Dag 2: Kinderarbeid ~26 februari 2004

Dag 2: Kinderarbeid ~26 februari 2004
Lima, stad van contrasten.
We rijden al vroeg door Lima, op weg naar MANTHOC. Wat indrukwekkend, Lima bij daglicht.
De geur is zwaar, zuur en zweterig. Het verkeer: hoe chaotisch kan iets zijn? Er wordt overal getoeterd en
verkeersregels kennen ze volgens ons niet. Dan de tegenstellingen. Tegenover een prachtig groot casino
staan bouwvallige huisjes. Echt heel raar. De stad is vol en druk overal gebeurt wel wat.
Eindelijk komen we aan bij het MANTHOC huis. Het ontvangst is heel erg uitbundig. De mensen zijn blij dat
we er zijn. Er wordt wat verteld over MANTHOC door de afgevaardigden van de organisatie.
MANTHOC is een organisatie die zich inzet om werkende kinderen een toekomst te bieden. Ze bieden
kinderen met een nare thuissituatie een veilige plek. Doordat kinderen ernaast blijven werken kunnen ze
zichzelf ook onderhouden. De kinderen krijgen op deze manier een kans om zichzelf goed te kunnen
ontwikkelen. Nog een pluspunt van deze organisatie is dat de kinderen van de straat blijven.
Na de ontvangst gaan we met onze groep naar een school van MANTHOC. Eerst is het met de kinderen nog
onwennig. Ze stellen zich een beetje gesloten op. Als ze weten wie wij precies zijn en wat we doen, krijgen we
meer contact met hen. Ze vinden onze digitale camera’s helemaal geweldig en poseren maar al te graag. En
dan willen ze natuurlijk het resultaat zien. Met een hoop getrek en gesjor weten ze onze camera’s bijna af te
pakken en de bestanden te wissen. Gelukkig kunnen we dit nog net voorkomen……..
Ze laten ons het gebouw zien. Het gebouw is nog niet helemaal af.
We zien kleine lokaaltjes in vrolijke kleuren. Er is toch best veel lesmateriaal aanwezig, maar het is erg oud en
achterhaald. Ze hebben dus geld nodig voor nieuwe boeken.
Het is tijd om de sloppenwijken te bezoeken. Hier laten de kinderen ons hun ‘huizen’ zien. We hebben nog
geen idee wat ons te wachten staat. En dit hadden we ons ook nooit kunnen bedenken.
Wat een cultuurschok! Heel indrukwekkend. We staan oog in oog met de realiteit van het echte leven onder de
armoedegrens.
Het is er erg stoffig en de geur is sterk. Varkens zitten in hokken, honden lopen op straat en kippen lopen in
iets wat op een ren moet lijken. De kinderen laten vol trots hun woning zien.
De grond is bezaaid met afval. Een krot is niet meer dan vier pallets tegen elkaar aangezet met een golfplaten
dakje. Het ziet er uit alsof het elk moment kan instorten. Stromend water en elektriciteit hebben ze niet. Water
wordt door waterauto’s geleegd in een ‘opslagplaats’. Het water is al vies van zichzelf en het ligt de hele dag
te broeien in de brandende zon. Hier moet je toch wel ziek van worden.
De kinderen zitten ieder moment aan ons. Ze voelen aan onze huid en aan ons haar, zou het ook anders
voelen? Ze willen hand in hand lopen en slepen ons overal mee naar toe.
Op een gegeven moment schrikken we van een man die doodstil tegen een steen aan ligt. Wat is er met hem
aan de hand? Hij zal toch niet dood zijn? Dan maakt een jongetje ons duidelijk door een gebaar dat de man
veel te veel heeft gedronken.
We naderen onze bus en proppen ons er weer in. Veel te veel mensen in een busje, dat zouden we in
Nederland niet hoeven te proberen!
De buschauffeur rijdt ons naar de markt. We worden nagekeken alsof we filmsterren zijn. En veel mensen
roepen “Hollanda”, “Cruijff”.
