Fragment Deadline - Lemniscaat

Toen ik de melk op had, of zo goed als, zette ik de fles op de
rand van de kanaaloever en schepte een handvol steentjes op.
Een voor een wierp ik ze naar de fles. Sommige vlogen erlangs, je
kon horen hoe ze het water raakten – plip! Als ze het doel troffen
wiebelde dat, dreigde over de rand te vallen maar deed dat net
niet. Ik tastte met mijn sportschoen de grond af op zoek naar
grotere stenen. Ik vond er een paar en concentreerde me goed.
De eerste was mis, die plopte in het kanaal. De tweede raakte de
fles pal op zijn hals, gooide hem over de rand, in één keer, zodat
hij met een klap het water raakte. Ik kwam overeind en ging kijken.
Hij dobberde rond op zijn zijkant, het restje melk klotsend
binnenin, en dreef langzaam naar links, in de richting van de
Theems. Ik had er een briefje in moeten stoppen, dacht ik. Om de
een of andere reden werkte dat op mijn lachspieren, het idee dat
iemand in Frankrijk of Nederland de zee in waadde om mijn
fles te pakken, er een stukje papier uit trok en mijn boodschap
las: Krijg de tering. Groeten uit Engeland.
De fles was nu een meter of twintig van me vandaan. Ik dacht er
half en half over hem achterna te gaan, om te zien waar we allebei
terechtkwamen, maar zo wilde ik mijn laatste uren in vrijheid,
voor ze me oppakten, niet besteden. Ik wou afscheid nemen
van mijn maatje en daarom liep ik het pad naar de winkels
weer op en ging naar Spiders huis. Het was pas halfacht en er
was geen teken van leven. Ik liep naar de voordeur maar aarzelde
met mijn hand op de bel. Ik voelde me onzeker, bang dat ik
een beetje wanhopig zou lijken, behoeftig, als ik zomaar ineens
op de stoep stond, op dat uur. Voorzichtig probeerde ik de deur,
je wist maar nooit. Hij gaf mee onder mijn hand en door de kier
kwam een sliertje rook naar buiten drijven.
Ik duwde de deur open en ging naar binnen, en daar zat ze in de
keuken, Val, op haar kruk met een kop thee in de ene hand en
een peuk in de andere. Christus, sliep dat mens daar ook?
57