Dag 2: Kinderarbeid ~26 februari 2004

Ook wij dragen bij aan de culturele uitwisseling met het Wilhelmus, de Macarena, de kabouterdans, in de
maneschijn en het land van 15 miljoen mensen. Ze zijn voorbij voordat je het weet.
We kunnen producten kopen die door de NAT’s gemaakt zijn. Heel veel dingen zijn gemaakt van gerecycled
papier en kaarsen.
Het einde van deze middag eindigt. Niemand wil dat het ophoudt. Dus veel e-mail adressen worden
gevraagd. Maar niemand heeft een computer. Een uurtje internetten in de wijk kost 1,50 SOL, dat is 0,45
euro. Te duur voor de NAT´s die we hebben leren kennen. Dus wat moeten we doen? Wat gaan zij doen?
Wanneer komen jullie terug? Mogen we met jullie mee? Komen jullie morgen weer bij ons? In één hand
proberen wel vijf handen me vast te houden. Zoenen (= één keer op de linkerwang), zwaaien, mee rennen met
de bus.
Het einde komt onvermijdelijk. Interculturele uitwisseling is geen goede naam geweest voor dit programma
onderdeel. Je kan vrienden maken in één middag. Afscheid nemen van vreemden, die je dierbaar zijn
geworden in zo´n korte tijd. Het kan, het is bewezen.
Jaap Hageman
Ongelofelijk
We rijden de krottenwijken in en ik schrik me dood:
Die huisjes van steen en ruit.
Ik denk: ‘Dat bestaat toch niet’.
Er zit een kind te spelen in het zand,
Helemaal blij met een stokje in zijn hand.
De kinderen daar zijn zo blij met hun huisjes.
Hun huisjes, die in mijn ogen niets meer dan krotten zijn.
Ik kan het nog steeds niet geloven,
Die brede glimlach en glinsterende ogen.
Leonie Vermeer
Vertrouwen
Ik zit in het busje en wacht tot we vertrekken naar de volgende bestemming. Ik probeer alles te ordenen in
mijn hoofd, maar het blijft een grote chaos. Ik schrik als ik een hand op mijn arm voel. Ik kijk door het raampje
naar buiten. Ik zie het gezicht van een oudere vrouw. Ze begint in snel Spaans tegen me te praten. Ik begrijp
haar niet. Dan kijkt ze me recht in de ogen en vouwt haar handen. Ze draait zich om en wijst naar een vrouw
die verderop staat. Ook zij staart me aan met grote donkere ogen. De twee vrouwen communiceren heftig in
gebarentaal. Een van hen is doof. Weer een stroom Spaanse woorden van de vrouw bij mijn raampje….. Ik
begrijp ineens dat ze willen dat ik voor hen bid. Ik lach naar beide vrouwen en gebaar dat ik aan ze zal
denken. Hun brede glimlachen ontbloot een gebit met weinig tanden. De vrouw aan het raam pakt mijn hand
en er volgt een reeks dankwoorden. Ik glimlach breed, maar achter deze lach gaan tranen schuil. Er rust een
enorme druk op me. Deze twee vrouwen vertrouwen erop dat ik hun situatie kan veranderen. Verbeteren. Ze
hopen dat ik de macht heb, om van deze onrechtvaardige wereld een paradijs te maken. Ik ben volkomen
machteloos. De bus rijdt langzaam weg. De vrouwen blijven achter.
HOOP
Hoop is op mij gevestigd
Valse hoop
Wat zij van mij verwachten
Kan ik niet waarmaken
Machteloos
Hopeloos.
Annelieke Schuller en Barthelo van den Berg