Dag 2: Kinderarbeid ~26 februari 2004

Na nog veel contact met de kinderen is het tijd om weg te gaan. Alle kinderen proberen van ons een foto te
krijgen. Het is jammer om van die geweldige enthousiaste kinderen afscheid te moeten nemen. Maar ja, aan
alles komt een eind. Nu zitten we hier in een gebouw te typen… We laten alle indrukken nog even bezinken
en straks gaan we naar het hotel. Lekker douchen en slapen, want morgen is het weer vroeg dag. Raar idee
dat het in Nederland bij jullie 2.48 uur ’s nachts is. Jullie liggen dus allang lekker te slapen……
Milou de Koning en Renate Kuivenhoven
De sloppenwijk
Ik zit in een klein busje, bij ons gebruikt voor maximaal 12 personen, maar hier zitten we er in met ongeveer
30 mensen. Kinderen, oudere mensen en mijn groepje. We zitten allemaal erg hutje mutje op elkaar.
Ondertussen is het een graad of 33. Er zit een meisje op m’n schoot die de hele tijd m’n hand vasthoudt. Ik
ben erg blij als we op de plaats van bestemming aankomen. Ik stap het busje uit en ik weet niet wat ik zie! Het
is gewoon een hoge berg van zand en op die berg zijn allemaal huisjes gebouwd. (Denk nou niet dat het
allemaal goede huisjes zijn, nee het zijn stuk voor stuk voor stuk krotten!) Ik vind het heel verbazend dat die
kinderen zo ongelofelijk trots zijn op hun ‘huisjes’. Ze wijzen de hele tijd naar hun huisje en willen dit ons laten
zien. We mogen kijken waar ze wonen en waar ze slapen.
Deze sloppenwijk is ontstaan, vertelt een vrouw die er woont, doordat er eerst hutjes werden gebouwd voor de
varkens waar later mensen bij zijn gaan wonen. Nu stikt het er van de mensen en varkens! Die mensen leven
gewoon simpelweg tussen de varkens. We lopen omhoog naar het
huisje van de vrouw. Het is zo onwerkelijk wat ik nu allemaal zie! Als
ik de deur wil dichtdoen, breekt deze al bijna af, bij wijze van spreken.
Ik kijk een beetje rond naar de mensen en de huisjes. Ik zie hier en
daar een klein kindje dat een beetje voorzichtig en nieuwsgierig om
het hoekje van haar huisje heenkijkt. Het is echt heel onwerkelijk.
De kinderen hangen aan me en vragen steeds of ik een foto van ze
wil maken. Ze vinden het helemaal geweldig. Steeds proberen als
eerste m’n hand vast te pakken, en steeds omhelzen ze me. De
kinderen zeggen dat ik een foto moet maken van een man die
kennelijk niet in orde is... Nou, ik vind het helemaal niet leuk om te doen. (Ik vind het al best moeilijk om er
gewoon naar te kijken). Vooruit dan maar... Snel (klik!) een foto maken. Achteraf bekijk ik hem nog maar eens.
Ik heb er helemaal geen leuk gevoel bij. Ik vind het heel rot. Ik vind deze sloppenwijk het ergste wat ik ooit in
m’n leven heb gezien. Zulke grote armoede! Maar de mensen lijken toch heel gelukkig. Dat vind ik echt heel
mooi ondanks al die armoede.
Anne Vedder