Logboek Dwaalster rondje Engeland zomer 2011 – Tjeerd ...

krijgt. Maar als de zeilen staan en alles ‘stabiel’ is, zit je stil en koel je langzaamaan af. Het
antwoord hierop is een uitrusting die het midden houdt tussen een boerka en een
poolexpeditiepak: thermo-­‐onderkleding, warme bovenlaag, nog een extra warme bovenlaag,
zeilpak bestaande uit tuinbroek en jas met hoge kraag en capuchon, zeillaarzen met wollen
zooltjes, muts, handschoenen. En dat in juni. ’s Nachts wordt alles klam en vochtig, ook je kleding
en de bank waar je op zit, wat nog een paar graden van de gevoelstemperatuur afhaalt. Als je
eenmaal koud en rillerig bent, is er nog maar één remedie: naar binnen, onder de dekens en hete
thee drinken, opwarmen, zonodig slapen en daarna weer extra warm aankleden voor je naar
buiten gaat. Met zeeziekte is nog prima een wacht te draaien, maar onderkoeld ben je niets meer
waard. Het is niet zo handig als de helft van de bemanning door kou is uitgeschakeld (of 1/3e, als
je de stuurautomaat meetelt, die om andere redenen soms niet meedoet met het wachtsysteem).
Het kost wat moeite maar als je de discipline opbrengt om de afkoeling steeds 1 kledingstuk voor
te blijven, is het allemaal goed te doen. En op de voor mij minder optimale momenten geniet
Tjeerd ervan om als schipper zijn solozeilvaardigheden te vergroten. Net voor Tjeerd toe is aan
wat warmte en rust, ben ik alweer opgeknapt en buiten.
Toch is het leven hier niet zo slecht. Die incidentele uurtjes zeeziekte zijn vaak snel voorbij en
onderweg is er zoveel moois te zien. We herkennen inmiddels een heleboel engelse
meeuwensoorten, we hebben een enorme maanvis gezien die lag te zonnen aan de oppervlakte
en soms duiken zeehonden sloom opzij als je eraan komt. Tjeerd vangt makrelen en af en toe
zeewier. De kust is langzaam veranderd van witte kliffen naar rode kliffen naar groene bergen
met bossen en weilanden. Er zijn prachtige vuurtorens, geen twee zijn er hetzelfde. Je leert om
het streepje horizon tussen lucht en zee uit te vergroten en om in elke onregelmatigheid in die
horizon een schip of baken te herkennen. We liggen ’s nachts soms in een rivier en soms in een
haven. Soms op plekken met aan de wal alleen een douche en een pub, soms in grote steden die
van oudsher badplaats zijn en toeristen trekken. Er is een mateloos gevoel van vrijheid. Zoals de
Jan van Genten zich uren laten meedrijven op de wind, zo kiezen wij elke volgende bestemming
aan de hand van de wind. In de zeiluren kun je niet lezen of iets anders doen dan navigeren en iets
te drinken pakken, dus je hebt veel tijd om na te denken, te praten of weg te dromen. We zijn
vergeten of het nou dinsdag of woensdag is. De vaartochten hebben een ander ritme dan de
weekdagen. Deed je ’s morgens nog inkopen in Fowey, ’s middags lig je in Falmouth tussen de
zeilschepen die van of naar de Azoren, Ierland of Frankrijk komen of gaan. Af en toe herhalen we
hardop waar we geweest zijn, wie we ontmoet hebben, wat we meegemaakt hebben op een
plek, bang om dingen te vergeten. Dingen in Nederland lijken heel ver weg en minder belangrijk
dan ons eigen wereldje op de Dwaalster. Vergeef het ons als we in september niet mee kunnen
praten over het wereldnieuws of de top-­‐40, we maken het goed door te vertellen over de Engelse
maritieme geschiedenis en het zeeleven: we weten nu hoe je een krab moet optillen zonder
geknepen te worden. Of over de geologie van Devon & Cornwall. Of we zingen Engelse Shanti-­‐
liederen en dansen de broom-­‐dance uit Lincolnshire. We eten ketchup bij de frietjes en kunnen
diverse biersoorten opnoemen en netjes in de rij staan en aan de lopende band ‘lovely’ en ‘please’
zeggen. En dat na slechts 1 maand. Lekker nog lang niet op de helft!
P.S. “Psychologie aan boord” (Michael A. Stadler) vind ik een interessant boek, het gaat in op
verschijnselen als zeeziekte en waarneming aan boord van schepen.
Sjoerd
2011/07/11 21:00:18
Leven op zout
Hoi Dwaalsterren,
Klinkt allemaal super, behalve het inslingeren. Ik hoop dat je er snel aan gewend raakt. Veel plezier en "Bon
vent".
Sjoerd