De overdekte markt is supervies in onze ogen. Stukken vlees hangen aan haken en koeienmagen worden ter
plaatse uitgespoeld en opgehangen. De mensen schijnen het nog lekker te vinden ook!
Gauw naar buiten, dat is het enige wat we willen.
Iets later worden we verwacht in een katholiek centrum om daar te eten en elkaar wat te leren over onze
culturen. De Peruanen doen verschillende prachtige dansen voor ons. Er treden ook muzikanten voor ons op:
Peruanen met panfluiten die je ook vaak op Nederlandse markten ziet. Leuke dansmuziek, we gaan allemaal
uit ons dak. Natuurlijk moeten ook wij onze ‘geweldige’ zangtalenten laten horen en onze dansjes laten zien.
Ons optreden viel volledig in het niet bij dat van hun……

Na nog veel contact met de kinderen is het tijd om weg te gaan. Alle kinderen proberen van ons een foto te
krijgen. Het is jammer om van die geweldige enthousiaste kinderen afscheid te moeten nemen. Maar ja, aan
alles komt een eind. Nu zitten we hier in een gebouw te typen… We laten alle indrukken nog even bezinken
en straks gaan we naar het hotel. Lekker douchen en slapen, want morgen is het weer vroeg dag. Raar idee
dat het in Nederland bij jullie 2.48 uur ’s nachts is. Jullie liggen dus allang lekker te slapen……
Milou de Koning en Renate Kuivenhoven
De sloppenwijk
Ik zit in een klein busje, bij ons gebruikt voor maximaal 12 personen, maar hier zitten we er in met ongeveer
30 mensen. Kinderen, oudere mensen en mijn groepje. We zitten allemaal erg hutje mutje op elkaar.
Ondertussen is het een graad of 33. Er zit een meisje op m’n schoot die de hele tijd m’n hand vasthoudt. Ik
ben erg blij als we op de plaats van bestemming aankomen. Ik stap het busje uit en ik weet niet wat ik zie! Het
is gewoon een hoge berg van zand en op die berg zijn allemaal huisjes gebouwd. (Denk nou niet dat het
allemaal goede huisjes zijn, nee het zijn stuk voor stuk voor stuk krotten!) Ik vind het heel verbazend dat die
kinderen zo ongelofelijk trots zijn op hun ‘huisjes’. Ze wijzen de hele tijd naar hun huisje en willen dit ons laten
zien. We mogen kijken waar ze wonen en waar ze slapen.
Deze sloppenwijk is ontstaan, vertelt een vrouw die er woont, doordat er eerst hutjes werden gebouwd voor de
varkens waar later mensen bij zijn gaan wonen. Nu stikt het er van de mensen en varkens! Die mensen leven
gewoon simpelweg tussen de varkens. We lopen omhoog naar het
huisje van de vrouw. Het is zo onwerkelijk wat ik nu allemaal zie! Als
ik de deur wil dichtdoen, breekt deze al bijna af, bij wijze van spreken.
Ik kijk een beetje rond naar de mensen en de huisjes. Ik zie hier en
daar een klein kindje dat een beetje voorzichtig en nieuwsgierig om
het hoekje van haar huisje heenkijkt. Het is echt heel onwerkelijk.
De kinderen hangen aan me en vragen steeds of ik een foto van ze
wil maken. Ze vinden het helemaal geweldig. Steeds proberen als
eerste m’n hand vast te pakken, en steeds omhelzen ze me. De
kinderen zeggen dat ik een foto moet maken van een man die
kennelijk niet in orde is... Nou, ik vind het helemaal niet leuk om te doen. (Ik vind het al best moeilijk om er
gewoon naar te kijken). Vooruit dan maar... Snel (klik!) een foto maken. Achteraf bekijk ik hem nog maar eens.
Ik heb er helemaal geen leuk gevoel bij. Ik vind het heel rot. Ik vind deze sloppenwijk het ergste wat ik ooit in
m’n leven heb gezien. Zulke grote armoede! Maar de mensen lijken toch heel gelukkig. Dat vind ik echt heel
mooi ondanks al die armoede.
