en ik moet erom lachen. Ulrike fokt
niet alleen volbloed Arabieren en leidt een biologisch boerenbedrijf
maar vangt ook tienermeiden op uit o.a. Duitsland.
Uiteraard hebben deze tienermeiden een niet standaard leven
achter de rug – anders zouden ze niet zo ver weg van huis en
haard opgevangen moeten worden - en bij Ulrike in Spanje kunnen
ze even tot rust komen. Bovendien zorgt Ulrike ervoor dat
ze ondermeer naar Spaanse les gaan. De twee die ze nu heeft,
Melanie en Naomi, zijn erg aardig en spraakzaam. Terwijl Erwin
aan het fotograferen slaat, gaan Emma en ik de pasgeboren half
Siamese poesjes en witte muizen bekijken. Emma, bijna 4 jaar
oud, is weg van de vlugge muizen. Ik vind ze stinken. De poesjes
zijn leuker. We mogen een van de prachtige poezen die er rondlopen
meenemen maar wij nemen een dergelijk beestje liever niet
mee het vliegtuig in, volgende keer beter. Ze zijn erg lief.
In de twee jaar dat we niet geweest zijn is er een en ander veranderd.
Tina, die als 19-jarige naar Gestuet Schieferegg kwam om
daar een jaartje paard te rijden maar nu al 20 jaar de cheftrainer
en stalmanager van Ulrike is, was al goed op weg met de Iraans-
Egyptische schimmelhengst Abu Kahmseh (Khamseh x Parsa)
om furore te maken in de endurancesport – in 2004 werd ze
fraai tweede in de 2-daagse 200km CEI wedstrijd genaamd Copa
del Rey en in 2005 werd ze 5e bij hun eerste 160 kilometer rit te
Cordoba – maar dit jaar in mei werd ze in 1 klap “beroemd” in
het endurancewereldje daar. Ze won met Abu Khamseh en de
jonge Iraans-Egyptische vosmerrie Harfa (Hamza x Hanaa) de
nieuwe wedstrijd “Al Andalus”, een 8-daagse 480 kilometer lange
wedstrijd met 50 tot 70 kilometer per dag te gaan. Deze wedstrijd
wordt in teams verreden met 2 ruiters en 2 paarden. Echter
Tina – nog steeds in topconditie – reed de wedstrijd met 2 paarden
en zijzelf als enige ruiter. In de Spaanse tijdschriften wordt
haar “óptima forma” “mucho impresionado” genoemd. Maar dat
wisten wij al!
Vanwege haar overwinning in deze Al Andalus – waarbij Abu
Khamseh ook nog de prijs voor de beste Arabier won en op een
haar na de Best Condition miste – werd ze vervolgens uitgenodigd
om de kampioenschappen van Gran Canaria te rijden waar
ze vijfde werd met Abu Khamseh in een 111 kilometer lange rit.
“Abu moest drie dagen op de boot staan zonder bewegingsmogelijkheid.
Een hart wat volop getraind is, komt dan drie dagen stil
te liggen. Uiteraard verlies je dan veel aan conditie. Het was een
mooie, maar zware rit, het ging steeds berg op en weer berg af,
zeer vermoeiend dus voor de paarden maar hij heeft het goed
gedaan. Alles was volledig voor me betaald, dat was weer eens
wat anders. Een ongekende luxe”, lacht de bruinverbrande en
supergespierde amazone die wij bij ons eerste bezoek al “sixpack
Tina” gedoopt hebben. Ze wil zich nu echt concentreren op haar
endurance toppers. Na goed overleg met Ulrike is besloten om
enkele jonge paarden te verkopen, meeste van Egyptische lijnen.
Tina heeft wat minder met de zuiver Egyptische. Ze vindt de
mix met Iraans bloed interessanter en haar 2 beste paarden zijn
ook zo gefokt. Een jonge hengst, Hayoun (Hashem x Palmira)
eveneens Iraans-Egyptisch, is erg veelbelovend en heeft al vier 40
kilometer wedstrijden gelopen. Tina vindt het prettiger om de
jonge paarden wat meer kleine wedstrijden te laten lopen, alvorens
ze mee te nemen naar de langere afstanden. Voor de Al
Andalus heeft ze niet opvallend anders getraind. “Een keer per
week neem ik Abu mee voor een vier uur durende rit, daarnaast
komen de gewone trainingen en voor Harfa geldt hetzelfde. Na
de Al Andalus heb ik Abu nog twee keer getraind en daarna de
Canarische kampioenschappen gereden, die waren drie weken
later. Nu staan alle wedstrijdpaarden even op rust, ze hebben het
zwaar gehad”.
Minder Egyptische dus en meer tijd voor de endurancepaarden.
Gestuet Schieferegg telt inmiddels zestig volbloeden en het werk
is uiteraard omvangrijk. Te omvangrijk nu de endurancepaarden
het zo goed beginnen te doen. Tina wil meer tijd om zich hierop
te richten en betrekt daarbij uitsluitend de Iraans-Egyptischen.
Ulrike kan zich er wel bij neerleggen, “Als Tina niet in het paard
gelooft dat zal het nooit wat worden”. Enthousiast vertelt Tina