Op de Hoogte aug 2012.pdf - Ivn

Excursie bij Welgelegen in Serooskerke
Cobie Gouwen
Bij Welgelegen in Serooskerke kun je tegenwoordig meelopen
met de IVN excursie.
Ik kom er vaak langs en de nieuwjaarsreceptie vond daar
plaats, maar ik was toch nieuwsgierig genoeg om eens mee
te lopen.
Het werd twee keer. Het is namelijk een hele leuke excursie.
Uitgebreid met een stuk van het rondje Seroos en een
bezoek aan de oude brandweerkazerne annex stalling voor
de lijkkoets.
De meneer die in het huis woont liep ook mee en we werden
uitgenodigd om een kijkje binnen te nemen. Een extraatje.
Er liep een mevrouw mee die er in haar jeugd gewoond had
(toen het nog kindertehuis was) en zij kon mooi vertellen
over de sfeer.
Kortom: de moeite waard en mijn raad: ga er eens een
woensdagavond heen.
Nb. Het kan nog. (red.)
Zo ken ik me weer..
Cobie Gouwen
Al een tijdje verlopen excursies een beetje te soepel. Wel
comfortabel eigenlijk, maar voor een stukje in Op de
Hoogte is het wel een handicap. Gelukkig is het tij gekeerd.
Bij een excursie in Oranjezon werd ik halverwege al Zuster
Klivia genoemd. Nog geen twee meter op stap kreeg een
jongetje iets in zijn oog en brulde hartverscheurend. Met
wat geduld, wat water, een portie aandacht en begrip was
dat opgelost. Ik had zelfs nog wat water over.
Daarna struikelde een jongetje, met weer koud water, een
greep in het EHBO tasje - dat door het Zeeuws Landschap
was verstrekt - en uiteraard weer aandacht en begrip was
dat ook opgelost. De voorraad water slonk zienderogen.
Vergezicht met 2 damherten in Oranjezon
Toen raakte er een kind wat brandnetels; met wat hocus
pocus weegbree gekneusd, wat wel voor afleiding zorgde,
en samen met een door het kind verzonnen toverspreuk
over de brandhaard was dat gelukkig ook opgelost.
Weer wat later schaafde er eentje zijn beentje aan een takje
en er was met wat goede wil een rood plekje te zien. Maar
7
ook hij vond dat hij recht had op aandacht en zorg dus dat
hij het op een schreeuwen zette. Ja inderdaad, het was een
avondexcursie na een warme stranddag, dus een beetje
moe waren ze wel. Gelukkig, het tasje bevat van alles tot
en met een mondkapje voor mond-op-mond beademing,
maar helaas… geen enkel pleister meer. Die waren in de
loop der tijd richting mijn eigen lijf gegaan. Hij eindigde de
excursie dus met een bijzonder fraai, al zeg het zelf, verband
over een krasje wat je nauwelijks kon zien.
Toen een echtpaar opmerkte dat ze hadden verwacht
binnen een uur terug
te zijn reageerde een
andere deelnemer met:
“Ja zeg, Zuster Klivia
heeft toch in het begin
gezegd hoe lang we
zouden lopen”. Gelukkig
hoefde ik dus niet
te reageren want mijn
keel was wat uitgedroogd
nadat mijn
flesje water op was
gegaan aan “behandeling”
Later, toen ik meeliep
met een andere gids
ging er weer een sirene
af en krijste een jongetje dat hij door enorme rode
mieren was aangevallen. Niks te zien, wat gedoe en een
heel klein beetje water van mij en een boel van zijn vader
(ik leer niet snel, maar ik leer het wel) was dat verholpen.
Dezelfde jongen vertelde later opgewekt dat bij hun in de
buurt wel wat anders graasde dan de koeien op de Haringvreter.
Ze hadden daar een paar jaar geleden Bisons uitgezet
om het gras kort te houden. Met gepaste eerbied heb
ik geluisterd en ik bedacht dat die enorme rode mieren dan
ook wel mee zouden vallen. Zeker omdat er nog geen
plekje was te zien op zijn voeten.
Maar het beste bewijs dat ik weer helemaal mezelf was
leverde ik bij kasteel Ter Hooge. In het weekend met als
thema “Van kasteel tot buitenplaats, het monument in
ontwikkeling” werd er een concert gegeven in de benedenzaal
van kasteel Ter Hooge. Twee gidsen begeleidden de
bezoekers met een korte excursie van de parkeerplaats
naar het kasteel. Gelukkig mochten de gidsen ook aanwezig
zijn bij het concert want het is toch wel apart, die locatie.
Naast me zat een mevrouw die moeilijk kon lopen en ik
beloofde haar even via een kortere weg te brengen. Zo
gingen we dus via een andere kant door de tuin, later netjes
opgebiecht bij de bewoners, naar een plek waarvandaan
ze verder zelf kon. En ik op mijn gemak via de goede weg
terug. Dacht ik. Want ik kwam alsmaar bij een tent uit. Ik
dacht nog, zie eens aan, alweer een tent. Ik was dus in het
donker helemaal het spoor bijster.
Verdwaald, dat is lang geleden. Maar toch… zo ken ik me
weer.
De volgende dag waren er weer activiteiten, onder meer in
de tent. Het bleek dat er maar een tent stond, die ik de
avond ervoor via verschillende kanten had benaderd.