Anne Vedder

Armoede
Armoede
In onze ogen
Rijkdom
Uit hun ogen
Wij bepalen
Wat zij zijn
Zijn onze idealen
Ook die van hun?
Wat is rijkdom?
Wij zeggen het te weten
Wat weten wij?
Geert Kamminga
Dag 2: De Hoogtepunten
We zitten in de ‘combi’ (Kort gezegd, een afgebrand blik op wielen). Als je naar buiten kijkt is het gek om te
bemerken dat de huizen naarmate de rit vordert steeds armoediger worden. Opeens hoor je BANGG. Een
jongen gooide een waterballon tegen het raam. We schrikken ons kapot en denken wat hebben we nou weer
gedaan? We zijn net hier. Maar Jaap vertelt ons dat het nu in Peru ook carnaval is en dan mag je iedereen óf
met water óf met modder óf wat dan ook bekogelen.We krijgen dus een “globo de agua” door het raam naar
binnen. Going Globo.
Het is ongeveer half 10, en we komen aan in de wijk Villa El Salvador. Daar gaan we een huis van MANTHOC
binnen; Alejandro Cussianovisch. Direct werden we hartelijk begroet. Het is schitterend om de blikken in hun
ogen te zien als je alleen al naar ze kijkt. Een klein meisje begint meteen een heel verhaal te vertellen, maar
helaas verstaan we er niets van. Ze geven ons een rondleiding door het gebouw. Ze zijn er zo trots op dat ze
maar door blijven praten.
Nu is het toch tijd om te gaan. De kinderen willen niet dat we gaan. Steeds maar vragen om een foto, je
begrijpt het niet, en zegt dus maar ‘si’! Nu is het helemaal moeilijk om weg te gaan. Nu komen ze aanlopen
met een briefje! Helaas kunnen we het (nog) niet lezen, dus zeggen we alleen maar ‘Gracias’. Achteraf wel
jammer, want er staat op: ‘Ik vind je heel erg lief, wanneer kom je weer terug?’ Hier zou je toch anders op
willen reageren.
We zijn nu op de markt, waar we heel erg gewaarschuwd zijn voor beroving. We lopen een ‘deur’ binnen, ook
dit is een huis waar MANTHOC haar projecten uitvoert. We worden zeer hartelijk en spontaan begroet.
Ze nemen ons meteen in de armen en ze stellen voor een spelletje met ze te doen. Voor we het weten zijn we
schoenloos, maar na een tijdje krijgen we ze weer terug, gelukkig maar, want er is geen vloerbedekking!
We gaan nu met dezelfde kinderen de markt op. In vergelijking met Nederland kunt je het echt geen markt
noemen. Aan de ene kant van de markt is er prostitutie en aan de andere kant zie je kinderen onschuldig
spelen. We worden door een kind meegesleept naar een kraam die helemaal verrot is. Ze vertelt met trots in
haar ogen, dat ze daar gewerkt heeft. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. Aan je andere arm, begint een
ander kind een heel verhaal tegen je te houden. Er komt zoveel op je af en dan ook nog die warmte; soms is
het allemaal gewoon een beetje teveel wat je ziet. Elisa krijgt opeens een ketting van een jongen als teken van
vriendschap en vrede. Maar wij kregen als bedankje nog zo’n globo (waterballon) tegen de ruit van onze
combi. Kortom de hele dag was een hoogtepunt. De mensen zijn ontzettend aardig en lief en je voelt je
meteen al thuis in een land dat heel ver weg is van het onze!
Susan Achatz en Elisa Kruiper

“Ook al is het huis waarin we jullie ontvangen niet groot, onze gastvrijheid en
liefde is wel groot.”
