Dag 2: Kinderarbeid ~26 februari 2004

“Ook al is het huis waarin we jullie ontvangen niet groot, onze gastvrijheid en
liefde is wel groot.”
Met deze woorden worden wij vanmorgen welkom geheten in het hoofdgebouw van MANTHOC, een
organisatie die ervoor zorgt dat jongeren zich kunnen organiseren en daardoor een betere toekomst tegemoet
kunnen gaan. MANTHOC is 27 jaar geleden ontstaan vóór en dóór jongeren. Er bestonden veel groepen
jongeren in de vele wijken van Lima, samen hadden zij één doel voor ogen. Met elkaar en voor elkaar ervoor
zorgen dat de droom van een betere toekomst en de mogelijkheid van goede educatie ooit werkelijkheid
wordt. Omdat al de jongeren in hetzelfde schuitje zaten hebben ze de handen in elkaar geslagen. Inmiddels
hebben ze ook allemaal de handen uit de mouwen gestoken, en daaruit is MANTHOC, een beweging van
werkende kinderen en jongeren, ontstaan.
Het is een rare ervaring als je als westerling bedankt wordt als je komt kijken naar mensen die wij eigenlijk
zouden moeten bedanken voor hun gastvrijheid. Mensen zijn heel duidelijk bij met onze komst. En ik ben
vooral blij dat ik hier kan zijn. Vol trots vertelt Abraham (16) dat hij de nationale vertegenwoordiger is van deze
mooie organisatie. Veel kinderen leven thuis onder slechte omstandigheden; ze kunnen niet naar school. En
zelfs als die mogelijkheid er wel is, is het zwaar. Het combineren van school, het zware werk, en het ontbreken
van stimulatie door bijvoorbeeld ouders, zorgt voor een zware dagtaak voor de kids. Het doel van MANTHOC
is het uitdragen van hoop op een betere toekomst, zichzelf organiseren om betere leefomstandigheden te
creëren. De kinderen komen echt voor elkaar op. Ze spreken allemaal over ‘voor anderen én voor mezelf’.
In het hoofdgebouw, waar we verblijven, zijn verschillende werkgroepen actief. Er is hier mogelijkheid voor
ontspanning, nadenken, voorstellen doen voor nieuwe acties en huiswerkbegeleiding.
Met mijn reisgroepje vertrek ik naar een van de andere opvanghuizen.We worden voorgesteld aan Eliase en
Wendy. Van hen krijgen we zonder schroom een kijkje in het dagelijks leven van de kinderen. Ze laten vol
trots alle hoekjes van het huis zien. Er is een kleine bibliotheek waar ze hun huiswerk kunnen maken, en waar
ze nieuwe projecten kunnen ontwikkelen. Dit gebouw is in 1994 opgezet als comedor (een goedkoop
eethuisje) en is inmiddels uitgegroeid tot een plek waar de jongeren altijd welkom zijn. Wat de leiding de
kinderen vooral probeert bij te brengen, is het grote belang van hygiëne. Het is heel belangrijk dat we onze
handen wassen, anders geen spelletjes of eten. Ik ben heel blij dat ik kennis heb gemaakt met de initiatiefrijke
en hardwerkende kids in het ‘Casa Yerbateros’.
Wat me vooral is opgevallen bij alle zwarte koppies die ik vandaag heb gezien, is de trots en zelfverzekerdheid
die ze hebben gekregen doordat ze samen sterk staan. Ik heb kennis gemaakt met een organisatie die écht
goed werk doet. In de ogen van de jongeren heb ik een kracht gezien om voor de dingen waar je in gelooft te
vechten. Dit werkt aanstekelijk! De eerste kennismaking met Peru is overweldigend.
Judith Buitenhuis
BRUGGENBOUWERS
Na een ontstellend verhaal van de twee 9 jarige Peruaanse dames zitten we weer in de bus op weg naar een
centrum van MANTHOC in de bergen. Na een heel eind rijden komen we bij een rivier. Deze rivier moeten we
oversteken, maar er mist een essentieel iets in de oversteek van dit probleem: Een brug. Met de bus trotseren
we het woeste water dat zo’n 40 centimeter hoog komt. Na enig duw- en trekwerk zijn we de rivier over. De
komende twintig minuten rijden we door een stuk stoffig niemandsland en komen aan bij de voet van een
berg. Het is in dit gebied erg zanderig, omdat er niets op de heuvels groeit. Beneden aan de berg zijn
steenbakkerijen.
Op ongeveer een kwart van de berg staat een blauw gebouwtje. Al klimmend banen we ons een weg omhoog
door de dunbevolkte sloppenwijk op de bergrug. We komen aan bij het blauwe huisje. Een hartelijke ontvangst
ontbreekt niet. Het is een erg primitief huisje, vier bakstenen muren en een rieten dakje dat op instorten staat.
De leiders binnen het huisje heten Piedro en Maria. Dit zijn geen volwassenen, maar kinderen. Zij vertellen
ons op verbazingwekkend ontspannen toon hoe de situatie in het huis in elkaar steekt. De kinderen die dit huis
bezoeken gaan naar school en werken. Op de donderdag- en zaterdagmiddag komen zij naar het huis, doen
hier spelletjes en krijgen bijles. Ook is er op deze middagen tijd om te praten over de situatie thuis en in het
verdere leven. Op deze manier blijven zij van de straat en kunnen zij rustig huiswerk maken. Na dit verhaal
stelt de rest van de aanwezige mensen zich voor en doet onze groep precies hetzelfde. We hebben veel lol en
er worden een paar liedjes voor ons gezongen. Al veel te snel moeten wij weer weggaan. Ik heb nog net tijd