Fragment Deadline - Lemniscaat

‘Alles goed, liefje?’ vroeg ze, alsof ze op me had zitten wachten.
‘Kom erin.’ Ik ging verder naar binnen. ‘Jij bent er ook vroeg bij.
Zit je in de narigheid?’ Ik knikte. ‘Er zit nog thee in de pot. Pak
maar een kopje uit de gootsteen, liefje, en kom er dan bij zitten.’
En zo vond Spider ons toen hij om een uur of negen boven water
kwam: Val en ik naast elkaar aan de ontbijtbar, halverwege de
tweede pot thee, een berg sigarettenas op het schoteltje tussen
ons in. Hij sjokte in een joggingbroek en een oud, vlekkerig Tshirt
de keuken in met kleine toegeknepen oogjes alsof hij honderd
jaar had geslapen. Op zijn best zag hij er al belazerd uit,
maar dat was nog niks vergeleken met nu: alsof iemand hem
had verfrommeld en weggegooid.
‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg hij zodra hij over de schrik heen
was dat er behalve zijn oma nog iemand zat.
‘Jem is er voor je. Ze zit een beetje in moeilijkheden, hè meid?’
Hij keek me aan en ik zei: ‘Ik zit in de shit, Spider. Ze gaan me
weer ergens anders plaatsen.’ En waarom weet ik niet maar toen
ik hem aankeek voelde ik mijn kin even beven. Ik keek meteen
een andere kant op, voelde me belachelijk. En toen reageerde hij
godzijdank op precies de goede manier.
‘Ze kunnen de pot op, Jem. Als we eens een dagje uit gingen?
Ik heb wel wat te besteden.’ Bij die woorden schoten Vals ogen
omhoog naar zijn gezicht. ‘Ze zullen hier in de buurt wel naar
je zoeken, dus laten wij maar naar het centrum gaan.’ Hij begon
alweer op zijn tenen rond te dansen, die vertrouwde energie
bruiste alweer door hem heen. Hij sloeg zijn handen tegen elkaar.
‘Oké, moven! Schenk me eens een koppie in, oma, dan trek
ik intussen mijn schoenen aan.’
‘Ik denk dat je nog wel tijd hebt om je te wassen en schone kleren
te pakken, Terry. Er ligt een stapel schone was in de gang.’
Er sprak vertwijfeling en afkeer uit zijn gezicht.
‘Ik ben prima zo, oma. Niet zeuren.’
58