Met deze woorden worden wij vanmorgen welkom geheten in het hoofdgebouw van MANTHOC, een
organisatie die ervoor zorgt dat jongeren zich kunnen organiseren en daardoor een betere toekomst tegemoet
kunnen gaan. MANTHOC is 27 jaar geleden ontstaan vóór en dóór jongeren. Er bestonden veel groepen
jongeren in de vele wijken van Lima, samen hadden zij één doel voor ogen. Met elkaar en voor elkaar ervoor
zorgen dat de droom van een betere toekomst en de mogelijkheid van goede educatie ooit werkelijkheid
wordt. Omdat al de jongeren in hetzelfde schuitje zaten hebben ze de handen in elkaar geslagen. Inmiddels
hebben ze ook allemaal de handen uit de mouwen gestoken, en daaruit is MANTHOC, een beweging van
werkende kinderen en jongeren, ontstaan.
Het is een rare ervaring als je als westerling bedankt wordt als je komt kijken naar mensen die wij eigenlijk
zouden moeten bedanken voor hun gastvrijheid. Mensen zijn heel duidelijk bij met onze komst. En ik ben
vooral blij dat ik hier kan zijn. Vol trots vertelt Abraham (16) dat hij de nationale vertegenwoordiger is van deze
mooie organisatie. Veel kinderen leven thuis onder slechte omstandigheden; ze kunnen niet naar school. En
zelfs als die mogelijkheid er wel is, is het zwaar. Het combineren van school, het zware werk, en het ontbreken
van stimulatie door bijvoorbeeld ouders, zorgt voor een zware dagtaak voor de kids. Het doel van MANTHOC
is het uitdragen van hoop op een betere toekomst, zichzelf organiseren om betere leefomstandigheden te
creëren. De kinderen komen echt voor elkaar op. Ze spreken allemaal over ‘voor anderen én voor mezelf’.
In het hoofdgebouw, waar we verblijven, zijn verschillende werkgroepen actief. Er is hier mogelijkheid voor
ontspanning, nadenken, voorstellen doen voor nieuwe acties en huiswerkbegeleiding.
Met mijn reisgroepje vertrek ik naar een van de andere opvanghuizen.We worden voorgesteld aan Eliase en
Wendy. Van hen krijgen we zonder schroom een kijkje in het dagelijks leven van de kinderen. Ze laten vol
trots alle hoekjes van het huis zien. Er is een kleine bibliotheek waar ze hun huiswerk kunnen maken, en waar
ze nieuwe projecten kunnen ontwikkelen. Dit gebouw is in 1994 opgezet als comedor (een goedkoop
eethuisje) en is inmiddels uitgegroeid tot een plek waar de jongeren altijd welkom zijn. Wat de leiding de
kinderen vooral probeert bij te brengen, is het grote belang van hygiëne. Het is heel belangrijk dat we onze
handen wassen, anders geen spelletjes of eten. Ik ben heel blij dat ik kennis heb gemaakt met de initiatiefrijke
en hardwerkende kids in het ‘Casa Yerbateros’.
Wat me vooral is opgevallen bij alle zwarte koppies die ik vandaag heb gezien, is de trots en zelfverzekerdheid
die ze hebben gekregen doordat ze samen sterk staan. Ik heb kennis gemaakt met een organisatie die écht
goed werk doet. In de ogen van de jongeren heb ik een kracht gezien om voor de dingen waar je in gelooft te
vechten. Dit werkt aanstekelijk! De eerste kennismaking met Peru is overweldigend.
Judith Buitenhuis
BRUGGENBOUWERS
Na een ontstellend verhaal van de twee 9 jarige Peruaanse dames zitten we weer in de bus op weg naar een
centrum van MANTHOC in de bergen. Na een heel eind rijden komen we bij een rivier. Deze rivier moeten we
oversteken, maar er mist een essentieel iets in de oversteek van dit probleem: Een brug. Met de bus trotseren
we het woeste water dat zo’n 40 centimeter hoog komt. Na enig duw- en trekwerk zijn we de rivier over. De
komende twintig minuten rijden we door een stuk stoffig niemandsland en komen aan bij de voet van een
berg. Het is in dit gebied erg zanderig, omdat er niets op de heuvels groeit. Beneden aan de berg zijn
steenbakkerijen.
