hier downloaden

uitgebreide verhalen van de mannen die er omheen staan kunnen we niet
veel meer opmaken dan dat het om vis gaat, maar wat het precies is en hoe
het gemaakt wordt, zal helaas onopgehelderd blijven.
We zijn aan het einde van de markt gekomen en staan nu weer op Road
Number One, die Yangon met Mandalay verbindt en dwars door Bago
loopt. Het straatbeeld wordt bepaald door twee fascinerende vormen van
openbaar vervoer. Allereerst de stadsbussen die nog uit de Engelse tijd, eind
veertiger jaren, stammen en die naar onze maatstaven plaats bieden aan
ongeveer twintig personen. In Yangon had ik er ook al een paar gezien,
maar hier stikt het ervan. Compleet afgeladen met minimaal vijftig man in
en aan de bus, kruipen ze luid ronkend en zwaar rokend door de straten. En
ze zien er uit alsof ze nog makkelijk twintig jaar meekunnen, stevig en
onverslijtbaar. Daarnaast heb je hele pelotons trishaws. Een trishaw is een
fietstaxi met zijspan en in de zijspan kunnen twee mensen zitten, de ene
vooruit kijkend en de andere achteruit. Naast de markt staan er zeker dertig
in slagorde opgesteld, wachtend op klandizie.
We lopen de straat nog wat op en neer op zoek naar een biertje en
ontdekken Mandalay Café, een heuse bar waar ze tapbier hebben. En ook
hier is de Engelse invloed nog goed te merken, want de schuimkraag is
amper twee millimeter dik en het bier is niet al te koud. Maar het smaakt
voortreffelijk, kost 200 Ks per halve pint en we krijgen er nog een schaaltje
pinda’s bij ook, dus wie zeurt er nog? Na het bier slenteren we terug naar
het hotel, kopen onderweg nog wat flessen water en we spreken af om rond
halfzeven te gaan eten.
46