Op ongeveer een kwart van de berg staat een blauw gebouwtje. Al klimmend banen we ons een weg omhoog
door de dunbevolkte sloppenwijk op de bergrug. We komen aan bij het blauwe huisje. Een hartelijke ontvangst
ontbreekt niet. Het is een erg primitief huisje, vier bakstenen muren en een rieten dakje dat op instorten staat.
De leiders binnen het huisje heten Piedro en Maria. Dit zijn geen volwassenen, maar kinderen. Zij vertellen
ons op verbazingwekkend ontspannen toon hoe de situatie in het huis in elkaar steekt. De kinderen die dit huis
bezoeken gaan naar school en werken. Op de donderdag- en zaterdagmiddag komen zij naar het huis, doen
hier spelletjes en krijgen bijles. Ook is er op deze middagen tijd om te praten over de situatie thuis en in het
verdere leven. Op deze manier blijven zij van de straat en kunnen zij rustig huiswerk maken. Na dit verhaal
stelt de rest van de aanwezige mensen zich voor en doet onze groep precies hetzelfde. We hebben veel lol en
er worden een paar liedjes voor ons gezongen. Al veel te snel moeten wij weer weggaan. Ik heb nog net tijd

om een jongetje dat met ons mee de berg af loopt een autootje cadeau te doen. Het is ontroerend om te zien
hoe gelukkig zo’n kind is met wat wij in Nederland het bewaren niet waard vinden.
Een van de belangrijkste waarden die MANTHOC nastreeft is een eigen mening van het kind. MANTHOC
gelooft in de toekomst van kinderen en doet iets met deze gedachte. Kinderen komen in dit huis terecht door
mond tot mondreclame. Ieder kind is welkom, niemand uitgezonderd.
Wat tijdens gesprekken onderling in de bus naar voren komt, is dat opvallend is hoe mensen blijven bouwen
aan de toekomst, en dat zij gelukkig zijn met wat ze hebben. Ze weten dat het onmogelijk is om binnen de
grenzen van hun eigen leven de wereld te verbeteren. Deze mensen die dit soort dingen doen voor kinderen,
doen het uitsluitend voor de generaties na hun.
Op de terugweg, droom ik van de rivier. In de rivier stoomt geen water, maar problemen als armoede, geen
opleiding, ziektes en andere dingen waarmee een werkend kind te maken krijgt. Er komt een jongen aan met
een sterk lichaam, en zwemt met enig duw- en trek werk naar de overkant. Een eindje verder op zijn mensen
bezig een brug te bouwen. Hierdoor kunnen de kinderen met minder schade de overkant bereiken. Heel
moedig vechten deze bruggenbouwers tegen al die passerende problemen. Deze bruggenbouwers vechten
onder de vaandel van MANTHOC. Zij hopen op versterking van onder meer Edukans. En iets in mij zegt:
“Ooit is deze brug af.”
Tim van Oostenbrugge
Begraafplaats in Lima
Pfoe, wat een hitte! Het zweet loopt letterlijk in straaltjes langs m’n rug. Verbazingwekkend hoe hoog de zon
kan staan! Aan mijn hand huppelt vrolijk een Peruaans meisje mee. Heeft ze ooit van het woord “warm”
gehoord? In rap Spaans vertelt ze me de meest uiteenlopende verhalen, waarschijnlijk over de begraafplaats
waar we naartoe gaan. Ik versta er geen woord van, maar blijf “si, si” zeggen en doe net alsof ik precies weet
waar ze het over heeft.
We zijn inmiddels een kwartier en vijf stoffige sloppenstraten verder. De Peruaanse begeleidster van de
organisatie MANTHOC gaat ons voor de plaatselijke begraafplaats op. Wauw! Overal zijn kleurrijke fresco’s,
mariabeeldjes, palmbomen en grote familiegraven te zien. Dit is wel even wat anders dan de grauwe rijen
grafstenen in Almelo.
De dertienjarige Aïda vertelt over haar werk op de begraafplaats. Naast het poetsen van grafstenen ververst
ze twee keer per week het bloemenwater. Het geld dat ze hiervoor krijgt gaat in een grote pot, waaruit weer
leuke uitstapjes voor MANTHOC betaald worden. Op hetzelfde moment is haar collega bezig met het
schoonmaken van een enorm graf van een oude vrouw.
Niet iedereen kan zo’n vrijstaand graf betalen. Voor deze mensen zijn er de kubusvormige tombes, waarin de
doden als het ware opgestapeld liggen. Het doet ons denken aan flats. In één van deze tombes ligt het
broertje van Aïda. Hij ligt “vijfhoog” en om het graf aan te kunnen wijzen, moet ze over de andere graven heen
naar boven klimmen. Dit moet je in Nederland eens proberen !
Na ongeveer een half uur moeten we al weer verder. Eigenlijk is dit veel te kort, je zou hier wel een hele dag
door kunnen brengen! Al met al is het weer een ervaring extra op onze ontdekkingsreis door Peru.
Frederieke & Laurens
Cultureel middagprogramma
Na het ochtend programma komen alle vijf groepen weer samen in een grote fabriekshal met een golfplaten
dak. Het blijkt een kerk te zijn. Op het programma staat heel vaag: cultureel uitwisselingsprogramma. De
eerste culturele uitwisseling van het programma is eten. Causa: een taartje van knalgele aardappel met tonijn
en azijn. Het is een traditioneel gerecht ui het zuiden van Peru. De gebraden kip met tuinbonensalade en
mayonaise. Dat is dus behoorlijk intercultureel.
Maar daarna begint het echt: een dansgroep in klederdracht. Deze dans moet de goden gunstig stemmen
voor een goede oogst en tegelijkertijd een gevecht tussen twee dorpen; een dansgroep met een jachtdans
voordat ze op jacht gaan; een muziekgroep met muziek in het Quechua. Waar dat over ging? Geen idee. Dat
muziek geen grenzen kent wordt al snel duidelijk. Iedereen gaat meedansen. De Peruaanse dansgroepen
doen we gewoon na. De niños trabajadores (de NAT´s) sleuren ons bijna van onze stoel af. Iedereen moet
gewoon meedansen. Het wordt een echt feest voor heel jong tot heel oud.

Ook wij dragen bij aan de culturele uitwisseling met het Wilhelmus, de Macarena, de kabouterdans, in de
maneschijn en het land van 15 miljoen mensen. Ze zijn voorbij voordat je het weet.
We kunnen producten kopen die door de NAT’s gemaakt zijn. Heel veel dingen zijn gemaakt van gerecycled
papier en kaarsen.
Het einde van deze middag eindigt. Niemand wil dat het ophoudt. Dus veel e-mail adressen worden
gevraagd. Maar niemand heeft een computer. Een uurtje internetten in de wijk kost 1,50 SOL, dat is 0,45
euro. Te duur voor de NAT´s die we hebben leren kennen. Dus wat moeten we doen? Wat gaan zij doen?
Wanneer komen jullie terug? Mogen we met jullie mee? Komen jullie morgen weer bij ons? In één hand
proberen wel vijf handen me vast te houden. Zoenen (= één keer op de linkerwang), zwaaien, mee rennen met
de bus.
Het einde komt onvermijdelijk. Interculturele uitwisseling is geen goede naam geweest voor dit programma
onderdeel. Je kan vrienden maken in één middag. Afscheid nemen van vreemden, die je dierbaar zijn
geworden in zo´n korte tijd. Het kan, het is bewezen.
Jaap Hageman
Ongelofelijk
We rijden de krottenwijken in en ik schrik me dood:
Die huisjes van steen en ruit.
Ik denk: ‘Dat bestaat toch niet’.
Er zit een kind te spelen in het zand,
Helemaal blij met een stokje in zijn hand.
De kinderen daar zijn zo blij met hun huisjes.
Hun huisjes, die in mijn ogen niets meer dan krotten zijn.
Ik kan het nog steeds niet geloven,
Die brede glimlach en glinsterende ogen.
Leonie Vermeer
Vertrouwen
Ik zit in het busje en wacht tot we vertrekken naar de volgende bestemming. Ik probeer alles te ordenen in
mijn hoofd, maar het blijft een grote chaos. Ik schrik als ik een hand op mijn arm voel. Ik kijk door het raampje
naar buiten. Ik zie het gezicht van een oudere vrouw. Ze begint in snel Spaans tegen me te praten. Ik begrijp
haar niet. Dan kijkt ze me recht in de ogen en vouwt haar handen. Ze draait zich om en wijst naar een vrouw
die verderop staat. Ook zij staart me aan met grote donkere ogen. De twee vrouwen communiceren heftig in
gebarentaal. Een van hen is doof. Weer een stroom Spaanse woorden van de vrouw bij mijn raampje….. Ik
begrijp ineens dat ze willen dat ik voor hen bid. Ik lach naar beide vrouwen en gebaar dat ik aan ze zal
denken. Hun brede glimlachen ontbloot een gebit met weinig tanden. De vrouw aan het raam pakt mijn hand
en er volgt een reeks dankwoorden. Ik glimlach breed, maar achter deze lach gaan tranen schuil. Er rust een
enorme druk op me. Deze twee vrouwen vertrouwen erop dat ik hun situatie kan veranderen. Verbeteren. Ze
hopen dat ik de macht heb, om van deze onrechtvaardige wereld een paradijs te maken. Ik ben volkomen
machteloos. De bus rijdt langzaam weg. De vrouwen blijven achter.
HOOP
Hoop is op mij gevestigd
Valse hoop
Wat zij van mij verwachten
Kan ik niet waarmaken
Machteloos
Hopeloos.
Annelieke Schuller en Barthelo van den Berg

Een doel geeft je toekomst!
Een doel in je leven, dat is iets waar je trots op moet zijn. Als je ziet dat het beter kan, beter moet, wil je die
nieuwe wereld creëren. MANTHOC, een geweldige organisatie, een beweging voor en door werkende
kinderen en jongeren. MANTHOC bestaat doordat die wil voor die betere wereld er is. Een vuur in hun hart,
een vuur van wilskracht, vechtlust voor die nieuwe, betere wereld. Dat vuur steken ze ook aan bij anderen. Zo
is MANTHOC 27 jaar geleden ontstaan. Eerst kleine groepjes, groepjes die zich organiseerden en steeds
groter werden.
Kinderen die de wereld beter willen maken, kinderen die in de toekomst geloven. Kinderen met uitstraling,
uitstraling van trots en doorzettingsvermogen. Ze zijn zo sterk! Sterk gemaakt door de volwassenen rondom
de kinderen. Hun steun en toeverlaat.
Ik hoor de verhalen, de ideeën die ze hebben. Zo mooi om te zien hoe ze streven naar een betere toekomst
voor anderen en voor zichzelf. Casa Yerbateros maakt een positieve indruk op mij. De kinderen zien er heel
tevreden uit. Er worden kaarten, T-shirts en fotolijstjes gemaakt. Ze steken er veel energie in. De kinderen
werken om geld te verdienen, zodat ze naast werken ook naar school kunnen. Maar het ‘echte’ werken zie ik
niet. Ik zie ze niet op straat hun spullen verkopen, ik zie ze niet onderhandelen over de prijs. Ik zie ze gezellig
met hun vrienden knutselen. Vrienden geworden doordat ze samen werken aan hun toekomst bij MANTHOC.
MANTHOC die ze van de straat afhoudt, die ze een toekomst biedt.
De missie van de werkende kinderen: een plek waar kinderen waardig kunnen werken. Tevreden zijn, kunnen
organiseren en vormen. Met het vuur in hun hart weet ik zeker dat die missie volbracht zal worden!!
Pien Clement
Lees en zie meer over de belevenissen in Peru op:
www.edukans.nl onder reisdagboek